Τα πέντε διηγήματα-παραμύθια με τον γαλλικό τίτλο Nouveaux contes de fées (Καινούρια νεραϊδοπα-ραμύθια) είναι το πρώτο έργο της Σοφί ντε Σεγκύρ που εκδίδεται από τον Ασέτ για τα βιβλιοπωλεία που, η εκδοτική του εταιρεία, ανοίγει στους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Καινούρια (nouveaux) για-τί η γαλλική λογοτεχνική παράδοση είναι πλούσια σε αυτού του είδους τη λογοτεχνία την οποία τί-μησε η γυναικεία πέννα. Φτάνει να αναφέρουμε δύο ονόματα, εκείνο της Μαρί- Κατρίν ντ’ Ωλνουά (Marie-Catherine d’Aulnoy, 1652-1705) σύγχρονης του Σαρλ Περώ και της Ζαν-Μαρί Λεπρένς ντε Μπω-μόν (Jeanne-Marie Leprince de Beaumont, 1711-1776), λίθοι ακρογωνιαίοι στον 17ο αιώνα η πρώτη και στον 18ο η δεύτερη. Η πρώτη γνωστή για το «Γαλάζιο πουλί» και η δεύτερη για το τοις πάσι γνωστό «Η Ωραία και το Τέρας». Η Σεγκύρ έρχεται με τα νεραϊδοπαραμύθια της να συνεχίσει την παράδοση αυτή στον 19ο αιώνα.

Με αυτές οι ιστορίες – διηγήματα γεμάτα εκπλήξεις και ανατροπές – ανοίγει η σειρά «Ανέμη» των εκ-δόσεων Librofilo & Co που φιλοδοξεί να ικανοποιήσει μικρούς και μεγάλους. Στους μικρούς και όχι μόνο απευθύνονται τα Παραμύθια και αποκλειστικά στους δεύτερους το Επίμετρο. Έτσι η συνερ-γασία τους μοιάζει επιβεβλημένη. Φιλοδοξία μας: η μύηση ενός νεανικού κοινού στην καλή λογοτε-χνία.

Το Επίμετρο γράφτηκε για να σκιαγραφήσει πάνω απ’ όλα την ατμόσφαιρα της εποχής και να βοη-θήσει τους «Μεγάλους» να διαβάσουν τα παραμύθια αυτά στους μικρούς. Παραμύθια που ίσως να φαντάζουν σαν δείγματα αφηγηματικών ερμηνειών και προσλήψεων ενός έργου επιφανειακά απλού αλλά με πολλές και περίπλοκες ιδιαιτερότητες σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Κι εδώ ο καθένας – αυτό άλλωστε είναι και η γοητεία του νεραϊδοπαραμυθιού – μπορεί να «συνομιλήσει» όπως επιθυ-μεί τόσο με τα γήινα όντα όσο και με καλόβουλες ή κακόβουλες νεράιδες και μάγους. «Ακόμη και μεγά-λοι άνθρωποι γοητεύονταν ουκ ολίγες φορές από αυτή την ωραία, χαροποιό και συγκινητική ανάγνω-ση» γράφει ο γιός της κόμισσας σε ένα μικρό βιβλίο που αφιέρωσε στη συγγραφέα και μητέρα του.

«Όταν πήγα να ξαπλώσω άνοιξα τα Νεραϊδοπαραμύθια σας για να τα ξεφυλλίσω. Έλα όμως που μετά δεν μπόρεσα να τα κλείσω, μου ήταν αδύνατον να μην πάω μέχρι τέλος. Δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω την ανάγνωση ιδίως δε όταν έφτασα στον δύστυχο τον Αρκουδίωνα. Δεν μπορώ παρά να σας εκμυστηρευθώ πως με έκανε να κλάψω, σαν χαζός, με μαύρο δάκρυ», θα εκμυστηρευθεί στη Σοφί ντε Σεγκύρ ο φίλος της οικογένειας, ο αβάς Υκ. Η συγκίνησή του θα πρέπει να ήταν εξίσου αληθινή με τα παραμύθια της κόμισσας: «Μην γράφεις παρά μονάχα αυτό που είδες» ήταν πάντα η αρχή της Σοφίας Ροστόψινα και ίσως σ’ αυτό να χρωστάει την επιτυχία της γιατί έβλεπε πολλά, ακόμη και νε-ράιδες!