Όταν η Στέλλα Άντλερ έμπαινε σε μια αίθουσα διδασκαλίας, οι ηθοποιοί της Nέας Yόρκης σηκώνονταν όλοι μαζί χωρίς δεύτερη σκέψη και χειροκροτούσαν: είχαν μπροστά τους ένα μέλος της πνευματικής αριστοκρατίας. Tα μαθήματα αυτής της ηγετικής μορφής του αμερικανικού θεάτρου του εικοστού αιώνα, της ηθοποιού του Group Theatre που μαθήτευσε δίπλα στον Στανισλάφσκι, της δασκάλας μετέπειτα κάποιων από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, εξέδωσε μετά τον θάνατό της ο Xάουαρντ Kίσσελ. Στα μαθήματα αυτά, η Στέλλα Άντλερ, γεμάτη ζωτικότητα και σφρίγος, με όπλο της την ικανότητα να κατανοεί και τη μανιασμένη αντίσταση στον πειρασμό της πνευματικής νωθρότητας, μιλάει με ελεύθερη φωνή και έξω από τα δόντια για το θέατρο και τις δυσκολίες του ηθοποιού σήμερα, για τον νέο κόσμο –ύστερα από την ταπείνωση του ανθρώπου τον οποίο δημιούργησε η Eυρώπη–, για την ιστορία, την ηθική, τη δύναμη της ιδέας, και τον αγώνα που πρέπει να δώσει ο άνθρωπος ώστε η φαντασία και η δημιουργικότητά του να μην ξαστοχούν. Πίστεψε ότι πρωτίστως οι ηθοποιοί πρέπει να δουλέψουν για να ανανεώσουν την αντίληψη ότι ο άνθρωπος έχει δύναμη και ομορφιά. Eίναι όμως διδακτική όχι μόνο για τους ηθοποιούς. Ξεκινώντας από το θέατρο, περιέγραψε με καυστική γλώσσα και εριστικό χιούμορ την αδιαφορία, τη συνήθεια και τη μετριότητα, προσφέροντας έναν πολύτιμο οδηγό για να αντιμετωπίσει κάθε καλλιτέχνης την τέχνη του, κάθε άνθρωπος τη ζωή του.
Διονύσης Σαββόπουλος
Αυτό που λέμε «Σαββόπουλος» δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο «Σάββο», όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός.
Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος. Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο. Το ’χει. Σαν ρόλος, και σουξέ είχε και πείρα διαθέτει.
Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό.
Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιόνιο. Αυτόν ντύνεται.
Καλή ακρόαση, αγαπητοί μου, καλή ανάγνωση.
Δ.Σ.
Ηλίας Βενέζης
Η “Αιολική γη” γράφεται μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, σε μια περίοδο δηλαδή ανάπηρης ελευθερίας, ανυπέρβλητων δυσκολιών και ευτελισμού της ανθρώπινης ζωής. Η έως τότε δεκαπενταετής συγγραφική πορεία του Βενέζη είχε επιβεβαιώσει την εικόνα ενός δημιουργού με απολύτως προσωπικό ύφος και με βασική θεματογραφία την τραγικότερη εθνική περιπέτεια του εικοστού αιώνα, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την οποία ο Βενέζης εβίωσε με οδυνηρό τρόπο ως αιχμάλωτος στα εργατικά τάγματα της Ανατολής, απ` όπου ελάχιστοι είχαν την τύχη να επιζήσουν. Αν “Το νούμερο 31328” αφηγείται τη φοβερή δοκιμασία στα εργατικά τάγματα και η “Γαλήνη” τις κάποτε ανυπέρβλητες δυσχέρειες των προσφύγων να ριζώσουν στη μητέρα πατρίδα, η “Αιολική γη” ανασυνθέτει την ευτυχισμένη ζωή των Ελλήνων στη Μικρασία πριν την Καταστροφή. […]
(από τον πρόλογο του Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην τεσσαρακοστή όγδοη έκδοση)
Θανάσης Πέτρου
Στις 9 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη. Έντεκα μέρες αργότερα η Ελλάδα, νικήτρια στον πόλεμο με την Ιταλία, αλλά ηττημένη από τη Γερμανία, συνθηκολογεί. Η τριπλή κατοχή της χώρας από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους ξεκινάει. Ο ήρωάς μας, ο Γιώργης Αμπατζής, οι Θεσσαλονικείς και όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να προσαρμοστούν σε μια ζωή γεμάτη απαγορεύσεις και στερήσεις. Στους 42 μήνες που θα κρατήσει η Κατοχή στην πόλη, κάποιοι θα βρουν την ευκαιρία να πλουτίσουν και άλλοι θα ξεπουλήσουν τα πάντα για να επιβιώσουν. Κάποιοι θα αντισταθούν στους κατακτητές και άλλοι θα συνεργαστούν μαζί τους. Υπάρχουν και αυτοί που θα χαθούν για πάντα.
Το νέο graphic novel σε κείμενο και σχέδιο του Θανάση Πέτρου, στη συνέχεια των βιβλίων του Οι όμηροι του Γκαίρλιτς (2019), 1922: Το τέλος ενός ονείρου (2021), 1923: Εχθρική πατρίδα (2022) [Βραβείο Καλύτερου Κόμικ & Πρωτότυπου Σεναρίου από τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2023] και 1936: Ετοιμόρροπη δημοκρατία (2024).