Βλέπετε 1–15 από 1968 αποτελέσματα

Όλα τα προϊόντα

“Πρωτόλεια”: Από που ξεκινά, πως διαμορφώνεται και πότε ωριμάζει το έργο μιας ζωγράφου. Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών.

Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Μόραλης, Α.Τάσσος, Κατράκη, Κοντόπουλος, Σπυρόπουλος, Μυταράς, Γαΐτης, Ρωμανού.

Δωρεάν - Μόνο με έξοδα αποστολής

Ξένη λογοτεχνία

Μπιμπί-λα-Μπιμίστ

Ρεϊμόντ Λινοσιέ

«ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΦΡΑΝΣΙΣ ΠΟΥΛΕΝΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΟΝ-ΠΟΛ ΦΑΡΓΚ, Η ΛΙΝΟΣΙΕ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ, ΤΡΙΑΝΤΑ ΓΡΑΜΜΕΣ ΟΛΟ ΚΙ ΟΛΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑΥΜΑΖΕ Ο ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ. ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗ ΤΗΣ ΚΑΛΥΠΤΕ ΕΝΑ ΠΕΠΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ».

Με τα παραπάνω –και μάλιστα με γράμματα κεφαλαία– ο Éric Dussert, ειδικός των ξεχασμένων γρα πτών, σκιαγραφεί το πορτραίτο της Ρεϊμόντ Λινοσιέ, της πλέον μυστήριας και διακριτικής μορφής των γαλλικών γραμμάτων του Μεσοπολέμου, στο μηνιαίο περιοδικό Le Matricule des anges (αριθμ. 59, Ιανουάριος 2005). Από τη λογοτεχνική αβάν-γκαρντ «ξεφύτρωσε» η Μπιμπί-λα-Μπιμίστ, ένα μυθιστόρημα που διαρκεί όσο μια σεκάνς ψευδαίσθησης. Το δημιούργημα της Μαύρης Βιολέτας, όπως αποκαλούσε τη συγγραφέα ο Λεόν-Πολ Φαργκ, η Μπιμπί-λα-Μπιμίστ αγαπήθηκε από τους μεγάλους της μεσοπολεμικής πρωτοπορίας, μεταξύ των οποίων και ο Έζρα Πάουντ.

Τυπωμένο από τον μοναδικό καλλιτέχνη-τυπογράφο Πολ Μπιρό, στον οποίο εμπιστευόταν τα γραπτά του ο Απολλιναίρ, το μοναδικό στο είδος του αυτό «τεχνούργημα», καθώς έχει αναμφισβήτητα κάτι το χειροποίητο, θα αποκτήσει έναν ολόκληρο κύκλο θαυμαστών και θα γίνει «πηγή δημιουργικής και ψυχαγωγικής έμπνευσης», όπως θα πει αργότερα η Αντριέν Μονιέ, η εμβληματική μορφή της γαλλικής διανόησης και ιδιοκτήτρια του περίφημου βιβλιοπωλείου Librairie de l’Odéon, το οποίο μαζί με εκείνο της συντρόφου της Σύλβια Μπιτς (Shakespeare and Company) λειτούργησαν ως φυτώρια λογοτεχνικών πειραματισμών, αναδεικνύοντας τα μεγαλύτερα γαλλόφωνα και αγγλόφωνα ονόματα του 20ού αιώνα. Στην Αντριέν Μονιέ απευθύνθηκε η νεαρή Ρεϊμόντ Λινοσιέ για την έκδοση του μυθιστορήματός της: «Όταν πρόφερε τη λέξη “μυθιστόρημα” χαμογελούσε πονηρά με νόημα…», θα παρατηρήσει η ηγερία της Librairie de l’Odéon, και δεν έχει άδικο. Ένα πονηρό και συνάμα μυστηριώδες χαμόγελο παραμένει μέχρι σήμερα η Μπιμπί, που συνεχίζει να μας προκαλεί για πολλαπλές αναγνώσεις.

Με την παρούσα έκδοση η ΣΤΙΛΒΗ ξεκινά τη σειρά «Συλλεκτικά», ένα εκδοτικό πείραμα που φιλοδοξεί να γνωρίσει στο κοινό σπάνια «γνωστά-άγνωστα» κείμενα, τα οποία διαμόρφωσαν κινήματα και ιδεολογίες, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα τους. Η σειρά αυτή θα έχει πάντα -ανεξαρτήτως μεγέθους κειμένου- την ίδια τιμή, προσβλέποντας στον εκδημοκρατισμό της σπανιότητας.

Μέσω του δελτίου τύπου η ΣΤΙΛΒΗ ευχαριστεί τον ποιητή Αλέκο Λούντζη που δέχτηκε να συνομιλήσει με την Μπιμπί στο τέλος του βιβλίου εν είδει επιμέτρου, και εύχεται σε όσους πάρουν το βιβλίο στα χέρια τους καλές αναγνώσεις

20.00

Τζορτζ Έλιοτ

«Κι έπειτα, κοιτάξτε τα γραπτά της! Εκλαμβάνει την ασάφεια ως βαθύτητα, τον στόμφο ως ευγλωττία και την προσποίηση ως πρωτοτυπία. Στη μια σελίδα κομπάζει, αγανακτεί στην επόμενη, μορφάζει στην τρίτη και γίνεται υστερική στην τέταρτη».

H μεγάλη βικτωριανή συγγραφέας (που υποχρεώθηκε να γράφει με ανδρικό όνομα) λοιδωρεί τα γυναικεία μυθιστορήματα της εποχής της. Ενάμιση αιώνα αργότερα το πεδίο παραμένει αναλλοίωτο.

7.00

Όσκαρ Ουάιλντ

O δηλητηριαστής συνεπήρε το συλλογικό φαντασιακό των βικτωριανών ως ο πιο προσφιλής απόηχος της γοτθικής κουλτούρας που τους καθόρισε, φιλοδωρώντας με μια πρόσθετη χροιά εκλέπτυνσης την ευγενή τέχνη του φόνου. Ο Ουάιλντ σκιαγράφησε ευφυώς την περσόνα του θέματός του ως μετενσάρκωση του gothic villain, με δεδομένο ότι στην ιστορία του διαπλέκονται όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις αφηγήσεις του είδους (μολυσμένος οικογενειακός ιστός, προδοσία, απληστία, γοητεία και εξαπάτηση, ίντριγκες για την υφαρπαγή περιουσίας, εμπλοκή με τον νόμο). Τον αναδεικνύει σε μαύρο άγγελο της γοτθικής μυθιστορίας –εξεγερμένο ρομαντικό, μελαγχολικό δήμιο και περιούσιο θύμα μιας οριστικής απομάγευσης του κόσμου–, στις αισθητικές εκβολές και καταβολές του οποίου συναντιούνται ο beau ténébreux του Amadis de Gaule, ο λόρδος πιερότος του Λαφόργκ και ο δολοφονικός δανδής του Μπωντλαίρ ή του Ωρεβιγύ που, επιδιδόμενος σε μια διαβολική flânerie, σουλατσάρει στα βουλεβάρτα της γαλλικής πρωτεύουσας μεταμορφώνοντας την πραγματικότητα με την ακρίβεια και την ορμή εικονοκλάστη αλχημιστή.

«Ο Ουάιλντ είναι από εκείνους τους happy few που δεν χρειάζονται την αποδοχή του κριτικού – και, μερικές φορές, ούτε καν την αποδοχή του αναγνώστη, καθώς η απόλαυση που μας χαρίζει είναι διαρκής και ακαταμάχητη». Jorge Luis Borges

8.00

Ξένη λογοτεχνία

Ο σχοινοβάτης

Κριστιάν Μπομπέν

ΣΤΟΝ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ ο αφηγητής συναντά στην εξοχή έναν άνθρωπο με κεφάλι αλόγου. Μια φιλία γεννιέται ανάμεσά τους. Κατά τις συχνές συναντήσεις τους λαμβάνουν χώρα συζητήσεις οι οποίες θυμίζουν τους πλατωνικούς διαλόγους. Τα θέματα που συζητιούνται διαδοχικά είναι τα ακόλουθα: η σχέση ποίησης και τσίρκου· η αδυναμία των βιβλίων και της γραπτής γνώσης να εξηγήσουν τον κόσμο και να προσφέρουν χαρά· η αιφνίδια ανακάλυψη της άνοιξης – ανακάλυψη που δεν έχει σχέση με την εποχή, αλλά αφορά το άνοιγμα των αισθήσεων και της ψυχής στο μεγαλείο των απλών πραγμάτων. Μία των ημερών, και αφού προηγουμένως εγχειρίζει στον αφηγητή ένα ποίημα «που κόβει την ανάσα», ο άνθρωπος με το κεφάλι αλόγου εξαφανίζεται.

Πίσω από την απέριττη απλότητα της πλοκής του Σχοινοβάτη, στην οποία οφείλεται ασφαλώς ένα μέρος της γοητείας του, ανιχνεύονται θέματα που απασχόλησαν διαχρονικά τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Τα θέματα αυτά ο Κριστιάν Μπομπέν τα επαναπροσεγγίζει με έναν μοναδικό τρόπο: συνδυάζοντας την ποίηση με το στοχασμό και διαποτίζοντας την αφήγησή του με μιαν έντονη πνευματικότητα.

6.00

Έρνεστ Χέμινγουεϊ

«Το πιο βασικό χάρισμα για έναν καλό συγγραφέα είναι ένας εσωτερικός, αλεξίσφαιρος ανιχνευτής ανοησίας».

—ΕΡΝΕΣΤ ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ

O Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ένας από τους πιο επιδραστικούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα, αποκαλύπτεται όπως ποτέ άλλοτε μέσα από αυτή τη συναρπαστική συλλογή συζητήσεων που καλύπτουν όλη του τη σταδιοδρομία – και περιλαμβάνουν την τελευταία του συνέντευξη. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου ο Χέμινγουεϊ μιλά με ωμότητα, χιούμορ και διορατικότητα για την αγάπη, τον πόλεμο, τη δόξα, το ψάρεμα, αλλά και για την απαιτητική τέχνη της γραφής. Οι συζητήσεις του ρίχνουν φως όχι μόνο στο έργο του, αλλά και στην εσωτερική πειθαρχία και το πάθος που το γέννησαν – αυτά ακριβώς που τον καθιέρωσαν ως το αιώνιο σύμβολο της αμερικανικής λογοτεχνίας.

Η σειρά Η τελευταία συνέντευξη και άλλες συζητήσεις συγκεντρώνει εμβληματικές συνομιλίες με κορυφαίες προσωπικότητες από κάθε χώρο: συγγραφείς, στοχαστές, αθλητές, καλλιτέχνες και πολιτικούς – από τα πρώτα τους βήματα μέχρι την τελευταία τους συνέντευξη. Μέσα από τις σελίδες κάθε τόμου αποκαλύπτεται η ανθρώπινη διάσταση πίσω από τη δημόσια εικόνα: ο εσωτερικός κόσμος, το χιούμορ, η οργή, η στοχαστικότητα, οι αδυναμίες και οι αλήθειες που δεν γράφτηκαν ποτέ στα επίσημα βιογραφικά. Ανάμεσα στις προσωπικότητες που «μιλάνε για τελευταία φορά» περιλαμβάνονται ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και ο Άντονι Μπουρντέν, οι οποίοι ανοίγουν και τη σειρά, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, η Φρίντα Κάλο, ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ κ.ά.

11.00

Ξένη λογοτεχνία

Η επιστροφή

Τζόζεφ Κόνραντ

Με φόντο της αφήγησης το Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα, το διήγημα αυτό του Τζόζεφ Κόνραντ αποτελεί μια διεισδυτική ματιά στη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού, αλλά και γενικότερα μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης. Ο καθωσπρεπισμός και η υποκρισία του αστικού τρόπου ζωής δημιουργούν ένα κλίμα φαινομενικής ηρεμίας και επίπλαστης ευτυχίας. Η συζυγική αποξένωση όμως γκρεμίζει με δραματικό τρόπο αυτή την ψευδαίσθηση και αποκαλύπτει την απόγνωση και τη μοναξιά ενός κόσμου που έχει οικοδομηθεί πάνω σε «πολιτισμένες» ηθικές αξίες, από όπου όμως απουσιάζουν η συντροφικότητα και η πραγματική αγάπη.

7.00

Μπέρναρντ Γουίλιαμς

Στο δοκίμιό του «Η κληρονομιά της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας», που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1981, ο Μπέρναρντ Ουίλλιαμς επανεξετάζει τι κληροδότησε η αρχαία ελληνική σκέψη στη νεότερη δυτική φιλοσοφία.

«Στη φιλοσοφία οι Έλληνες εγκαινίασαν σχεδόν όλα τα μείζονα πεδία της – τη μεταφυσική, τη λογική, τη φιλοσοφία της γλώσσας, τη γνωσιολογία, την ηθική, την πολιτική φιλοσοφία και (μολονότι σε πολύ πιο περιορισμένο βαθμό) τη φιλοσοφία της τέχνης. Όχι μόνο θεμελίωσαν αυτούς τους τομείς έρευνας, αλλά προοδευτικά διέκριναν πολλά ζητήματα που θα αναγνωρίζονταν ως τα βασικότερα στους τομείς αυτούς. Επιπρόσθετα, ανάμεσα σε όσους θεμελίωσαν αυτές τις εξελίξεις υπήρξαν δύο, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οι οποίοι πάντοτε, οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο γνώριζαν και μελετούσαν τη φιλοσοφία, λογίζονταν κορυφαίοι σε φιλοσοφική ιδιοφυΐα και σε εύρος επιτευγμάτων‧ και που η επιρροή τους, άμεσα ή έμμεσα, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, κάτω από εξαιρετικά ποικίλα είδη ερμηνείας, υπήρξε σταθερά παρούσα στην ανάπτυξη που γνώρισε έκτοτε η δυτική φιλοσοφική παράδοση.»
Ευρύτερα γνωστός για τις μελέτες του στο πεδίο της ηθικής, ο άγγλος φιλόσοφος στέκεται ιδιαίτερα στην ηθική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων, αποφαινόμενος ότι «δεν ήταν μόνο διαφορετική από το μεγαλύτερο μέρος της νεότερης σκέψης, ιδιαίτερα εκείνης που επηρεάστηκε από τον χριστιανισμό, αλλά και πολύ καλύτερα σχηματισμένη». Και καταλήγει: «η ελληνική ηθική σκέψη, σε πολλές από τις βασικές δομές της και, προπάντων, στην αδυναμία της να διαχωρίσει τα ερωτήματα για το πώς πρέπει κανείς να σχετίζεται με τους άλλους και με την κοινωνία από τα ερωτήματα για το ποιον βίο αξίζει κανείς να διάγει και το τι βασικά επιθυμεί, αντιπροσωπεύει ένα από τα ελάχιστα σύνολο ιδεών που μπορούν να μας βοηθήσουν τώρα να θέσουμε την ηθική σκέψη σε έντιμη επαφή με την πραγματικότητα».

Ο Άγγλος φιλόσοφος Μπέρναρντ Ουίλλιαμς (1929–2003) σπούδασε στην Οξφόρδη και δίδαξε σε κορυφαία πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Συνδυάζοντας μια βαθιά ουμανιστική παιδεία με τάσεις της αναλυτικής φιλοσοφίας, άσκησε κριτική στις ηθικές θεωρίες του Καντ και του ωφελιμισμού επειδή παραγνωρίζουν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχολογίας και της κοινωνικής ζωής.

Ο Σάββας Κονταράτος είναι ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Από τις εκδόσεις του ΜΙΕΤ κυκλοφορεί η δίτομη εμπεριστατωμένη μελέτη του με τίτλο Ουτοπία και πολεοδομία (2014). Έχει επίσης μεταφράσει το κλασικό δοκίμιο του ιστορικού της τέχνης Έρβυν Πανόφσκυ Γοτθική αρχιτεκτονική και σχολαστικισμός (1951) για τη σειρά minima του ΜΙΕΤ (2018).

12.00

Ξένη λογοτεχνία

Η χλωμή κυρία

Αλέξανδρος Δουμάς

Το πτώμα άνοιξε τα μάτια –πιο ζωντανά από ποτέ– και με κοίταξε· ένιωσα το βλέμμα σαν να με αγγίζει, σαν πυρωμένο σίδερο να μπήγεται στην καρδιά μου.

Γνωστός για τα ιστορικά του μυθιστορήματα και τις περιπετειώδεις αφηγήσεις του, εδώ ο Αλέξανδρος Δουμάς καταπιάνεται με ένα θέμα διαφορετικό, κινούμενος πάντα στα μονοπάτια της γνήσια ρομαντικής γραφής του. Η Χλωμή κυρία, τέκνο της αδάμαστης φαντασίας του, εντάσσεται στη σημαντική γοτθική παράδοση, στερεώνοντας ακόμα πιο ισχυρά τον ήδη τότε εξελισσόμενο βαμπιρικό μύθο στην παγκόσμια λογοτεχνική σκηνή.

Ατμόσφαιρα υποβλητική· Βαλκάνια, απομονωμένα κάστρα, έρωτας, ιδιαίτερα στοιχεία λαογραφίας, όλα πλέκονται μαζί αριστοτεχνικά στη σύντομη και συνάμα μεστή νουβέλα, που τέρπει βαθιά με τη ροή και το αβίαστο της διήγησης, αφήνοντας τον αναγνώστη να αγωνιά για το τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα…

Θα καταφέρει ο Γκρεγκόρισκα να «κερδίσει» τη χλωμή κυρία; Τι στοιχειό περιδιαβαίνει στις κάμαρες του κάστρου της πριγκίπισσας Σμεράνδης; Είναι ο βρικόλακας τέκνο του Σατανά; Για ποιο αίμα διψάει; Μπορεί κάποιος να τον κερδίσει; Υπάρχει κάτι να τον αναχαιτίσει;

Ο Δουμάς με το ρωμαλέο ταλέντο του βυθίζεται σε έναν κόσμο αλλόκοτο, γεμάτο μυστήριο, ανατριχίλα, σκοτάδι, άγρια ομορφιά – και φέρνει στο φως ένα κείμενο-κόσμημα, σμιλεμένο με τα πιο εκλεκτά υλικά της πένας του.

7.00

Μπραμ Στόκερ

Η ιστορία “Ο καλεσμένος του Δράκουλα” δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1914, δύο μόλις χρόνια από το θάνατο του Στόουκερ, ως μέρος της ανθολογίας διηγημάτων “Ο καλεσμένος του Δράκουλα και άλλες παράξενες ιστορίες”, που την επιμελήθηκε η χήρα του Florence Balcombe. Φημισμένη καλλονή της εποχής και πρώην αγαπημένη του Oscar Wilde, η Μπάλκομπ ακολούθησε τον άγραφο νόμο που σχεδόν επιβάλλει στην τεθλιμμένη χήρα να αξιοποιήσει με κάποιο τρόπο ακόμα και τη στάχτη από τα τσιγάρα της εκλιπούσης μεγαλοφυΐας είτε για λόγους διάσωσης και διαφύλαξης του έργου είτε για λόγους βιοπορισμού ή οικονομικής διασφάλισης (συχνά πρόκειται για συνδυασμό προθέσεων διπλά επικερδή, ειδικά όταν έχει εκλείψει από τον ορίζοντα οποιαδήποτε υπόνοια που μπορεί να οδηγήσει σε ηθική απομείωση της χήρας).

Στην εισαγωγή του βιβλίου η Μπάλκομπ περιγράφει την ιστορία ως επεισόδιο από την πλοκή του “Δράκουλα”, που κόπηκε από την τελική μορφή του μυθιστορήματος λόγω έκτασης, αλλά ενδέχεται να παρουσιάζει ενδιαφέρον για τους αναγνώστες, τους λάτρεις και τους μελετητές του έργου του συζύγου της. Πολλοί απ’ αυτούς τους μελετητές θεωρούν πώς ο συγγραφέας σκόπευε αρχικά να δώσει στη συγκεκριμένη ιστορία τη θέση του πρώτου κεφαλαίου στο μυθιστόρημά του, μια και σχετικές αναλύσεις στο χειρόγραφο καταδεικνύουν πώς όντως υπήρχε ένα πρώτο κεφάλαιο, που αργότερα αφαιρέθηκε. Κάπως έτσι προκύπτει και η εικασία ότι ο ανώνυμος κεντρικός χαρακτήρας του “Καλεσμένου” είναι ο Τζόναθαν Χάρκερ (ή έστω μια πρώιμη εκδοχή του), ο νεαρός Άγγλος δικηγόρος που ταξιδεύει στην Τρανσυλβανία και εξελίσσεται σ’ έναν από τους βασικούς ήρωες του Δράκουλα – εξάλλου ο συγγραφέας τον έχει πλάσει από το ίδιο υλικό: Αυτό του ακραίου ρασιοναλισμού, που αρχικά λειτουργεί ως αντίβαρο στο γοτθικό «μελόδραμα», όπως σταδιακά εξελίσσεται και το αναδεικνύει καλύτερα όταν, εν τέλει, οι κανόνες του συγκεκριμένου είδους αναλαμβάνουν ολοκληρωτικά τα ηνία. […] (Απόσπασμα από την εισαγωγή της Ευαγγελίας Κουλιζάκη)

Τη Βαλπούργεια νύχτα, σύμφωνα με την πεποίθηση εκατομμυρίων ανθρώπων, ο διάβολος κυκλοφορούσε ελεύθερος – τότε άνοιγαν οι τάφοι και οι νεκροί έβγαιναν και περπατούσαν. Τότε όλα τα σατανικά όντα της γης και του νερού και του αέρα συνυπήρχαν σε μακάβριο ξεφάντωμα. Αυτό ακριβώς το μέρος ήθελε να αποφύγει ο οδηγός. Εδώ ήταν το προ αιώνων αποδεκατισμένο και ερημωμένο χωριό. Εδώ ήταν η κοιτίδα της αυτοκτονίας· κι εδώ ακριβώς βρισκόμουν μόνος – χωρίς ενισχύσεις, να τρέμω απ’ το κρύο μέσα σ’ ένα σάβανο από χιόνι, υπό την απειλή της επερχόμενης άγριας θύελλας. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλα τα φιλοσοφικά και θεολογικά γνωστικά εργαλεία που είχα διδαχθεί και όλο μου το σθένος, για να μην καταρρεύσω σ’ έναν παροξυσμό τρόμου. Η Βαλπούργεια νύχτα είναι μοτίβο του γερμανικού Ρομαντισμού· το χρησιμοποίησαν ο Γκαίτε, ο Μέντελσον κ.ά. Ο Ιρλανδός Στόουκερ, ως προοίμιο στο διάσημο μυθιστόρημά του, κάνει άμεση αναφορά στον γερμανικό Ρομαντισμό. Ο ήρωάς του, που έχει τα χαρακτηριστικά του Τζόναθαν Χάρκερ, διασχίζει τη Γερμανία για να πάει να συναντήσει στην Τρανσυλβανία τον κόμη Δράκουλα και μυείται σε τούτο το «μακάβριο ξεφάντωμα» της γερμανικής λογοτεχνικής παράδοσης. […] (Απόσπασμα από την παρουσίαση της έκδοσης)

9.00

Ξένη λογοτεχνία

Έντεκα λεπτά

Πάουλο Κοέλιο

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια πόρνη που λεγόταν Μαρία…»

Η Μαρία, ένα νεαρό κορίτσι από μια μικρή πόλη της Βραζιλίας, αρχίζει γρήγορα να καταλαβαίνει τη δύναμη που ασκεί η ομορφιά της στους άντρες. Όντας απογοητευμένη από τις σχέσεις και την αγάπη, καταλήγει από το Ρίο στη Γενεύη, όπου αντί για δόξα και πλούτη, ανακαλύπτει τον αγοραίο έρωτα. Καθώς δημιουργεί την απαραίτητη απόσταση ανάμεσα στον εαυτό της και το σώμα της, νιώθει όλο και περισσότερο ότι ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού της σβήνει. Όμως η άποψή της για την αγάπη κλονίζεται, όταν γνωρίζει έναν όμορφο νεαρό ζωγράφο. Τώρα η Μαρία πρέπει να επιλέξει αν θα ακολουθήσει ένα σκοτεινό μονοπάτι ή θα ρισκάρει τα πάντα για να βρει το δικό της εσωτερικό φως και τη μαγεία του αληθινού έρωτα.

Η ιστορία της Μαρίας είναι η ιστορία μιας γυναίκας που τολμά να υπερβεί τα όρια, αναζητώντας τη λυτρωτική δύναμη του πάθους. Μια ιστορία για τα μυστήρια του έρωτα και τη φύση της σεξουαλικότητας, με την ειλικρινή προσέγγιση και τη βαθιά ευαισθησία του Πάουλο Κοέλιο, συγγραφέα του εμβληματικού Αλχημιστή.

13.95

Ευάνθης Χατζηβασιλείου

Ο Εθνικός Διχασµός, από το 1915, αποτέλεσε τη µακρότερη πολιτική σύγκρουση στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία. Πολλές διαστάσεις του, πάντως, παραµένουν αντικείµενο συζητήσεων. Τι είδους σύγκρουση ήταν ο Διχασµός; Ήταν εµφύλιος πόλεµος ή κάτι άλλο; Πότε τελείωσε; Ποιος επικράτησε σε αυτόν; Ποιες ήταν οι επιπτώσεις του στους θεσµούς του κράτους; Με ποιους µηχανισµούς ο Διχασµός στην πράξη συχνά αναιρούσε τις βασικές προϋποθέσεις της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύµατος; Πώς εξελίχθηκε ο ρόλος του στρατού στο πλαίσιό του; Υπήρχε κάποιος «µηχανισµός» ανατροπής των ελληνικών πολιτευµάτων τις δύο φορές που τούτο έγινε το 1924 και το 1935; Ποιες ήταν οι επιπτώσεις του Εθνικού Διχασµού όχι µόνο σε ένα «πολιτειακό» επίπεδο, αλλά και στη ζωή του µέσου πολίτη; Πώς επηρέασε ο Εθνικός Διχασµός την πολιτική κουλτούρα της χώρας, µε δεδοµένο ότι υπήρξε µια τόσο έντονη και τόσο µακρά πολιτική διαµάχη; Σε ποιο βαθµό οι πρακτικές και οι νοοτροπίες του Διχασµού συνεχίστηκαν και µετά το τέλος του, καθορίζοντας σε µεγάλο βαθµό το ύφος της πολιτικής αντιπαράθεσης; Πώς επηρέασε την επόµενη µεγάλη θεσµική κρίση, δηλαδή τον εµφύλιο πόλεµο, και σε επίπεδο θεσµών και στις νοοτροπίες; Πώς έγινε δυνατή η υπέρβαση του Διχασµού; Αλλά και κατά πόσον «απόνερά» του εµφανίζονται έως τις ηµέρες µας, ειδικά στην πολιτική κουλτούρα της χώρας; Φωτογραφία εξωφύλλου: H νεκρική ποµπή που συνοδεύει τις σορούς των βασιλέων Κωνσταντίνου Α΄, Όλγας και Σοφίας µετά τη µετακοµιδή τους στην Ελλάδα από την Ιταλία διασχίζει την οδό Πανεπιστηµίου µε προορισµό το Τατόι, Νοέµβριος 1936. (Φωτογραφικό Αρχείο ΙΕΕΕ – Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα)

11.61

Συλλογικό

Μπορούν να εξαλειφθούν οι κοινωνικές διαιρέσεις; Τι οδηγεί τους ανθρώπους στο έγκλημα; Πώς έχει μετασχηματίσει τις σχέσεις μας το ίντερνετ; Σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι άνθρωποι έθεταν σημαντικά ερωτήματα για τον τρόπο οργάνωσης των κοινωνιών μας – και οι κοινωνιολόγοι πρόσφεραν λύσεις που συνεχίζουν να διαμορφώνουν τον κόσμο μας.

Η Κοινωνιολογία με απλά λόγια περιλαμβάνει σύντομες εξηγήσεις που παρακάμπτουν την τεχνική φρασεολογία, λεπτομερή διαγράμματα που αποσαφηνίζουν μπερδεμένες θεωρίες, και έξυπνη εικονογράφηση που εξηγεί τις ιδέες για την κοινωνία και τους θεσμούς της.

Ανεξάρτητα από το αν είστε ένας ένθερμος μελετητής που διψάει για γνώση ή θέλετε απλώς να εμπλουτίσετε τις γνώσεις σας, το βιβλίο αυτό θα σας δώσει πολλή τροφή για σκέψη.

22.95

Μπέντζαμιν Φράι

Ένας άντρας τρέχει στον δρόμο πανικόβλητος. Σκοντάφτει στους περαστικούς, φωνάζει, κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Οι γύρω του τον κοιτάζουν με απορία, τον αποφεύγουν, τον κρίνουν. Μέχρι που διακρίνουν πίσω του ένα λιοντάρι. Πόσες φορές δεν κάνουμε το ίδιο; Βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε τις αντιδράσεις των άλλων —ακόμη και τις δικές μας— ως υπερβολικές, ακατανόητες, ανεξήγητες. Κι όμως, συχνά πίσω τους κρύβεται ένα αόρατο λιοντάρι: το τραύμα. Το τραύμα λειτουργεί σαν θηρίο που μας καταδιώκει χωρίς να φαίνεται. Κατευθύνει τις πράξεις μας, διαμορφώνει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που νιώθουμε, που αντιδρούμε. Ο συγγραφέας, έχοντας ο ίδιος περάσει από την εμπειρία του τραύματος, μας βοηθάει να το αναγνωρίσουμε. Μας δείχνει πώς το σώμα μας μιλάει μέσα από συμπτώματα, σιωπές και εκρήξεις. Η θεραπεία είναι εφικτή. Το λιοντάρι μπορεί να εξουδετερωθεί. Μέσα από μια στοχευμένη φροντίδα του νευρικού μας συστήματος, με αλλαγή οπτικής, με νέες συνδέσεις και απελευθέρωση της παγωμένης ενέργειας, το τραύμα χάνει τη δύναμή του. Με ένα πρακτικό πλάνο 28 ημερών και απλές καθημερινές αλλαγές, μπορούμε να σπάσουμε τον κύκλο του φόβου. Να πάψουμε να τρέχουμε. Να γυρίσουμε και να δούμε πως το λιοντάρι δεν είναι πια εκεί. Το νευρικό μας σύστημα παίζει μεγάλο ρόλο τόσο στη δημιουργία του τραύματος όσο και στη θεραπεία του. Ένα ατύχημα, μια κακοποίηση, ένα οποιοδήποτε σοβαρό, δυσάρεστο γεγονός δεν προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις σε όλους. Βάσει ερευνών, το ένα τρίτο των «θυμάτων» θα αποκατασταθεί ψυχολογικά σύντομα, το ένα τρίτο θα καθυστερήσει περισσότερο και το ένα τρίτο θα καθηλωθεί στο γεγονός, θα είναι μόνιμα σε καθεστώς τραύματος. Η λειτουργία του νευρικού συστήματος επηρεάζεται από τις προηγούμενες εμπειρίες μας, αλλά, αν κατανοήσουμε τις αδυναμίες του, θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα αναπόφευκτα δυσάρεστα που θα βρεθούν στον δρόμο μας.

15.93

Ξένη λογοτεχνία

Το αβαείο του Νορθάνγκερ

Τζέιν Όστεν

Η νεαρή, καλόκαρδη και αφελής Κάθριν Μόρλαντ, γεμάτη προσδοκίες και νεανικές φαντασιώσεις, βιώνει για πρώτη φορά τις χαρές της κοσμικής κοινωνίας. Είναι κατενθουσιασμένη με τις νέες γνωριμίες της: τη φιλάρεσκη Ιζαμπέλα, που μοιράζεται μαζί της την ίδια αγάπη για τη γοτθική μυθοπλασία, και τα εκλεπτυσμένα αδέλφια Χένρι και Έλενορ Τίλνι, που την προσκαλούν στο μυστηριώδες σπίτι του πατέρα τους, το Αβαείο του Νορθάνγκερ. Εκεί, επηρεασμένη από τα μυθιστορήματα μυστηρίου και τις γοτθικές ιστορίες τρόμου, θα ανακαλύψει σταδιακά τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Η Jane Austen είναι μια από τις πιο σημαντικές και δημοφιλείς μυθιστοριογράφους της αγγλικής λογοτεχνίας, ενώ οι ήρωές της παραμένουν διαχρονικοί και επίκαιροι 250 χρόνια από τη γέννησή της. Στο πιο νεανικό και αισιόδοξο από τα έργα της, Το Αβαείο του Νορθάνγκερ –το οποίο δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό της το 1817–, αποδεικνύει τη δεξιοτεχνία της στη λογοτεχνία των ηθών και την ικανότητά της να μιλά για την ανθρώπινη φύση και την αγωνία του νεανικού έρωτα με ειλικρίνεια, χιούμορ και διαχρονικότητα. Πρόκειται για ένα έργο που συνδυάζει την καυστικότητα με τη φρεσκάδα της νεότητας, την κοινωνική παρατήρηση με τη σάτιρα του λογοτεχνικού ρομαντισμού, αποτελώντας ένα από τα πιο ευχάριστα και ανατρεπτικά μυθιστορήματά της.

15.29