Ελληνική λογοτεχνία
«…Ήσουν το πεθαμένο κουφάρι του Ρήγα που αντίκρισαν οι διαβάτες εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό να επιπλέει στο Δούναβη κι ήσουν οι πιτσιλιές από το αίμα του γιατρού Τσιρώνη στους τοίχους του σπιτιού του, τη στιγμή της εκτέλεσής του, ήσουν Αρματολός και Κλέφτης, υπερασπιστής των Θερμοπυλών, Μαραθωνομάχος και Αλβανομάχος… Ήσουν ο Χαϊδούκος που εκδικιόταν για τους καταπιεσμένους κι είσαι μια βόμβα προγραμματισμένη να σκάσει όταν η αντοχή εξαντλείται, είσαι το ξεχείλισμα και το απαύδισμα, είσαι η οργή και η τυφλή λύσσα, είσαι το διττό πρόσωπο της ομορφιάς και της ασχήμιας, είσαι η σκοτεινή κάννη
του περιστρόφου που αντικρίζει αυτός που πρόκειται να πυροβοληθεί λίγες στιγμές πριν το θάνατό του, είσαι οι κομπιαστές λέξεις αγανάκτησης που ξεστομίζει ο αδικημένος, είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει
ελεύθερος κι είσαι γι’ αυτό έτοιμος να πεθάνεις…
Ήσουν μ’ αυτούς που είπαν ΟΧΙ στις γενοκτονίες, ΟΧΙ στα πειράματα με τους ανθρώπους, ΟΧΙ στον (εγκλεισμό στις φυλακές και τα ψυχιατρεία, ΟΧΙ στα βασανιστήρια, ΟΧΙ στα πειράματα με τα ζώα. Βρέθηκες ανάμεσα στους αντάρτες των πόλεων και στους επαναστάτες που ουρλιάξανε το ΟΧΙ…».
Ελληνική λογοτεχνία
Τα χιλιάδες ερημονήσια του Αιγαίου δίνουν την ευκαιρία στο σημερινό ανθρωποειδές των μεγαλουπόλεων να συρθεί έξω από τον πρωτογονισμό της μεγάλης σπηλιάς, όπου ζει, και ξεπερνώντας τον τρόμο του να βρεθεί μόνος μες στη φύση και να ξαναγοητευτεί απ’ αυτήν. Και τριγυρίζοντας κι αποθαυμάζοντας το τοπίο χίλιες δυο σκέψεις αρχίζουν να σπινθηρίζουν στο μυαλό, ενώ οι επιθυμίες και τα απραγματοποίητα όνειρα ζητούν την πραγμάτωσή τους…
Κατά κάποιο τρόπο, όλα φαίνονται να συγκλίνουν στο ότι ο παράδεισος με κατοίκους την Εύα και τον Αδάμ σ’ ένα τέτοιο ερημονήσι έλαβε χώρα. Γιατί εδώ ξεδιπλώνεται ο μη τόπος, η ουτοπία…Εάν, λοιπόν, αποφασίσουν να ταξιδέψουν εδώ εκείνες οι γυναίκες που είναι φτιαγμένες από την πάστα της προσφοράς και της δοτικότητας, θα τις ακολουθήσουν και οι άντρες. Γιατί αυτές οι ακατοίκητες βραχονησίδες ανήκουν σε όλα τα περαστικά πλάσματα που θέλουν να ξαποστάσουν, να περιεργαστούν και να ανακαλύψουν, να καταλάβουν, να κατανοήσουν πώς ξεκινάει η ζωή, μιας και όλα συνηγορούν στο ότι αυτές οι ακατοίκητες νησίδες ανήκουν στα φυτά, στα μεταναστευτικά πουλιά και σε όσους ελεύθερους κι απάτριδες θελήσουν να τις κατοικήσουν για λίγο ή για πάντα…
“…αφορισμένοι περιθώριοι, εξοστρακισμένοι καν διαφορετικοί, αποκαμωμένοι από κτηνώδεις κι ανούσιες δουλειές, απ’ τα ξενύχτια, τις απόπειρες αυτοκτονίας… τα μούτρα τους σκαμμένα βαθιά από πρόωρα γεράματα, τα πρόσωπα κιτρινισμένα από χολή και οινοποσίες, στα μάτια τους μια ρέμβη που μοιάζει με άνοια γεροντική, ανίκανοι να συμμαζέψουν τα διαλυμένα απ’ τα χάπια και τ’ αλκοόλ μυαλά τους… αιωρούμενοι σε μιαν άβυσσο που την έχουνε έντεχνα επιλέξει… σιωπηλοί, χαμένοι, μοναχικοί άνθρωποι που σέρνουν τα βήματά τους αφήνοντας πίσω αιματοκηλίδες, τις υπερόριες γραφές από τις ανοιγμένες φλέβες τους, καταλήγουνε στα άσυλα και στα τρελάδικα… οι Ζωές, οι Έρωτες, ιστορίες που μοιάζουνε πιότερο με παραμιλητό παρά με ιστορίες συγγραφέων…”
Ελληνική λογοτεχνία
Τηλεφυματίωση, με κείμενα των μπητ συγγραφέων Κλωντ Πελιέ (Γαλλία), Καρλ Βάισνερ (Γερμανία) και Ουίλιαμ Μπάροουζ (Ηνωμένες Πολιτείες). Κυκλοφόρησε το 1967, υπό τον τίτλο So Who Owns Death TV?, από τις εκδόσεις Beach Books στο Σαν Φρανσίσκο. Τα κείμενα αυτά, μεταφρασμένα από τον Τέο Ρόμβο, εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1976, από τις ιστορικές εκδόσεις Πολιτεία. Στην έκδοση ο Τέος Ρόμβος προσθέτει και ένα δικό του κείμενο, με τον τίτλο Midillu. Τα κείμενα είναι γραμμένα με την τεχνική του cut-up και του fold-in, τεχνικές που ανέπτυξε και χρησιμοποίησε ο Ουίλιαμ Μπάροουζ και υιοθετήθηκαν από πολλούς μπητ συγγραφείς. […]