Ξένη λογοτεχνία
“- Τεσσόν! Υπάρχει ένα άγριο θηρίο στό Θιβέτ. Το κυνηγάω εδώ και έξι χρόνια, είπε ο Μυνιέ. Ζει στα υψίπεδα. Χρειάζονται πολύωρα πλησιάσματα μέχρι να το αντικρίσεις. Θα επιστρέψω φέτος το χειμώνα, έλα μαζί μου.
– Τι ζώο είναι;
– Η λεοπάρδαλη του χιονιού, είπε. Μια σκιά μαγική!
– Νόμιζα πως είχε εξαφανιστεί, είπα.
– Έτσι θέλει να πιστεύουμε.”
Είχα συναντήσει τον Βανσέν Μυνιέ ένα Πάσχα, μετά την προβολή της ταινίας του για το λύκο της Αβησσυνίας. Μου είχε μιλήσει για το πόσο άπιαστα είναι τα θηρία και για αυτή την υπέρτατη αρετή: την υπομονή. Μου είχε αφηγηθεί τη ζωή του ως φωτογράφου άγριων θηρίων και είχε απαριθμήσει τις τεχνικές για το καρτέρι. Επρόκειτο για μια τέχνη εύθραυστη και διακριτική η οποία συνίστατο στο να καμουφλάρεται κανείς μέσα στη φύση προκειμένου να παραφυλάξει ένα ζώο, του οποίου την έλευση τίποτε δεν εγγυάται. Οι πιθανότητες επιστροφής με άδεια χέρια είναι μεγάλες. Τούτη η αποδοχή της αβεβαιότητας μου φαινόταν πολύ αριστοκρατική – κι ως τέτοια αμιγώς αντιμοντέρνα.
Η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Το μήνα Φεβρουάριο μπαίνει σε οίστρο. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες. Τα αρσενικά παλεύουν, τα θηλυκά προσφέρονται, τα ζευγάρια καλούν το ένα το άλλο. Ο Μυνιέ τα είχε όλα προβλέψει: Αν θέλαμε να έχουμε κάποια πιθανότητα να την αντικρίσουμε, έπρεπε να την αναζητήσουμε μέσα στο καταχείμωνο, στα τέσσερις ή πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Θα προσπαθούσα να αντισταθμίσω τις αντιξοότητες του χειμώνα με τη χαρά της θέασής της.
“Λεοπάρδαλη”, το όνομα ηχούσε σαν κόσμημα. Τίποτε δεν εγγυόταν κάποια συνάντηση μαζί της. Το καρτέρι είναι ένα στοίχημα: Πηγαίνοντας να συναντήσεις τα άγρια ζώα, κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις. Ορισμένοι δεν παρεξηγούνται και βρίσκουν χαρά στην αναμονή. Αυτό απαιτεί φιλοσοφικό πνεύμα με ροπή προς την ελπίδα. Δυστυχώς δεν ήμουν τέτοιου είδους άνθρωπος. Εγώ ήθελα να δω το θηρίο, παρότι, από τακτ, δεν ομολογούσα την αδημονία μου στον Μυνιέ.
Ξένη λογοτεχνία
1940: Οι Ναζί έχουν κατακτήσει την Πολωνία και μόλις έχουν αρχίσει να φτιάχνουν ένα νέο στρατόπεδο, το Άουσβιτς. Η πολωνική αντίσταση δεν έχει πληροφορίες για αυτό, ανησυχεί όμως ότι κάτι τρομερό συμβαίνει, εξαιτίας των πολλών αγγελτηρίων θανάτου που στέλνονται στις οικογένειες όσων είχαν οδηγηθεί εκεί. Ένας τρόπος υπάρχει να μάθουν τι γίνεται: να συλληφθεί κάποιος εθελοντικά. Ποιος όμως θα βάλει τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο για χάρη ανθρώπων που δεν γνωρίζει;
Ο Βίτολντ Πιλέτσκι, 40 χρονών, αγρότης, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών αναλαμβάνει την αποστολή αυτή. Επί τρία χρόνια στέλνει στα επιτελεία των Συμμάχων πληροφορίες για την καθημερινότητα στο Άουσβιτς, για τα βασανιστήρια και τις αρρώστιες, τους φούρνους που κτίζονται, τα καραβάνια των Εβραίων, τα αέρια που χρησιμοποιούνται για την εξόντωσή τους. Περιμένοντας, μάταια, μια δυναμική αντίδραση τους οργανώνει σαμποτάζ, αποδράσεις, ακόμα και φόνους Ναζί.
Ο Jack Fairweather είναι βραβευμένος δημοσιογράφος. Υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής, επικεφαλής της αποστολής της Daily Telegraph στη Βαγδάτη κατά τον Α΄ Πόλεμο του Ιράκ και μετά της Washington Post στο Αφγανιστάν. Έχει επιβιώσει μιας απόπειρας απαγωγής και ενός βομβαρδισμού και για τις ανταποκρίσεις από τα πεδία πολέμου έχει τιμηθεί με το βρετανικό βραβείο δημοσιογραφίας και το βραβείο της παγκόσμιας ένωσης πολεμικών ανταποκριτών.
Για την πολύχρονη έρευνά του για τον Εθελοντή τιμήθηκε με το βραβείο Costa. Το βιβλίο πρόκειται να μεταφερθεί στον κινηματογράφο από την βραβευμένη με Όσκαρ παραγωγό Τέσα Ρος (Μπίλι Έλιοτ: γεννημένος χορευτής, 12 χρόνια σκλάβος, Slumdog Millionaire).
Φιλοσοφία
Η Ανθρώπινη κατάσταση, ένα εντυπωσιακά πρωτότυπο έργο που σφύζει από αναπάντεχες αποκαλυπτικές σκέψεις και συµπεράσµατα, είναι σήµερα, από πολλές απόψεις, ακόµη πιο ενδιαφέρουσα απ’ ό,τι όταν πρωτοεµφανίστηκε, το 1958. Η Hannah Arendt µελετά την κατάσταση της σύγχρονης ανθρωπότητας υπό το πρίσµα της ικανότητάς µας να πράττουµε. Τα προβλήµατα που η Arendt προσδιόρισε τότε –η ελάττωση της ανθρώπινης πράξης και της πολιτικής ελευθερίας και το παράδοξο γεγονός ότι, ενώ οι ανθρώπινες δυνάµεις αυξάνονται µέσα από την πρόοδο των θετικών και των ανθρωπιστικών επιστηµών, είµαστε λιγότερο ικανοί να ελέγχουµε τις συνέπειες των πράξεών µας– παραµένουν ανεπίλυτα.
Αυτή η νέα έκδοση περιλαµβάνει εισαγωγή από τη Margaret Canovan, διακεκριµένη µελετήτρια της Arendt, που αναλύει διεισδυτικά την επιχειρηµατολογία του βιβλίου και εξετάζει τη σηµασία του σήµερα. Η Ανθρώπινη κατάσταση, ένα κλασικό έργο της πολιτικής και της κοινωνικής θεωρίας, έχει αποδειχθεί αγέραστη και πάντοτε επίκαιρη.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Κεφάλια πέντε, ανάσες τέσσερες – 1941-1945 – Σκόρπιες μαρτυρίες παιδιού από την Κατοχή
«Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μυθιστόρημα; Είναι νουβέλα; Είναι διηγήματα; Είναι μια ιστορική διατριβή επιστήμονα; Τίποτα δεν είναι! Κάποια παιδικά αφηγήματα είναι. Μπορεί να έχουν και χρονολογικά λάθη, λάθος τοπωνυμίες, αλλά είναι αληθινά! Δεν υπάρχει πια κανένας φίλος μου να βεβαιώσει κάτι διαφορετικό. Είμαι δικαιωμένος!»
Με το γνωστό γλαφυρό ύφος και το ίδιο λεπτό χιούμορ που διατρέχει τις αγαπημένες ταινίες του, ο αξέχαστος Σταύρος Τσιώλης, μας παραδίδει, μετά θάνατον, ένα αφήγημα γεμάτο συγκινητικές μνήμες από την παιδική του ηλικία στην γενέτειρά του, την Τρίπολη, την περίοδο της Κατοχής.
Την ιδέα του έριξε ο παραγωγός Χρήστος Β.Κωνσταντακόπουλος στα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας Γυναίκες που περάσατε από ’δώ, ακούγοντας τις διηγήσεις του. To βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε, αποτελεί την πρώτη εκδοτική δραστηριότητα της κινηματογραφικής εταιρείας παραγωγής FALIRO HOUSE PRODUCTIONS.
Η αφήγηση απλώνεται από το 1941, όταν ο σκηνοθέτης ήταν μόλις 4 ετών, έως και το 1945, αμέσως μετά την απελευθέρωση. Οι σκόρπιες μνήμες του Σταύρου Τσιώλη, που εντυπώνονται στο νου, συνθέτουν την εικόνα της ρημαγμένης από την πείνα και τις κακουχίες ελληνικής επαρχίας, υπό το πρίσμα ενός παιδιού και του μικρόκοσμού του: η (εκπάγλου καλλονής) μητέρα που πασχίζει να σώσει τον ασθενικό μικρό αδερφό, η αυτοθυσία της γειτονιάς και τα σωτήρια ρυζόγαλα, τα αποφάγια των Γερμανών, οι μικρές, καθημερινές πράξεις ηρωισμού, ο πατέρας που γυρίζει από την Αλβανία, ο βαρύς χειμώνας, οι εκτελέσεις ως αντίποινα στις ενέδρες του ΕΛΑΣ, οι δωσίλογοι και οι καταδότες…
Οι μαυραγορίτες, ναι, αλλά και οι μπακάληδες που βοήθησαν, οι ταβερνιάρηδες που προσέφεραν ένα πιάτο φαί, οι ζαχαροπλάστριες που κέρασαν ένα χωνάκι τον μικρό Σταύρο και τον αδερφό του, τον Λάκη, που δεν ήξεραν τι θα πει λιχουδιά, παρά μόνο αφόρητη πείνα -χαρίζοντάς τους μια ανεκτίμητη παιδική ανάμνηση. Παιδιά που αντίκριζαν τον θάνατο έξω από τα σπίτια τους, που βλέπαν δικούς τους να κείτονται νεκροί ή να διώκονται λόγω αντιστασιακής δράσης, που πάλευαν να επιβιώσουν ξεθάβοντας βόλια από τις εκτελέσεις και τις ασκήσεις των Γερμανών για να πουλήσουν το περιζήτητο μολύβι, που ξεγελούσαν την πείνα τους με την κορινθιακή σταφίδα και, στα δύσκολα, κατέφευγαν στο Μαίναλο.
Η σύλληψη του παππού, τα πρώτα σημάδια εμφύλιου διχασμού, οι διώξεις, οι μάχες των ανταρτών με τους ταγματασφαλίτες, οι διαψευσμένες ελπίδες, η φυλάκιση του πατέρα στην Ακροναυπλία… Αλλά και τα πρώτα σκιρτήματα του μικρού Σταύρου, που …λιγοθυμά μπροστά σε κορίτσια-οπτασίες, προβληματίζοντας τον θείο Χρήστο: «Άρχισες τους έρωτες από έξι χρονώ; Κακομοίρη, θα σου πιουν το αίμα οι γυναίκες!». Αυτές οι γυναίκες έμελλε να παίξουν σημαντικό ρόλο στην κινηματογραφική πορεία του έλληνα δημιουργού που πέρυσι έφυγε από κοντά μας…
Βιβλία
Λίγα βιβλία ψυχανεμίζονται το αληθινό νόημα της φιλίας ως μια καταφατική κίνηση που ξεπερνάει τον θάνατο και σε στιγματίζει μια ζωή όσο το Γεια σου, Ασημάκη, ένας εξομολογητικός φόρος τιμής του Κωστή Παπαγιώργη στον καλό του φίλο, που έφυγε νωρίς από τη ζωή, Χρήστο Βακαλόπουλο. Βγαλμένο από τα σπάργανα του κλεινού άστεως, στα μπαρουτοκαπνισμένα τότε στέκια της Καλλιδρομίου, σε σκυλάδικα, στο σωκρατικό τρίγωνο Εξαρχείων-Κυψέλης-Ομόνοιας, το χρονικό της φιλίας Παπαγιώργη-Βακαλόπουλου περιλαμβάνει μεν νοερά όλους τους υπόλοιπους –από τον Λάγιο έως τον Αρανίτση και από τον Τσιώλη έως τη Γιούλη Τσίρου–, αλλά ουσιαστικά εστιάζει στο δονκιχοτικό δίπολο δύο ετερόκλητων ανθρώπων, οι οποίοι διδάχτηκαν πολλά από τους άγραφους κανόνες της φιλίας τους: ο Παπαγιώργης, με ταπεινότητα και με μεγαλοψυχία, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Σάντσο Πάντσα, παίρνει τη θέση των αγοριών που δεν υπήρξαν προνομιούχα, γαλουχήθηκαν μέσα στα απωθημένα και τα τραύματα κι έμειναν, σαν τον Κάφκα, να γράφουν νοερά γράμματα προς τον σκληρόκαρδο πατέρα. Κατεβαίνοντας, επομένως, στα άνυδρα υπόγεια των ντοστογιεφσκικών του παρορμήσεων, ο ίδιος μένει να παρατηρεί ως σχολαστικός θεατής τον ανωφερή πλην σύντομο βίο του υπερφυσικά πολυτάλαντου φίλου του: το πώς ο ευθυτενής και ευπροσήγορος Βακαλόπουλος δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τις γυναίκες, παρέμενε ακριβής και λακωνικός ακόμα και όταν το ποτό τον παράσερνε, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον αγάπης, οικογενειακής θαλπωρής και ενίσχυσης, ως το μοναχοπαίδι που δεν του στερήθηκε ποτέ καμία ελευθερία και δεν του χάλασαν ποτέ χατίρι.
Μαζί με τις πρώτες ανησυχίες ήρθαν και οι έρωτες –για τον κινηματογράφο και τα κορίτσια–, αλλά και τα πρώτα κείμενα του Βακαλόπουλου στον «Θούριο», στην «Αυγή», στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο». «Συνάμα, πίσω και μπρος από τα κείμενα κινείται δραστήρια ο άνθρωπος που έχει όλα τα προσόντα να ενσαρκώσει την πρόκληση. Εξαιρετικής ομορφιάς, όπως θυμούνται ομήλικοι και κυρίως ομήλικες, ικανός στο λέγειν, κάτοχος της αγγλογαλλικής, διαβαστερός και επαγγελματίας έξυπνος, είναι στα γεμάτα το νέο πρόσωπο. Φυσικά, οι “μεγάλες προσδοκίες” βαίνουν καλώς για την οικογένεια. Ο Βακαλόπουλος έχει βρει το άστρο που φέγγει μέσα κι έξω από τον οίκο» γράφει ο Παπαγιώργης με συγκινητική ακρίβεια και με πρόδηλο θαυμασμό, παραχωρώντας τον χρυσό θρόνο της αναγνώρισης στον καλό του φίλο. Τον περικλείει με την αύρα του μυστηρίου που χρειάζεται οποιαδήποτε φιλική σχέση για να ανθήσει, αλλά και με την οικειότητα που ξεκλειδώνει κοινά μυστικά – κινήσεις, διαβάσματα, βιβλία και άπειρους αυθόρμητους αυτοσχεδιασμούς. Αμφότεροι, πάντως, ως συνωμότες της βιωμένης κουλτούρας, απαιτούσαν αντίστοιχα διαπιστευτήρια από τους υπόλοιπους για να μπορούν να γίνουν δεκτοί στην αόρατη λέσχη μιας φιλίας που μόνο εκείνοι αντιλαμβάνονταν τα ιδανικά συστατικά της: γερές δόσεις φιλοσοφίας και θεωρίας, «ατελώνιστη ψυχο-σημειολογία», μπόλικος κινηματογράφος και τόσος Λακάν όσος χρειαζόταν ώστε να μπορεί να απολαύσει κανείς με άνεση μια ταινία του Χίτσκοκ, του Αντονιόνι ή του Κόπολα. Γιατί το μυστικό στις φιλίες δεν είναι τόσο να βρει κανείς τα βασικά συστατικά όσο τις ιδανικές αναλογίες και τις θερμοκρασίες που θα την κρατήσουν όσο πρέπει ζεστή ώστε να μην είναι αδιάφορη και όσο πρέπει ψυχρή για να μην καεί από την υπερβολική συνάφεια. Και αυτό το μυστικό το μοιράζονταν αυτοί οι δύο σπάνιοι άνθρωποι όσο λίγοι, γράφοντας με χρυσά γράμματα, πολύ διάβασμα και μπόλικη αλητεία το χρονικό της σπάνιας φιλίας τους.
Τίνα Μανδηλαρά
Ξένη λογοτεχνία
Ο Ρικάρντο Ρέις, ποιητής και γιατρός, ύστερα από πολυετή αυτοεξορία στη Βραζιλία επιστρέφει στην πατρίδα του, τη Λισαβόνα, που, μουντή και άχρωμη, φαντάζει χιμαιρική. Αντί να δέχεται ασθενείς, περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης. Λαχταρά την άπιαστη Μαρσέντα, μια δεσποινίδα της οποίας το αριστερό χέρι έχει μυστηριωδώς παραλύσει, αλλά πλαγιάζει με τη Λίντια, την καμαριέρα του ξενοδοχείου όπου έχει καταλύσει. Ώσπου τον επισκέπτεται ένας παλιός του φίλος, ο Φερνάντο Πεσσόα, φορώντας ακόμη το κοστούμι με το οποίο είχε ταφεί μερικές εβδομάδες νωρίτερα.
Βρισκόμαστε στις αρχές του 1936, της χρονιάς που είναι και η πραγματική πρωταγωνίστρια αυτού του μυθιστορήματος, καθώς στο μεταξύ γράφεται και η ιστορία της εποχής, με την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Πορτογαλία αλλά και τη μάχη της ασταθούς δημοκρατίας στην Ισπανία. Ο Ρέις, ένας από τους ετερώνυμους του Πεσσόα, θα μπει στον πειρασμό να ζήσει και να δράσει, θα παραμείνει όμως θεατής. Ένα από τα αριστουργήματα του νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκου σε νέα μετάφραση και έκδοση.
Ξένη λογοτεχνία
Ο Γιόζεφ Ροτ φαντάζεται τις τελευταίες ένδοξες μέρες του Ναπολέοντα, αφότου κατάφερε να δραπετεύσει από τη νήσο Έλβα ως την τελειωτική του ήττα στο Βατερλό. Τοποθετημένη στο πρώτο εξάμηνο του 1815 κυρίως στο Παρίσι, η αφήγηση γίνεται από δύο διαφορετικές οπτικές, του Ναπολέοντα και της αφοσιωμένης πλύστρας του παλατιού Αντζελίνα Πιέτρι, που του ’χει δώσει οριστικά την καρδιά της.
Ο Ροτ καταφέρνει να εκφράσει με αριστοτεχνικό τρόπο τη βαθιά θλίψη που συνδέει τη μοίρα τους. Παρόντα εδώ τα χαρακτηριστικά της γραφής του Ροτ, η λυρική κομψότητα και οι υποβλητικές ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες, που συνδυάζονται με τη λεπτή και ταυτόχρονα ωμή κατάδυση στην κρυφή πλευρά του Ναπολέοντα, τη στραμμένη προς το σκοτάδι και την αυτοκαταστροφή.
Το πιο επιτυχημένο τέχνασμα του συγγραφέα ήταν το ότι αντιστοίχισε τη μοιραία πορεία του Ναπολέοντα με εκείνη της άσημης Πιέτρι, μίας εκ των αναρίθμητων γυναικών που «όπως όλες οι γυναίκες της χώρας (ίσως κι όλες οι γυναίκες όλης της γης) αγαπούσαν τον αυτοκράτορα». Στο τέλος θα φανεί πως οι δύο μοίρες κατά κάποιο τρόπο συγκλίνουν στην απόγνωση και σε μια πεισματική αφοσίωση. Το μυθιστόρημα συνοδεύεται από ένα δοκίμιο του Κλαούντιο Μάγκρις για τον συγγραφέα.
Ξένη λογοτεχνία
Σ’ ένα νησί χωρίς όνοµα, διάφορα πράγµατα χάνονται το ένα µετά το άλλο· αποφασίζεται να εξαφανιστούν από τη ζωή των ανθρώπων και όλοι οφείλουν να τα ξεχάσουν για πάντα. Όσοι δεν συµµορφώνονται, κινδυνεύουν να συλληφθούν από την αστυνοµία της µνήµης.
Όταν µια νεαρή συγγραφέας ανακαλύπτει ότι ο επιµελητής της κινδυνεύει να συλληφθεί –επειδή εκείνος δεν ξεχνά και του είναι πολύ δύσκολο να κρύβει τις αναµνήσεις του–, θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει. Μαζί, καθώς ο φόβος και η απώλεια σχηµατίζουν ασφυκτικό κλοιό γύρω τους, θα προσκολληθούν στη λογοτεχνία ως τον τελευταίο τρόπο διατήρησης του παρελθόντος.
Τι θα γίνει όµως όταν αρχίσουν να εξαφανίζονται και τα βιβλία; Ποιος ξέρει τι θα εξαφανιστεί στη συνέχεια; Ένα βιβλίο για τη δύναµη της µνήµης και το τραύµα της απώλειας, µια αλληγορική ιστορία, ένα αιχµηρό σχόλιο για τους σκοτεινούς κρατικούς µηχανισµούς παρακολούθησης και επιτήρησης. «Ακόµα κι αν εξαφανιστεί το χαρτί, οι λέξεις θα παραµείνουν».
Ξένη λογοτεχνία
Το χρονικό της πόλης της Νέας Υόρκης στις αρχές του 20ού αιώνα, όπου ο συγγραφέας ανατέµνει τις ζωές των πλούσιων χρηµατιστών και των µεταναστών, παρακολουθώντας από κοντά τους αγώνες τους να ενταχθούν στη «νέα» µοντέρνα κοινωνία, πριν αυτή τους καταπιεί.
Χρησιµοποιώντας τεχνικές που δανείζεται από τον κινηµατογράφο και ενσωµατώνοντας τεχνουργήµατα της λαϊκής κουλτούρας της δεκαετίας του ’20, ο Dos Passos συνθέτει µια λαµπρή εικόνα της Νέας Υόρκης, η οποία αποτελεί συγχρόνως κοινωνιολογική καταγραφή της εποχής αλλά και ένα καινοτόµο κείµενο µυθοπλασίας.
Δεν είναι τυχαίο που ο Jean-Paul Sartre είπε για τον συγγραφέα: «Ο Dos Passos έχει εφεύρει μόνο ένα πράγμα, μια αφηγηματική τέχνη. Αυτό όμως αρκεί για να δημιουργήσει ένα ολόκληρο σύμπαν». Ούτε και το ότι σήμερα θεωρείται, μαζί με τον Φιτζέραλντ και τον Χέμινγουεϊ, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της «Χαμένης Γενιάς» των Αμερικανών πεζογράφων που κατέγραψαν με σπάνια ευαισθησία και πειστικότητα την τραγική διάψευση του μεσοπολεμικού ανθρώπου.
Σχεδόν εκατό χρόνια από την πρώτη του έκδοση, το βιβλίο εξακολουθεί να αποτελεί ένα αριστούργηµα της σύγχρονης λογοτεχνίας και έναν διαρκή φόρο τιµής στις δύο όψεις του αµερικανικού ονείρου.
Ποίηση
Ο Γουίσταν Χιου Ώντεν υπήρξε ο σημαντικότερος ποιητής της γενιάς του. Εισήγαγε την καθημερινή γλώσσα στην αγγλική ποίηση γράφοντας στίχους πολιτικούς και στοχαστικούς, δραματικούς και τολμηρούς. Μαρξιστής αρχικά κι έπειτα χριστιανός, παραδοσιακός και ριζοσπάστης, άπατρις και οικουμενικός, αταλάντευτα αντιφασίστας, ο Ώντεν υπήρξε δημιουργός κατεξοχήν ηθικός.
Έζησε στο μεσοπολεμικό Βερολίνο, συμμετείχε στον Ισπανικό Εμφύλιο και από το 1939 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη. Σε συνεχή εγρήγορση, αντιρομαντικός και στοχαστικός, υπήρξε, πάνω απ’ όλα ποιητής με απαράμιλλη τεχνική, αφού μελέτησε εξαντλητικά όλα τα είδη, τις φωνές και τις μορφές της αγγλικής στιχουργικής παράδοσης αλλά και το ύφος των τραγουδιών του αγγλικού μιούζικ χoλ και του βερολινέζικου καμπαρέ, των αμερικανικών μπλουζ και του μπρεχτικού θεάτρου.
Η έκδοση περιλαμβάνει 19 αντιπροσωπευτικά ποιήματα από όλο το έργο του Ώντεν, μεταφρασμένα από τον Ερρίκο Σοφρά, με τη γλωσσική και υφολογική ακρίβεια και με τη συναισθηματική ένταση που χαρακτηρίζει όλες του τις μεταφραστικές εργασίες.
Βιβλία
Από τα τέλη του 19ου αιώνα επικράτησε για αρκετές δεκαετίες η πεποίθηση πως η ποίηση του Φρήντριχ Χαίλντερλιν είναι ιδεαλιστική, με έντονα ρομαντικά χαρακτηριστικά, η οποία έχει ως μέτρο και οδηγό την αρχαία Ελλάδα.
Εμβαθύνοντας κανείς, ωστόσο, στο έργο του ποιητή, θα διαπιστώσει πως βαθύτερα η ποίησή του, όπως και ολόκληρο το έργο του, μιλούν με έναν άμεσα σημερινό τρόπο, βλέποντας καθαρά όσα αδυνατούμε να δούμε εμείς σήμερα. Γι᾿ αυτό παραμένει επίκαιρος όσο κανείς άλλος και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον ρομαντισμό και τον νεοκλασικισμό, την αρχαιολατρία και την ελληνολατρία της εποχής του.
Στην ανά χείρας δίγλωσση έκδοση συγκεντρώνονται τα γνωστότερα και σπουδαιότερα ποιήματα απ’ όλες τις δημιουργικές περιόδους του ποιητή, από τα νεανικά μέχρι αυτά των τελευταίων χρόνων της ζωής του. Πολλά από τα ποιήματα, όπως και τα αποσπάσματα από την εποχή της τρέλας, μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Επιστολές του ποιητή, σχόλια, πραγματολογικά στοιχεία και σημειώσεις ζητούν να αναδείξουν τη σπουδαιότητα και τη διαχρονικότητα του ποιητικού έργου του μεγαλύτερου, όπως αναγνωρίζεται ομόφωνα σήμερα, Γερμανού λυρικού ποιητή και λάτρη της Ελλάδας.
Ελληνική λογοτεχνία
H ιστορία του έρωτα ανάμεσα στον Παύλο και στη Βίργκω, δυο νέων που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, αγαπούν με πάθος ο ένας τον άλλον και τον παιδεύουν εξίσου. Η ιστορία διαδραματίζεται στην αστική Αθήνα και στον κοσμικό Πόρο τη δεκαετία του 1920, με άρωμα εποχής και προβληματισμούς που παραμένουν επίκαιροι.
Να παντρευτεί κανείς το πρόσωπο που αγαπά ή να μη διασύρει τον έρωτά του μες στη σκόνη της καθημερινότητας; Μήπως η ευτυχία έγκειται «στα όνειρά μας που μένουν ανέπαφα από τη φθορά της ζωής;».
Η μελέτη της Αγγέλας Καστρινάκη επιχειρεί να αποκαλύψει το κρυμμένο υπόστρωμα του έργου, το πυκνό συμβολικό του δίχτυ. Σταδιακά η συγγραφέας φέρνει στην επιφάνεια τη δεύτερη σημασία των ονομάτων, των τόπων, των πράξεων των ηρώων. Το ταξίδι του ήρωα για την απόκτηση του «καστανόμαλλου δέρατος», που συμβολίζει την αναζήτηση της τελειότητας, γίνεται ταυτόχρονα και μια περιπλάνηση στους μύθους και στα σύμβολα του ανθρώπινου πολιτισμού.