Ελληνική λογοτεχνία
“Ήταν η χειρότερη εποχή για να βγάλεις βιβλίο με θέμα τον Τζον Κολτρέιν. Παρουσίαση βιβλίου τζαζ κατακαλόκαιρο στην Αθήνα και μες στην Ντοκουμέντα, μια παγκόσμια απαρτία της τέχνης που φαινόταν να αφορά τους πάντες… Δεν θα ‘ρχόταν κανείς. Ούτε καν ο εκδότης μου. Πού σκατά πήγαινα;”
Ο Μιχάλης Κρόκος μπλέκει. Η Αθήνα τον υποδέχεται με καύσωνα και σύγχρονη τέχνη, ρεκόρ τουρισμού και παντιλίκια, μνημόνιο και Airbnb, πεφωτισμένους χάκερ, παρανοϊκούς ταξιτζήδες και μοιραία κορίτσια, φόνους, απαγωγές, και την κλοπή ενός πίνακα με όλα τα μυστικά του κόσμου. Ένας συγγραφέας χαμένος στην παλιρροιακή δίνη της εποχής του, στη λάθος πόλη, στο λάθος καλοκαίρι.
Ελληνική λογοτεχνία
Έτος 2159 μ.Χ. Ο κόσμος πλέον διοικείται με βάση τη νοημοσύνη: χωρίζεται σε αναστημένους προ-ανθρώπους, τους Νεάντερταλ, που απλώς επιβιώνουν ως μέλη της πιο εξαθλιωμένης κάστας της παγκόσμιας τάξης, και σε Χόμο Σάπιενς, που ζουν για να δίνουν τεστ με στόχο την άνοδό τους στην ιεραρχία. Όλα κινούνται γύρω από το περιβόητο “εμβόλιο της ευφυΐας”. Μόνο όσοι εμβολιάζονται έχουν τη δυνατότητα να ζουν με αξιοπρέπεια. Οι υπόλοιποι πρέπει να υπηρετούν ισόβια τους άλλους.
Ο Μάνο είναι ένας νεαρός Νεάντερταλ, κάτοικος της Μητρόπολης Νέας Αθήνας. Κάποιο βράδυ έρχεται σε επαφή με έναν άγνωστο, τον Άξελ, που ανήκει σε οργάνωση για την ανατροπή του συστήματος. Τότε του παρουσιάζεται μία και μοναδική ευκαιρία να αλλάξει για πάντα τη ζωή του.
Οι κίνδυνοι βέβαια είναι πολλοί και παραμονεύουν στους πάνω ορόφους της Μητρόπολης, στην Αλεξάνδρεια, κι ακόμα πιο ψηλά, στον θόλο, όπου βρίσκονται οι Πιστοποιημένοι.
Μια ολόκληρη κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τους Νεάντερταλ σαν ζώα, αδυνατώντας να δει πέρα από τα πρωτόγονα χαρακτηριστικά τους. Θα καταφέρει ο Μάνο να αλλάξει τη μοίρα του; Και αν ναι, με ποιο τίμημα;
Ελληνική λογοτεχνία
Τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει μια συλλογή μικρών και μεγαλύτερων κειμένων με τίτλο που παραπέμπει σε ιστορίες διάσωσης ή καταστροφής; Ανατρεπτικές αφηγήσεις γύρω από την εσωτερική ζωή που πάλλεται έτοιμη να αναλωθεί ή να ανθίσει. Ιστορίες ανθρώπων που εκδηλώνουν έντονα συναισθήματα προκειμένου να διασκεδάσουν τη φθορά και την απουσία που φλέγονται από ερωτική επιθυμία, αλλά αδυνατούν να συναντήσουν τον άλλο που επιθυμούν να αποδράσουν, αλλά παραμένουν εγκλωβισμένοι και άπραγοι. Ιστορίες, πρωτίστως, ενηλικίωσης, αλλά και επιστροφής στον σκληρό κόσμο της παιδικής ηλικίας, όπου κυριαρχούν η μοναξιά και η συναισθηματική στέρηση.
Στα μικρά πεζά του Κήτους η θαλερή φαντασία, που αγνοεί τους κανόνες της συμβατικής λογικής, η μετάπλαση του ατομικού βιώματος σε κάτι ανοίκειο ή και αλλόκοτο, οι τολμηρές εικόνες και μεταφορές φαίνεται να διατηρούν κατά έναν τρόπο το παρθένο βλέμμα με το οποίο το παιδί αντικρίζει τον κόσμο. Στα μεγαλύτερα πεζά, πάλι, η περιγραφή της καθημερινότητας, που μοιάζει εκ πρώτης όψεως οικεία, υποσκάπτεται από ένα περίτεχνο δίχτυ υπαινιγμών, αλλά και από τη διαβρωτική δύναμη του ποιητικού, ενίοτε και του μεταφυσικού στοιχείου.
Στη θαυμαστή κοιλιά του κήτους όλα μπορεί να συμβούν χάρη στην εκφραστική τόλμη της Ούρσουλας Φωσκόλου, οι ψυχικές καταστάσεις μεγεθύνονται και προσλαμβάνουν συμβολικές διαστάσεις, ενώ οι ήρωες, αν και απλοί άνθρωποι, αποκτούν αρχετυπικό βάθος και κατορθώνουν τελικά να διαρρήξουν τα δεσμά της καθημερινότητας.
Ελληνική λογοτεχνία
“Χωρίς εσένα θα με καταπιεί το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Εσύ, εσύ είσαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάτι άλλο. Όχι, λάθος. Εγώ είμαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Το μπλε υγρό είναι όλα. Η ζωή είναι ένα κολλώδες μπλε υγρό”.
Ένας άντρας συναντιέται στην Κυψέλη με τη γυναίκα που κάποτε είχε ερωτευτεί. Μια εικαστικός ετοιμάζει μια έκθεση με όλα τα πράγματα που αγχώνουν τους ανθρώπους. Ο Ανδρέας γυρίζει απ’ το Παρίσι για να ζήσει με τον Βασίλη. Ένας βοηθός φωτογράφου φοβάται τους ανθρώπους, αλλά ερωτεύεται μια φοιτήτρια κατά τη διάρκεια μιας διακοπής ρεύματος. Ένας νέος δικηγόρος ζει με τον πατέρα του, που νομίζει ότι πρωταγωνιστεί σε ριάλιτι. Ένας απολυμαντής στα ενοικιαζόμενα δωμάτια των γονιών του οδηγεί έναν άγνωστο τουρίστα σε μια κρυφή παραλία.
Γύρω τους η Αθήνα. Τους παγιδεύει στο φως της και τους κάνει να ισορροπούν: άλλοτε τους παρηγορεί με οικειότητα και με μικρές στιγμές ευτυχίας κι άλλοτε τροφοδοτεί με δικές της εικόνες τη μελαγχολία και την αγωνία τους.
Δεκαέξι μικρές αυτοτελείς ιστορίες – ψήγματα πραγματικότητας. Περίεργοι και διαφορετικοί, φοβισμένοι και γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν, εντελώς καθημερινοί και εντελώς τυχαίοι, οι άνθρωποι των ιστοριών είναι οι άνθρωποι γύρω μας
Ελληνική λογοτεχνία
Λίγες μέρες προτού δώσει τέλος στη ζωή του, ο νεαρός Ανδρέας Αριθμέντης, χρονικογράφος της πτώσης του οίκου των Αριθμέντη, μιας οικογένειας νευρικών, ξεροκέφαλων συγγραφέων και αρχιτεκτόνων, ολοκληρώνει ένα θεατρικό έργο, το μοναδικό που θα καταφέρει να τελειώσει στη βραχύβια συγγραφική καριέρα του. Είναι η ιστορία “της μοναδικής ελληνικής οικογένειας που δεν έπαιξε στο χρηματιστήριο”, όπως φροντίζει κάθε τόσο να υπενθυμίζει ο Μιχάλης, συγγραφέας-φάντασμα ευτελών ευπώλητων ρομάντζων και ανέκδοτων σοβαρών αφηγημάτων, στη σύζυγό του Μάρθα και την εννιάχρονη κόρη τους Χριστίνα, το παιδί-θαύμα που σαρώνει τους ανήλικους αντιπάλους της στο σκάκι και κατατροπώνει τους ενήλικους συμπαίκτες της στο τηλεπαιχνίδι γνώσεων που συμμετέχει κατ’ εξαίρεση.
Όμως ο Ανδρέας δεν σκοπεύει να αφήσει πίσω του μόνο το θεατρικό έργο. Στον φάκελο που προτίθεται να παραδώσει σε μια νοικιασμένη θυρίδα με αποδέκτες τον πατέρα και τον αδερφό του, έχει συγκεντρώσει διηγήματα και κομμάτια από ημιτελή ή ολοκληρωμένα μυθιστορήματα, γραμμένα από τον ίδιο, τον αδερφό του αλλά κι από ήρωες του θεατρικού έργου.
Τι ρόλο παίζουν στα κείμενα του Ανδρέα ο σύγχρονος κορεάτικος κινηματογράφος, το κυνήγι μπεκάτσας και η ερωμένη του αδερφού του, η μυστηριώδης Ντάλια, για το παρελθόν της οποίας δεν είναι γνωστά παρά ελάχιστα στοιχεία; Πόσο ελεύθερος είναι ένας μυθιστορηματικός ήρωας να χαράξει το δικό του πεπρωμένο και ποια τα όρια ανάμεσα σε μια “αληθινή μυθιστορία” και την πλαστή μυθιστορία που είναι εγκιβωτισμένη μέσα της;
“Η μοναδική οικογένεια” είναι ένα μυθιστόρημα για την επινόηση του εαυτού στην εποχή του ίντερνετ, για τις οικογενειακές σχέσεις τις πρώτες δεκαετίες του νέου αιώνα καθώς και για το πέρασμα από έναν κόσμο παγιωμένων αυταπατών σε έναν κόσμο δυσοίωνων αμφιβολιών
Ελληνική λογοτεχνία
Ένας νεαρός συζητά με τη νεκρή γιαγιά του. Ένας υπάλληλος γραφείου μεταμορφώνεται σε συρραπτικό. Ο Φρανσουά Βιγιόν κάνει μια καινούργια αρχή. Ο Γιώργος βγαίνει στη σύνταξη.
Δεκαεπτά διηγήματα για τη θολή μεθόριο ανάμεσα στην πραγματικότητα και ό,τι την αναιρεί. Διηγήματα αντλημένα από την ημιορεινή μακεδονική ενδοχώρα, αλλά και διηγήματα για τους ανήλικους ενήλικες του άστεως.
Διηγήματα που βρέχονται απ’ τα νερά μιας τεχνητής λίμνης.
Ελληνική λογοτεχνία
Ρωπογραφήματα. Σαράντα πέντε σύντομες, ευτράπελες ιστορίες, που καταγράφουν ή κάποια στενάχωρη οπτική της καθημερινής ημιπραγματικότητας ή κάποια αναπάντεχή της λεπτομέρεια, με αποκλειστικό στόχο την κινητοποίηση είτε του μείζονος ζυγωματικού μυός (έκφραση γέλιου) είτε του γελαστηρίου μυός (έκφραση χαμόγελου) του προσώπου.
Ελληνική λογοτεχνία
Για κάποιους, ούτε καν η καταπρόσωπο επαφή με την πιο σκοτεινή πραγματικότητα δεν μπορεί να ανασύρει τη θετική τους ταυτότητα, ούτε ο φόβος για το “θηρίο” το ίδιο δεν μπορεί να τους βγάλει από την απάθεια.
Για κάποιους άλλους, η τελευταία ταυτότητα που έχει απομείνει είναι η γειτονιά τους. Και θα προσπαθήσουν να την προασπίσουν. Με κάθε μέσο…
Μια νουβέλα για την υπόκωφη συγκρότηση του ρατσισμού και την πανταχού παρούσα βία.
Ελληνική λογοτεχνία
Περίεργες ιστορίες που σταδιακά διαβρώνουν την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Ασήμαντες ζωές, πληκτικές ζωές, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς ανατροπές – ζουν; πεθαίνουν; δεν ξέρεις.
Μέχρι που ένα πρόσωπο από το παρελθόν θα κάνει την εμφάνισή του. Ατημέλητος, ψυχρός, ευαίσθητος, μυστηριώδης, πανικόβλητος. Ανεπαίσθητα στην αρχή, αποφασιστικά προς το τέλος, επιβάλλει την παρουσία του. Υπενθυμίζει την απαίτησή του. Ένας μυστηριώδης επισκέπτης, που η παρουσία του διαπερνά τις ιστορίες διακριτικά, υπαινικτικά, μέχρι που στο τέλος η παράλογη καθημερινότητα γίνεται εφιαλτική και αβίωτη. Και όλα αυτά μέσα από ένα τόνο μινιμαλιστικό, αφαιρετικό, αγχώδη.
Ελληνική λογοτεχνία
Λίγο καιρό πριν εγκαταλείψει την Ελλάδα, ο Αντώνης Σπετσιώτης έχει να αντιµετωπίσει µια δύσκολη επαγγελµατική υπόθεση, να συναντήσει τον πρώτο του έρωτα και να συνοδεύσει τον πατέρα του στο τελευταίο του δροµολόγιο πριν βγει στη σύνταξη – όλα στη διάρκεια της ίδιας καλοκαιρινής ηµέρας του 2014.
Ένα εικοσιτετράωρο που ξεκινάει στα δικαστήρια, συνεχίζεται σε µια καφετέρια στα Πατήσια, σε ένα οικόπεδο στο Χαλκούτσι και σε ένα πάρκινγκ στον Ορχοµενό, πριν τελειώσει απρόβλεπτα τα ξηµερώµατα στους δρόµους της Αθήνας.
Ένα µυθιστόρηµα για τον µικρό άθλο να είσαι ο εαυτός σου κάθε µέρα από την αρχή, για µια εποχή ανάµεσα σε πράγµατα που έχουν τελειώσει και σε άλλα που δεν έχουν αρχίσει, για όλα όσα συµβαίνουν αφού πούµε όσα είχαµε να πούµε.
Ο σημαντικός σκηνοθέτης Σωτήρης Γκορίτσας θα μεταφέρει στον κινηματογράφο το βιβλίο «Εκεί που ζούμε» του Χρίστου Κυθρεώτη. Η παραγωγή είναι της «Black Tree» και του Ηρακλή Μαυροειδή, η μουσική του Νίκου Πορτοκάλογλου, η διεύθυνση φωτογραφίας του Σίμου Σαρκετζή και την διανομή της ταινίας στους κινηματογράφους έχει αναλάβει η εταιρεία FEELGOOD.
Ελληνική λογοτεχνία
Ο ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ -ένας τυπικός αντιήρωας της εποχής μας, άνθρωπος απλός, που δεν επιθυμεί παρά να ζήσει με αξιοπρέπεια-, έχοντας βρεθεί στα πενήντα του χωρίς δουλειά και με υγεία κλονισμένη, εξιστορεί τα πάθη που υφίσταται, από την παιδική του ηλικία, στην αναμέτρησή του με τη σκληρή πραγματικότητα. Όλοι -οι γυναίκες που συναντά, οι εργοδότες του, ακόμη και η ίδια η οικογένειά του- τον προδίδουν, ενώ γύρω του διαγράφεται η εικόνα μιας κοινωνίας που, παρά την επιφανειακή ευμάρεια, βυθίζεται στην παρακμή. Μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογό του, παρακολουθούμε τον αγώνα του να σταθεί όρθιος οπλισμένος με χιούμορ, με φαντασία και με μια ιδιαίτερη λεκτική ευφορία, δημιουργεί ψηφίδα ψηφίδα έναν δικό του κόσμο.
Ισορροπώντας ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, ανάμεσα στο ζωτικό ψεύδος και την αλήθεια, ο ήρωας του Μάκη Τσίτα αποκτά καθολικότερες διαστάσεις ως σύμβολο του ανθρώπου που, εξαιτίας της αγαθότητάς του, αντιμετωπίζει από κάθε πλευρά την εχθρότητα και τον κυνισμό. Συγχρόνως, με τη σχεδόν παιδική αθωότητά του, γίνεται ο καθρέφτης που αντανακλά το εκτρωματικό είδωλο της ίδιας αυτής κοινωνίας η οποία τον εκβάλλει από τους κόλπους της.
Ελληνική λογοτεχνία
Τότε, ξαφνικά, κατάλαβε ότι τα αστέρια που κρέμονταν από πάνω τους ήταν αληθινά και ανεξήγητα και ότι είχαν αργήσει λίγο να τα κοιτάξουν με ειλικρίνεια. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ούτε νωρίς μα ούτε και αργά για να πεθάνουν όλοι τους, και ότι ο πατέρας του Μάρκου είχε πεθάνει για πάντα. Κατάλαβε, επίσης, ότι δεν ήταν νωρίς μα ούτε και αργά για το οτιδήποτε, κατάλαβε ότι ο κόσμος ήταν παντού γύρω τους και ήταν τραχύς και αιχμηρός και αδιάφορος και ότι κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τους βοηθήσει. Ένιωσε στο πετσί του ότι η ζωή του θα έσβηνε και θα ξεχνιόταν και, επομένως, μέχρι τότε θα ήταν εγκληματικό να κάνει οτιδήποτε δεν ήθελε και αντιστοίχως να απέχει από οτιδήποτε επιθυμούσε γιατί ούτως ή άλλως τίποτα δεν θα υπήρχε μετά, κανένας απολογισμός, θέλησε τότε όλο το σύμπαν μέσα στο κουτάκι της μπύρας του, να το πιει και να το τελειώσει, να τσαλακώσει το κουτάκι και να το πετάξει για να μην προλάβει τίποτα να συμβεί χωρίς εκείνον παρόντα.
“Εσύ τι πιστεύεις, Άλεξ;” ρώτησε ο Σπύρος.
“Τι εννοείς;”
“Γα την ευτυχία”.
Σε εννιά μέρες τα συναισθήματα των ανθρώπων θα παγώσουν. Ένας κομήτης θα πέσει στη Γη, οι τοξίνες του θα απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα και εξαιτίας τους οι άνθρωποι θα αισθάνονται για το υπόλοιπο της ζωής τους ακριβώς όπως αισθάνονταν την ώρα της σύγκρουσης. Ο Αλέξανδρος, φοιτητής στην Αθήνα, θα σκάψει βαθιά μέσα και γύρω του και θα πασχίσει να κατανοήσει τους ανθρώπους, τον έρωτα, τον πόνο και τη νοσταλγία· αγωνιά να προφτάσει την ευτυχία, ώστε να την εξασφαλίσει για πάντα.