Βλέπετε 1–15 από 171 αποτελέσματα

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Το συναξάρι μου

Στέλιος Νέστωρ

To βιβλίο αυτό είναι η σύνοψη της πολύχρονης εµπειρίας ενός ανθρώπου που είχε την τύχη να ζήσει µεγάλες στιγµές και κρίσιµες φάσεις της ιστορίας αυτού του τόπου. Γέννηµα θρέµµα της Θεσσαλονίκης, ο Στέλιος Νέστωρ βίωσε τον µεσοπόλεµο και τη δικτατορία του Μεταξά, τον πόλεµο, την Κατοχή, την απελευθέρωση και τον Εµφύλιο, τη χωλή µετεµφυλιακή δηµοκρατία, τη δικτατορία των συνταγµαταρχών και όλα όσα ακολούθησαν µετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την περίοδο που εξακολουθούµε να αποκαλούµε «µεταπολίτευση».

Όµως το Συναξάρι δεν είναι ιστορικό βιβλίο, ούτε συστηµατική βιογραφία. Είναι µια καταγραφή διάσπαρτων γεγονότων, που έµειναν χαραγµένα στη µνήµη του γράφοντος και σηµάδεψαν τη ζωή του. Πολλά από αυτά ζωντανεύουν την ατµόσφαιρα άλλων εποχών και δίνουν την ευκαιρία στον αναγνώστη να αναλογιστεί και να εκτιµήσει, ανατρέχοντας στο παρελθόν, τις µεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν σε αυτό το µακρύ χρονικό διάστηµα. Άλλα πάλι αποτελούν ψηφίδες της µεγάλης Ιστορίας, όταν το έφεραν οι συγκυρίες ο συγγραφέας να βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Οι αναφορές στην αντιδικτατορική αντίσταση, στη «Δηµοκρατική Άµυνα» και στη δοκιµασία των χουντικών φυλακών, στην περιπέτεια στο νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ κι αργότερα στο πείραµα επανένωσης της Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη και στον «Συνασπισµό της Αριστεράς και της Προόδου» αποτελούν προσωπικές µαρτυρίες, οι οποίες δεν έχουν άλλο σκοπό παρά να ρίξουν φως σε πολιτικές διαδροµές και νοοτροπίες που τις χαρακτηρίζει η έλλειψη φαντασίας και προοπτικής. Αυτές που κράτησαν την Αριστερά δέσµια παρωχηµένων αντιλήψεων και την εµπόδισαν να αξιοποιήσει το ευνοϊκό κλίµα της µεταπολίτευσης.

13.16

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Η δεσμοφύλακας

Νίκος Δαββέτας

Όταν η νόσος του Αλτσχάιμερ είχε καταβάλει πλήρως τη μητέρα μου, εκείνη εξακολουθούσε να θυμάται με τον δικό της τρόπο τα χρόνια που υπηρετούσε ως σωφρονιστική υπάλληλος στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Μπορεί να μη θυμόταν ποιος ήμουν, πού ζούσε και σε ποια εποχή, όμως ανέφερε συχνά, με τα μικρά τους ονόματα, δεκάδες κρατούμενες, ποινικές και πολιτικές, με τις οποίες είχε συγχρωτιστεί. Και όσο εκείνη ξαναζούσε «τα χρόνια του καθήκοντος», ως δεσμοφύλακας, αναγκαστικά τα ξαναζούσα κι εγώ, καθώς η παιδική μου ηλικία είχε σημαδευτεί από διαδοχικές επισκέψεις «στη δουλειά της μαμάς».

Το κοινό μας ταξίδι ως το αναπότρεπτο τέλος της, οι παραληρηματικοί μονόλογοι και οι καθημερινοί μας διάλογοι, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ασθένειας, διασώθηκαν σε δυο πυκνογραμμένα τετράδια. Τώρα, δεν ξέρω αν συνιστούν μια εξομολόγηση μεταμφιεσμένη σε μυθοπλασία ή μυθοπλασία μεταμφιεσμένη σε αυτοβιογραφική εξομολόγηση.
Ν.Δ.

9.99

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Ημερολόγια καρκίνου

Όντρι Λορντ

«Τα Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ με βοήθησαν περισσότερο απ’ όσο μπορώ να εκφράσω. Πήραν από πάνω μου ένα μέρος του φόβου μου για τον καρκίνο, του φόβου μου για το μη ολοκληρωμένο, του φόβου μου για τη διαφορά. Αυτό το βιβλίο με μαθαίνει ότι με ένα στήθος ή και με κανένα, παραμένω εγώ. Ότι το σύνολο του εαυτού μου είναι απείρως μεγαλύτερο από το πόσα στήθη έχω. Αν το μέλλον μού επιφυλάσσει τον καρκίνο του μαστού, όπως τον επιφυλάσσει σε χιλιάδες Αμερικανίδες κάθε χρόνο, τα λόγια αγάπης και σοφίας και θάρρους της Λορντ θα είναι στο πλάι μου για να μου δίνουν δύναμη. Τα Ημερολόγια Καρκίνου πρέπει να τα διαβάσει κάθε γυναίκα»
Alice Walker

“Πένθος, τρόμος, θάρρος, πάθος για επιβίωση και για κάτι πολύ παραπάνω από επιβίωση – όλα αυτά βρίσκονται εδώ, στις προσωπικές και πολιτικές αναζητήσεις μιας μεγάλης ποιήτριας. Η Λορντ είναι η Αμαζόνα πολεμίστρια που ξέρει και πώς να αφηγηθεί την ιστορία της μάχης της: τι συνέβη και γιατί, ποια είναι τα όπλα και ποιοι οι σύντροφοι που βρήκε. Πάνω και πέρα από όλα αυτά, το βιβλίο της αποτελεί για τις γυναίκες μια νέα και βαθιά φεμινιστική πρόκληση”.
Adrienne Rich

“Η θαρραλέα μαρτυρία της Όντρι Λορντ για τον καρκίνο του μαστού αψηφά τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες αναμένεται να αντιμετωπίζουν την αρρώστια, αποδεχόμενες τον πόνο και μια αλλοιωμένη αίσθηση εαυτού… Εδώ βρήκα ένα διαφορετικό πρότυπο φεμινιστικής δύναμης – όχι μια αποφυγή της αρρώστιας αλλά μια ασυμβίβαστη παραδοχή της πραγματικότητας του πόνου και έναν σεβασμό προς τον αλλαγμένο εαυτό που αυτός αφήνει πίσω”.
Rafia Zakaria

10.60

Πατρίσια Χάισμιθ

« Η ευχή μου για τον νέο χρόνο: Όλοι οι διάβολοι, οι λαγνείες, τα πάθη, οι απληστίες, οι ζήλιες,
οι έρωτες, τα μίση, οι παράξενες επιθυμίες, οι εχθροί, φανταστικοί ή πραγματικοί,
η στρατιά των αναμνήσεών μου, όλα με τα οποία παλεύω –
να μη με αφήσουν ποτέ στην ησυχία μου ». –Π. ΧΑΪΣΜΙΘ

ΠΡΟΤΟΥ Ο ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΕΙ για τη μεγάλη οθόνη το πρώτο της μυθιστόρημα Ξένοι  στο τραίνο · προτού ο σαγηνευτικός κοινωνιοπαθής Τομ Ρίπλεϋ αποκτήσει μόνιμη θέση στον κανόνα  του ψυχολογικού θρίλλερ· και προτού Η τιμή του αλατιού ( Κάρολ ) γίνει το κλασικό, καλτ βιβλίο για  την ερωτική εμμονή, τί γνωρίζουμε για την Πατρίσια Χάισμιθ;

Εστιάζοντας στα χρόνια της διαμόρφωσής της στο Μανχάτταν, αυτή η ανθολόγηση από τα ογκώδη  ημερολόγια και σημειωματάριά της μας αποκαλύπτει την «Πατ» στα νιάτα της, όταν έσφυζε από πάθος και λάμψη.

Με αφετηρία το 1941, όταν ήταν εικοσάχρονη φοιτήτρια στο Κολέγιο Μπάρναρντ, μέχρι την  περιπετειώδη τρίτη δεκαετία της, τα Χρόνια της Νέας Υόρκης συνυφαίνουν σκηνές από την ιλιγγιώδη  κοινωνική της ζωή – όλο άυπνες νύχτες στα μπαρ της queer underground σκηνής του Βίλλατζ, γεμάτες  έρωτες και φλερτ– με την αυτοπροσωπογραφία μιας νεαρής καλλιτέχνιδας, που την ημέρα δούλευε  γράφοντας κόμικς. Ανάμεσα σε χάνγκοβερ και χωρισμούς, διάβαζε λογοτεχνία αδηφάγα και δούλευε  την τέχνη της με νεύρο. Ρουφάει στην κυριολεξία τον Σαίξπηρ, τον Ρίλκε, τον Τ. Σ. Έλιοτ, τον Τζόυς,  τον Κάφκα, τον Χαίλντερλιν, τον Φρόυντ, τους Ρώσους, τη Βιρτζίνια Γουλφ και αμέτρητους άλλους.

 

 

24.50

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Χαρταετοί μέσα στη νύχτα

Μπλέιζ Κάμπο Γκακόσκος

Ο Βίκτορ Μολίνα, ένα αγόρι που μεγάλωσε στο Ιλόκος των Φιλιππίνων με τη μητέρα και τον αδερφό του, ένιωσε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα γύρω στην ηλικία των δέκα. Για ένα άλλο αγόρι. Τώρα, στα σαράντα του χρόνια, μοιράζεται το ταξίδι της ζωής του, ένα ταξίδι με ενδιάμεσους σταθμούς τα ηθικά διλήμματα, την απώλεια, την προσωπική αφύπνιση. Οι “Χαρταετοί μέσα στη νύχτα”, ένα queer αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Μπλέιζ Κάμπο Γκακόσκος, είναι ένα βιβλίο συγκινητικό, πολυσύνθετο και μοναδικό, όπως άλλωστε και κάθε ταξίδι αυτεπίγνωσης.

12.72

Χάντερ Ντ.

Το βιβλίο αφορά τους τρόπους με τους οποίους οι οικονομικά και κοινωνικά περιθωριοποιημένοι άνθρωποι υφίστανται καθημερινά την απόρριψη. Αφορά τον αγώνα για αξιοπρέπεια απέναντι στην αμείλικτη περιφρόνηση. Χρησιμοποιεί μέρος της ίδιας της εμπειρίας του συγγραφέα που ζει στη φτώχεια καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώτων 25 χρόνων του, καθώς μπαινοβγαίνει στη φυλακή, στο σύστημα περίθαλψης και την αστεγία, και πώς αυτός και οι συνοδοιπόροι του περιπλανώνται στα τραύματά τους και ο ένας στον άλλον. Αφορά τη βία του πατριαρχικού καπιταλισμού της λευκής υπεροχής και τους τρόπους με τους οποίους αυτή η βία πληγώνει το σώμα και το μυαλό μας. Αφορά όμως και την αγάπη, τη φροντίδα και την αλληλεγγύη που είναι η καθημερινή επαναστατική πρακτική από τα κάτω

16.00

Μπελλ Χουκς

Η bell hooks προσκαλεί κάθε γυναίκα να αμφισβητήσει τα αφηγήματα της πατριαρχίας και να αναζητήσει με θάρρος την αγάπη. Με τη χαρακτηριστική επιβλητική και σαφή γλώσσα της εξετάζει τις ιδέες για την αγάπη και τον έρωτα που κυριαρχούν στη σύγχρονη κουλτούρα, αλλά και πώς αυτές άλλαξαν χάρη στο φεμινιστικό κίνημα – ακόμα και αν η κατοχύρωση νέων ελευθεριών δεν κατάφερε να αλλάξει σε βάθος τον πυρήνα των ερωτικών σχέσεων. Περιγράφοντας τις διάφορες μορφές αγάπης φανερώνει πώς οι γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας μπορούν να αναζητήσουν και να διεκδικήσουν σε κάθε πτυχή της ζωής τους αυτή τη σύνδεση που θα οδηγήσει σε μια πιο δίκαιη κοινωνία.

16.60

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Γράψιμο… Τι ιδέα κι αυτή!

Φλοράνς Νουαβίλ

Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Φλοράνς Νουαβίλ και ο σύζυγός της συνδέονταν με μακρά φιλία με το ζεύγος Κούντερα.

Έτσι λοιπόν προέκυψαν κι αποτυπώθηκαν στο βιβλίο αυτό σκηνές πονηρούτσικης συνενοχής, γεύματα μεσημεριανά στο Τουκέ, επισκέψεις στο διαμέρισμα του ζεύγους, συναντήσεις καφενειακές, η αβάσταχτη νοσταλγία μιας ασήμαντης φλυαρίας σ’ ένα εξοχικό εστιατόριο, στιγμές κι αισθήσεις στιγμιαίες που ζωντανεύουν με τρυφερότητα το (βιωμένο) έργο και τη (μυθιστορηματική) ζωή του Μίλαν Κούντερα.

Η κεντροευρωπαϊκή πολιτισμική ρίζα που διαπερνά τη σκέψη και τη δράση του Κούντερα αναδεικνύεται εδώ γλαφυρά: Σπαράγματα από κείμενα και συζητήσεις, αναμνήσεις, ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο από τη Βοημία και πλήθος φωτογραφίες συγκεντρώνονται με έναν και μόνο στόχο: να γεννήσουν στον αναγνώστη την επιθυμία της (επαν)ανακάλυψης ενός μέγιστου καλλιτέχνη του 20ού αιώνα.

Συγγραφέας όσο και μουσικός, ο Μίλαν Κούντερα, εχθρός του δημόσιου κουτσομπολιού και της πληκτικής βιογράφησης, βρήκε στη Φλοράνς Νουαβίλ μια γραφίδα ικανή να αναδείξει την ειρωνική, αποστασιοποιημένη ματιά του και τη μέγιστη ικανότητά του για εμβάθυνση, αλλά κι εκείνα τα αστεία με τα οποία τρέφουμε όλοι μας τα όνειρα και τα ψέματά μας.
Κριτικές

19.00

Βαρσάμη Κωνσταντίνα, Σιάνης Παναγιώτης

Η μετανάστευση είναι μια διαδρομή γεμάτη όνειρα, αλλά και δοκιμασίες. Ο μετανάστης, θέλοντας να ριζώσει στη νέα του πατρίδα, συχνά βιώνει μοναξιά και αποξένωση. Κι όμως, η επιστροφή στην πρώτη του πατρίδα μπορεί να είναι εξίσου δύσκολη. Εκεί, ο χρόνος έχει αλλάξει τα πάντα: τους ανθρώπους, τις συνήθειες, ακόμα και τον ίδιο.

Το συναίσθημα του να νιώθεις ξένος στην ίδια σου τη χώρα είναι -ενίοτε- βαρύ, αλλά και μια βαθιά υπενθύμιση του πόσο πολύπλοκη είναι η έννοια του «σπιτιού». 29 άνθρωποι που έχουν βιώσει αυτή τη συνθήκη μιλούν μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου για το πως η καρδιά μένει πάντα μοιρασμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους.

 

17.99

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Sonny Boy

Αλ Πατσίνο

«Και τότε, ένα βράδυ, ενώ ήμουν επί σκηνής, απλώς συνέβη. Η δύναμη της έκφρασης μου αποκαλύφθηκε όπως ποτέ άλλοτε.

Και δεν ήταν καν κάτι που αναζητούσα. Αυτή είναι η ομορφιά των πραγμάτων. Όταν δεν την ψάχνεις. Ανοίγω το στόμα μου και, με κάποιον τρόπο, καταλαβαίνω ότι μπορώ να μιλήσω. Οι λέξεις βγαίνουν, και δεν είναι οι λέξεις του Στρίντμπεργκ, αλλά τις προφέρω σαν να είναι δικές μου. Ο κόσμος είναι δικός μου, όπως και τα συναισθήματά μου, και ξεπερνούν τα όρια του Σάουθ Μπρονξ. Εγκατέλειψα το οικείο. Έγινα μέρος κάτι μεγαλύτερου. Ανακάλυψα ότι υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για μένα, αισθανόμουν ότι ανήκω σε έναν ολόκληρο κόσμο κι όχι μόνο σε ένα μέρος. “Τι είναι αυτό;” αναρωτήθηκα. Μοιάζει σαν να απογειώνομαι. “Ναι, επιτέλους. Είναι εκεί, μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να το αγγίξω. Είναι εκεί και τώρα ξέρω ότι μπορώ να το φτάσω, να το ακουμπήσω” σκέφτηκα. Και ξαφνικά, εκείνη τη στιγμή, ήμουν παγκόσμιος. Ήξερα ότι μετά απ’ αυτό δεν θα ανησυχούσα. Έτρωγα, δεν έτρωγα. Έβγαζα δεν έβγαζα λεφτά. Γινόμουν δεν γινόμουν διάσημος. Όλα αυτά δεν σήμαιναν τίποτα πια. Σε αυτή τη δουλειά, το να μη νοιάζεσαι για τέτοια πράγματα αποτελεί ευτύχημα. Άνοιγε μια πόρτα που δεν οδηγούσε σε καριέρα ούτε σε επιτυχία ή χρήματα, αλλά σε μια ζωτική ενέργεια. Είχα αφουγκραστεί τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να πω “Θέλω να κάνω αυτό το πράγμα για πάντα”».

Για τον κόσμο, ο Al Pacino εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη σαν φλόγα που άναψε ξαφνικά και δεν έσβησε ποτέ. Από την πρώτη του πρωταγωνιστική εμφάνιση στο Πανικός στο Νιντλ Παρκ το 1971, μέχρι τις εμβληματικές ερμηνείες του στον Νονό, το Σέρπικο και τη Σκυλίσια Μέρα, το όνομά του έγινε συνώνυμο με την ένταση, το βάθος και την αλήθεια της υποκριτικής. Μεγάλωσε στο Νότιο Μπρονξ από μια στοργική αλλά ψυχικά ευάλωτη μητέρα και τους παππούδες του, καθώς ο πατέρας του τον εγκατέλειψε σε μικρή ηλικία. Η ζωή στους δρόμους και η ατίθαση παρέα των παιδικών του χρόνων σμίλεψαν τον χαρακτήρα του. Μια καθηγήτρια διέκρινε το ταλέντο του και τον ενθάρρυνε να φοιτήσει στο περίφημο Λύκειο Παραστατικών Τεχνών της Νέας Υόρκης. Από εκεί, δεν υπήρχε επιστροφή. Το Sonny Boy είναι τα απομνημονεύματα ενός άντρα που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και τίποτα να κρύψει. Όλοι οι σπουδαίοι ρόλοι, οι βαθιές σχέσεις, οι δημιουργικές συνεργασίες και η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και στην αγορά ζωντανεύουν ξανά – μέσα από τον ίδιο. Η ιστορία του Al Pacino είναι μια ιστορία για την αγάπη και την αποφασιστικότητα. Ο Pacino είχε την τύχη να ερωτευθεί σε βάθος την τέχνη του πριν καν αντιληφθεί τις υλικές ανταμοιβές της – και αυτή του η αγάπη δεν στέρεψε ποτέ. Αυτό έκανε όλη τη διαφορά.

 

22.15

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Θιβέτ

Στέλιος Βαρβαρέσος

Στο εξαιρετικά πρωτότυπο αυτό βιβλίο ο Στέλιος Βαρβαρέσος, ταξιδεύοντας στο Θιβέτ και τα Ιμαλάια, μέσα από ιστορίες δρόμου και απρόσμενες συναντήσεις, άλλοτε αποκαλυπτικές, άλλοτε συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες, επιχειρεί να καταγράψει με τον δικό του τρόπο, τη δική του ματιά, τα όσα είδε και ένιωσε περιπλανώμενος στον μεγαλύτερο ερημότοπο του πλανήτη, τη «Χώρα του Χιονιού», το Θιβέτ, ένα καθαρά θεοκρατικό βασίλειο: «Παρασύρθηκα, σαν ένας μικρός κόκκος σκόνης, στους ερημότοπους του Θιβέτ, ανάμεσα από σκονισμένες κοιλάδες, μικρά χωριά, χιονισμένα ψηλά περάσματα… Συνάντησα νομάδες, απλούς χωρικούς, μοναχούς, προσκυνητές… Τρύπωσα, σαν μια “σκιά”, σε ναούς και μοναστήρια, και περπάτησα στις παλιές συνοικίες της Λάσα. Έγινα, έστω και προσωρινά, ένας χορευτής στη “σκιά” των Ιμαλαΐων». Το Θιβέτ, ακόμα και σήμερα, γοητεύει τη Δύση εφόσον του αποδόθηκε, τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες ερήμην του, όλη εκείνη η πνευματικότητα που απουσιάζει από μια καταναλωτική κοινωνία και έναν «άπληστο» υλισμό. Νομάδες, μοναχοί, ασκητές, δραπέτες βίαιων πολιτικών καθεστώτων, ταξιδιώτες του χθες και του σήμερα, συνθέτουν τους «πλάνητες» αυτών των ερημότοπων.

Η αφήγηση του Βαρβαρέσου επιχειρεί να παρουσιάσει μέσα από την ίδια την Ιστορία, το ταξίδι και τις συναντήσεις του δρόμου, την κατάσταση που επικρατούσε στο Θιβέτ μετά τις δύο εισβολές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Μάο, το 1950 και το 1959, αναζητώντας εναγωνίως να κατανοήσει ο ίδιος σε τι βαθμό η Ιστορία είχε εξοβελίσει τους μύθους στη «Χώρα του Χιονιού», μερικές δεκαετίες αργότερα: «Πριν την αναχώρησή μου αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να δω πίσω από τις “βαριές σκιές” αυτών των βουνών. Αναρωτιόμουν πώς η ανθρώπινη βία είχε καταφέρει να εγκατασταθεί στα πιο ψηλά υψίπεδα του πλανήτη. Ζητούσα να αφουγκραστώ τις ιστορίες των Θιβετιανών για τη χώρα τους, τη ζωή τους, τους θεούς τους, την πίστη τους, τις αλλαγές που βίωναν μετά την εισβολή του 1959, στη “σκιά” της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο…»

Με όπλα την Ιστορία, τη γεωγραφία, την ηθογραφία, τις μαρτυρίες, τους μύθους, τον «δρόμο», ο Βαρβαρέσος καταφέρνει να αποκωδικοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή και την πνευματικότητα ενός λαού, κάνοντας πιο έντονα τα χρώματα, τους ήχους και το άρωμα αυτού του μοναδικού ταξιδιού.

 

26.50

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Kopf Hock / Ψηλά το κεφάλι

Φάνης Παπαδημητρίου

Τον Ιούλιο του 2008 ο δεκαεννιάχρονος Φάνης, με μόνο εμπόδιο στις προοπτικές της επαγγελματικής ποδοσφαιρικής του καριέρας τους νεανικούς παραβατικούς πειραματισμούς του, εκσφενδονίστηκε από το πίσω κάθισμα μιας μηχανής στην Πάρο, όπου έκανε διακοπές με την παρέα του, σε έναν κόσμο όπου τίποτε δεν ήταν πλέον αυτονόητο.

Τι κάνεις όταν από εκεί που έπαιζες μπουνιές στα Εξάρχεια και έψαχνες ναρκωτικά στην Πλατεία Βάθη, πρέπει να μάθεις πώς να χρησιμοποιείς σανίδα για να μεταφερθείς στο κρεβάτι σου; Ποια είναι η λύση όταν το πατρικό σου έχει σκαλιά; Πώς μπορείς να τα καταφέρεις να ζήσεις αυτόνομα όταν είσαι ανειδίκευτος, άνεργος και εθισμένος στον τζόγο; Και τι γίνεται με τις σχέσεις με το άλλο φύλο;

Όπως και το αμαξίδιο, ο λόγος είναι άλλο ένα όχημα που ο Φάνης μαθαίνει να χρησιμοποιεί για να προχωρήσει σε αυτήν τη συγκινητική αυτοβιογραφία, που το ψυχικό σθένος μένει άσβεστο όταν βρέχει τουλούμια από παντού και το ζητούμενο είναι να κρατάς πάντα Ψηλά το Κεφάλι.

 

15.00

Νίκος Δρόσος

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μετρονόμος το βιβλίο του Νίκου Δρόσου «Στέλιος Καζαντζίδης – Πάνος Γεραμάνης. Όπως τους γνώρισα».

«Το βιβλίο αυτό δεν είναι αυτοβιογραφία» σημειώνει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του «ούτε εγώ είμαι βιογράφος. Είναι ένα ταξίμι καρδιάς. Μια κατάθεση ψυχής για δύο φίλους. Τον Στέλιο Καζαντζίδη, την ‘’μεγάλη σημαία’’ του λαϊκού τραγουδιού, κατά τον Γιώργο Ζαμπέτα, και τον δημοσιογράφο Πάνο Γεραμάνη, που στήριξε για περίπου 40 χρόνια το καλό ελληνικό τραγούδι από το δικό του μετερίζι. Και οι δυο τους, ο ένας με τα τραγούδια του, με τη φωνή του, και ο άλλος με την πένα του, πλούτισαν το οπλοστάσιο του νεοελληνικού πολιτισμού»

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα ανακαλύψει ότι ακόμη και οι θρυλικές αυτές μορφές, όπως ο Καζαντζίδης και ο Γεραμάνης, είχαν την ανθρώπινη πλευρά τους. Παρά τις προσωπικές τους δυσκολίες, την ευαισθησία και τις αδυναμίες τους, ήταν το ταλέντο και η αφοσίωση στον σκοπό τους που τους έκαναν ξεχωριστούς.

«Το βιβλίο του Νίκου Δρόσου δεν είναι απλώς μια αναδρομή στα περασμένα. Είναι ταξίδι καρδιάς, καταγραφή που ξεπερνά τα όρια της βιογραφίας και γίνεται κατάθεση ψυχής για δύο σπουδαίους φίλους του, τον Καζαντζίδη και τον Γεραμάνη» αναφέρει μεταξύ άλλων στον πρόλογό του ο Χρήστος Γ. Γεωργιάδη και συνεχίζει: «Μέσα από αυτό ο Νίκος προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη τους, να αναδείξει τη σημασία τους, αλλά και να προσφέρει στους αναγνώστες βαθύτερη κατανόηση των προσώπων και των γεγονότων που σφράγισαν την ελληνική μουσική σκηνή.

Όσοι διαβάσουν το βιβλίο αυτό θα καταλάβουν ότι δεν πρόκειται απλώς για φόρο τιμής σε δύο μεγάλες μορφές, αλλά για απόπειρα να κατανοήσουμε το πώς η μουσική μπορεί να αγγίξει το συλλογικό συναίσθημα, να ενώσει διαφορετικές γενιές και να παραμείνει επίκαιρη μέσα από τα βιώματα και τις αφηγήσεις αυτών που έζησαν την εποχή της αυθεντικής δημιουργίας.»

***

Ο Νίκος Δρόσος γεννήθηκε στον Παραπόταμο Σερρών το 1951. Είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και πτυχιούχος της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Εργάστηκε ως συντάκτης στις εφημερίδες Έθνος, Ελεύθερος Τύπος, Espresso, στον ραδιοφωνικό σταθμό Flash, στο εκδοτικό συγκρότημα του Γιώργου Τράγκα, και σε άλλες εφημερίδες και περιοδικά.

 

 

12.72

Άντονι Μπέρτζες

Σε αντίθεση με άλλους συγγραφείς οι οποίοι έμειναν στην ιστορία της λογοτεχνίας μόνο λόγω των βιβλίων τους (έχοντας να επιδείξουν μια συνήθως άχαρη, μονότονη και τετριμμένη ζωή), ο Χέμινγουεϊ είναι εξίσου γνωστός για την έντονη ζωή που έζησε. Σε αυτή την κλασική πλέον βιογραφία που έγραψε ο Άντονι Μπέρτζες, συγγραφέας του περίφημου μυθιστορήματος Το κουρδιστό πορτοκάλι, η περιπετειώδης ζωή και ο τραγικός θάνατος του νομπελίστα συγγραφέα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. «Ο Χέμινγουεϊ δεν αρκούνταν στο να είναι απλώς εξαιρετικός ως κυνηγός, ψαράς, πυγμάχος και αρχι-αντάρτης. Έπρεπε να μετατρέψει τον εαυτό του σε Ομηρικό μύθο, κάτι που συνεπάγεται πως έπρεπε να προσποιείται και να λέει ψέματα, αντιμετωπίζοντας τη ζωή σαν μυθοπλασία», γράφει ο Μπέρτζες ο οποίος, για να αφηγηθεί τη ζωή του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα, δεν περιορίστηκε σε επίσημες αρχές, σε ιστορικά στοιχεία, σε επιστολές και ημερολόγια, αλλά μελέτησε και τις ιστορίες που έλεγε ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ σε μπαρ, σε πλοία, σε σαφάρι, ιστορίες που με τη σειρά τους εμπλουτίζονται από αναμνήσεις άλλων, και που εξακολουθούν, τόσα χρόνια μετά το θάνατό του, να βγαίνουν στην επιφάνεια.

 

12.72

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Τα απομνημονεύματα μου

Σωτήρης Σπαθάρης

Ο καραγκιοζοπαίχτης και οικοδόμος Σωτήρης Ευγενίου Σπαθάρης (1887‒1974) είναι ο πρώτος Έλληνας λαϊκός καλλιτέχνης που έγραψε εκτενή κείμενα για τη ζωή του και για την τέχνη του. Ξεχωριστά, απολαυστικά και από πολλές απόψεις χρήσιμα τα κείμενα αυτά, πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία της συγγραφής τους, μεγάλη η περιπέτεια των χειρογράφων που τα διασώζουν.

Τα «απομνιμονέματά» του τα έγραψε ο Σπαθάρης τρεις φορές: μία το 1944, μία από το 1950 ώς το 1955, και μια τρίτη από το 1957 ώς το 1959. Η τελευταία εκδοχή, γραμμένη επειδή τα προηγούμενα χειρόγραφα είχαν χαθεί, εκδόθηκε στις αρχές του 1960, «λογοκριμένη» όμως και με γλωσσικές επεμβάσεις αρκετές. Τώρα τα χαμένα χειρόγραφα βρέθηκαν και στον παρόντα τόμο εκδίδονται για πρώτη φορά οι δύο παλαιότερες και πολύ αξιολογότερες μορφές του σπουδαίου αυτού έργου. Είναι ένας «άλλος» Σπαθάρης: η γλώσσα διαφέρει, μεγαλύτερο διάστημα καλύπτεται (π. 1894‒1953), άγνωστα από αλλού επεισόδια εμφανίζονται, άλλα, γνωστά, περιγράφονται ζωηρότερα και εκτενέστερα. Ειλικρινής και έντιμος αφηγητής μοιάζει αυτός ο χαρισματικός και φιλότιμος αλλά και δύσκολος και σκληρός άνθρωπος, καθώς μας μιλά για τις αδυναμίες και τις αποτυχίες του με την ίδια ενάργεια και γλαφυρότητα που παρουσιάζει τα προτερήματα και τις επιτυχίες του.

Πέρα από την αξία που έχουν ως σπουδαία πηγή για την ιστορία του ελληνικού θεάτρου σκιών, αλλά και για τον τρόπο που βίωνε τη «μεγάλη ιστορία» ένας εκπρόσωπος των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πρωτεύουσας, τα απομνημονεύματα του Σπαθάρη, που εκδίδονται εδώ χωρίς περικοπές και γλωσσικές επεμβάσεις, αποτελούν σημαντικότατο μνημείο λόγου. Πόσοι φορείς της προφορικής παράδοσης, που δεν διάβαζαν και με δυσκολία έγραφαν, θέλησαν και κατόρθωσαν να συντάξουν τόσο μεγάλα αυτοβιογραφικά κείμενα στη χώρα μας αλλά και αλλού;

Στην εισαγωγή του επιμελητή της έκδοσης Γιάννη Κόκκωνα, πέρα από τα εντελώς απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία του Σπαθάρη, θα βρει ο αναγνώστης την ιστορία της συγγραφής των κειμένων, των προσπαθειών για την έκδοσή τους και της τύχης των χειρογράφων. Κάμποσα συμπληρωματικά κείμενα και παραλλαγές ορισμένων αφηγήσεων που σώθηκαν, μαζί με άλλα κείμενα του συγγραφέα μας δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες από το 1945 ώς το 1965, έχουν μπει σε τέσσερα παραρτήματα. Επεξηγηματικά σχόλια, γλωσσάρι και ευρετήριο συμπληρώνουν τον τόμο, ενώ η προερχόμενη από διάφορες πηγές διάσπαρτη εικονογράφηση υποστηρίζει, τρόπον τινά, οπτικά την αφήγηση.

25.00