Ξένη λογοτεχνία
Για τους πελάτες και τους γείτονές του στο Χάρλεμ, ο Ρέι Κάρνεϊ είναι ένας έντιμος άνθρωπος, ένας μαγαζάτορας που κάνει ό,τι μπορεί για να συντηρήσει τον ίδιο και την οικογένειά του. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι αυτή η βιτρίνα κανονικότητας είναι γεμάτη ρωγμές.
Ρωγμές που αρχίζουν να μεγαλώνουν όλο και περισσότερο όταν ο μικροαπατεώνας ξάδελφος του Ρέι, ο Φρέντι, τον εμπλέκει στη ληστεία του ξενοδοχείου Theresa. Έκπληκτος ο Ρέι ανακαλύπτει ότι εγκλιματίζεται με ευκολία στον υπόκοσμο του Χάρλεμ και η νέα πελατεία του αποτελείται από διεφθαρμένους αστυνομικούς, βίαιους γκάνγκστερ, πορνογράφους της πεντάρας και άλλα αποβράσματα.
Έτσι ξεκινά η εσωτερική πάλη ανάμεσα στον έντιμο Ρέι και τον απατεώνα Ρέι, που όσο ακροβατεί ανάμεσα στους δύο εαυτούς του, αντιλαμβάνεται ποιος πραγματικά κινεί τα νήματα στο Χάρλεμ. Θα καταφέρει ο Ρέι να μη σκοτωθεί ο ίδιος, να σώσει τον Φρέντι και να πάρει το μερίδιό του από τη μεγάλη λεία, αλλά και να αποδεχτεί το ποιος πραγματικά είναι;
Ο Colson Whitehead, τιμημένος δύο φορές με το Bραβείο Pulitzer, μας μεταφέρει στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’60, συνδυάζοντας μια οικογενειακή σάγκα, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, μια κωμωδία, ένα κοινωνικό σχόλιο για τη φυλή και την εξουσία και μια ερωτική εξομολόγηση προς το Χάρλεμ, με μια ορμητική αφήγηση που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη.
Ελληνική λογοτεχνία
Το ακατάληπτο και απερινόητο.
Όπως η ζείδωρος αύρα ή ένα πεφταστέρι, έτσι και το πέρασµα µιας άσηµης δασκάλας απ’ τη ζωή ενός ανδρικού σύµπαντος αφήνει όσους την συναναστράφηκαν έκθαµβους όσο και ανίκανους να κατανοήσουν την απώλειά της.
Δεν έχουµε µαρτυρία για την επίδραση που είχαν τα γεγονότα αυτά πάνω της, εκτός από τις νύξεις που κάνει η ίδια στα σηµειωµατάριά της, µε τα οποία δεν ξέρει ακόµη και σήµερα τι να κάνει ο Αντωνάκης, ως άτυπος κληρονόµος της, πνευµατικός τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι, όπως τουλάχιστον τη µετέφερε ο Αντωνάκης σε µένα και όσους ήθελαν να τον ακούσουν, πως όλα αυτά που ακολούθησαν µετά την επιστροφή της στην Ελλάδα φανερώνουν ότι η ακατανόητη µεταστροφή της για τους µέχρι τότε γνωστούς της ακουµπούσε, αν δεν οφειλόταν αποκλειστικά, στα όσα είχε ζήσει στο Μόναχο εκείνους τους πρώτους µήνες του 1919, που είχαν αφήσει το σηµάδι τους στον µετέπειτα βίο της.
Ποίηση
Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή.
Σε περιέχω όπως τ’ αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.
Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει
μες στα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.
Σ’ αγρικώ με την ίδια διάθεση που ο Ερυθρίδερμος
κολλάει το αυτί του χάμω, για ν’ ακούσει
τον καλπασμό του αλόγου.
Ελληνική λογοτεχνία
Ουσιαστικά, Στα ΔΑΣΗ διαβάζει κανείς ένα ημερολόγιο που άρχισε να γράφεται λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία. Μέσα τους μπορεί να διακρίνει εξομολογητικούς τόνους, ποιητικά κατάλοιπα, στοιχεία μυθοπλασίας και εκλαϊκευμένης θεωρίας.
Στα ΔΑΣΗ άλλοτε εμπλέκονται κι άλλοτε τρέχουν παράλληλα γνωστικά αντικείμενα δενδροκομίας, γεωμετρίας, μηχανικής και γεωγραφίας, υψηλής κουλτούρας, λαϊκών δοξασιών και βιντεοπαιχνιδιών.
Στα ΔΑΣΗ εναλλάσσεται η δαιδαλώδης, ίσως και αγχωτική, περιήγηση μ’ ένα ανακουφιστικό πανόραμα˙ προτείνεται ταυτόχρονα μια επιτομή δασικής οικολογίας και μια εκτεταμένη επισκόπηση της ποιητικής τους.
Ελληνική λογοτεχνία
Μια οικογένεια, τρεις φωνές, τρία πρόσωπα. Καθένα τους υφαίνει µια ιστορία φτιαγµένη από εικόνες και από µνήµες που συνδέονται µεταξύ τους, άλλοτε προφανώς και άλλοτε υπογείως.
Αναζητούν έναν κοινό τόπο. Ίσως αυτόν µιας ακουαρέλας, όπου το µοναδικό χρωµατικό ίχνος του καθενός θα συνδυαστεί µε των υπολοίπων, φτιάχνοντας ένα τοπίο για τη συνάντησή τους.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
«Δεν πήρα μόνη την απόφαση να συγκεντρωθούν σε έναν τόμο λόγοι που εκφώνησε η μητέρα μου σε συνέδρια, εκδηλώσεις, χαιρετισμούς και αποχαιρετισμούς. Την πήραμε μαζί, λίγο πριν ανέβει στη βάρκα του ανέκκλητου. Καταθέτω, ως αποδεικτικό της εξουσιοδότησής της να κινούμαι ελεύθερα και να στεγάζω όπως νομίζω τα λόγια της, ένα αδιάσειστο τεκμήριο: τον πρότερο, ενωμένο δια βίου, βίο μας. Ξεχώρισα, έτσι, είκοσι οκτώ από τα ποιητικά χρονογραφήματα, αυτά που θεώρησα πως παρουσιάζουν ατμοσφαιρικά τις εσωτερικές διαθέσεις της, τους μετασυμβολισμούς των επίκαιρων τότε θεμάτων και φωτογραφίζουν το χρόνο. Τα διάλεξα για να δώσω ένα μέλλον στο υποσχετικό παρελθόν και μια ευκαιρία να ανιχνεύεται η απουσία της».
―Έλση Δημουλά
Ξένη λογοτεχνία
“…σκέφτηκε πως οι αναμνήσεις είναι αόρατες όπως το φως, κι έτσι όπως ο καπνός έκανε το φως να φαίνεται, θα ‘πρεπε να υπάρχει κάποιος τρόπος να γίνονται ορατές και οι αναμνήσεις”.
Τον Οκτώβριου του 2016, ο κολομβιανός σκηνοθέτης Σέρχιο Καμπρέρα, που παρευρίσκεται σ’ ένα αναδρομικό αφιέρωμα των ταινιών του στη Βαρκελώνη, αντιμετωπίζει μια δύσκολη προσωπική στιγμή: ο πατέρας του μόλις πέθανε, ο γάμος του περνάει κρίση, ο λαός της Κολομβίας απέρριψε τις ειρηνευτικές συμφωνίες που θ’ άνοιγαν το δρόμο για τη λήξη ενός πενηντάχρονου αιματηρού εμφυλίου, κι όλα αυτά τον ωθούν να ξανακάνει νοερά τη διαδρομή τριών γενεών της οικογένειάς του.
Από τον ισπανικό εμφύλιο ως την αυτοεξορία του παππού του στη Λατινική Αμερική, και από την Πολιτιστική Επανάσταση της Κίνας ως τα ένοπλα αντάρτικα κινήματα της δεκαετίας του 1970, ο αναγνώστης θ’ ανακαλύψει μια περιπετειώδη ζωή μισού αιώνα.
Το Γυρίζοντας το βλέμμα πίσω είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα και, ταυτόχρονα, μια εμβριθής πολιτικοκοινωνική μελέτη. Στα χέρια ενός αριστοτέχνη μυθιστοριογράφου όπως ο Vasquez, η απλή εξιστόρηση αληθινών γεγονότων μετατρέπεται στο σκοτεινό πορτρέτο μιας οικογένειας στη δίνη της Ιστορίας.
Πολιτική
Στο Μέλλον που επιλέγουμε η Christiana Figueres και ο Tom Rivett-Carnac –επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας του ΟΗΕ στις συνομιλίες για την ιστορική Συμφωνία του Παρισιού του 2015– απευθύνουν μια προειδοποίηση, αλλά ταυτόχρονα δίνουν και μια αισιόδοξη προοπτική, σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Οι συγγραφείς παρουσιάζουν δύο πιθανά σενάρια για τον πλανήτη μας. Στο ένα περιγράφουν πώς θα είναι η ζωή στη Γη το 2050 αν δεν πετύχουμε τους κλιματικούς στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού. Στο άλλο εξηγούν πώς θα είναι να ζούμε σε έναν αναγεννητικό κόσμο με ουδέτερο ισοζύγιο διοξειδίου του άνθρακα. Υποστηρίζουν ότι η κλιματική κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα, με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία. Το Μέλλον που επιλέγουμε παρουσιάζει τις εναλλακτικές λύσεις που έχουμε στη διάθεσή μας και μας λέει τι μπορούν, και πρέπει, να κάνουν οι κυβερνήσεις, οι εταιρείες, αλλά και ο καθένας από εμάς, για να αποτραπεί η καταστροφή.
Ξένη λογοτεχνία
Το πνεύμα των γονιών μου εξακολουθεί να υψώνεται μέσα στη βροχή
Ένας νεαρός συγγραφέας επιστρέφει στην Αργεντινή για να αποχαιρετήσει τον ετοιμοθάνατο πατέρα του. Στο σπίτι των γονιών του, βρίσκει έγγραφα, χάρτες, φωτογραφίες… και ανακαλύπτει την άγνωστη ιστορία της οικογένειάς του, καθώς και το εμμονικό ενδιαφέρον του πατέρα του σχετικά με την περίεργη εξαφάνιση ενός άνδρα.
Ξαφνικά, έρχεται αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του σκοτεινού πολιτικού παρελθόντος της Αργεντινής και με τις αναμνήσεις της οικογένειάς του από την αντίσταση ενάντια στο καταπιεστικό στρατιωτικό καθεστώς.
Τα θραύσματα της έρευνας του αφηγητή δεν αποκαλύπτουν μόνο ένα μέρος της ζωής του πατέρα του −την οποία είχε προσπαθήσει να ξεχάσει−, αλλά και την κληρονομιά μιας ολόκληρης γενιάς, γεμάτη από βαρβαρότητες και παρανομία.
Fiction/Μυστηρίου
«To science fiction δεν χρειάζεται να είναι δυστοπικό» έγραφε ο «New Yorker» σε ένα από τα αλλεπάλληλα αφιερώματα στον πολυαγαπημένο του Αμερικανό κινεζικής καταγωγής Ted Chiang, τον συγγραφέα που μετέτρεψε το παρεξηγημένο μέχρι πρότινος είδος σε έναν νέο τρόπο επαναπροσέγγισης του διηγήματος, θέτοντας απτά ερωτήματα για τα όρια ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, στα ταξίδια στον χρόνο και στη βιοπολιτική, στην τεχνητή νοημοσύνη και στη σχέση εξωτερικής και εσωτερικής πραγματικότητας.
Και όλα αυτά τα έκανε γράφοντας απλώς διηγήματα, μελετημένα μέχρι την τελευταία υποσημείωση, αναγκάζοντας τις δύσβατες πόρτες των κριτικών λογοτεχνίας να ανοίξουν διάπλατα.
Έτσι, οι πιο γνωστοί κριτικοί υποδέχτηκαν τον Chiang με πολυσέλιδα αφιερώματα, χαρούμενοι που βρήκαν το νέο αστέρι που θα τους έστελνε στο Διάστημα. Το παράδοξο είναι ότι ο Chiang είναι συγγραφέας βραδείας καύσεως: απόδειξη ότι προτίμησε να κυκλοφορήσει μόλις το 2002 μια συλλογή με οκτώ διηγήματα και τίτλο Ιστορίες της ζωής σου και άλλες ιστορίες που είχε εκδώσει ο Κέδρος, αποσπώντας με το καλημέρα συνολικά τέσσερα Nebula, ένα Hugo και ένα Sturgeon.
Στην ομώνυμη ιστορία της συλλογής είχε βασιστεί και η πετυχημένη ταινία Arrival σε σκηνοθεσία Ντενί Βιλνέβ, με πρωταγωνιστές την Έιμι Άνταμς και τον Τζέρεμι Ρένερ· έκτοτε κάθε βιβλίο του είναι μεγάλο εκδοτικό γεγονός. Ο καλύτερος τρόπος για να έρθει κανείς σε επαφή με το έργο του είναι αναμφίβολα η Εκπνοή, μια συλλογή με τα πιο πρόσφατα και αξιομνημόνευτα διηγήματά του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον Ίκαρο σε μια άκρως φροντισμένη έκδοση.
Ξένη λογοτεχνία
Η δεκάχρονη Τζάκετ ζει σ’ ένα απομονωμένο χωριό της Ολλανδίας μαζί με την έντονα θρησκευόμενη οικογένειά της. Μια χειμωνιάτικη μέρα, ο μεγαλύτερος αδερφός της συμμετέχει σ’ έναν τοπικό αγώνα παγοδρομίας. Δυσαρεστημένη που έμεινε μόνη, κάνει μια διεστραμμένη έκκληση προς το Θεό, και ο αδερφός δεν επιστρέφει ποτέ.
H Μικρή –που τη λένε πράγματι Τζάκετ αλλά και σταματάει τελείως να βγάζει το πανωφόρι της– παγιδεύεται στο δύσκολο πέρασμα. Σπρωγμένη απότομα στην άβυσσο που είναι η απώλεια, αγωνίζεται να βρει στήριγμα, κράτημα σε μια οικογένεια που τη διαλύει ο πόνος. Ανάμεσα στον τρόμο και την ασυντρόφευτη ενοχή, δεν μπορεί να κάνει βήμα μπροστά, δεν μπορεί ν’ αφήσει πίσω την παιδική ηλικία, δεν μπορεί να ταξιδέψει στις τρικυμίες της εφηβείας.
Τυλιγμένη σφιχτά στο πανωφόρι της, με το φερμουάρ ανεβασμένο ώς το σαγόνι, πασχίζει να φυλαχτεί από το θάνατο που είναι παρών σε κάθε γωνιά της φάρμας. Πώς αντέχει κανείς τον αφανισμό της χαράς; Πώς αντέχει ένα παιδί όταν όλα γύρω του καταρρέουν; Όταν οι γονείς του παραιτούνται από τη ζωή; Όταν ο ορίζοντας της ζωής σκοτεινιάζει και το μέλλον γίνεται νύχτα και ο χρόνος, ακινητοποιημένος, δυσφορεί;
Ένα ανατριχιαστικό και ταυτόχρονα γοητευτικό λογοτεχνικό ντεμπούτο που τιμήθηκε το 2020 με το βραβείο International Booker, μετατράπηκε σε παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο και μεταφράζεται ήδη σε περισσότερες από 14 γλώσσες.
Γραμμένο με ιδιαίτερα ωμή και λυρική γλώσσα, το μυθιστόρημα του/της Marieke Lucas Rijneveld ―το νεότερο άτομο που έχει αποσπάσει το βραβείο International Booker― αποτελεί ένα συγκινητικό πορτρέτο μιας θρησκόληπτης οικογένειας που προσπαθεί να διαχειριστεί τον πόνο της απώλειας.