Rock

Υποκλίνομαι! […] Υποκλίνομαι, στις Γυναίκες που ενέπνευσαν με το ταλέντο τους, άλλες Γυναίκες, να βγουν απ’ το καβούκι τους και να προσφέρουν στον κόσμο τη θεία ομορφιά της ψυχής τους και της καρδιάς τους, που σε πολλές περιπτώσεις πέρασαν από τις Συμπληγάδες του συστήματος και της ανδροκρατίας μέχρι να στρωθεί ο δρόμος. […] […] Υποκλίνομαι σε όλες αυτές τις Γυναίκες που έκαναν τον κόσμο αυτόν που ζούμε, ομορφότερο, καλύτερο και τον ανέβασαν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Υποκλίνομαι… Ευχαριστώ τον συγγραφέα και αγαπημένο φίλο, Γιώργο Μπιλικά, που μου έδωσε την ευκαιρία να εκφράσω τον θαυμασμό μου, όχι μόνο για το ταλέντο αυτών των Γυναικών τραγουδοποιών, αλλά και για τον αντίκτυπο που είχαν στον πολιτισμό και στην κοινωνία, αναδεικνύοντας τον ρόλο τους ως πηγές έμπνευσης και ως πρότυπα για τις επόμενες γενιές. Είναι σημαντικό να συνεχίζουμε να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε τις επιτεύξεις των Γυναικών σε όλους τους τομείς, ειδικότερα δε στη rock μουσική (λόγω του θέματος του βιβλίου), συμβάλλοντας έτσι στην προώθηση της ισότητας και της διαφορετικότητας. «Οι Γυναίκες του Rock». Τηρουμένων άλλωστε των αναλογιών, είμαι κι εγώ μία απ’ αυτές. Δέσποινα Γλέζου Μουσικός | Ερμηνεύτρια | Τραγουδοποιός

LATE BLOOMER

[…] πώς στο διάβολο γίνεται εν έτει 2023 με το διαδίκτυο εδώ και πάνω από 20 χρόνια (με όλες τις αστοχίες του) να διαφεντεύει τα πάντα και εσύ να γράφεις εγκυκλοπαίδειες -όχι μία, αλλά και δύο και τρεις- και να μην είσαι τρελός, τη στιγμή που ίσως πιο τρελοί από σένα όπως οι Ira Robbins & Marc C. Strong -to name af few- έχουν σιγήσει; Ε μάλλον γίνεται εάν είσαι ένας διαπλανητικός θεόμουρλος, ένας σκοτεινός Lord Byron του rock ‘n’ roll σαν τον Γιώργο Μπιλικά. Χρειάζεται ανομολόγητο αλλά και ομολογημένο θάρρος-θράσος, θαρσείν Χρη (ή Χρει όπως προτιμάει) για να το επιχειρήσεις/υλοποιήσεις. Προφανώς το «έχει», όχι επειδή έχει τα εργαλεία, αλλά επειδή έχει cojones και ατελείωτο συναισθηματικό υπόβαθρο.

Έλα τώρα εσύ, να περιγράψεις/ορίσεις το rock ‘n’ roll. Ευλογία και χαμένος κόπος ταυτόχρονα. Το προσπάθησαν πολλοί πριν απ’ αυτόν (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) με επιτυχία οι περισσότεροι. Το σημαντικό είναι ότι το προσπάθησε κι ακόμα κι αν έκανε λάθος προσέγγιση (που δεν έκανε), αυτό είναι που μετράει.

«Days (I remember of my life)», λέει ένα παλιό τραγουδάκι-τραγουδάρα των Kinks, και διηγώντας τα να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις: Τον Μάη του ’68, τα Berkeley’s, τους hippies, τη μικροαστική Αθήνα, τρόπους ζωής, ονειροπολήσεις, συζητήσεις με φίλους, ο ένας στην Κοπεγχάγη, ο άλλος στη Νέα Υόρκη, ο άλλος στο Τορόντο, Κυψέλη, Χαλάνδρι, Περισσός, Αμπελόκηποι, Νέο Ψυχικό, συναυλίες, συγκροτήματα, Green Pajamas, David Sylvian, οικογένειες, παιδιά, η γαμημένη η θνητότητα, αλλά πάνω απ’ όλα, δεν πουλάς τίποτα, δεν ξεχνάς τίποτα, και μέχρι τελικής πτώσεως δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις.

Αυτό νομίζω πως κάνει ο Γιώργος Μπιλικάς. Κάτι σαν τον Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων, κάτι σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, κάτι σαν τον τελευταίο των ετσιθ-λικά εθελοτυφλούντων. (Κανέλλος Τερζής, Rock Journalist)