Ποια τύχη μπορεί να έχει μια γυναίκα ορφανή και από τους δύο γονείς, μαύρη και νάνος, που μεγαλώνει με την εργάτρια γιαγιά της σε μια φτωχογειτονιά της επαρχίας; Στα δεκαπέντε της χρόνια, η ηρωίδα ?που δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά της? αφήνει τη γειτονιά που μεγάλωσε και τους ανοχύρωτους ανθρώπους της, “εκείνους που ο κόσμος θα ήθελε να εξαφανίσει”, για να αναζητήσει την οικογένεια της καρδιάς της, να βρει την ταυτότητά της, να γνωρίσει τον κόσμο. Είναι εφοδιασμένη με το χάρισμα του διαχωρισμού: η σκέψη της, παντοδύναμη, μπορεί να αποδεσμεύεται από το αδύναμο σώμα της και να ορθώνεται, ανίκητη, στις δυσκολίες. Στην περιπλάνησή της τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Θα γνωρίσει τη δύναμη της φιλίας, αλλά θα αντιμετωπίσει και το ψέμα, την ιδιοτέλεια, την εξαπάτηση. Θα βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους περιθωριακούς, τσαλακωμένους, αποσυνάγωγους, αλλά κάποτε και μαχητικούς, σε υποβαθμισμένα προάστια, σε μια κατάληψη καλλιτεχνών, σ’ ένα άθλιο ξενοδοχείο, σε μια αναρχική ουτοπική κοινότητα. Το μυθιστόρημα της Kisukidi, πολυφωνικό και βαθιά ποιητικό, περιπετειώδες και ευφρόσυνο, αναμειγνύει ιδέες και πολιτική, λόγια φαντασμάτων, παλιά παραμύθια, αρχετυπικές ιστορίες για πειρατές και παιδιά που χάνονται στο δάσος, σε μια καταιγιστική διαδοχή. Πρωτοτυπία, διαύγεια, τόλμη της γραφής, επίμονος ρεαλισμός που συνυπάρχει με μια προκλητική φαντασία, κριτική της κοινωνίας δριμεία και ποιητική. Η ηρωίδα διατρέχει “των ηττημένων τα διανυμένα χιλιόμετρα”, παρατηρεί με οξυδέρκεια, καταγράφει και καταγγέλλει ψιθυριστά ή ηχηρά, αινιγματικά ή ξεκάθαρα, και μας παρασύρει σε ένα ταξίδι όπου η τέχνη του λόγου μετουσιώνει τα καθημερινά σε μια συγκλονιστική πραγματικότητα δράσης, έντασης, φαντασίας και ονείρου.
(Α.Κ.)
Σταύρος Λυγερός
Το νέο βιβλίο του Σταύρου Λυγερού «Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία» εκδίδεται πριν τερματιστεί ο πόλεμος, αλλά μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων για μία συνθήκη ειρήνης. Η ζυγαριά στα πεδία των μαχών, άλλωστε, έχει γείρει. Το φινάλε λείπει, αλλά οι βασικές συνιστώσες του πολέμου αναλύονται διεξοδικά στο ανά χείρας βιβλίο. Ο τίτλος δεν είναι παραπλανητικός. Ακόμα και οι προσεκτικοί αναγνώστες της ειδησεογραφίας αγνοούν πολλά κρίσιμα –για την κατανόηση του πολέμου– γεγονότα που έμειναν στο σκοτάδι ή πέρασαν στα “ψιλά” και τα οποία αποκαλύπτονται στο βιβλίο.
Στόχος του έμπειρου πολιτικού αναλυτή και συγγραφέα είναι να δώσει μία σφαιρική εικόνα και ανάλυση ενός πολέμου που μπορούσε και έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η πολυαίμακτη σύρραξη είναι τοπική, αλλά ο –με την ευρύτερη έννοια– πόλεμος είναι παγκόσμιος. Το ίδιο και οι συνέπειές του. Εξού και ο ιδιότυπος υπότιτλος: Η γεωπολιτική – Οι μάχες – Η προπαγάνδα – Η γεωοικονομία – Η διπλωματία Τραμπ – Ο ρόλος της Ευρώπης – Κίνα και BRICS+.
Το βιβλίο είναι διαρθρωμένο σε πέντε ενότητες: Η πρώτη με τίτλο “Τα πριν της εισβολής”. Η δεύτερη με τίτλο “Πόλεμος και διπλωματία επί προεδρίας Μπάιντεν”. Η τρίτη με τίτλο “Η ιδεολογική πτυχή του πολέμου” εστιάζει στον πόλεμο της προπαγάνδας και στον διαφορετικό τρόπο που η Ρωσία βλέπει πλέον τον εαυτό της. Η τέταρτη με τίτλο “Η γεωοικονομία του πολέμου” ασχολείται με τον οικονομικό πόλεμο και ειδικά με την ενεργειακή πτυχή του. Τέλος, η πέμπτη με τίτλο “Πόλεμος και διπλωματία επί προεδρίας Τραμπ” εστιάζει στη στροφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και στη διπλωματική δυναμική που αυτή πυροδότησε για τον τερματισμό του πολέμου.
Όσιαν Βουόνγκ
«Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ζήσεις μονάχα μια φορά». Ο Χάι, δεκαεννιάχρονος Αμερικανο-βιετναμέζος, κάτοικος της Ανατολικής Χαράς του Κονέκτικατ, ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει πέφτοντας από μια γέφυρα. Τον σταματά μια ηλικιωμένη από τη Λιθουανία με αρχικά συμπτώματα άνοιας. Οι δυο τους γίνονται αχώριστοι και η ζωή τους αλλάζει.
Ο πολυβραβευμένος συγγραφέας του Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι Όσιαν Βουόνγκ (γενν. Βιετνάμ, 1988) επιστρέφει μ᾽ ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για όσα μας στοιχειώνουν, για τη ζωή στο περιθώριο, για τους ανθρώπους που επιλέγουμε να γίνουν η οικογένειά μας και για το πώς πείθουμε τον εαυτό μας για μια δεύτερη ευκαιρία.
Γωγώ Ατζολετάκη
H Αλεξάνδρα, μέσα στην απομόνωση και τη μοναξιά που βιώνει, μετρά τα χρόνια της. Σίγουρα είναι πολλά. Βρίσκεται πια στη «γκρίζα ζώνη» της ζωής της… Όμως, δεν είναι τόσο μεγάλη ούτε τόσο άρρωστη, όσο πιστεύουν οι άλλοι.
Κι αυτοί ο «άλλοι» δεν είναι παρά τα παιδιά της –ο γιος της και η νύφη της, ιδιαιτέρως η νύφη της–, που πλέον δεν θέλουν τη γιαγιά μέσα στα πόδια τους, στο πολυτελές σπίτι τους, που η ίδια η Αλεξάνδρα τους βοήθησε ν’ αποκτήσουν.
Και πώς ν’ απαλλαγούν από τη «γριά»; Πού να τη στείλουν;
Το Γηροκομείο είναι πάντα μια καλή λύση!
Ανήμπορη να αντιδράσει η Αλεξάνδρα, υποτάσσεται στη μοίρα της. Αποφασισμένη ότι εκεί, στο Γηροκομείο, παραπεταμένη και ξεχασμένη, θα τελευτήσει τις μέρες της.
Όμως, η πάντα απρόβλεπτη ζωή, θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Ένα τυχαίο γεγονός θα γίνει το έναυσμα για μια καινούργια αρχή, για πρωτόγνωρους και ελπιδοφόρους ορίζοντες.
Ποτέ μη λες «ποτέ»!
Μια ωδή στην τρίτη ηλικία της ζωής μιας γυναίκας, που τελικά μπορεί να εξελιχθεί σε μια… τρίτη άνοιξη!