Τα 30 βιβλία νέων Ελλήνων λογοτεχνών που ξεχώρισαν την τελευταία δεκαπενταετία

Μια επιτροπή από ανθρώπους στον χώρο του βιβλίου και η ομάδα της LiFO επιλέγουν τίτλους νεοεμφανιζόμενων συγγραφέων που άφησαν στίγμα στην ελληνική λογοτεχνία των τελευταίων ετών και αξίζει να γνωρίζετε.

Την επιλογή των βιβλίων έκαναν οι: Σπύρος Αθανασίου (βιβλιοπωλείου Adagio II, Ναύπακτος), Άγης Αθανασιάδης (Librofilo, Κουκάκι), Δημήτρης Ανανιάδης (Zatopek, Καλλιθέα), Σπύρος Βαλτετσιώτης (Fata Libelli), Σπύρος Ξένος (Λεμόνι, Θησείο), Κώστας Σπαθαράκης (εκδόσεις Αντίποδες), Μικέλα Χαρτουλάρη, βιβλιοκριτικός-δημοσιογράφος της ΕΦ.ΣΥΝ., Νίκος Γρηγοριάδης δικηγόρος και δημιουργός του blog Proust & Kraken, Ματίνα Αποστόλου, δημιουργός του bookstagram «Intellectual Thighs, ο Κώστας Αγοραστός, αρχισυντάκτης του Bookpress.gr, ο Νίκος Κουφάκης, συγγραφέας, ιδρυτής και επιμελητής των εκδόσεων Loggia, τα βιβλιοπωλεία Πολιτεία και Κομπραί και η συντακτική ομάδα της LiFO (Μιχάλης Μιχαήλ, M.Hulot, Αλέξανδρος Διακοσάββας, Τίνα Μανδηλαρά, Σταυρούλα Παπασπύρου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Νίκος Ευσταθίου, Ζωή Παρασίδη)

Διαβάστε ακόμη: Η άνθηση της νέας ελληνικής πεζογραφίας: μια χαρτογράφηση

____________________

Στείλτε μας τα δικά σας κείμενα για τα βιβλία της λίστας, την άποψή σας, τα αγαπημένα σας αποσπάσματα ή ακόμα και προτάσεις βιβλίων για τους επόμενους μήνες και γίνετε μέρος μιας συζήτησης που μόνο στόχο έχει την αγάπη για το καλό βιβλίο και την ανάγνωση. Στο τέλος κάθε μήνα το υλικό που θα προκύπτει θα ανθολογείται σε ένα ειδικό αφιέρωμα στην έντυπη LifO. Στο LifO Shop θα διατίθενται τα βιβλία της λίστας μας και με κάθε αγορά θα παίρνετε και τον συλλεκτικό μας σελιδοδείκτη. Περιμένουμε την αγάπη σας για τα βιβλία στο info@lifo.gr

Λέσχη Ανάγνωσης

Ελληνική λογοτεχνία

Δε λες κουβέντα

Μάκης Μαλαφέκας

16.00

“Ήταν η χειρότερη εποχή για να βγάλεις βιβλίο με θέμα τον Τζον Κολτρέιν. Παρουσίαση βιβλίου τζαζ κατακαλόκαιρο στην Αθήνα και μες στην Ντοκουμέντα, μια παγκόσμια απαρτία της τέχνης που φαινόταν να αφορά τους πάντες… Δεν θα ‘ρχόταν κανείς. Ούτε καν ο εκδότης μου. Πού σκατά πήγαινα;”

Ο Μιχάλης Κρόκος μπλέκει. Η Αθήνα τον υποδέχεται με καύσωνα και σύγχρονη τέχνη, ρεκόρ τουρισμού και παντιλίκια, μνημόνιο και Airbnb, πεφωτισμένους χάκερ, παρανοϊκούς ταξιτζήδες και μοιραία κορίτσια, φόνους, απαγωγές, και την κλοπή ενός πίνακα με όλα τα μυστικά του κόσμου. Ένας συγγραφέας χαμένος στην παλιρροιακή δίνη της εποχής του, στη λάθος πόλη, στο λάθος καλοκαίρι.

Ελληνική λογοτεχνία

Άγρια Ακρόπολη

Νίκος Α. Μάντης

9.90

Έτος 2159 μ.Χ. Ο κόσμος πλέον διοικείται με βάση τη νοημοσύνη: χωρίζεται σε αναστημένους προ-ανθρώπους, τους Νεάντερταλ, που απλώς επιβιώνουν ως μέλη της πιο εξαθλιωμένης κάστας της παγκόσμιας τάξης, και σε Χόμο Σάπιενς, που ζουν για να δίνουν τεστ με στόχο την άνοδό τους στην ιεραρχία. Όλα κινούνται γύρω από το περιβόητο “εμβόλιο της ευφυΐας”. Μόνο όσοι εμβολιάζονται έχουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια. Οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν ισόβια τους άλλους.

Ο Μάνο είναι ένας νεαρός Νεάντερταλ, κάτοικος της Μητρόπολης Νέας Αθήνας. Κάποιο βράδυ έρχεται σε επαφή με έναν άγνωστο, τον Άξελ, που ανήκει σε οργάνωση για την ανατροπή του συστήματος. Τότε του παρουσιάζεται μία και μοναδική ευκαιρία να αλλάξει για πάντα τη ζωή του.

Οι κίνδυνοι βέβαια είναι πολλοί και παραμονεύουν στους πάνω ορόφους της Μητρόπολης, στην Αλεξάνδρεια, κι ακόμα πιο ψηλά, στον θόλο, όπου βρίσκονται οι Πιστοποιημένοι.
Μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τους Νεάντερταλ σαν ζώα, αδυνατώντας να δει πέρα από τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά τους. Θα καταφέρει ο Μάνο να αλλάξει τη μοίρα του; Και αν ναι, με ποιο τίμημα;

Ελληνική λογοτεχνία

Το κήτος

Ούρσουλα Φώσκολου

7.00

Τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια συλλογή μικρών και μεγαλύτερων κειμένων με τίτλο που παραπέμπει σε ιστορίες διάσωσης ή καταστροφής; Ανατρεπτικές αφηγήσεις γύρω από την εσωτερική ζωή που πάλλεται έτοιμη να αναλωθεί ή να ανθίσει. Ιστορίες ανθρώπων που εκδηλώνουν έντονα συναισθήματα προκειμένου να διασκεδάσουν τη φθορά και την απουσία που φλέγονται από ερωτική επιθυμία, αλλά αδυνατούν να συναντήσουν τον άλλο που επιθυμούν να αποδράσουν, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι και άπραγοι. Ιστορίες, πρωτίστως, ενηλικίωσης, αλλά και επιστροφής στον σκληρό κόσμο της παιδικής ηλικίας, όπου κυριαρχούν η μοναξιά και η συναισθηματική στέρηση.

Στα μικρά πεζά του Κήτους η θαλερή φαντασία, που αγνοεί τους κανόνες της συμβατικής λογικής, η μετάπλαση του ατομικού βιώματος σε κάτι ανοίκειο ή και αλλόκοτο, οι τολμηρές εικόνες και μεταφορές φαίνεται να διατηρούν κατά έναν τρόπο το παρθένο βλέμμα με το οποίο το παιδί αντικρίζει τον κόσμο. Στα μεγαλύτερα πεζά, πάλι, η περιγραφή της καθημερινότητας, που μοιάζει εκ πρώτης όψεως οικεία, υποσκάπτεται από ένα περίτεχνο δίχτυ υπαινιγμών, αλλά και από τη διαβρωτική δύναμη του ποιητικού, ενίοτε και του μεταφυσικού στοιχείου.

Στη θαυμαστή κοιλιά του κήτους όλα μπορεί να συμβούν χάρη στην εκφραστική τόλμη της Ούρσουλας Φωσκόλου, οι ψυχικές καταστάσεις μεγεθύνονται και προσλαμβάνουν συμβολικές διαστάσεις, ενώ οι ήρωες, αν και απλοί άνθρωποι, αποκτούν αρχετυπικό βάθος και κατορθώνουν τελικά να διαρρήξουν τα δεσμά της καθημερινότητας.

Ελληνική λογοτεχνία

Μπλε υγρό

Βίβιαν Στεργίου

14.00

“Χωρίς εσένα θα με καταπιεί το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Εσύ, εσύ είσαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάτι άλλο. Όχι, λάθος. Εγώ είμαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Το μπλε υγρό είναι όλα. Η ζωή είναι ένα κολλώδες μπλε υγρό”.

Ένας άντρας συναντιέται στην Κυψέλη με τη γυναίκα που κάποτε είχε ερωτευτεί. Μια εικαστικός ετοιμάζει μια έκθεση με όλα τα πράγματα που αγχώνουν τους ανθρώπους. Ο Ανδρέας γυρίζει απ’ το Παρίσι για να ζήσει με τον Βασίλη. Ένας βοηθός φωτογράφου φοβάται τους ανθρώπους, αλλά ερωτεύεται μια φοιτήτρια κατά τη διάρκεια μιας διακοπής ρεύματος. Ένας νέος δικηγόρος ζει με τον πατέρα του, που νομίζει ότι πρωταγωνιστεί σε ριάλιτι. Ένας απολυμαντής στα ενοικιαζόμενα δωμάτια των γονιών του οδηγεί έναν άγνωστο τουρίστα σε μια κρυφή παραλία.

Γύρω τους η Αθήνα. Τους παγιδεύει στο φως της και τους κάνει να ισορροπούν: άλλοτε τους παρηγορεί με οικειότητα και με μικρές στιγμές ευτυχίας κι άλλοτε τροφοδοτεί με δικές της εικόνες τη μελαγχολία και την αγωνία τους.

Δεκαέξι μικρές αυτοτελείς ιστορίες – ψήγματα πραγματικότητας. Περίεργοι και διαφορετικοί, φοβισμένοι και γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν, εντελώς καθημερινοί και εντελώς τυχαίοι, οι άνθρωποι των ιστοριών είναι οι άνθρωποι γύρω μας

Ελληνική λογοτεχνία

Η μοναδική οικογένεια

Λευτέρης Καλοσπύρος

16.00

Λίγες μέρες προτού δώσει τέλος στη ζωή του, ο νεαρός Ανδρέας Αριθμέντης, χρονικογράφος της πτώσης του οίκου των Αριθμέντη, μιας οικογένειας νευρικών, ξεροκέφαλων συγγραφέων και αρχιτεκτόνων, ολοκληρώνει ένα θεατρικό έργο, το μοναδικό που θα καταφέρει να τελειώσει στη βραχύβια συγγραφική καριέρα του. Είναι η ιστορία “της μοναδικής ελληνικής οικογένειας που δεν έπαιξε στο χρηματιστήριο”, όπως φροντίζει κάθε τόσο να υπενθυμίζει ο Μιχάλης, συγγραφέας-φάντασμα ευτελών ευπώλητων ρομάντζων και ανέκδοτων σοβαρών αφηγημάτων, στη σύζυγό του Μάρθα και την εννιάχρονη κόρη τους Χριστίνα, το παιδί-θαύμα που σαρώνει τους ανήλικους αντιπάλους της στο σκάκι και κατατροπώνει τους ενήλικους συμπαίκτες της στο τηλεπαιχνίδι γνώσεων που συμμετέχει κατ’ εξαίρεση.

Όμως ο Ανδρέας δεν σκοπεύει να αφήσει πίσω του μόνο το θεατρικό έργο. Στον φάκελο που προτίθεται να παραδώσει σε μια νοικιασμένη θυρίδα με αποδέκτες τον πατέρα και τον αδερφό του, έχει συγκεντρώσει διηγήματα και κομμάτια από ημιτελή ή ολοκληρωμένα μυθιστορήματα, γραμμένα από τον ίδιο, τον αδερφό του αλλά κι από ήρωες του θεατρικού έργου.

Τι ρόλο παίζουν στα κείμενα του Ανδρέα ο σύγχρονος κορεάτικος κινηματογράφος, το κυνήγι μπεκάτσας και η ερωμένη του αδερφού του, η μυστηριώδης Ντάλια, για το παρελθόν της οποίας δεν είναι γνωστά παρά ελάχιστα στοιχεία; Πόσο ελεύθερος είναι ένας μυθιστορηματικός ήρωας να χαράξει το δικό του πεπρωμένο και ποια τα όρια ανάμεσα σε μια “αληθινή μυθιστορία” και την πλαστή μυθιστορία που είναι εγκιβωτισμένη μέσα της;

“Η μοναδική οικογένεια” είναι ένα μυθιστόρημα για την επινόηση του εαυτού στην εποχή του ίντερνετ, για τις οικογενειακές σχέσεις τις πρώτες δεκαετίες του νέου αιώνα καθώς και για το πέρασμα από έναν κόσμο παγιωμένων αυταπατών σε έναν κόσμο δυσοίωνων αμφιβολιών

Ελληνική λογοτεχνία

Αστείο

Γιάννης Παλαβός

10.00

Ένας νεαρός συζητά με τη νεκρή γιαγιά του. Ένας υπάλληλος γραφείου μεταμορφώνεται σε συρραπτικό. Ο Φρανσουά Βιγιόν κάνει μια καινούργια αρχή. Ο Γιώργος βγαίνει στη σύνταξη.

Δεκαεπτά διηγήματα για τη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και ό,τι την αναιρεί. Διηγήματα αντλημένα από την ημιορεινή μακεδονική ενδοχώρα, αλλά και διηγήματα για τους ανήλικους ενήλικες του άστεως.

Διηγήματα που βρέχονται απ’ τα νερά μιας τεχνητής λίμνης.

Ελληνική λογοτεχνία

Πρώτα ο Θεός

Κώστας Βραχνός

7.70

Ρωπογραφήματα. Σαράντα πέντε σύντομες, ευτράπελες ιστορίες, που καταγράφουν ή κάποια στενάχωρη οπτική της καθημερινής ημιπραγματικότητας ή κάποια αναπάντεχή της λεπτομέρεια, με αποκλειστικό στόχο την κινητοποίηση είτε του μείζονος ζυγωματικού μυός (έκφραση γέλιου) είτε του γελαστηρίου μυός (έκφραση χαμόγελου) του προσώπου.

Ελληνική λογοτεχνία

Η Βικτώρια δεν υπάρχει

Γιάννης Τσίρμπας

7.26

Για κάποιους, ούτε καν η καταπρόσωπο επαφή με την πιο σκοτεινή πραγματικότητα δεν μπορεί να ανασύρει τη θετική τους ταυτότητα, ούτε ο φόβος για το “θηρίο” το ίδιο δεν μπορεί να τους βγάλει από την απάθεια.
Για κάποιους άλλους, η τελευταία ταυτότητα που έχει απομείνει είναι η γειτονιά τους. Και θα προσπαθήσουν να την προασπίσουν. Με κάθε μέσο…

Μια νουβέλα για την υπόκωφη συγκρότηση του ρατσισμού και την πανταχού παρούσα βία.

Ελληνική λογοτεχνία

Δεν είν’ έτσι;

Πάνος Τσίρος

5.50

Περίεργες ιστορίες που σταδιακά διαβρώνουν την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Ασήμαντες ζωές, πληκτικές ζωές, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς ανατροπές – ζουν; πεθαίνουν; δεν ξέρεις.
Μέχρι που ένα πρόσωπο από το παρελθόν θα κάνει την εμφάνισή του. Ατημέλητος, ψυχρός, ευαίσθητος, μυστηριώδης, πανικόβλητος. Ανεπαίσθητα στην αρχή, αποφασιστικά προς το τέλος, επιβάλλει την παρουσία του. Υπενθυμίζει την απαίτησή του. Ένας μυστηριώδης επισκέπτης, που η παρουσία του διαπερνά τις ιστορίες διακριτικά, υπαινικτικά, μέχρι που στο τέλος η παράλογη καθημερινότητα γίνεται εφιαλτική και αβίωτη. Και όλα αυτά μέσα από ένα τόνο μινιμαλιστικό, αφαιρετικό, αγχώδη.

Ελληνική λογοτεχνία

Εκεί που ζούμε

Χρίστος Κυθρεώτης

12.53

Λίγο καιρό πριν εγκαταλείψει την Ελλάδα, ο Αντώνης Σπετσιώτης έχει να αντιµετωπίσει µια δύσκολη επαγγελµατική υπόθεση, να συναντήσει τον πρώτο του έρωτα και να συνοδεύσει τον πατέρα του στο τελευταίο του δροµολόγιο πριν βγει στη σύνταξη – όλα στη διάρκεια της ίδιας καλοκαιρινής ηµέρας του 2014.

Ένα εικοσιτετράωρο που ξεκινάει στα δικαστήρια, συνεχίζεται σε µια καφετέρια στα Πατήσια, σε ένα οικόπεδο στο Χαλκούτσι και σε ένα πάρκινγκ στον Ορχοµενό, πριν τελειώσει απρόβλεπτα τα ξηµερώµατα στους δρόµους της Αθήνας.

Ένα µυθιστόρηµα για τον µικρό άθλο να είσαι ο εαυτός σου κάθε µέρα από την αρχή, για µια εποχή ανάµεσα σε πράγµατα που έχουν τελειώσει και σε άλλα που δεν έχουν αρχίσει, για όλα όσα συµβαίνουν αφού πούµε όσα είχαµε να πούµε.

Ο σημαντικός σκηνοθέτης Σωτήρης Γκορίτσας θα μεταφέρει στον κινηματογράφο το βιβλίο «Εκεί που ζούμε» του Χρίστου Κυθρεώτη. Η παραγωγή είναι της «Black Tree» και του Ηρακλή Μαυροειδή, η μουσική του Νίκου Πορτοκάλογλου, η διεύθυνση φωτογραφίας του Σίμου Σαρκετζή και την διανομή της ταινίας στους κινηματογράφους έχει αναλάβει η εταιρεία FEELGOOD.

Ελληνική λογοτεχνία

Μάρτυς μου ο Θεός

Μάκης Τσίτας

13.95

Ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ -ένας τυπικός αντιήρωας της εποχής μας, άνθρωπος απλός, που δεν επιθυμεί παρά να ζήσει με αξιοπρέπεια-, έχοντας βρεθεί στα πενήντα του χωρίς δουλειά και με υγεία κλονισμένη, εξιστορεί τα πάθη που υφίσταται, από την παιδική του ηλικία, στην αναμέτρησή του με τη σκληρή πραγματικότητα. Όλοι -οι γυναίκες που συναντά, οι εργοδότες του, ακόμη και η ίδια η οικογένειά του- τον προδίδουν, ενώ γύρω του διαγράφεται η εικόνα μιας κοινωνίας που, παρά την επιφανειακή ευμάρεια, βυθίζεται στην παρακμή. Μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογό του, παρακολουθούμε τον αγώνα του να σταθεί όρθιος οπλισμένος με χιούμορ, με φαντασία και με μια ιδιαίτερη λεκτική ευφορία, δημιουργεί ψηφίδα ψηφίδα έναν δικό του κόσμο.

Ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, ανάμεσα στο ζωτικό ψεύδος και την αλήθεια, ο ήρωας του Μάκη Τσίτα αποκτά καθολικότερες διαστάσεις ως σύμβολο του ανθρώπου που, εξαιτίας της αγαθότητάς του, αντιμετωπίζει από κάθε πλευρά την εχθρότητα και τον κυνισμό. Συγχρόνως, με τη σχεδόν παιδική αθωότητά του, γίνεται ο καθρέφτης που αντανακλά το εκτρωματικό είδωλο της ίδιας αυτής κοινωνίας η οποία τον εκβάλλει από τους κόλπους της.

Ελληνική λογοτεχνία

Βορράς

Φοίβος Οικονομίδης

12.42

Τότε, ξαφνικά, κατάλαβε ότι τα αστέρια που κρέμονταν από πάνω τους ήταν αληθινά και ανεξήγητα και ότι είχαν αργήσει λίγο να τα κοιτάξουν με ειλικρίνεια. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ούτε νωρίς μα ούτε και αργά για να πεθάνουν όλοι τους, και ότι ο πατέρας του Μάρκου είχε πεθάνει για πάντα. Κατάλαβε, επίσης, ότι δεν ήταν νωρίς μα ούτε και αργά για το οτιδήποτε, κατάλαβε ότι ο κόσμος ήταν παντού γύρω τους και ήταν τραχύς και αιχμηρός και αδιάφορος και ότι κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τους βοηθήσει. Ένιωσε στο πετσί του ότι η ζωή του θα έσβηνε και θα ξεχνιόταν και, επομένως, μέχρι τότε θα ήταν εγκληματικό να κάνει οτιδήποτε δεν ήθελε και αντιστοίχως να απέχει από οτιδήποτε επιθυμούσε γιατί ούτως ή άλλως τίποτα δεν θα υπήρχε μετά, κανένας απολογισμός, θέλησε τότε όλο το σύμπαν μέσα στο κουτάκι της μπύρας του, να το πιει και να το τελειώσει, να τσαλακώσει το κουτάκι και να το πετάξει για να μην προλάβει τίποτα να συμβεί χωρίς εκείνον παρόντα.

“Εσύ τι πιστεύεις, Άλεξ;” ρώτησε ο Σπύρος.

“Τι εννοείς;”

“Γα την ευτυχία”.

Σε εννιά μέρες τα συναισθήματα των ανθρώπων θα παγώσουν. Ένας κομήτης θα πέσει στη Γη, οι τοξίνες του θα απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα και εξαιτίας τους οι άνθρωποι θα αισθάνονται για το υπόλοιπο της ζωής τους ακριβώς όπως αισθάνονταν την ώρα της σύγκρουσης. Ο Αλέξανδρος, φοιτητής στην Αθήνα, θα σκάψει βαθιά μέσα και γύρω του και θα πασχίσει να κατανοήσει τους ανθρώπους, τον έρωτα, τον πόνο και τη νοσταλγία· αγωνιά να προφτάσει την ευτυχία, ώστε να την εξασφαλίσει για πάντα.

Ελληνική λογοτεχνία

Αργός Σίδηρος

Σωφρόνης Σωφρονίου

8.40

Ένας σκακιστής σκοτώνεται σε μια πλατεία της Νέας Υόρκης και μεταφέρεται στη Μικρή Ζωή, μια μεταθανάτια κατάσταση με περιορισμένη χρονική διάρκεια. Εκεί θα κληθεί να ανασυγκροτήσει το μυθιστόρημα 4001 του Αυστριακού Ρόμπερτ Κράους και να διαπιστώσει αν ο συγγραφέας βρίσκεται σε κάποιο σημείο του άγνωστου αυτού τόπου. Ο Αργός σίδηρος, μέσα από μια διαδοχή προσεκτικά σκηνοθετημένων επεισοδίων, οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα δυστοπικό, παραληρηματικό ταξίδι με θέμα τον ίλιγγο της μνήμης, της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου.

Ελληνική λογοτεχνία

Χόλι Μάουντεν

Νίκος Βεργέτης

8.40

γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται. αντικειμενικό τρόπο κρίσιμα ζητήματα όπως ο θρησκευτικός φανατισμός και η έκσταση.

Ελληνική λογοτεχνία

Στο πίσω κάθισμα

Ευτυχία Γιαννάκη

10.91

Ένας σκηνοθέτης βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και οι συνεργάτες του θα κληθούν να διαλευκάνουν μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει την κοινή γνώμη. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι θα χρειαστεί να αναζητήσουν τα αίτια της δολοφονίας στο σκοτεινό παρελθόν του σκηνοθέτη, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι κοινών μυστικών, συγκάλυψης και βίας στην καρδιά της σημερινής Αθήνας.

Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου συλλαμβάνεται με κατηγορίες που θα τον αναγκάσουν να βουτήξει στο δικό του οικογενειακό παρελθόν. Η πίεση του χρόνου και τα σφραγισμένα στόματα θα αποδείξουν ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα.

Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα, μεταξύ αυτών και ο Χάρης Κόκκινος. Οι ανακρίσεις θα συνθέσουν μια τοιχογραφία των κατοίκων της Αθήνας που πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η πόλη και τίποτα δεν θα μείνει στο σκοτάδι κάτω από τον λαμπρό ήλιο της.

 

Ελληνική λογοτεχνία

Δενδρίτες

Κάλλια Παπαδάκη

16.00

Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί.

Ελληνική λογοτεχνία

Χορεύουν οι ελέφαντες

Σοφία Νικολαΐδου

13.88

1948-1949: Ένας αμερικανός δημοσιογράφος δολοφονείται στη Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνηση αναστατώνεται, ξένοι διπλωμάτες επεμβαίνουν. Ένας αθώος μπαίνει φυλακή. Η υπόθεση κλείνει.

Σχολικό έτος 2010-2011: Ένας μαθητής αρνείται να δώσει Πανελλαδικές. Ο αγαπημένος του καθηγητής του αναθέτει να ερευνήσει την παλιά υπόθεση. Ο πρώην άριστος μαθητής αρχίζει να ψάχνει.

Πόσο έτοιμοι είναι οι ενήλικες να ακούσουν τι έχει να πει;

Το Χορεύουν οι ελέφαντες συνδυάζει ιστορία και επινόηση. Αναφέρεται στη δίκη και την καταδίκη του Στακτόπουλου, στον οποίο αποδόθηκε ο φόνος του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, έγκλημα που συντάραξε τη χώρα την περίοδο του Εμφυλίου. Παράλληλα, το βιβλίο χαρτογραφεί τη σύγχρονη καθημερινότητα στην Ελλάδα του 2011. Ιδίως στο σχολείο. Αποτυπώνει την ελληνική περιπέτεια, σε μια πόλη με πολλά και αιματηρά ιστορικά στρώματα, όπως η Θεσσαλονίκη.

Ελληνική λογοτεχνία

Κάτι θα γίνει, θα δεις

Χρήστος Οικονόμου

15.15

Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών, από το ουζερί “Υπάρχω”, από το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα. Κάτι θα γίνει όμως, θα δεις. Γιατί εκεί όπου μεγαλώνει ο φόβος μεγαλώνει κι εκείνο που σώζει από τον φόβο.

Ελληνική λογοτεχνία

Patriot

Μιχάλης Μαλανδράκης

12.00

Ο εικοσιτριάχρονος Αγκίμ, μετανάστης από την Αλβανία στην Ελλάδα για περισσότερο από δέκα χρόνια, παίζει συχνά το κλαρίνο του στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.

Το όνειρό του είναι να γίνει επαγγελματίας κλαρινίστας. Όταν, λοιπόν, ένας άγνωστος συμπατριώτης του τον προσεγγίζει εντυπωσιασμένος από το ταλέντο του και του προτείνει να δουλέψει σε γνωστό νυχτερινό κέντρο στην Αθήνα, ο Αγκίμ αποδέχεται την πρόταση, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο Μιχάλης Μαλανδράκης σε αυτό το πρώτο του πεζογράφημα αποτυπώνει, με ρεαλισμό και διεισδυτικότητα, μια όψη της σύγχρονης ζωής που έχουμε την τάση να την παραβλέπουμε: του μετανάστη που, ζώντας για πολλά χρόνια ανάμεσα σε δύο πατρίδες, δεν ανήκει πια σε καμία· του ανθρώπου που αισθάνεται μετέωρος και ξένος όπου κι αν βρεθεί, αλλά επιμένει να διεκδικεί μια καλύτερη θέση στη ζωή και κυνηγάει το όνειρό του μέχρι τέλους. Κι ας γνωρίζει ότι η πραγματικότητα συντρίβει, συνήθως, όποιον δεν κατορθώνει να βρει μια θέση μέσα σε αυτήν.

Ελληνική λογοτεχνία

Πολεμική μηχανή

Χάρης Καλαϊτζίδης

12.42

“Ο πόλεμος μεταμορφώνεται χωρίς ποτέ ν’ αλλάζει. Μπαίνει ολοένα και πιο βαθιά, τρυπώνει στην καμινάδα ως αντίστροφος καπνός και γεμίζει τα σπίτια μας μ’ αδιάκοπες συγκρούσεις. Το κόκκινό του σύννεφο μάς τυλίγει. Δεν κλαίμε στην κουζίνα· λιμοκτονούμε ξύνοντας τις άπειρες πληγές μας – ψίθυροι μάς τρώνε τα πλευρά, πιάτα σπάνε μόνα τους, ραδιοφωνικές εκπομπές προβλέπουνε την ώρα του θανάτου. Είναι ένας πόλεμος παντού, σε κάθε λέξη που λέγεται ή δεν λέγεται, σε κάθε χειρονομία που γίνεται ή δεν γίνεται, όλη μας η ζωή μια ατέρμονη πράξη πολέμου.

Οι μέρες αυτοκτονούν κι η σύρραξη εσωτερικεύεται, εγγράφεται στο σώμα μας και μαίνεται βουβή. Πια βλέπουμε φυλές να σφάζονται πάνω στον θώρακά μας, καθημερινά χαράσσουνε τη γυμνή μας σάρκα κατακτώντας γόνατα και μπούτια κι ευνουχίζοντάς μας στ’ όνομα νεκρών θεών. Ο πόλεμος μπαίνει ακόμα πιο μέσα, τόσο που το μέσα και το έξω δεν έχουν πια καμία ουσιαστική διαφορά, κι έτσι εκείνος ξεχύνεται πάνω στη θωριά της φύσης, ανάγεται σ’ οντολογική συνθήκη, ορίζει τον αέρα που αναπνέουμε και τις σχέσεις ανάμεσα στ’ αβάπτιστα στοιχεία: Υπάρχει μια σκληρότητα στα κλαδιά των δέντρων μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ανθρώπινη κτηνωδία· το νερό ουρλιάζει σαν εξατμίζεται, τα φύλλα που πέφτουν είναι εγκλήματα, ο κόσμος μας ψυχορραγεί κι εμφύλια λαμπαδιάζει”.

Ένα βιβλίο για τον φασισμό, τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα και τη δυνατότητα απελευθέρωσης.

Ελληνική λογοτεχνία

R.I.F., ο θάνατος στο φέισμπουκ

Μαρία Γιαγιάννου

13.00

Ο θάνατος, η γραφή και το κοινωνικό δίκτυο φτιάχνουν τη θεματική πλεξίδα του R.I.F. (Rest In Facebook). Όταν ο χρήστης εγκαταλείπει τα εγκόσμια, τι συμβαίνει με την ψηφιακή του παρουσία; Τι κουστούμι φοράει ο θάνατος στο Ίντερνετ; Γιατί κοινοποιούμε το πένθος μας; Είναι η γραφή μια αποτελεσματική στρατηγική επιβίωσης; Μήπως τελικά θα ζήσουμε για πάντα;

Το R.I.F. είναι ένα πολυμορφικό πεζό, που αναμειγνύει τη μυθοπλασία με το δοκίμιο και τη σάτιρα με το επιτάφιο επίγραμμα. Μια στοχαστική περιπέτεια σπασμένη σε μικρότερες αυτοδύναμες παρατηρήσεις πάνω στην επιδραστικότητα του κυρίαρχου social medium της καθημερινότητάς μας. Κάθε τόσο ο αναγνώστης ξεκουράζεται πάνω από τους (επινοημένους) τύμβους ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή και τους άδραξε το ψηφιακό νεκροταφείο. Δώδεκα συν ένα επιγράμματα παρεμβάλλονται στην αφήγηση και παρουσιάζουν στον διαβάτη της ανάγνωσης τις αντίστοιχες φανταστικές προσωπικότητες που, αν και πέθαναν, συνεχίζουν να ζουν.

Ελληνική λογοτεχνία

Μόνο το αρνί

Βασιλική Πέτσα

14.00

Όπως της τα είπαν και όπως τα φαντάστηκε: διαπλέκοντας τοπικές ιστορίες, μαρτυρίες και οικογενειακές αφηγήσεις, αντλώντας από την ντοπιολαλιά και το εκφραστικό της ύφος, η συγγραφέας αναπλάθει τον κόσμο της θεσσαλικής επαρχίας σε χρόνο παρελθοντικό και ανασυστήνει πρόσωπα και εποχές. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1940 και καταλήγοντας στις απαρχές της Μεταπολίτευσης, τα τέσσερα διηγήματα της συλλογής επικεντρώνονται σε περιθωριακούς χαρακτήρες και ψηλαφούν διαχρονικά ρήξεις και συνέχειες, “αφουγκραζόμενα” τον απόηχό τους στην καθημερινή ζωή της ελληνικής περιφέρειας.

Ανθρώπινα δράματα και ιστορικά γεγονότα, διαπροσωπικές προστριβές και συλλογικές συγκρούσεις, που αλληλεπιδρούν και διαταράσσουν τις ισορροπίες στο εσωτερικό της κοινότητας, της οικογένειας, του ατομικού ψυχισμού. Τέσσερα διηγήματα που εστιάζουν στη μικροκλίμακα, αναδεικνύουν τις λεπτομέρειες, φωτίζουν το αφανές και ανασύρουν το λησμονημένο, σαν ισάριθμες φωτογραφίες, ασπρόμαυρες, τσακισμένες στις γωνίες, που εντοπίζει κανείς σε παλιά οικογενειακά άλμπουμ. Θωρακίζοντας με το φίλτρο της ειλικρίνειας και της τρυφερότητας τον λογοτεχνικό της φακό, αποκαθαίροντάς τον από τη νοσταλγία και τον φολκλορισμό, η συγγραφέας απαθανατίζει έναν κόσμο που έχει πια χαθεί, κι ας μην υπήρξε ποτέ πραγματικός.

Ελληνική λογοτεχνία

Γκιακ

Δημοσθένης Παπαμάρκος

10.71

«Γιατί καθαρός δεν είν’ κανένας, μοναχά ο άπραγος».

«Γκιακ» θα πει αίμα, δεσμός συγγένειας, φόνος για λόγους εκδίκησης, φυλή. Οι ήρωες στα διηγήματα του Παπαμάρκου, στρατιώτες που πολέμησαν στα άγρια πεδία των μαχών στη Μικρά Ασία, επιστρέφουν οριστικά αλλαγμένοι στον τόπο τους στη Λοκρίδα. Καθορισμένοι από ό,τι οφείλουν να κάνουν για την τιμή της κοινότητας, σύμφωνα με τον βαρύ νόμο του αίματος στο αυστηρό εθιμικό δίκαιο της κλειστής κοινωνίας τους, γίνονται θύτες και είναι ταυτοχρόνως θύματα. Αποσιωπημένα εγκλήματα και τραύματα, καταστροφή και αφανισμός, βιασμοί και δολοφονίες, στοιχειά και δαίμονες, ηθικές δοκιμασίες – ιστορίες ανομολόγητων πράξεων, στην προφορική γλώσσα του ρουμελιώτικου ιδιώματος, που εντέλει οδηγούν, έστω βίαια, τους ήρωες σε σύγκρουση με την κοινότητά τους και στην αναθεώρηση της ταυτότητάς τους.

«Αυτό πάει να πει να ’σαι σιβιλάιζντ. Να πατάς στα σκατά με αψηλό τακούνι».

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γεννήθηκε το 1983 στη Μαλεσσίνα Λοκρίδος. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και comics. Η συλλογή διηγημάτων Γκιακ απέσπασε το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών – Ιδρύματος Πέτρου Χάρη και το Βραβείο Διηγήματος/Νουβέλας του περιοδικού Αναγνώστης. Κυκλοφορεί στα ρωσικά από τις εκδόσεις O.G.I. Επίσης, έχει γράψει για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Στο πλαίσιο του Onassis Artistic Research Fellowship έγραψε το θεατρικό έργο Στον Κόρακα.