Ξένη λογοτεχνία
Με κοφτερό χιούμορ και τέλεια ισορροπία μεταξύ ελαφρότητας και βαθύνοιας η Lucy Fricke μιλάει στο τέταρτο μυθιστόρημά της για τον αποχωρισμό, την αγάπη, την αίσθηση να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα, την ασθένεια, την τρυφερότητα. Η Μάρθα και η Μπέτυ, φίλες από το Βερολίνο, ξεκινούν για ένα ταξίδι στην Ελβετία. Μαζί τους στο πίσω κάθισμα ένας ανατρεπτικός πατέρας που φαινομενικά έχει βαρεθεί τη ζωή. Αλλά η ζωή δεν αποτινάζεται έτσι απλά. Κάποιες φορές πρέπει να συνεχίσεις το ταξίδι στην Ιταλία, στην Ελλάδα, όλο και πιο βαθιά στις αβύσσους της ιστορίας σου. Οι Κόρες είναι ένα εξαίσιο road movie σε μορφή βιβλίου, ένα ιλιγγιώδες και συναρπαστικό μυθιστόρημα, αλλόκοτο και συνάμα βαθυστόχαστο.
Ξένη λογοτεχνία
Ένας καθηγητής γυµνασίου, οργισµένος µε τον κόσµο, αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Σχολαστικός και ψύχραιµος, έχει επιλέξει την ηµεροµηνία: σε έναν χρόνο. Μέχρι τότε κάθε βράδυ θα γράφει, στο διαµέρισµα που µοιράζεται µε τη σκυλίτσα του την Πέπα και µε µία βιβλιοθήκη την οποία σταδιακά ξεφορτώνεται, ένα προσωπικό χρονικό, σκληρό και καυστικό, δοσµένο όµως µε στωικότητα, πηγαίο χιούµορ και αναπάντεχη τρυφερότητα. Γράφοντας, επιδιώκει να αιτιολογήσει τη ριζοσπαστική απόφασή του, να φανερώσει ακόµα και το τελευταίο µόριο της ιδιωτικής του ζωής, να αφηγηθεί το παρελθόν του και τις πολλές καθηµερινές ιστορίες µιας Ισπανίας σε πολιτικό αναβρασµό. Αδυσώπητος, µε το νυστέρι του ανατέµνει σε κάθε σελίδα τους γονείς του, τον ανυπόφορο αδερφό του, την πρώην γυναίκα του Αµάλια, που δεν µπορεί να ξεπεράσει, τον προβληµατικό γιο του Νικίτα, αλλά και τον σαρκαστικό φίλο του Κούτσαβλο. Και, αναπάντεχα, µια γυναίκα που λέγεται Άγκεδα. Στα διαδοχικά ερωτικά και οικογενειακά επεισόδια αυτής της εθιστικής ανθρώπινης πλειάδας, ο Τόνι, ένας άνθρωπος αποπροσανατολισµένος αλλά αποφασισµένος να αφηγηθεί τις συµφορές του, παραδίδει, παραδόξως, ένα αξέχαστο µάθηµα ζωής.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Έγκλημα και διαφθορά, μυστικά και ψέματα,ίντριγκες και πάθη…
12 αληθινές ιστορίες μέσα από την καθηλωτική αφήγηση ενός από τους κορυφαίους ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ της ερευνητικής δημοσιογραφίας.
Με οξυδερκείς παρατηρήσεις, αποκαλυπτικές συνεντεύξεις και έπειτα από ενδελεχή έρευνα, ο Patrick Radden Keefe παρουσιάζει δώδεκα ιστορίες εγκλήματος και τιμωρίας.
Ο βραβευμένος δημοσιογράφος εξετάζει, ανάμεσα σε άλλα, αν ο πληροφοριοδότης που τόλμησε να αποκαλύψει το ξέπλυμα χρήματος σε μια ελβετική τράπεζα ήταν ήρωας ή παραμυθάς, μιλάει για τον πολυετή αγώνα σύλληψης ενός διεθνούς εμπόρου όπλων, σκιαγραφεί το παρελθόν μιας μαζικής δολοφόνου αλλά και το προφίλ μιας παθιασμένης δικηγόρου που υπερασπίζεται τις ζωές διαβόητων δολοφόνων, αποκαλύπτει πώς ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς της Αφρικής πέρασε στον έλεγχο ενός πάμπλουτου Ισραηλινού, σε ένα βιβλίο που θα κρατήσει το ενδιαφέρον σας αμείωτο μέχρι την τελευταία σελίδα.
Ξένη λογοτεχνία
«Ο Όσπρεϋ ντε Φλουνκλ, που ό,τι βλέπει το θέλει δικό του και που εσείς θα τον αποκαλείτε Σερ, και η τριμελής ακολουθία του, διασχίζουν μια κοιλάδα με ρυθμό κουρασμένο, που όμως οι άνδρες του, κι αυτός μαζί, έχουν συμφωνήσει σιωπηρά να τον κάνουν να φαίνεται απλώς χαλαρός. Πίσω του, ο Χάρολντ Τίτε κουβαλάει τα συμπράγκαλα του αφέντη του σ’ έναν καφετή σάκο στην πλάτη του. Έχει γείρει κι έχει στραβώσει ολόκληρος από το βάρος του σάκου που —έτσι το νιώθει— είναι ασήκωτος από τις αμαρτίες που τον έχουν φορτώσει. Μία είναι δηλαδή η αμαρτία, η πιο παλιά απ’ όλες, η ιδιοκτησία, και ο ντε Φλουνκλ αποκόμισε μπόλικη, υποβοηθούμενος από τους υπηρέτες του και την ευνοϊκή συγκυρία της βαθιάς αρρώστιας. Είναι τρεις μέρες τώρα που έχουν βγει στο δρόμο. Χτες ήταν στο Τριμ. Τώρα πηγαίνουν προς το Νόμπερ».
Στο Νόμπερ έχει πέσει πανούκλα. Τους κατοίκους τούς έχουν κλείσει στα σπίτια τους, να πεθάνουν, μόνοι, για το καλό τους. Το τέλος των ημερών είναι εδώ. Όμως ο Όσπρεϋ ντε Φλουνκλ ονειρεύεται τους ερχόμενους αιώνες να ψάλλουν το όνομά του. Το Νόμπερ δεν είναι η κόλαση: είναι ο θάνατος σαν θέατρο και σαν κωμωδία.
Ξένη λογοτεχνία
«Το πρώτο λεπτό μετά τον θάνατό της, η συνείδηση της Τεκίλα Λεϊλά άρχισε να φθίνει, αργά και σταθερά, σαν την άμπωτη που απομακρύνεται από την ακτή…»
Για τη Λεϊλά, κάθε λεπτό μετά τον θάνατό της φέρνει στην επιφάνεια μια ανάμνηση των αισθήσεών της: κατσίκι με μπαχαρικά στιφάδο, εκείνο που θυσίασε ο πατέρας της για να γιορτάσει τη γέννηση του πολυπόθητου γιου· μπρίκια όπου αχνίζουν το λεμόνι με τη ζάχαρη για να αποτριχώνουν οι γυναίκες τις γάμπες τους, ενόσω οι άντρες προσεύχονται· τον καφέ με τους σπόρους καρδάμωμου που μοιράζεται μ’ έναν ωραίο φοιτητή στο πορνείο όπου δουλεύει. Κάθε ανάμνηση που αχνοσβήνει φέρνει πίσω τους φίλους που απέκτησε στη γλυκόπικρη ζωή της – φίλους που τώρα ψάχνουν απελπισμένα να τη βρουν…
Ένα πολύ δυνατό και υποβλητικό μυθιστόρημα από την πένα μιας από τις πιο σπουδαίες συγγραφείς της εποχής μας.
Ξένη λογοτεχνία
Σε αυτήν τη συλλογή δοκιμίων και ομιλιών, που αποτελεί ορόσημο για το φεμινιστικό κίνημα, η Λορντ καταπιάνεται με τον σεξισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τις ταξικές διακρίσεις, τον ιμπεριαλισμό, τα τεχνάσματα με τα οποία το σύστημα στρέφει τους καταπιεσμένους τον έναν εναντίον στον άλλον. Με γλώσσα αιχμηρή αλλά και λυρική, αναδεικνύει τις σύνθετες και αλληλένδετες πτυχές της καταπίεσης, εξωτερικής και εσωτερικευμένης, και μας θυμίζει πως δεν μπορούμε να φτιάξουμε τον καινούριο κόσμο με τα υλικά του παλιού: «Τα εργαλεία του αφέντη δεν πρόκειται ποτέ να διαλύσουν το σπίτι του αφέντη». Μιλάει για τις φτωχές γυναίκες, για τις μαύρες, για τις λεσβίες, για τις μεγαλύτερες σε ηλικία – αλλά τελικά μιλάει για κάθε άτομο που βρίσκεται έξω και πέρα από ό,τι ορίζει η κοινωνία ως αποδεκτό και «κανονικό». Αναδεικνύοντας τις διαφορές ανάμεσά μας ως μέσο δράσης και αλλαγής, ως «ένα κοίτασμα με αναγκαίες πολικότητες, οι οποίες με τη βοήθεια της δημιουργικότητάς μας μπορούν να ανάψουν τη σπίθα της διαλεκτικής», τελικά μας καλεί να ζήσουμε τη ζωή μας όσο πιο ειλικρινά, ανυποχώρητα και συμπεριληπτικά γίνεται. Δικαίως, πολλά κεφάλαια της συλλογής έχουν βρει τη θέση τους σε πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών και έχουν γίνει αντικείμενο εκτενούς ακαδημαϊκής και πολιτικής ανάλυσης.
Ξένη λογοτεχνία
«Στα τριάντα πέντε είναι καιρός να αποσύρεται κανείς από την κούρσα. Αν υπάρχει, βέβαια, κούρσα».
Μια απρόσμενη κληρονομιά επιτρέπει στον ήρωα του Ιονέσκο να παρατήσει τη δουλειά του και να βουτήξει, με τη βοήθεια του αλκοόλ, στην εξερεύνηση του παράλογου της ανθρώπινης ύπαρξης. Το πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου θα τον φέρει αντιμέτωπο με μια σειρά από υπαρξιακά ερωτήματα, έτοιμα να τον κατασπαράξουν. Καυστικός και ανάλαφρος, κυνικός και ευαίσθητος, ο Μοναχικός θα διανύσει όλη τη διαδρομή μέχρι το Τέλος, βιώνοντας μια ζωή που γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια του.
«Οι άλλοι, όλοι, ίσως να έκρυβαν κι αυτοί μέσα τους τις ίδιες αγωνίες. Η δράση ήταν το γιατρικό τους. Δεν αγαπούσαν τη ζωή, αφού εξεγείρονταν. Ευτυχώς η κοινωνία ήταν κακή. Τι θα κάνουν αν μια μέρα υπάρξει μια κοινωνία καλή; Δεν θα μπορούν πια να εξεγερθούν εναντίον της και τότε το αντικείμενο της αγωνίας θα εμφανιστεί με όλη του τη γύμνια, με όλο του τον τρόμο. Για μένα η αγωνία υπήρχε, καμία κοινωνία δεν μπορούσε να τη γιατρέψει. Κι έπειτα όλες οι κοινωνίες είναι κακές, υπήρξε άραγε έστω και μία επιτυχημένη κοινωνία από την αρχή του χρόνου; Αλληλοσκοτωνόμαστε στους πολέμους και τις επαναστάσεις. Προκαλούμε τον θάνατό μας. Σκοτώνουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο του άλλου. Ή, ίσως, προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον θάνατο. Κι έπειτα μ’ έπιασε ξάφνου μια απέραντη θλίψη, μια τεράστια στεναχώρια. Ανέκαθεν υπέμενα αυτό το βάρος χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Ήταν το ερώτημα “και ποιο το όφελος;” που με είχε εμποδίσει να χαρώ τη ζωή μου. Ένα “και ποιο το όφελος” όχι και τόσο συνειδητό. Τώρα είχε γίνει συνειδητό»
Ξένη λογοτεχνία
«Στη διαδρομή αρρώστησα και πέρασα δέκα μέρες ξαπλωμένος ανάσκελα στη σκηνή μου, με μόνη απασχόληση το στοχασμό πάνω στον πόλεμο…» Με αυτόν τον τρόπο ο Λώρενς της Αραβίας φέρνει στο προσκήνιο, με μια φράση καθαρά θεατρική, τις απαρχές της δράσης του επικεφαλής της αραβικής εξέγερσης. Διαλύοντας τις αποικιοκρατικές αντιλήψεις περί πολέμου της γηραιάς Ευρώπης ο Τ.Ε. Λώρενς είναι ο πρώτος Δυτικός που ξαναστοχάζεται και εφαρμόζει τον ανταρτοπόλεμο στο πεδίο του άλλου. Η μεταμόρφωση της αδυναμίας σε ισχύ αποδεικνύει ότι πριν απ’ όλα, ο πόλεμος είναι μια εργασία του πνεύματος.
Ο συγγραφέας (διότι ο δημιουργός των “Επτά Στύλων της Σοφίας” είναι, μεταξύ άλλων, και συγγραφέας…) είναι θεωρητικός. Αναφέρει τους Γκυμπέρ, Ζομινί, Ναπολέοντα, Ξενοφώντα, Κλαούζεβιτς, Μόλτκε, Αρντάν, Ντυ Πικ, Φοςς και ιδίως τον Μωρίς ντε Σαξ. «Ήμουν» λέει, «αρκετά διαβασμένος». Για τον σύγχρονο αναγνώστη ίσως ετούτο να μην είναι αυτονόητο: υπάρχει μία γνώση, μία σκέψη, μία παιδεία, “μια μεταφυσική πλευρά και μια φιλοσοφία” λέει ο Λώρενς, για τα πράγματα του πολέμου.
«Οι στρατοί μοιάζουν με τα φυτά, ακίνητοι ως σύνολο, ριζωμένοι βαθιά, τρέφονται έως την κορυφή χάρη στους μακριούς βλαστούς τους. Μπορούσαμε να γίνουμε ατμός που γυρίζει στον αέρα όπου θέλει». Ωραίες και πυκνές εκφράσεις που αποσβολώνουν σαν μια επίθεση αστραπή. Οδηγώντας τους άνδρες σε ένα πόλεμο εγκεφαλικό, περισσότερο νοητικό από ένα απλό όπλισμα, γνωρίζει και ελέγχει τη δύναμη των λέξεων πάνω στο πνεύμα που αποφασίζει οριστικά την έκβαση των μαχών.
Στη σκηνή του Αμπού Μαρχά, ανάμεσα σε μουγκρητά από καμήλες, συναντώνται ένας αρχιστράτηγος των Μαχόμενων Βασιλείων, ένας Αθηναίος αριστοκράτης, ένας Σάξονας κόμης, ένας εκκεντρικός της Οξφόρδης κι ένας Κινέζος επαναστάτης. Η γραφή (η γραπτή σκέψη) είναι ο τόπος που επιτρέπει αυτές τις συναθροίσεις.
Ξένη λογοτεχνία
Καλοκαίρι 1964. Μια φοιτήτρια από το ανατολικό τμήμα του Βερολίνου και ένας φοιτητής από το δυτικό ερωτεύονται. Εκείνος τη βοηθάει να αποδράσει από την Ανατολική Γερμανία και ζουν μαζί. Μόνο μετά τον θάνατο της Μπίργκιτ ο εβδομηντάχρονος πλέον Κάσπαρ ανακαλύπτει το μυστικό που η σύζυγός του έκρυβε μια ολόκληρη ζωή: πίσω στη χώρα της είχε αφήσει μια κόρη.
Ο Κάσπαρ αναλαμβάνει να κάνει αυτό που πάντα ήθελε η Μπίργκιτ, αλλά ποτέ της δεν κατάφερε: να ψάξει για τη χαμένη της κόρη. Η αναζήτηση μετατρέπεται σ’ ένα ταξίδι στο παρελθόν, με τις πληγές και τις ουλές που προκάλεσαν η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η επανένωση και η «προσαρμογή» της στη Δύση. Ο Κάσπαρ βρίσκει την κόρη παντρεμένη σε μια κοινότητα νεοναζί στην επαρχία. Η δεκατετράχρονη κόρη της θα αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον παππού της κι εκείνος την εγγονή του. Αν και οι κόσμοι τους είναι πολύ διαφορετικοί, ο Κάσπαρ είναι αποφασισμένος να παλέψει για τη σχέση τους. Έχει όμως το δικαίωμα να επέμβει στη ζωή της εγγονής του και στο ακροδεξιό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει;
Ο Bernhard Schlink θίγει με δεξιοτεχνία το ζήτημα των ορίων, της ανοχής και της αμοιβαίας κατανόησης στις σχέσεις, σε δύο κόσμους ιδεολογικά αντίθετους.
Ξένη λογοτεχνία
Όλιβ Κίτριτζ: αδάμαστη, συμπονετική και συχνά δύσκολη και απρόβλεπτη. Συνταξιούχος καθηγήτρια σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη του Μέην, η Όλιβ όσο μεγαλώνει τόσο πασχίζει να κατανοήσει τις αλλαγές στη ζωή της. Μια γυναίκα που διαβάζει τις καρδιές των γύρω της, τους θριάμβους και τις τραγωδίες τους…
Σ’ αυτή τη διεισδυτική και γεμάτη ζωή εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής, η ιστορία της Όλιβ Κίττριτζ μάς επιφυλάσσει χιούμορ, συναντήσεις με οικεία συναισθήματα, πόνο, ίσως και λίγα δάκρυα.
Ξένη λογοτεχνία
Μάστρο Τζεπέτο, ηλικιωμένος και ολομόναχος, χάνει σιγά σιγά τη μνήμη του και τη λαλιά του. Οι συγχωριανοί του, στυγνοί και άκαρδοι, τον περνούν για τρελό και του στήνουν μια σκληρή φάρσα: τον κάνουν να πιστέψει πως ένα κούτσουρο που του χαρίζουν είναι μαγικό. Τότε ξεκινά και το μαρτύριο του γερο-Τζεπέτο, που προσπαθεί να δώσει ζωή στο άψυχο ξύλο, μεταμορφώνοντάς το σε μικρό παιδί, τον Πινόκιο.
Ο Fabio Stassi ανατρέπει το διάσημο έργο της ιταλικής λογοτεχνίας και, απογυμνώνοντάς το από καθετί παραμυθένιο, το μεταφέρει σε μια ρεαλιστική πραγματικότητα. Με τον Μαστρο-Τζεπέτο μάς χαρίζει τη συγκλονιστική ιστορία ενός ανθρώπου που δεν αναζητά απλώς τον γιο του, αλλά παλεύει με μια περίκλειστη, εχθρική κοινωνία, η οποία δεν του επιτρέπει ούτε να αγαπά ούτε και να συνεχίζει να ελπίζει.
Ένα μυθιστόρημα για τη μοναξιά, την πατρότητα, την αρρώστια, τη φτώχεια, τα γηρατειά, την περιθωριοποίηση καιτην κοινωνική βία.
Ξένη λογοτεχνία
Το έντονα ευρηματικό μυθιστόρημα της Eloghosa Osunde παρακολουθεί μια σειρά χαρακτήρων για τους οποίους η ίδια η ζωή είναι μια μορφή αντίστασης.
Πρόκειται για ιστορίες που διαδραματίζονται κυρίως στο Λάγος και η ίδια η πόλη αποτελεί επίσης έναν μυθικό, θεϊκό χαρακτήρα που στέκεται πάνω από τα πάντα και τους πάντες – εκτός από τη μοναδική παντοδύναμη οντότητα που είναι πάνω ακόμη και από την ίδια την πόλη: το χρήμα.
Η συγγραφέας μάς συστήνει ένα σύνολο ανθρώπων, κυρίως περιθωριοποιημένων, που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε έναν κόσμο συχνά ανάλγητο, οι αόρατοι διαβάτες μιας πόλης που ζωντανεύει.
Οι αλήτες του Λάγος μπορεί να είναι γκέι ή λεσβίες, τρανσέξουαλ, φτωχοί άνθρωποι που προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους σε μια κοινωνία διαφθοράς και ανισοτήτων, απρόθυμοι να συμμορφωθούν με τις νόρμες των φύλων, πρόσωπα που ζουν, ανασαίνουν και πορεύονται εκτός των ορίων.
Καθώς οι ζωές τους διασταυρώνονται –σε πολυσύχναστες αγορές και υπόγεια κλαμπ, σε εκκλησίες και δωμάτια ξενοδοχείων–, οι αλήτες αυτοί καταλαμβάνονται και προκαλούνται από πνεύματα που διοικούν τη σκοτεινή ενέργεια της πόλης.
Είτε τρέχουν να ξεφύγουν από τον κίνδυνο είτε συναντούν μυστικούς εραστές είτε βρίσκουν την ταυτότητά τους είτε νικούν τις σκιές τους, οι χαρακτήρες της Osunde έρχονται αντιμέτωποι και στηρίζουν ο ένας τον άλλο, προτού οδηγηθούν στη μοναδική στη ζωή τους συγκέντρωση, που προσδίδει στο βιβλίο μια απροσδόκητα χαρούμενη κατάληξη.