Ζούσε τη ζωή του σαν να τη θυμόταν

15.90

Εκδόσεις:

Σελίδες: 384

Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290

Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr

Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.

Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.

Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.

Κωδικός προϊόντος: LF-BK-10111 Κατηγορία: Ετικέτες: ,

Όσοι αγόρασαν αυτό το προϊόν, επέλεξαν επίσης

Μπούργκο Πάρτριντζ

«Το όργιο είναι ένα οργανωμένο ξέσπασμα ενεργητικότητας, η εκτόνωση της υστερίας που έχει συσσωρευτεί από την εγκράτεια και τον περιορισμό, και ως τέτοιο τείνει να έχει μια φύση υστερική ή καθαρτική. Κάθε είδος περιορισμού παράγει και τις εντάσεις του. O άνθρωπος βρίσκεται στην άβολη θέση να διαθέτει τόσο πολιτισμένες όσο και ζωικές ροπές που πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να συμφιλιωθούν, συνήθως εις βάρος των δεύτερων. Όμως η αυξανόμενη πίεση δεν μπορεί να συγκεντρώνεται απεριόριστα και οδηγεί τελικά στην απελευθέρωση από κάθε είδους ένταση, δηλαδή το όργιο…»

Για τη λογοτεχνία, τις τέχνες, αλλά και τη γραμματολογία, το ενδιαφέρον για το ερωτικό στοιχείο δεν είναι ασφαλώς καθόλου όψιμο, όσο κι αν από γεωγραφικής και πολιτισμικής άποψης τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη μοιάζουν να ποικίλλουν θεαματικά ανά τους αιώνες. Με την ανάλογη διάθεση, οι εκδόσεις Οξύ επιχειρούν να συστήσουν στο αναγνωστικό κοινό μια σειρά λογοτεχνικών και δοκιμιακών τίτλων που έδωσαν το στίγμα τους όχι μόνο γιατί σκανδάλισαν την εποχή που εκδόθηκαν, αλλά κυρίως γιατί παραμένουν επιδραστικοί μέχρι και σήμερα πραγματευόμενοι –τι άλλο;– το αρχαιότερο των ενστίκτων.

Η σειρά εγκαινιάζεται με την Ιστορία των οργίων του Άγγλου συγγραφέα και διανοούμενου Burgo Partridge (1935-1963), μια εμβριθή ιστορική μελέτη για τις πολύμορφες εκφάνσεις της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

16.90

Κάθριν Νόρμπεργκ, Λιν Χαντ

H πορνογραφία γεννήθηκε, τόσο σαν μια λογοτεχνική και οπτική πρακτική όσο και σαν μια κατηγορία της κατανόησης, ταυτόχρονα -και συνεπακόλουθα- με τη μακρόχρονη ανάδυση του Δυτικού μοντερνισμού. Συνδέεται με τις περισσότερες από τις μείζονες στιγμές αυτής της ανάδυσης: την Αναγέννηση, την Επιστημονική Επανάσταση, τον Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Οι συγγραφείς και οι χαράκτες της πορνογραφίας προέρχονταν από τον υπόκοσμο των αιρετικών, των ελευθεροφρόνων και των ελευθεριαζόντων που συγκρότησαν την κρυφή πλευρά αυτών των διαμορφωτικών Δυτικών εξελίξεων. Γι’ αυτόν τον λόγο, μια ιστορική προοπτική είναι κρίσιμη για την κατανόηση της θέσης και της λειτουργίας της πορνογραφίας στον σύγχρονο πολιτισμό. Η πορνογραφία δεν ήταν κάτι το δεδομένο· καθορίστηκε σταδιακά μέσα από τις διαμάχες ανάμεσα σε συγγραφείς, καλλιτέχνες και χαράκτες, από τη μια μεριά, και κατασκόπους, αστυνομικούς, κληρικούς και κρατικούς αξιωματούχους, από την άλλη. Οι πολιτικές και οι πολιτιστικές της σημασίες δεν μπορούν να ξεχωριστούν από την ανάδυση της σαν ένα είδος σκέψης, αναπαράστασης και ελέγχου.

10.60

Άντονι Σπόφορθ

Στον δυτικό πολιτισµό όπως τον γνωρίζουµε σήµερα η επίδραση των αρχαίων Ελλήνων και του πολιτισµού τους είναι φανερή σε όλους. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και σε πάµπολλους τοµείς χρησιµοποιούνται ελληνικές λέξεις, οι Ολυµπιακοί Αγώνες διοργανώνονται µε πρότυπο τους αντίστοιχους αρχαιοελληνικούς, το πολίτευµα των κρατών είναι η δηµοκρατία, ενώ αξιοποιούνται παντοιοτρόπως θεσµοί που πρωτοεµφανίστηκαν στην αρχαία Ελλάδα.

Γιατί, άραγε, η επίδραση ενός πολιτισµού που άκµασε πριν από 2.500 χρόνια εξακολουθεί σήµερα να είναι τόσο ισχυρή;

Ο Tony Spawforth επιχειρεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτηµα εστιάζοντας σε ποικίλα πεδία, από τις θρησκευτικές πρακτικές και τον πολιτισµό µέχρι την ιατρική και την εµµονή µε το σωµατικό κάλλος.

Ο Spawforth θαυµάζει χωρίς να εξιδανικεύει, και, ανατέµνοντας σε βάθος τον αρχαίο ελληνικό πολιτισµό, δε διστάζει να αναφερθεί και σε αρνητικές πλευρές, όπως η θέση των γυναικών και η ύπαρξη δούλων, ενώ ασχολείται και µε τις ποικίλες στρεβλές αναγνώσεις του αρχαιοελληνικού πολιτισµού.

22.20

Βίκτορ Κλέμπερερ

O Γερμανός φιλόσοφος και φιλόλογος Βίκτορ Κλέμπερερ άρχισε να μελετά τη γλώσσα και τις συγκεκριμένες λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι Ναζί το 1933. Βασιζόμενος σε ποικίλες πηγές (ραδιοφωνικές ομιλίες του Χίτλερ ή του Γκαίμπελς, ανακοινώσεις γεννήσεων και θανάτων, εφημερίδες, βιβλία και μπροσούρες, συζητήσεις κ.λπ.), μπόρεσε να εξετάσει την καταστροφή του γερμανικού πνεύματος και της κουλτούρας από τη ναζιστική «νεογλώσσα». Με το να κρατά λοιπόν το ημερολόγιό του, επιδόθηκε σε μια πράξη αντίστασης και επιβίωσης. Το 1947 από την εργασία του αυτή προέκυψε το βιβλίο LTI: Lingua Tertii Imperii, Η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ – Σημειώσεις ενός φιλολόγου, που έγινε κείμενο αναφοράς για κάθε προβληματισμό πάνω στη γλώσσα του ολοκληρωτισμού. Η ανάγνωσή του, σχεδόν γδόντα χρόνια αργότερα, δείχνει πόσο παλεύει ο σύγχρονος κόσμος να θεραπευτεί από εκείνη τη μολυσματική γλώσσα, καθώς και ότι καμία γλώσσα δεν είναι απρόσβλητη από καινούργιες προσπάθειες χειραγώγησης.

Η ανάλυση του Βίκτορ Κλέμπερερ για τη γλώσσα του εθνικοσοσιαλισμού και τον αντίκτυπό της είναι ένα αριστούργημα της ιστοριογραφίας. Ταυτόχρονα, είναι ένα πρώτης τάξεως ιστορικό ντοκουμέντο για την αυτοδιάσωση ενός μελετητή της γλώσσας και της λογοτεχνίας σε μια εποχή απελπισίας. Η Γλώσσα του Τρίτου Ράιχ προέκυψε από την πεποίθηση του Κλέμπερερ ότι η γλώσσα του Τρίτου Ράιχ συνέβαλε στο σχηματισμό της ναζιστικής κουλτούρας. Όπως γράφει: «Δεν πρέπει να εξαφανιστούν μόνο οι ναζιστικές πράξεις αλλά και η ναζιστική ιδεολογία, ο τυπικός ναζιστικός τρόπος σκέψης αι το έδαφος που τον αναπαράγει: η γλώσσα του ναζισμού».

22.90

Έλλη Σκοπετέα

«Μεγαλειώδες», «ανυπέρβλητο», «μοναδικό», είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχουν διατυπωθεί για το μνημειώδες βιβλίο της Έλλης Σκοπετέα, σταθερά βασικό βιβλίο αναφοράς εδώ και σαράντα χρόνια. Το βιβλίο είναι μια πολύτιμη πηγή για τη μελέτη της ιδεολογικής αφετηρίας της Μεγάλης Ιδέας, και εργαλείο για να κατανοήσουμε την εκκίνηση του ελληνικού κράτους, αλλά και το παρόν της ελληνικής κοινωνίας.

«Στο βιβλίο επιχειρείται η καταγραφή και, ως έναν εφικτό βαθμό, η κωδικοποίηση των αντιλήψεων για το ελληνικό έθνος και τον “προορισμό” του, όπως διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα κατά τις πρώτες δεκαετίες της ανεξαρτησίας της. Στην αφετηρία βρίσκεται η επισήμανση μιας ιστοριογραφικής έξης που έρχεται συχνά να συσκοτίσει την εικόνα του ελληνικού 19ου αιώνα, και που η πλάνη της φαίνεται αυτονόητη: H σοβαρότητα που αποδίδει η πολιτική ιστορία στην τομή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους δεν έχει αντίκρυσμα στην ιστορία της κίνησης των ιδεών· εκεί οι εξελίξεις που καταλαμβάνουν το επίκεντρο της προσοχής της πολιτικής ιστορίας υποβιβάζονται σε δεύτερη μοίρα, καθώς επικρατεί, γενικά, η τάση να θεωρείται δεδομένη η ενότητα και η συνέχεια της ελληνικής σκέψης και πνευματικής παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι να προκύπτουν δύο διαφορετικές όψεις της εποχής, που κάποτε είναι εξαιρετικά δύσκολο να ταιριάξουν μεταξύ τους. Ό,τι για τη μία όψη θα ήταν “ιδέα”, για την άλλη μπορεί να μην είναι παρά “σύνθημα”, και ένας επίγονος π.χ. του διαφωτισμού μπορεί, κατά τις βουλές του παρατηρητή του, να μεταμορφώνεται σε απλό κρατικό λειτουργό ή κομματάρχη».

 

23.00