Showing all 2 results

Ζαν Ζενέ

Ξένη λογοτεχνία

Ο καβγατζής της Βρέστης

Ζαν Ζενέ

Ο ναύτης Καβγατζής, ο αδελφός του ο Ρομπέρ, ο νεαρός Ζιλ Τιρκό, η Μαντάμ Λιζιάν, πατρόνα του μπορντέλου Λα Φέρια, ο Νόνο ο πατρόνος, ο αστυνόμος Μαριό, ο υποπλοίαρχος Σεμπλόν, όλοι οι πρωταγωνιστές του δράματος ξεπηδούν μέσα από την ομίχλη που σκεπάζει το λιμάνι και τα σοκάκια της Βρέστης. Φιγούρες ερωτικές, σαγηνευτικές, σκοτεινές, περιφέρονται γυρεύοντας απαγορευμένους έρωτες, μεθυστικές ηδονές, μοιραίες συναντήσεις. Παντού καραδοκεί ο θάνατος.

Ο Καβγατζής της Βρέστης θεωρείται ορόσημο της γαλλικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας και το αριστούργημα του Ζαν Ζενέ.

Στον Καβγατζή της Βρέστης βασίζεται η ταινία Ο Καβγατζής του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Θα είναι η τελευταία της σπουδαίας καριέρας του· ο δημιουργός της πέθανε το 1982 λίγο πριν ολοκληρωθεί το μοντάζ. Ένας καταχθόνιος θρύλος περιβάλλει την κινηματογραφική μεταφορά του έργου όπου τη μοναδική γυναικεία φιγούρα ερμηνεύει συγκλονιστικά η Ζαν Μορό. Η αφίσα της ταινίας θα απαγορευτεί: ο Καβγατζής (στον ρόλο ο Αμερικανός ηθοποιός Μπραντ Ντέιβις) ακουμπά σε μια κολόνα σε σχήμα φαλλού.

Όπως το μυθιστόρημα, έτσι και η ταινία εξυμνεί το έγκλημα και τον σκοτεινό κόσμο της ερωτικής επιθυμίας. Εικόνες σκληρές, ωμές, σοκαριστικές: διακίνηση ναρκωτικών, μαστροπεία, ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε σκοτεινά σοκάκια, φονικά, βίαιες ομοφυλοφιλικές συνευρέσεις και, συνάμα, μια αδελφοσύνη των δολοφόνων όπου το αίμα του εγκλήματος δημιουργεί δεσμούς πιο αδιάρρηκτους και από τους οικογενειακούς. Το λιμάνι και οι κακόφημες συνοικίες της Βρέστης μετατρέπονται σε ένα μπαρόκ εξπρεσιονιστικό σκηνικό και η κινηματογραφική γλώσσα αποτυπώνει πιστά τη γραφή του Ζενέ. Το μυθιστόρημα γίνεται ταινία, και η ταινία γίνεται με τη σειρά της μυθιστόρημα.

 

18.80

Ζαν Ζενέ

Το ημερολόγιο ενός κλέφτη είναι ένα κείμενο αυτοβιογραφικό. Ωμό, άγριο, διαστροφικό, άκρως ερωτικό, βαθιά ποιητικό, σκιαγραφεί έναν κόσμο που μας τρομάζει και μας σαγηνεύει συνάμα. Ο Ζενέ γνωρίζει πολύ καλά το κάτεργο, τους φονιάδες, τους κλέφτες, την απαγορευμένη λαγνεία, το πάθος που φουντώνει (και κατατρώει και τον ίδιον)… Υπάρχει και το παρελθόν που τον στοιχειώνει: η εκπόρνευση σε δημόσια ουρητήρια για πενταροδεκάρες, ο φόνος που διαπράττει, η ζωή του ως άστεγος και ρακένδυτος, οι φυλακές… Παρουσιάζει το Κακό σκληρό και ωμό, όπως είναι, και, την ίδια στιγμή, το εξιδανικεύει ως ύψιστο μέσο άντλησης της ηδονής.

«Το γράψιμο του ημερολογίου δεν είναι μια μορφή λογοτεχνικής χαλάρωσης. Όσο προχωρώ, βάζοντας σε τάξη ό,τι μου προσφέρει η περασμένη μου ζωή, όσο εμμένω στην ακρίβεια της συγγραφής –των κεφαλαίων, των φράσεων, του ίδιου του βιβλίου–, τόσο περισσότερο αισθάνομαι πως εδραιώνεται η θέλησή μου να χρησιμοποιήσω, για τους σκοπούς της αρετής, την αλλοτινή μου εξαθλίωση. Νιώθω τη δύναμή της».

15.93