Εικόνες – Το πλήρες αρχείο των εξωφύλλων 1955 – 1967
Δωρεάν - Μόνο με έξοδα αποστολής
Χρονολογία Έκδοσης Ιανουάριος 2005
Αριθμός σελίδων 702
Διαστάσεις 20×14
Πρόλογος ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Επιμέλεια ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΗΛ
– Εξαντλημένο.
Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290
Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr
Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.
Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.
Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.
Σχετικά προϊόντα
Ανδρέας Ζαχαράτος
From Improvising at Barakos’s to Piano Voices and Ping-Pong, and from Heraclitus to Satie and Steve Lacy, Sakis Papademetriou is the enduring excellence of Greek improvised jazz, a restless musician who went against the mainstream, infiltrating the music establishment, thanks to the freedom of the joy of the unpredictable. You can see this just in Andreas Zacharatos’s photographs: Sakis, smiling broadly, not to the audience but to his music. His bliss is in the music he composes at the piano, striking the piano keys, using the piano shell, the piano strings to play, and even by drumming the floor on which the piano rests and with every object around him that can produce sound, each time in a unique, mystagogic way.
Since his first concert at the Anatolia in 1963, he can take pride in transforming art and his life into one thing: happiness. (Giannis N. Baskozos, from the publisher)
Από το Αυτοσχεδιάζοντας στου Μπαράκου μέχρι το Piano Voices και το Ping Pong και από τον Ηράκλειτο στον Σατί και τον Steve Lacy, ο Σάκης Παπαδημητρίου είναι η σταθερά της ελληνικής αυτοσχεδιαζόμενης τζαζ. Ο ανήσυχος μουσικός που πήγε κόντρα στο ρεύμα διεμβολίζοντας την επικρατούσα μουσική με την ελευθερία που χαρίζει η χαρά του απρόβλεπτου.
Αρκεί κανείς να δει τον Σάκη στις φωτογραφίες του Ανδρέα Ζαχαράτου, χαμογελάει πλατιά, όχι στο κοινό, αλλά στη μουσική του. Η χαρά του υπάρχει στη μουσική που σχεδιάζει παίζοντας με το πιάνο, με τα πλήκτρα, με το κέλυφος, τις χορδές, ακόμα και με το πάτωμα στο οποίο στηρίζεται το πιάνο, και με κάθε πράγμα που βρίσκεται δίπλα του και μπορεί να παράγει ήχο. Κάθε φορά με έναν μοναδικό, ανεπανάληπτο, μυσταγωγικό τρόπο.
Από το 1963, την πρώτη του συναυλία στο Ανατόλια, μέχρι σήμερα μπορεί να υπερηφανευτεί πως κατάφερε η τέχνη και η ζωή του να γίνουν ένα. Ευτυχία. (Γιάννης Ν. Μπασκόζος, από την έκδοση)
Γιάννης Σμοΐλης
Ένα βιβλίο για τον κινηματογράφο αλλά και για τη ζωή, τον κόσμο, τις ιδέες, τα συναισθήματα, την αίσθηση των πραγμάτων και τις σκέψεις που γεννούν, την ομορφιά και την αγωνία τους. Μια συλλογή κινηματογραφικών κειμένων που είναι, κυρίως, ένα μεγάλο ευχαριστώ στις ταινίες· όχι μόνο στις ταινίες οι οποίες έγιναν αφορμή να γραφτούν αυτά τα κείμενα, στις ταινίες γενικά: που για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου, υπήρξαν πάντα πολύτιμοι ξεναγοί στα συναρπαστικά μυστήρια της ζωής. Ένα ταξίδι στις μαγικές περιοχές της έβδομης τέχνης, εκεί όπου βρίσκει καταφύγιο το φαντασιακό μας για να εμπλουτίσει τη συνείδηση με νέες δυνατότητες αντίληψης. Μια απόπειρα ανακάλυψης του βαθύτερου νοήματος που πάντα διαφεύγει, τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή (εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, γι’ αυτό απείρως γοητευτικό).
Ένας άλλος τρόπος θέασης, όσων φαίνονται κι όσων κρύβονται: στα κινηματογραφικά καρέ αλλά και στο ατέρμονο μονοπλάνο της πραγματικότητας. Ιστορίες που ξεκινούν σε μια οθόνη και ολοκληρώνονται σε μια άλλη οθόνη: του μυαλού, της ψυχής, αυτής της συνεχόμενης εσωτερικής αφήγησης που ονομάζουμε εαυτό.
Μιας αφήγησης μέσω της οποίας, συχνά ψιθυρίζουν -είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι- οι ταινίες που αγαπήσαμε.
Νίκος Σάρρος
Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα των 60s
«Το φωτογραφικό υλικό είναι και τεράστιο και σπάνιο, αλλά το βιβλίο δεν μένει πίσω και στο πληροφοριακό πεδίο, που επίσης είναι βαθύ και ψαγμένο. Και κάπως έτσι, ανακαλύπτουμε, στα ποπ-ροκ συγκροτήματα του ’60, τα ονόματα δεκάδων μουσικών μας, που τότε, σε πολύ νεαρή ηλικία, ξεκινούσαν τη σταδιοδρομία τους. Το βιβλίο του Νίκου Σάρρου είναι γεμάτο με τέτοιου τύπου «εκπλήξεις». Και σ’ αυτή τη δεύτερη έκδοσή του είναι και κάτι παραπάνω από πλήρες, και πάντα απολαυστικό στην ανάγνωσή του.» (Φώντας Τρούσας)
«Κερδίζει επάξια μια θέση στη βιβλιοθήκη μου και θα είναι το πιο χρήσιμο και απαραίτητο βοήθημα κάθε φορά που θα ετοιμάζω εκπομπές για τα υπέροχα εκείνα συγκροτήματα, που μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα, αλλά στον καθεδρικό της καρδιάς μας, ένα κερί θα καίει πάντα, για τις υπέροχες μουσικές που μας χάρισαν – την μουσική υπόκρουση των εφηβικών μας χρόνων.» (Λευτέρης Κογκαλίδης)
«Χαίρομαι που το βιβλίο «Ελληνικά Συγκροτήματα των ’60s – ένα φωτογραφικό λεύκωμα» του Νίκου Σάρρου, που απαθανάτισε ζουμερά και έντονα τις αξέχαστες εποχές της ελληνικής ποπ, κυκλοφορεί σε νέα έκδοση και μάλιστα εμπλουτισμένη και βελτιωμένη. Δεν ήταν εύκολη δουλειά και πρέπει να χρειάστηκαν επίπονες ώρες έρευνας για να σταθεί το κείμενο έντιμα απέναντι στην ιστορία.» (Νίκος Μαστοράκης)
Τέχνη
Δημήτρης Αναστασίου
Το Α=-Α είναι ένα graphicnovel με θέμα την Αμφιβολία. Πρόκειται για την εικαστική αφήγηση της ιστορίας του Άλφα, ο οποίος κάνει μια εναγώνια προσπάθεια να καταλάβει ποιος είναι ο ίδιος και τι είναι αυτός ο παράξενος κόσμος μέσα στον οποίον υπάρχει. Είναι ένας άνθρωπος που ονειρεύεται; Είναι μια ζωγραφιά ενός εικονιστορήματος; Ένας παράφρων σε παραλήρημα; Ή τελικά ένα φάντασμα που επέστρεψε στον κόσμο των ζωντανών; Μέσα από μια παράξενη περιπλάνηση από την παιδική ηλικία μέχρι τα γεράματα, σε μέρη εκτός τόπου και εποχές εκτός χρόνου, ο Άλφα θα προσπαθήσει να κατανοήσει, μόνο και μόνο για να βρεθεί ενώπιος με ένα μυστήριο που τον ξεπερνά.
Η ιδιαιτερότητα του Α=-Α είναι ότι δεν έχει ένα συγκεκριμένο ζωγραφικό στυλ, αλλά το ζωγραφικό ύφος αλλάζει ακολουθώντας τη συνειδησιακή και ψυχική κατάσταση του κεντρικού χαρακτήρα και τη ροή της αφήγησης. Αφήγηση, η οποία με τη σειρά της ακολουθεί τη ζωγραφική διάθεση και ορίζεται από αυτήν, σαν σε τραμπάλα που το βάρος μετατοπίζεται πότε στη μια και πότε στην άλλη πλευρά. Κάθε καρέ του εικονιστορήματος Α=-Α είναι ένα μικρό, χειροποίητο έργο τέχνης, φιλοτεχνημένο είτε με μολύβια, είτε μελάνια, είτε με ελαιοχρώματα.
Έτσι το Α=-Α, αυτή η γνωσιολογική ιστορία μυστηρίου, αποτελεί ένα αφηγηματικό ταξίδι στα ψυχικά τοπία του ήρωά του και συνάμα ένα εικαστικό ταξίδι στα διαφορετικά στυλ της ζωγραφικής του.
Η έκδοση του βιβλίου Α = -Α έγινε με την υποστήριξη των kaplanon galleries.
Πάνος Βλαγκόπουλος
Το βιβλίο αποτελείται από την έκδοση πέντε συλλογών με εναρμονισμένα δημοτικά τραγούδια και συνοδεύεται από μια εκτεταμένη εισαγωγή σχετικά με το ενδιαφέρον των πρώτων Ευρωπαίων διανοουμένων, όπως ο Johann Gottfried Herder για τον Λαό και τον πολιτισμό του, και πιο ειδικά για το ελληνικό δημοτικό τραγούδι (κείμενο και μουσική).
Οι παρουσιαζόμενες συλλογές δημιουργήθηκαν σε διάστημα περίπου εκατό χρόνων (από το 1814 έως το 1913) από δύο Γερμανούς διανοουμένους, δύο Γάλλους συνθέτες και έναν Έλληνα λυρικό τραγουδιστή της Διασποράς. Εξ αυτών, μόνον η μία είναι γνωστή (αυτή του Bourgault-Ducoudray), ενώ οι υπόλοιπες τέσσερες παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά (αυτές του Werner von Haxthausen, του Leopold Schefer, του Aramis [ψευδώνυμο του Περικλή Αραβαντινού] και του Anselme Vinée).
Τα ερευνητικά ευρήματα οδηγούν σε έναν κριτικό αναστοχασμό σχετικό με όλους τους συστατικούς όρους της έκφρασης «ελληνικό δημοτικό τραγούδι»: είναι το κριτήριο της (ελληνικής) γλώσσας καθοριστικό; Το «δημοτικό» αφορά την καταγωγή, τη δημοτικότητα ή το ύφος; «Τραγούδι» (ή «Lied» ή «mélodie») σημαίνει «μονοφωνική» ή/και «εναρμονισμένη μελωδία»; Πέραν του καθαρά επιστημονικού κινήτρου, η έκδοση αυτών των, αδίκως παραμελημένων, τεκμηρίων του ευρωπαϊκού φιλελληνικού ενδιαφέροντος διεκδικεί επίσης την προσοχή των σύγχρονων καλλιτεχνών, με τη βεβαιότητα ότι πολλά από αυτά αξίζουν μια θέση στο σύγχρονο συναυλιακό ρεπερτόριο.
Ντάνιελ Μπάρενμπόϊμ
«Αυτό το βιβλίο δεν είναι ούτε για μουσικούς ούτε για μη μουσικούς· είναι μάλλον ένα βιβλίο για όσους έχουν την περιέργεια να ανακαλύψουν τις αναλογίες ανάμεσα στη μουσική και τη ζωή, καθώς και εκείνη τη σοφία που μονάχα ένα σκεπτόμενο αυτί μπορεί να κατανοήσει. Αυτό δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των εξαιρετικά ταλαντούχων μουσικών, που λαμβάνουν μουσική εκπαίδευση από πολύ νεαρή ηλικία, ούτε είναι ένας φιλντισένιος πύργος, μια πολυτέλεια μόνο για τους πλούσιους· είμαι απόλυτα πεισμένος ότι η ανάπτυξη της ευφυΐας του αυτιού είναι μια βασική αναγκαιότητα για όλους μας».
Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Τρέχει στις φλέβες μου σαν αίμα το “Βρώμικο ψωμί”. Και στις αρτηρίες μου επίσης. Ήμουν μόλις δεκατεσσάρων όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Σαββόπουλο στο Κύτταρο. Νοέμβριος του ’72, δικτατορία. Παρουσίαζε ζωντανά το “Βρώμικο ψωμί”. Ήμασταν μάρτυρες ενός τοκετού. Ο δίσκος κυκλοφόρησε δυο μήνες αργότερα.
Ποτέ δεν μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι το βρώμικο ψωμί συμβόλιζε τον θάνατο, όπως έχει ισχυριστεί ο Σαββόπουλος. Για μένα βρώμικο ψωμί ήταν ένας τρόπος να βλέπεις αλλιώς τον κόσμο γύρω σου. Ένας κωδικός, ένα παρασύνθημα. Και μια κραυγή διαμαρτυρίας. Οι περιστάσεις απαιτούσαν “να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά”.
Το Κύτταρο ήταν κατακόμβη και ο Σαββόπουλος ήταν -ακόμα- γκουρού. Το “Βρώμικο ψωμί” υπήρξε και παραμένει ταξιανθία πολύτιμων χρησμών.
Μανόλης Κορρές, Μάνος Μπίρης
Το φθινόπωρο του 1915 στρατεύματα της Entente Cordiale αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από την αποτυχημένη εκστρατεία στα Δαρδανέλια, και συγκρότησαν την Στρατιά της Ανατολής. Η συγκέντρωση στρατού στην Μακεδονία αποσκοπούσε στο να βοηθήσει τη Σερβία που δεχόταν την επίθεση των Κεντρικών Δυνάμεων. Η υποχώρηση, όμως, των σερβικών δυνάμεων ανάγκασε τους Συμμάχους να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα άπραγοι στη Θεσσαλονίκη. Από ένα γαλλο-αγγλικό εκστρατευτικό σώμα δεκάδων χιλιάδων ατόμων στα τέλη του 1915, η Στρατιά της Ανατολής κατέληξε να αποτελεί το 1918 ένα πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μωσαϊκό στο οποίο προστέθηκαν μεταξύ άλλων Έλληνες, Σέρβοι, Ρώσοι, Ιταλοί, «Σενεγαλέζοι», Βορειοαφρικανοί και Αναμίτες.
Η Στρατιά που αριθμούσε πλέον περίπου 650.000 στρατιώτες.Μετά την παράδοση του οχυρού Ρούπελ και την κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας από τις Κεντρικές Δυνάμεις, η χώρα βρέθηκε το φθινόπωρο του 1916 διαιρεμένη ανάμεσα στην Κυβέρνηση των Αθηνών υπό τον γερμανόφιλο Βασιλιά Κωνσταντίνο και στην Προσωρινή Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος υποστήριζε την πολιτική των Συμμάχων.
Ο «Εθνικός Διχασμός» κορυφώθηκε το 1916 με το ναυτικό αποκλεισμό που επέβαλαν οι Σύμμαχοι στην «Παλαιά Ελλάδα» προκειμένου να υποχωρήσει ο Κωνσταντίνος και τη σύγκρουσή τους με μονάδες του τακτικού στρατού αλλά και με παραστρατιωτικές οργανώσεις, γνωστή ως «Νοεμβριανά».Το 1917 υπήρξε μία μεταβατική και κομβική χρονιά για την Ελλάδα. Οι συνέπειες των «Νοεμβριανών» στον πληθυσμό της Αθήνας, η επιβλητική γαλλική στρατιωτική παρουσία στην πόλη καθώς και η αποστολή του Γάλλου γερουσιαστή Charles Jonnart ανάγκασαν το βασιλιά να εγκαταλείψει την Ελλάδα.
Τον Ιούνιο του 1917 ο Βενιζέλος επέστρεψε στην Αθήνα και η ενοποιημένη πλέον Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στο πλευρό της Entente. Τον επόμενο μήνα επανεσυνεκλήθη η Βουλή που είχε διαλυθεί αντισυνταγματικά το Μάιο του 1915, η οποία αποκλήθη ως «Βουλή των Λαζάρων», και ο διάδοχος του Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο. Ήταν η αρχή ενός νέου κεφαλαίου στην ελληνική ιστορία.
Στο παρόν λεύκωμα παρουσιάζονται άγνωστα φωτογραφικά τεκμήρια της Αθήνας των αρχών του 20ού αιώνα και πιό συγκεκριμένα κατά του έτους 1917, κατά το οποίο η πόλη υπήρξε θέατρο έντονων πολιτικών αναταράξεων, σε ένα γενικότερο κλίμα επικίνδυνων διακυμάνσεων της ζωής του ελληνικού κράτους.
Η φωτογραφική ματιά των Γάλλων στρατιωτών –των οποίων η παρουσία στην πρωτεύουσα (στο πλαίσιο της συμμαχίας της Αντάντ) ήταν αποτέλεσμα αυτών των έκτακτων περιστάσεων– επικεντρώθηκε, ευνόητα, κυρίως στον ανθρώπινο παράγοντα.
Γλώσσα έκδοσης: Ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά
Κώστας Σαββόπουλος
Νομίζω πως είναι αρκετά σημαντικό για ένα τόσο πετυχημένο και μαζικό πολιτισμικό φαινόμενο, όπως είναι η ραπ, να υπάρχει μια βιβλιογραφία γύρω από αυτό. Να υπάρχουν γραπτά, άρθρα, κείμενα, βιβλία, φανζίν που να προσπαθούν να αναλύσουν, να δώσουν πιο βαθιές ματιές, να δώσουν οπτικές και προοπτικές, να συνδέσουν με κοινωνικά ζητήματα, να εξετάσουν, να συζητήσουν, να προτείνουν.
Γιατί θεωρώ πως η ραπ ήταν και παραμένει το πιο εύκολα προσβάσιμο και ανοιχτό είδος μουσικής προς το κοινό. Οι στίχοι, η μουσική, οι δημιουργοί, μέσω της δουλειάς τους και της μορφής τους, στήνουν διαύλους επικοινωνίας με το κοινό. Ανταλλάσσουν βιώματα, απόψεις, συμφωνούν, διαφωνούν και εντέλει παράγουν μια τέχνη ζωντανή, δυναμική, που δεν σταματά να εξελίσσεται. Με τα καλά και τα κακά της. Όπως όλα τα πράγματα άλλωστε.
Οπότε, αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί μια κατάσταση που υπάρχει στη ραπ, συγκεκριμένα ο σεξισμός. Δεν θα γράψω πως δεν είναι έτσι. Υπάρχει αυτό, φυσικά. Ούτε θα καταδικάσω, βέβαια, γιατί δεν νομίζω πως είναι κάτι τόσο απλό, που θα λυθεί με μια ρητή καταδίκη ή με μια εναντίωση. Θα παραθέσω την οπτική μου.
Πήτερ Γκουράλνικ
Ο Ρόμπερτ Τζόνσον (1911–1938) άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή από όλους τους τραγουδιστές των μπλουζ. Επηρέασε τον Muddy Waters όσο κανείς άλλος, στάθηκε πηγή έμπνευσης για τον Έρικ Κλάπτον, τους Rolling Stones και για μια ολόκληρη γενιά του ροκ εν ρολ, ενώ τα τραγούδια του εντυπωσιάζουν με τη δύναμη και την πρωτοτυπία τους όσο και με την ευαισθησία τους. Παρ’ όλα αυτά μεγάλο μέρος της ζωής του παραμένει μέχρι σήμερα στο σκοτάδι, και ο Ρόμπερτ Τζόνσον αποτελεί μια από τις πιο αινιγματικές και μυστηριώδεις φυσιογνωμίες των μπλουζ. Οι διαστάσεις του μύθου του, που μερικές φορές υπερκάλυψαν τη μουσική του, στάθηκαν η αιτία για τις αμέτρητες ιστορίες, τις ανεκδοτολογικές αφηγήσεις, τα κινηματογραφικά σενάρια – η ταινία Crossroads (1986) – καθώς και πλήθος αφιερώματα. Το στοίχημά του με τον διάβολο θυμίζει τον Φάουστ και βρίσκεται στην καρδιά των μύθων των μπλουζ.
Ευάγγελος Ματθιόπουλος
Στον παρόντα τόμο περιλαμβάνονται δύο μελέτες που αφορούν στο έργο, στις ιδέες και στον λόγο του Γιάννη Τσαρούχη για την τέχνη, καθώς και στην ευρύτερη παρουσία του στη δημόσια σφαίρα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Και οι δύο εστιάζουν ιδιαίτερα στις μορφές λογοκρισίας έργων του με ομοερωτικά θέματα. Η πρώτη στην κατασταλτική παρέμβαση της Αστυνομίας, ενώ η δεύτερη στην έμμεση αποσιώπηση αυτής της θεματικής από την κριτική υποδοχή και από τις τεχνοϊστορικές ερμηνείες της ζωγραφικής του, καθώς και στην όλη δημόσια διαχείριση του θέματος της ομοφυλοφιλίας από τον ίδιο.
Επιχειρείται επίσης μια κριτική ερμηνεία των ιδεολογικών του αναζητήσεων, της βιοθεωρίας του και των ιδεών του για την τέχνη και την ηθική, καθώς και των στρατηγικών αυτοβιογραφίας/αυτοερμηνείας και ανάδειξής του στο καλλιτεχνικό πεδίο.
Myeongseok Kang
Το πρώτο επίσημο βιβλίο που κυκλοφορεί για τον εορτασμό της 10ης επετείου των BTS.
Ιστορίες πέρα από αυτές που γνωρίζετε για τους BTS.
Η πρώτη επίσημη ιστορία των BTS και η νιότη τους, «Η Πιο Όμορφη Στιγμή στη Ζωή»
Γραμμένο μέσα σε μια περίοδο τριών ετών, με διεξοδική κάλυψη της καθημερινότητας και συνεντεύξεις από τον Myeongseok Kang, οι BTS μοιράζονται προσωπικές ιστορίες από τα παρασκήνια της πορείας τους.