Φάκελος απόδρασης

21.60

Συγγραφέας:
Εκδόσεις:

Μετάφραση: Θεοδώρα Δαρβίρη
Σελίδες: 952

Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290

Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr

Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.

Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.

Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.

Κωδικός προϊόντος: LF-BK-348 Κατηγορία: Ετικέτες: , ,

Όσοι αγόρασαν αυτό το προϊόν, επέλεξαν επίσης

Μπούργκο Πάρτριντζ

«Το όργιο είναι ένα οργανωμένο ξέσπασμα ενεργητικότητας, η εκτόνωση της υστερίας που έχει συσσωρευτεί από την εγκράτεια και τον περιορισμό, και ως τέτοιο τείνει να έχει μια φύση υστερική ή καθαρτική. Κάθε είδος περιορισμού παράγει και τις εντάσεις του. O άνθρωπος βρίσκεται στην άβολη θέση να διαθέτει τόσο πολιτισμένες όσο και ζωικές ροπές που πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να συμφιλιωθούν, συνήθως εις βάρος των δεύτερων. Όμως η αυξανόμενη πίεση δεν μπορεί να συγκεντρώνεται απεριόριστα και οδηγεί τελικά στην απελευθέρωση από κάθε είδους ένταση, δηλαδή το όργιο…»

Για τη λογοτεχνία, τις τέχνες, αλλά και τη γραμματολογία, το ενδιαφέρον για το ερωτικό στοιχείο δεν είναι ασφαλώς καθόλου όψιμο, όσο κι αν από γεωγραφικής και πολιτισμικής άποψης τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη μοιάζουν να ποικίλλουν θεαματικά ανά τους αιώνες. Με την ανάλογη διάθεση, οι εκδόσεις Οξύ επιχειρούν να συστήσουν στο αναγνωστικό κοινό μια σειρά λογοτεχνικών και δοκιμιακών τίτλων που έδωσαν το στίγμα τους όχι μόνο γιατί σκανδάλισαν την εποχή που εκδόθηκαν, αλλά κυρίως γιατί παραμένουν επιδραστικοί μέχρι και σήμερα πραγματευόμενοι –τι άλλο;– το αρχαιότερο των ενστίκτων.

Η σειρά εγκαινιάζεται με την Ιστορία των οργίων του Άγγλου συγγραφέα και διανοούμενου Burgo Partridge (1935-1963), μια εμβριθή ιστορική μελέτη για τις πολύμορφες εκφάνσεις της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

16.90

Στάθης Γκόνος

Ευζωία και μακροβιότητα

Πώς μπορούμε να ζήσουμε καλά και πολλά χρόνια πετυχαίνοντας μία αρμονία σώματος, πνεύματος και ψυχής;

Όλοι μας δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στο σώμα μας και στην εμφάνισή μας, λιγότερη στις πνευματικές μας δραστηριότητες και ακόμη λιγότερη στην ψυχή. Πρόκειται όμως για εξίσου σημαντικούς παράγοντες, καθότι και οι πνευματικές και οι ψυχικές δραστηριότητες συνδράμουν στην ευζωία αλλά και στη μακροημέρευση.

Μας ενδιαφέρει η μακροημέρευση αν δεν συνδυάζεται με καλό και υγιή τρόπο ζωής;

Θα θέλαμε να ζήσουμε, για παράδειγμα, διπλάσια χρόνια και να περάσουμε τα μισά από αυτά άρρωστοι και γερασμένοι; Το θέλουμε; Δεν το θέλουμε!

Το βιβλίο αναδεικνύει τρόπους στην αύξηση του χρόνου της υγιούς ζωής.

Τι υπόσχονται οι βιοεπιστήμες σήμερα;

Υπάρχουν βιοηθικά ζητήματα;

Μπορούν η φυσική, η ψυχολογία και η εσωτερική φιλοσοφία να βοηθήσουν στην βαθύτερη κατανόηση της φύσης του ανθρώπου και στην κατάκτηση της ευζωίας;

Δεν θα ξαναγίνουμε νέοι, τουλάχιστον με την τρέχουσα επιστημονική γνώση, όμως, επιχειρούμε να καταστήσουμε την καθημερινότητα και την υγεία ενός ανθρώπου μιας κάποιας ηλικίας σαν να ήταν κατά πολύ νεότερος. Αν πράγματι το καταφέρουμε, θα είναι ένα τεράστιο επίτευγμα.

 

13.50

Ελληνική λογοτεχνία

Συνθετική ορμόνη

Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου

Μυθιστόρημα σε είκοσι δύο επεισόδια.

Ένα οκτάχρονο ψηλαφεί το σώμα του, του λένε είσαι κορίτσι, μεγαλώνει, το εφηβικό στήθος κυοφορεί τη γυναίκα που θα γίνει, τη μητέρα αλλά και τη γιαγιά της, μεγαλώνει κι άλλο και αφηγείται παλιομοδίτικες ιστορίες κάτω από μια καρυδιά, ερωτεύεται σε σουπερμάρκετ, ακρογιαλιές, μπαρ και καλάθια φακίρηδων. Αν και απαγορεύεται η κυκλοφορία, πηδά μέσα στη νύχτα απ’ το μπαλκόνι για να κάνει βόλτες κι ύστερα γράφει ημερολόγια εγκλεισμού, πένθους και ονείρων, πλημμυρισμένα από νερά κι εραστές. Μια βιβλιοθήκη χοροπηδάει απειλητικά προς αυτήν, που θέλει να σκαρφαλώσει σε μια μπιγκόνια ή να κρυφτεί σ’ ένα ντουλάπι, ενώ την ψάχνει μια ντετέκτιβ που είχε γνωρίσει πριν από χρόνια σε διαδήλωση. Παραμονή Ψυχοσάββατου ζυμώνει κόλλυβα και τσακώνεται με το φάντασμα της μητέρας για τις τιμές πώλησης των επίπλων της. Εντέλει, με ένα κόκκινο φως στο χέρι καταβυθίζεται στο σώμα, στον χρόνο, στην πόλη και στη γλώσσα.

Μια αυτοτροφοδοτούμενη μυθιστορηματική σπείρα, ένα κολάζ από σπασμένες εικόνες και θρυμματισμένες αναμνήσεις. Το ταξίδι ενηλικίωσης μιας γυναίκας μέσα από διαφορετικές, πραγματικές ή δυνητικές, εκδοχές της, προσωπεία ή μεταμορφώσεις.

16.00

Πατρίσια Χάισμιθ

« Η ευχή μου για τον νέο χρόνο: Όλοι οι διάβολοι, οι λαγνείες, τα πάθη, οι απληστίες, οι ζήλιες,
οι έρωτες, τα μίση, οι παράξενες επιθυμίες, οι εχθροί, φανταστικοί ή πραγματικοί,
η στρατιά των αναμνήσεών μου, όλα με τα οποία παλεύω –
να μη με αφήσουν ποτέ στην ησυχία μου ». –Π. ΧΑΪΣΜΙΘ

ΠΡΟΤΟΥ Ο ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΕΙ για τη μεγάλη οθόνη το πρώτο της μυθιστόρημα Ξένοι  στο τραίνο · προτού ο σαγηνευτικός κοινωνιοπαθής Τομ Ρίπλεϋ αποκτήσει μόνιμη θέση στον κανόνα  του ψυχολογικού θρίλλερ· και προτού Η τιμή του αλατιού ( Κάρολ ) γίνει το κλασικό, καλτ βιβλίο για  την ερωτική εμμονή, τί γνωρίζουμε για την Πατρίσια Χάισμιθ;

Εστιάζοντας στα χρόνια της διαμόρφωσής της στο Μανχάτταν, αυτή η ανθολόγηση από τα ογκώδη  ημερολόγια και σημειωματάριά της μας αποκαλύπτει την «Πατ» στα νιάτα της, όταν έσφυζε από πάθος και λάμψη.

Με αφετηρία το 1941, όταν ήταν εικοσάχρονη φοιτήτρια στο Κολέγιο Μπάρναρντ, μέχρι την  περιπετειώδη τρίτη δεκαετία της, τα Χρόνια της Νέας Υόρκης συνυφαίνουν σκηνές από την ιλιγγιώδη  κοινωνική της ζωή – όλο άυπνες νύχτες στα μπαρ της queer underground σκηνής του Βίλλατζ, γεμάτες  έρωτες και φλερτ– με την αυτοπροσωπογραφία μιας νεαρής καλλιτέχνιδας, που την ημέρα δούλευε  γράφοντας κόμικς. Ανάμεσα σε χάνγκοβερ και χωρισμούς, διάβαζε λογοτεχνία αδηφάγα και δούλευε  την τέχνη της με νεύρο. Ρουφάει στην κυριολεξία τον Σαίξπηρ, τον Ρίλκε, τον Τ. Σ. Έλιοτ, τον Τζόυς,  τον Κάφκα, τον Χαίλντερλιν, τον Φρόυντ, τους Ρώσους, τη Βιρτζίνια Γουλφ και αμέτρητους άλλους.

 

 

24.50

Μαρία Παβλικόφσκα-Γιασνόρζεφσκα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 η Maria Pawlikowska Jasnorzewska ήταν γνωστή στους λογοτεχνικούς κύκλους ως «Πολωνή Σαπφώ». Πλέον θεωρείται παγκοσμίως μια από τις πιο μοντέρνες ποιήτριες της Πολωνίας. Δε συνέβαινε όμως αυτό όσο ζούσε, αφού η τέχνη της υπήρξε αρκετά αμφιλεγόμενη. Αρχικά ασχολήθηκε με τη ζωγραφική, γεννημένη καθώς ήταν σε αριστοκρατική οικογένεια εικαστικών το 1891, οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα γνωστοί για τα στρατιωτικά θέματα και τις πολεμικές σκηνές που απεικόνιζαν. Η νεαρή Μαρία, πασιφίστρια από τότε, επιλέγει τον έρωτα και τη φύση, δοσμένα μέσα από μια προσωπική φαντασία. Σε πολλά από τα ποιήματά της, η Pawlikowska έβλεπε το πέρασμα του χρόνου σαν μια προσωπική τραγωδία. Η προσωπική της ενασχόληση με τη νεότητα και τις συνέπειες των γηρατειών, πριν καν η ποιήτρια φτάσει στα 30, σηματοδοτούν το έργο της που είναι γεμάτο φόβους για τον θάνατο και την αγάπη, μα και θαυμασμό για τους αέναους κύκλους της φύσης. Η Pawlikowska είχε δημιουργήσει μια φήμη σκανδαλώδη στους συντηρητικούς κύκλους, τόσο για την αντισυμβατική προσωπική της ζωή (παντρεύτηκε τρεις φορές) όσο και για την καινοτόμο, γεμάτη ερωτισμό, ποίησή της, καθώς επίσης και για τα αντι-συμβατικά θεατρικά της έργα που πραγματεύονταν θέματα-ταμπού, όπως το δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση. Με το ξέσπασμα του πολέμου μια νέα θεματογραφία κάνει την εμφάνισή της στα έργα της. Ήδη από το 1937 είχε γράψει, κατηγορώντας τον εαυτό της, επειδή ήταν πολιτικά αδιάφορη: Πώς τόλμησες να γράψεις για τριαντάφυλλα, όταν η ιστορία έκαιγε σαν δάσος στην κάψα του καλοκαιριού; Στη θλίψη της προστέθηκαν η αυτο-εξορία στην Αγγλία, ο θάνατος των δικών της και η ραγδαία επιδείνωση της υγείας της. Η Maria Pawlikowska Jasnorzewska πέθανε από καρκίνο στο Μάντσεστερ της Αγγλίας το1945. Οι μαρξιστές κριτικοί λογοτεχνίας στην μεταπολεμική Πολωνία αγνόησαν το έργο της, λόγω της υποκειμενικής και απαισιόδοξης φύσης του. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ωστόσο, άρχισε να επαναξιολογείται και έκτοτε η λογοτεχνική της κληρονομιά γνώρισε μια αναγέννηση με επανεκδόσεις, μεταφράσεις και μελοποιήσεις. ΑΓΑΠΗ Ένα μήνα τώρα, δε σε είδα ούτε μιά μέρα. Καμιά αλλαγή. Ίσως να ‘μαι πιο χλωμή, λίγο νωθρή, πιο σιωπηλή. Φαίνεται, μπορεί και ζει κανείς χωρίς αέρα.

14.00