«Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων». Ξεκινώντας από αυτή τη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, ο Κωστής Καρπόζηλος πραγματεύεται την ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα, εστιάζοντας στην «πραγματική κίνηση» των ανθρώπων του και ανιχνεύοντας τις πολλαπλές του γεωγραφίες. Το αποτέλεσμα είναι μια συναρπαστική αφήγηση όπου πρωταγωνιστούν ταξιδιώτες της επανάστασης, εκπατρισμένοι διανοούμενοι, πρόσφυγες και μετανάστες, άνθρωποι που διασχίζουν τα συμβολικά και κυριολεκτικά όρια του έθνους. Η οθωμανική και ελληνική Θεσσαλονίκη, η Κωνσταντινούπολη, οι προσφυγικές πόλεις της Ελλάδας, η Μόσχα και οι ελληνόφωνες κοινότητες της Μαύρης Θάλασσας του Μεσοπολέμου, τα χαρακώματα του ισπανικού εμφυλίου, το Παρίσι του Λαϊκού Μετώπου, η Μέση Ανατολή στα χρόνια του πολέμου, το Βουκουρέστι και η Τασκένδη των πολιτικών προσφύγων, οι καπιταλιστικές μητροπόλεις στα χρόνια της δικτατορίας συνθέτουν μια διεθνική ιστορία του ελληνικού κομμουνισμού. Και το νήμα που τα ενώνει είναι η αδιάκοπη κίνηση εκείνων που ένιωθαν ότι οι ταξικοί περιορισμοί και το καθεστώς της εκμετάλλευσης δεν ήταν η αυτονόητη συνθήκη της ύπαρξης, οι ζωές της επαναστατικής περιπλάνησης που δεν χωρούσαν σε μια εθνική επικράτεια.
Ρούνεϋ Σάλλυ
Πέρα από το γεγονός ότι είναι αδέλφια, ο Πίτερ και ο Ίβαν Κούμπεκ ελάχιστα κοινά φαίνεται να έχουν μεταξύ τους. Ο Πίτερ είναι δικηγόρος στο Δουβλίνο, γύρω στα τριάντα, επιτυχημένος, ικανός και φαινομενικά άτρωτος. Όμως, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, χρειάζεται υπνωτικά για να κοιμηθεί και πασχίζει να διαχειριστεί τη σχέση του με δύο πολύ διαφορετικές γυναίκες – την παντοτινή πρώτη του αγάπη, τη Σύλβια, και τη Ναόμι, μια φοιτήτρια η οποία αντιμετωπίζει τη ζωή σαν μια μεγάλη φάρσα. Ο Ίβαν είναι επαγγελματίας σκακιστής, είκοσι δύο ετών. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του κοινωνικά αδέξιο, μοναχικό, το αντίθετο από τον γοητευτικό και δημοφιλή μεγαλύτερο αδελφό του. Διανύοντας τις πρώτες εβδομάδες του πένθους του, ο Ίβαν γνωρίζει τη Μάργκαρετ, γυναίκα μεγαλύτερή του σε ηλικία, που βγαίνει από το δικό της ταραχώδες παρελθόν, και οι ζωές τους συνδέονται ακαριαία και έντονα. Για τα αδέλφια που πενθούν και τους ανθρώπους που αγαπούν, η περίοδος αυτή είναι ένα μεσοδιάστημα, ένα ιντερμέδιο, μια περίοδος πόθου και απελπισίας, ανοιχτή σε κάθε πιθανότητα, μια ευκαιρία να ανακαλύψουν πόσα μπορεί να βαστάξει μια ζωή χωρίς να διαλυθεί…
Έλεν Ντεγούιτ
«Η maman ήταν exigeante —δεν υπάρχει λέξη σαν τη γαλλική— σε θέματα πρωτοκόλλου. Το μεσημεριανό γεύμα, το απογευματινό τσάι και το δείπνο σερβίρονταν με κάθε επισημότητα. Παρουσία του πατέρα μου μιλούσαμε αγγλικά· αν ήμασταν οι δυο μας, γαλλικά».
Μία είναι η αγωνία της δεκαεπτάχρονης Μαργκερίτ: μην υποπέσει σε κάποια άκομψη συμπεριφορά. Οφείλει κανείς να αποδεικνύει ότι καταλαβαίνει ανά πάσα στιγμή τι επιτάσσει το καλό γούστο. Οφείλει να εξασκείται στον Μπαχ καθη-μερινά. Οφείλει να αγοράζει τα τουίντ υφάσματά του στη Σκωτία αλλά να τα ράβει στην Αγγλία.
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Λονδίνο, όλα τα δεδομένα της ζωής της Μαργκερίτ θα ανατραπούν. Θα μπορέσει να υπερα-σπιστεί τον εαυτό της με τα εφόδια που της πρόσ-φερε η maman; Πώς θα αντιμετωπίσει τους μεγαλοεκδότες της Νέας Υόρκης που ερίζουν για την ιστορία της;
Μια ευφυέστατα ψυχρή νουβέλα για την έννοια της υποκρισίας και τα όρια της ανηθικότητας.
Έρση Σωτηροπούλου
Τόπος, Αθήνα. Χρόνος, 2003. Ένας πενηντάρης, πρώην επαναστάτης και νυν επιτυχηµένος σύµβουλος υπουργού, στη µέγκενη της υπαρξιακής κρίσης. Η παραµεληµένη Ιταλίδα σύζυγος. Η καλλίγραµµη ερωµένη. Ο αποξενωµένος έφηβος γιος. Το παιχνίδι των διαψεύσεων. Οι ερωτικές ταυροµαχίες. Οι θαµµένες προσδοκίες και γιατί ένα ποίηµα γίνεται στοίχηµα ζωής.
Ένα διορατικό µυθιστόρηµα για µια κοινωνία που οδεύει στην αναπόφευκτη κατάρρευση.





