Rock around the bands… Οι γυναίκες του rock (δεύτερος τόμος)

22.00

Συγγραφέας:
Εκδόσεις:

Σελίδες: 328

Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290

Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr

Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.

Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.

Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.

Κωδικός προϊόντος: LF-BK-10883 Κατηγορία: Ετικέτα:

Όσοι αγόρασαν αυτό το προϊόν, επέλεξαν επίσης

Γιώργος Μπιλικάς

Το παρόν βιβλίο είναι ένα αξιόλογο λεξικό που καταγράφει σύντοµα και περιεκτικά τη βιογραφία και την εργογραφία – προσφορά των δηµιουργών που άλλαξαν την ιστορία της παγκόσµιας λαϊκής µουσικής του 20ου αιώνα. Είναι χρήσιµο και το διαβάζει κάποιος από την πρώτη σελίδα ως την τελευταία, πράγµα σπάνιο για λεξικά.

Οι σύγχρονοι τραγουδοποιοί έχουν µια εξαιρετική ικανότητα. Γράφουν στίχους (που συχνά αγγίζουν τον ποιητικό λόγο), τους “δένουν” µε µια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα µελωδική γραµµή, συνοδεύουν (συνήθως µε την κιθάρα τους) µε απλές συγχορδίες πάνω σε συγκεκριµένα ρυθµικά µοτίβα, οδηγούν τους υπόλοιπους µουσικούς του συγκροτήµατος µε απλές “ενορχηστρωτικές” ιδέες και αυτό που θαυµάζει κάποιος ακροατής (µυηµένος ή µη) είναι ότι ολοκληρώνουν αυτή την ιδέα – δηµιουργία µέσα σε τρία λεπτά ακρόασης. Αυτοί οι µουσικοί ένωσαν µε αόρατες κλωστές την παράδοση των τροβαδούρων του µεσαίωνα µε την τέχνη της σύγχρονης εποχής. Με την πάροδο των ετών πολλοί από αυτούς ”ξέφυγαν” από τις απλοϊκές τεχνικές ενός λαϊκού µουσικού, σπούδασαν, αναζήτησαν, µελέτησαν και έφτασαν σε υψηλά σηµεία εκτελεστικής διξιοτεχνίας. Κάποιοι αναζήτησαν βοήθεια από τους Arrangers που ανέλαβαν να προχωρήσουν αυτές τις πρωτόλειες µουσικές ιδέες και να τις συµπληρώσουν µε λόγιο ενορχηστρωτικό τρόπο προσθέτοντας εξεζητηµένες αρµονικές συνδέσεις και κόντρα κάντο.

Αξίζουν συγχαρητήρια στο συγγραφέα – ερευνητή Γιώργο Μπιλικά, για τη σύλληψη και την υλοποίηση.

 

22.00

Χάρης Συμβουλίδης

Εδώ και δεκαετίες, κάθε ερχομός των Scorpions στην Ελλάδα προξενεί κύματα ενθουσιασμού, μα και απορίας. Από τη μία, χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας τρέχουν να τους δουν και να ξανακούσουν τα τραγούδια τους. Άλλοι, πάλι, βλέπουν σε αυτή την απήχηση ένα φαινόμενο παρακμής. Κάπου ανάμεσα σε όλα τούτα, εν τω μεταξύ, συχνά χάνεται η ουσία. Ποιοι ήταν οι Scorpions; Τι αποτύπωμα άφησαν; Τι εκπροσώπησαν; Ποιες οι δόξες τους και ποια τα λάθη τους; Ήταν καλύτεροι στην εποχή του Uli Jon Roth ή στη δεκαετία του 1980, όταν έκαναν ακόμα και την Αμερική να υποκλιθεί στα χαρακτηριστικά τους αγγλικά, με τη βαριά γερμανική προφορά; Με την ευκαιρία της στρογγυλής επετείου 60 ετών που συμπληρώνεται φέτος (2025) από την ίδρυσή τους, η παρούσα μελέτη φιλοδοξεί να δώσει κάποιες, έστω, απαντήσεις, διαλέγοντας την πορεία μιας κριτικής βιογραφίας.

16.50

Γιώργος Μπιλικάς

LATE BLOOMER

[…] πώς στο διάβολο γίνεται εν έτει 2023 με το διαδίκτυο εδώ και πάνω από 20 χρόνια (με όλες τις αστοχίες του) να διαφεντεύει τα πάντα και εσύ να γράφεις εγκυκλοπαίδειες -όχι μία, αλλά και δύο και τρεις- και να μην είσαι τρελός, τη στιγμή που ίσως πιο τρελοί από σένα όπως οι Ira Robbins & Marc C. Strong -to name af few- έχουν σιγήσει; Ε μάλλον γίνεται εάν είσαι ένας διαπλανητικός θεόμουρλος, ένας σκοτεινός Lord Byron του rock ‘n’ roll σαν τον Γιώργο Μπιλικά. Χρειάζεται ανομολόγητο αλλά και ομολογημένο θάρρος-θράσος, θαρσείν Χρη (ή Χρει όπως προτιμάει) για να το επιχειρήσεις/υλοποιήσεις. Προφανώς το «έχει», όχι επειδή έχει τα εργαλεία, αλλά επειδή έχει cojones και ατελείωτο συναισθηματικό υπόβαθρο.

Έλα τώρα εσύ, να περιγράψεις/ορίσεις το rock ‘n’ roll. Ευλογία και χαμένος κόπος ταυτόχρονα. Το προσπάθησαν πολλοί πριν απ’ αυτόν (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) με επιτυχία οι περισσότεροι. Το σημαντικό είναι ότι το προσπάθησε κι ακόμα κι αν έκανε λάθος προσέγγιση (που δεν έκανε), αυτό είναι που μετράει.

«Days (I remember of my life)», λέει ένα παλιό τραγουδάκι-τραγουδάρα των Kinks, και διηγώντας τα να δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις: Τον Μάη του ’68, τα Berkeley’s, τους hippies, τη μικροαστική Αθήνα, τρόπους ζωής, ονειροπολήσεις, συζητήσεις με φίλους, ο ένας στην Κοπεγχάγη, ο άλλος στη Νέα Υόρκη, ο άλλος στο Τορόντο, Κυψέλη, Χαλάνδρι, Περισσός, Αμπελόκηποι, Νέο Ψυχικό, συναυλίες, συγκροτήματα, Green Pajamas, David Sylvian, οικογένειες, παιδιά, η γαμημένη η θνητότητα, αλλά πάνω απ’ όλα, δεν πουλάς τίποτα, δεν ξεχνάς τίποτα, και μέχρι τελικής πτώσεως δημιουργείς καινούργιες αναμνήσεις.

Αυτό νομίζω πως κάνει ο Γιώργος Μπιλικάς. Κάτι σαν τον Ρομπέν των παρηκμασμένων αισιόδοξων, κάτι σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, κάτι σαν τον τελευταίο των ετσιθ-λικά εθελοτυφλούντων. (Κανέλλος Τερζής, Rock Journalist)

22.00

Ρόμπερτ ΜακΚέιμπ

«Η πρώτη µου επίσκεψη στην Ελλάδα πραγµατοποιήθηκε το καλοκαίρι του 1954. Δέκα χρόνια είχαν περάσει από την αποχώρηση των Γερµανών και πέντε χρόνια από το τέλος του Εµφυλίου. Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγµένη στη φτώχεια. Αυτό ήταν εµφανές παντού. Συχνά όταν συζητούσες µε έναν Έλληνα για την οµορφιά της χώρας του, ακολουθούσε ένα “ναι, αλλά είναι πολύ φτωχή” – και προς επίρρωση των λεγοµένων του έτριβε τον αντίχειρα µε τον δείκτη του».  ROBERT A. MCCABE

«Πολλές από τις σαγηνευτικές φωτογραφίες του Robert McCabe (που τραβήχτηκαν σε διάφορα µέρη της Ελλάδας από τα µέσα της δεκαετίας του 1950 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960) επιτρέπουν µατιές σε στιγµιότυπα µιας διαλεκτικής µεταξύ διαφορετικών στιγµών της ελληνικής ιστορίας και πολιτισµού, όπως διατηρήθηκαν στην µεταπολεµική Ελλάδα».  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΟΪΛΟΣ

«Η ασπρόµαυρη εικόνα του Robert McCabe µε τον εργάτη να δου­λεύει εντατικά στους χώρους του Ηρωδείου που προοριζόταν να γίνει κέντρο του Φεστιβάλ φέρνει µπροστά στα µάτια µας ολοζώντανα τα χρόνια αυτού του “ανοίγµατος”, αυτού του µεταβατικού χρονικού σηµείου µεταξύ µιας εποχής τροµακτικών δεινών που έδυε και µιας νέας, ελπιδοφόρας ανασυγκρότησης που ανέτελλε».  ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

44.00

Γιάννης Παρασκευόπουλος

Χώρος τέρψης και ευδαιμονίας, ο κήπος συμβολίζει ένα πρωταρχικό τόπο, μια απώτατη καταγωγή και μια ανάμνηση της Χρυσής Εποχής της ανθρωπότητας. Η μορφή και το περιεχόμενο του κήπου διαπερνούν τους κοινωνικούς και τοξικούς διαχωρισμούς, δημιουργώντας μια νέα γεωγραφία. Η εντατική σκέψη του κήπου ανταποκρίνεται σ’ ένα γήινο αλλά ταυτόχρονα και σ’ ένα μεταφυσικό αίσθημα, που όσο περίπλοκο και να είναι αποσκοπεί στην απλότητα. Η ευτοπία του κήπου αποτελεί την αναζήτηση μιας χαμένης σύνδεσης του πολιτισμού με τη φύση, την ανακατασκευή του χαμένου χρόνου, αλλά και τη χωρική αναίρεση του χρόνου.

Στην “Ποιητική του Κήπου” προτείνεται μια ιστορία της έννοιας και της πρακτικής του κήπου. Στο έργο εξετάζονται διεξοδικά οι συνθήκες εμφάνισης του κήπου σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Από την αρχή μέχρι το τέλος της, η Ποιητική καλύπτει ένα ευρύ ιστορικό, λογοτεχνικό, θεολογικό και φιλοσοφικό φάσμα θεωριών και αναφορών στην έννοια του κήπου, προβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο την ψυχογεωγραφία αυτού του τόπου.

18.02