Αστυνομία πόλεων. Τα πρώτα βήματα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

22.26

Συγγραφέας:
Εκδόσεις:

Σελίδες: 369

Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290

Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr

Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.

Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.

Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.

Όσοι αγόρασαν αυτό το προϊόν, επέλεξαν επίσης

Κάθριν Νόρμπεργκ, Λιν Χαντ

H πορνογραφία γεννήθηκε, τόσο σαν μια λογοτεχνική και οπτική πρακτική όσο και σαν μια κατηγορία της κατανόησης, ταυτόχρονα -και συνεπακόλουθα- με τη μακρόχρονη ανάδυση του Δυτικού μοντερνισμού. Συνδέεται με τις περισσότερες από τις μείζονες στιγμές αυτής της ανάδυσης: την Αναγέννηση, την Επιστημονική Επανάσταση, τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Οι συγγραφείς και οι χαράκτες της πορνογραφίας προέρχονταν από τον υπόκοσμο των αιρετικών, των ελευθεροφρόνων και των ελευθεριαζόντων που συγκρότησαν την κρυφή πλευρά αυτών των διαμορφωτικών Δυτικών εξελίξεων. Γι’ αυτόν τον λόγο, μια ιστορική προοπτική είναι κρίσιμη για την κατανόηση της θέσης και της λειτουργίας της πορνογραφίας στον σύγχρονο πολιτισμό. Η πορνογραφία δεν ήταν κάτι το δεδομένο· καθορίστηκε σταδιακά μέσα από τις διαμάχες ανάμεσα σε συγγραφείς, καλλιτέχνες και χαράκτες, από τη μια μεριά, και κατασκόπους, αστυνομικούς, κληρικούς και κρατικούς αξιωματούχους, από την άλλη. Οι πολιτικές και οι πολιτιστικές της σημασίες δεν μπορούν να ξεχωριστούν από την ανάδυση της σαν ένα είδος σκέψης, αναπαράστασης και ελέγχου.

10.60

Άντονι Σπόφορθ

Στον δυτικό πολιτισµό όπως τον γνωρίζουµε σήµερα η επίδραση των αρχαίων Ελλήνων και του πολιτισµού τους είναι φανερή σε όλους. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και σε πάµπολλους τοµείς χρησιµοποιούνται ελληνικές λέξεις, οι Ολυµπιακοί Αγώνες διοργανώνονται µε πρότυπο τους αντίστοιχους αρχαιοελληνικούς, το πολίτευµα των κρατών είναι η δηµοκρατία, ενώ αξιοποιούνται παντοιοτρόπως θεσµοί που πρωτοεµφανίστηκαν στην αρχαία Ελλάδα.

Γιατί, άραγε, η επίδραση ενός πολιτισµού που άκµασε πριν από 2.500 χρόνια εξακολουθεί σήµερα να είναι τόσο ισχυρή;

Ο Tony Spawforth επιχειρεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτηµα εστιάζοντας σε ποικίλα πεδία, από τις θρησκευτικές πρακτικές και τον πολιτισµό µέχρι την ιατρική και την εµµονή µε το σωµατικό κάλλος.

Ο Spawforth θαυµάζει χωρίς να εξιδανικεύει, και, ανατέµνοντας σε βάθος τον αρχαίο ελληνικό πολιτισµό, δε διστάζει να αναφερθεί και σε αρνητικές πλευρές, όπως η θέση των γυναικών και η ύπαρξη δούλων, ενώ ασχολείται και µε τις ποικίλες στρεβλές αναγνώσεις του αρχαιοελληνικού πολιτισµού.

22.20

Βίκτορ Κλέμπερερ

O Γερμανός φιλόσοφος και φιλόλογος Βίκτορ Κλέμπερερ άρχισε να μελετά τη γλώσσα και τις συγκεκριμένες λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί το 1933. Βασιζόμενος σε ποικίλες πηγές (ραδιοφωνικές ομιλίες του Χίτλερ ή του Γκαίμπελς, ανακοινώσεις γεννήσεων και θανάτων, εφημερίδες, βιβλία και μπροσούρες, συζητήσεις κ.λπ.), μπόρεσε να εξετάσει την καταστροφή του γερμανικού πνεύματος και της κουλτούρας από τη ναζιστική «νεογλώσσα». Με το να κρατά λοιπόν το ημερολόγιό του, επιδόθηκε σε μια πράξη αντίστασης και επιβίωσης. Το 1947 από την εργασία του αυτή προέκυψε το βιβλίο LTI: Lingua Tertii Imperii, Η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ – Σημειώσεις ενός φιλολόγου, που έγινε κείμενο αναφοράς για κάθε προβληματισμό πάνω στη γλώσσα του ολοκληρωτισμού. Η ανάγνωσή του, σχεδόν γδόντα χρόνια αργότερα, δείχνει πόσο παλεύει ο σύγχρονος κόσμος να θεραπευτεί από εκείνη τη μολυσματική γλώσσα, καθώς και ότι καμία γλώσσα δεν είναι απρόσβλητη από καινούργιες προσπάθειες χειραγώγησης.

Η ανάλυση του Βίκτορ Κλέμπερερ για τη γλώσσα του εθνικοσοσιαλισμού και τον αντίκτυπό της είναι ένα αριστούργημα της ιστοριογραφίας. Ταυτόχρονα, είναι ένα πρώτης τάξεως ιστορικό ντοκουμέντο για την αυτοδιάσωση ενός μελετητή της γλώσσας και της λογοτεχνίας σε μια εποχή απελπισίας. Η Γλώσσα του Τρίτου Ράιχ προέκυψε από την πεποίθηση του Κλέμπερερ ότι η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ συνέβαλε στο σχηματισμό της ναζιστικής κουλτούρας. Όπως γράφει: «Δεν πρέπει να εξαφανιστούν μόνο οι ναζιστικές πράξεις αλλά και η ναζιστική ιδεολογία, ο τυπικός ναζιστικός τρόπος σκέψης αι το έδαφος που τον αναπαράγει: η γλώσσα του ναζισμού».

22.90

Έλλη Σκοπετέα

«Μεγαλειώδες», «ανυπέρβλητο», «μοναδικό», είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχουν διατυπωθεί για το μνημειώδες βιβλίο της Έλλης Σκοπετέα, σταθερά βασικό βιβλίο αναφοράς εδώ και σαράντα χρόνια. Το βιβλίο είναι μια πολύτιμη πηγή για τη μελέτη της ιδεολογικής αφετηρίας της Μεγάλης Ιδέας, και εργαλείο για να κατανοήσουμε την εκκίνηση του ελληνικού κράτους, αλλά και το παρόν της ελληνικής κοινωνίας.

«Στο βιβλίο επιχειρείται η καταγραφή και, ως έναν εφικτό βαθμό, η κωδικοποίηση των αντιλήψεων για το ελληνικό έθνος και τον “προορισμό” του, όπως διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα κατά τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρτησίας της. Στην αφετηρία βρίσκεται η επισήμανση μιας ιστοριογραφικής έξης που έρχεται συχνά να συσκοτίσει την εικόνα του ελληνικού 19ου αιώνα, και που η πλάνη της φαίνεται αυτονόητη: H σοβαρότητα που αποδίδει η πολιτική ιστορία στην τομή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους δεν έχει αντίκρυσμα στην ιστορία της κίνησης των ιδεών· εκεί οι εξελίξεις που καταλαμβάνουν το επίκεντρο της προσοχής της πολιτικής ιστορίας υποβιβάζονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς επικρατεί, γενικά, η τάση να θεωρείται δεδομένη η ενότητα και η συνέχεια της ελληνικής σκέψης και πνευματικής παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι να προκύπτουν δύο διαφορετικές όψεις της εποχής, που κάποτε είναι εξαιρετικά δύσκολο να ταιριάξουν μεταξύ τους. Ό,τι για τη μία όψη θα ήταν “ιδέα”, για την άλλη μπορεί να μην είναι παρά “σύνθημα”, και ένας επίγονος π.χ. του διαφωτισμού μπορεί, κατά τις βουλές του παρατηρητή του, να μεταμορφώνεται σε απλό κρατικό λειτουργό ή κομματάρχη».

 

23.00

Κάτια Μαργαρίτη

Οι απόψεις των αρχαίων Ελλήνων σχετικά με τον θάνατο κέντριζαν πάντοτε το ενδιαφέρον των μελετητών. Μεγάλο μέρος των ευρημάτων που εκτίθενται στα μουσεία προέρχεται από τάφους, ενώ αρκετά από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης συνδέονται με την ταφή των νεκρών. Ο θάνατος ως πανανθρώπινη εμπειρία συνδέει την αρχαιότητα με το σήμερα. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία συνδυαστική μελέτη του θέματος, συνδέοντας τα αρχαιολογικά με τα φιλολογικά δεδομένα. Επικεντρώνεται στην Αθήνα κυρίως κατά τους κλασικούς χρόνους, λόγω του πλούτου των αρχαίων κειμένων και αρχαιολογικών ευρημάτων που υπάρχουν για την συγκεκριμένη πόλη-κράτος, γεγονός που επιτρέπει την διεξοδική μελέτη και πληρέστερη παρουσίαση του θέματος. Στόχος του είναι να προσφέρει στον αναγνώστη μία όσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικόνα για τον θάνατο και την ταφή στην κλασική Αθήνα, αξιοποιώντας όλα τα σχετικά αρχαιολογικά δεδομένα και τα αρχαία κείμενα. Κεντρικοί άξονες της μελέτης είναι οι απόψεις των Αθηναίων για τον θάνατο και τους νεκρούς, η τελετή της ταφής και τα έθιμά της, το πένθος και ο θρήνος, η λατρεία των νεκρών, η ταφική τέχνη, και η στάση της δημοκρατικής Αθήνας απέναντι στον θάνατο. Το βιβλίο αυτό αποδίδεται στο αναγνωστικό κοινό με την ελπίδα να αποδειχθεί χρήσιμο σε άλλους μελετητές, αλλά και να βοηθήσει τους μη ειδικούς να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο οι Αθηναίοι του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα αντιμετώπιζαν το πανανθρώπινο ζήτημα του θανάτου, του πόνου της απώλειας, και του φόβου για το άγνωστο.

20.00