Ποίηση
Συμπληρώθηκαν φέτος 25 χρόνια από τον πρόωρο θάνατο του Ηλία Κωνσταντίνου. Είναι καιρός τα ποιήματά του, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα, να ξανάρθουν στο φως και να (ξανα)διαβαστούν. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η αιρετική ποιητική πρότασή του έπεσε στο κενό όσο ζούσε, έστω και αν την πρόσεξαν ο κύκλος της λεμεσιανής Άμαξας και ελάχιστοι άλλοι. Ενδεχομένως ο αδέκαστος κριτής, ο χρόνος, να δείξει ότι ο Ηλίας Κωνσταντίνου έχει κομίσει στον χώρο της ποίησης γόνιμα όσο και ανατρεπτικά στοιχεία (λ.χ. στη θεματογραφία του έρωτα), τα οποία δεν εκτιμήθηκαν στην ώρα τους.
Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται τα δημοσιευμένα ποιήματά του και ορισμένες μεταφράσεις του από την αγγλική ποίηση. Θα ακολουθήσει ένας δεύτερος τόμος με τα αδημοσίευτα ποιήματά του
Ποίηση
Τα Ανέκδοτα Ποιήματα του Ηλία Κωνσταντίνου (1957-1995), αν και γράφτηκαν πριν από τρεις ή τέσσερις περίπου δεκαετίες, δεν έχουν ξεπεραστεί από τον χρόνο. Ο ποιητής ανατέμνει προσωπικά και συλλογικά θέματα με τόλμη και ευαισθησία, με οξεία και διεισδυτική ματιά, πολλές φορές με αιρετική ή προκλητική γλώσσα. Συνηθίζει να δοκιμάζει τις αντοχές της ελληνικής γλώσσας, αξιοποιώντας διδάγματα από την παρακαταθήκη του μοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.
Συχνά επανέρχεται στα ποιήματά του ένας εξεγερμένος ήρωας/ομιλητής, που βιώνει έντονα τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα και αναψηλαφεί τη διαφορετικότητα και τη σεξουαλική του ταυτότητα· αποστρέφεται τα λογής στερεότυπα και τους επαχθείς ψυχαναγκασμούς μιας κλειστής, πατριαρχικής και φαλλοκρατικής κοινωνίας, ενώ εκφράζει ταυτόχρονα τις ανησυχίες και τις απογοητεύσεις του για οικουμενικά θέματα, για την παρακμή του πολιτισμού και της ανθρώπινης ζωής, για τους κινδύνους μιας επικείμενης οικολογικής ή άλλης καταστροφής.