«Δεν βρίσκουμε ευχαρίστηση στα ταξίδια. Θα έλεγα μάλλον ότι πρόκειται για ασκητικό τρόπο ζωής. Ταξιδεύουμε για την καλλιέργειά μας, εάν, λέγοντας καλλιέργεια, εννοούμε την εξάσκηση της πιο ενδόμυχης αίσθησής μας, της αίσθησης δηλαδή της αιωνιότητας» έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ για τα ταξίδια, όντας ο πιο φιλοσοφημένος περιηγητής διαφορετικών τόπων και συνειδήσεων.

Έχοντας ταξιδέψει σε διαφορετικές ηπείρους και με άλλες ιδιότητες, μπορούσε να διαχωρίσει τη λογική της επεξεργασίας του δημοσιογραφικού βλέμματος από αυτήν του συγγραφέα, κάτι που φαίνεται από τη διαφορά που χαρακτηρίζει το ύφος των καταχωρίσεων στα περίφημα Σημειωματάριά του, απ’ όπου προέρχονται τα αποσπάσματα αυτού του βιβλίου.

Ειδικά στο ταξίδι του στη Βόρεια Αμερική, την οποία επισκέπτεται αρχικά ως δημοσιογράφος από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, δύο χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1946, και τρία χρόνια αργότερα, από τον Ιούνιο μέχρι τον Αύγουστο του 1949, η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι εντελώς διαφορετική.

Ο Καμί εντυπωσιάζεται από τη ριζική διαφορά που έχει η Αμερική από την Ευρώπη, την οποία ενίοτε καταγράφει όλο θαυμασμό, ενώ αντιθέτως φαίνεται αρκετά καχύποπτος με την υπερβολή που διαπερνά όχι μόνο τα κτίρια αλλά και τις αντιδράσεις. Στη Νότια Αμερική οι συνθήκες είναι άλλες, καθώς την επισκέπτεται όντας πλέον ο γνωστός και καταξιωμένος Γάλλος συγγραφέας. Μόνο που εκεί τον περιμένει άλλη μια κρίση φυματίωσης, που αλλάζει άρδην τις ήδη αυστηρές προσλαμβάνουσές του αναφορικά με τον περιβάλλοντα κόσμο.