Ελληνική λογοτεχνία
Ο πρώτος τόμος των «Απάντων» (πεζογραφία, θέατρο) του Περικλή Κοροβέση: Ανθρωποφύλακες (1974), Κοινός τόπος (1976), Περιγραφή AGCTTDA+TCGAACT (1980), Γύρω από το νησί η θάλασσα (1980), Η συνέλευση των ζώων (1983), Ο Γιαννάκης και η Μαρδίτσα (1986), Ατάμ Αλ’ Ακ (1987), Tango bar (1987), Επιχείρησις Ιουδίθ (1991), Γυναίκες ευσεβείς του πάθους (1994), Νοσταλγία μνήμης (1999), Κούκλα από πορσελάνη (2004), Ανεπίδοτοι έρωτες (2007), Παράπλευρες καθημερινές απώλειες (2013). Επιμέλεια Νίκου Παπαχριστόπουλου, Εισαγωγή Δημήτρη Ραυτόπουλου, Παντελή Μπουκάλα, Σάββα Μιχαήλ, Νίκου Παπαχριστόπουλου. Το σύνολο της δημοσιευμένης λογοτεχνικής δηµιουργίας του Περικλή Κοροβέση, κείµενα πεζά και θεατρικά, τα οποία ιχνογραφούν το λογοτεχνικό αποτύπωµα και θεµελιώνουν την λογοτεχνική υπόσταση ενός συγγραφέα στον χρόνο, συνδεδεµένα µε τις µείζονες συνθήκες του ιστορικού του βίου αλλά και τις ελάσσονες στιγµές εκτύλιξης και συγκρότησης µιας αναλυτικής σκέψης η οποία συμπτύσσει και ανασυνθέτει το ατοµικό βίωµα υπό την µορφή λογοτεχνικής αφήγησης, ποιητικής ιδέας, δοκιµιακού προβληµατισµού, κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Ελληνική λογοτεχνία
Σύρσιμο – Τυφλότητα – Καράκεντρο – Ρεβεγιόν – Φόρμουλα ένα από τα παλιά
Λαντ Ρόβερ – Μέχρι τέλους – Πες την – Περιστερώνας – Τomboy
Δέκα ιστορίες θραυσματικών ηρώων και ανατρεπτικών καταστάσεων.
Από το οπισθόφυλλο:
Του πέταξε τα κλειδιά στη μούρη. Εκείνος έβγαλε άμυνα με τα χέρια, ενστικτωδώς, και τα κλειδιά πετάχτηκαν ποιος ξέρει πού.
– Αυτό είμαι εγώ για σένα, ε; Αυτό είμαι; ούρλιαζε κλαίγοντας.
Εκείνος δε μιλούσε.
Έστριψα το τετράγωνο, πάρκαρα, και γύρισα προς το σπίτι. Ήταν ακόμα εκεί· έψαχναν τα κλειδιά με τους φακούς από τα κινητά τους, ανάμεσα στα παρκαρισμένα, μες στα σκοτάδια. Τα βρήκε εκείνος.
– Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, ε; του ’κανε πιο ήρεμη.
– Ε, δεν ταιριάζουν, τι να κάνουμε τώρα… της είπε.
Άνοιξαν με τα κλειδιά και μπήκαν μέσα σε μια πολυκατοικία. Μπροστά από το ασανσέρ, έγειρε στον ώμο του κι αυτός πέρασε το χέρι του γύρω της.
Η πόρτα της οικοδομής έκλεισε πίσω τους.
Ελληνική λογοτεχνία
…Ό,τι πιο άσχημο έχω ζήσει στην παιδική μου ζωή ήταν τα χρόνια του σχολείου κι αργότερα τα χρόνια της στράτευσης. Στο σχολείο πήγα στα επτά μου χρόνια και την πρώτη μέρα, την πρώτη ώρα, τα πρώτα λεπτά, ο δάσκαλος με ανέκρινε για να μάθει εάν είμαι κορίτσι ή αγόρι. Αιτία τα μακριά μου μαλλιά. Και όταν κατάλαβε επιτέλους ότι είμαι αγόρι, με έδιωξε λέγοντάς μου ότι θα πρέπει πρώτα να πάω να κουρευτώ και μετά να παρουσιαστώ στο σχολείο. Αυτονόητο είναι ότι μίσησα απόλυτα το σχολείο, μαζί και τους δασκάλους του και τον ναρκισσισμό του αυταρχισμού τους.
Λυτρώθηκα κάπως με τις σχετικά σύντομες εμπειρίες ενός εμπνευσμένου δασκάλου στο Δημοτικό κι ενός φιλολόγου στο Γυμνάσιο που μου έδειξαν ότι δεν είναι όλοι τους καθίκια. Και έτσι, το σχολείο και η αρρωστημένη προσφερόμενη εκπαίδευση παρέμειναν ένα απόλυτα απεχθές κομμάτι της ζωής μου. Παρόλα αυτά η σχέση μου με την εκπαίδευση συνεχίστηκε, όχι βεβαίως στην Ελλάδα αλλά σε κάποιες άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου έκανα σπουδές και γνώρισα και λάτρεψα σπουδαίους δασκάλους.
Αυτά είχα στο νου μου όταν άνοιξα το Octopus Press, στέκι και καταφύγιο και σχολείο για τους νέους της εποχής, που τους αγάπησα και με αγάπησαν κι εκείνοι. Κι έγινε το βιβλιοπωλείο, όπως και το σπίτι μου και η ζωή μου ολόκληρη και όλοι οι χώροι όπου συναντιόμασταν, τόποι απελευθερωτικής γιορτής, τόποι φιλίας, αγάπης και καθημερινής δημιουργίας έργων που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια και ίχνη ενός αυριανού πολιτισμού…
Ελληνική λογοτεχνία
Περικλή Κοροβέση “Άπαντα”. Η πορεία ενός συγγραφέα στο λογοτεχνικό στερέωμα, αρχής γενομένης με τους “Ανθρωποφύλακες”, το 1969, έως τις “Παράπλευρες καθημερινές απώλειες”, το 2013. Υπό τον όρο των “Απάντων” συγκεντρώνεται το σύνολο της δημοσιευμένης λογοτεχνικής του δημιουργίας, κείμενα πεζά και θεατρικά, τα οποία, υπό την μορφή διαρκούς προπαρασκευαστικής απόπειρας, όπως μαρτυρά και η ανάγνωση του αρχειακού του υλικού, συνιστούν την οριστική απόληξη μιας αενάως υπό επεξεργασία εκφραστικής φόρμας. Κείμενα τα οποία ιχνογραφούν το λογοτεχνικό αποτύπωμα και θεμελιώνουν την λογοτεχνική υπόσταση ενός συγγραφέα ο οποίος, μέσα από την λογοτεχνική του γλώσσα, κατοχυρώνει μια δυνατότητα ένταξης στον κόσμο των ιδεών, ενώ συνάμα αντανακλούν και αποτυπώνουν, μέσω της αμιγούς αισθητικής τους αυτοτέλειας, τις λογοτεχνικές προϋποθέσεις εγγραφής ενός κοινωνικού συστήματος, μιας κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία υφίσταται και λειτουργεί πέρα από τους όρους της αισθητικής της ανάπλασης. Κείμενα τα οποία συνυπάρχουν με την εν γένει πνευματική παραγωγή του συγγραφέα, κατά κανόνα τον δοκιμιακό του λόγο υπό την μορφή επιφυλλίδας, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εβδομαδιαίας δοκιμασίας στον ημερήσιο Τύπο, πρακτική η οποία τον συνοδεύει έως και τις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Τα κείμενα των “Απάντων” συνυφασμένα με την ατομική πορεία του δημιουργού στον χρόνο, συνδεδεμένα με τις μείζονες συνθήκες του ιστορικού του βίου αλλά και τις ελάσσονες στιγμές εκτύλιξης και συνάμα συγκρότησης μιας αναλυτικής σκέψης, η οποία συμπτύσσει και ανασυνθέτει το ατομικό βίωμα υπό την μορφή λογοτεχνικής αφήγησης, ποιητικής ιδέας, δοκιμιακού προβληματισμού ή έστω καθημερινής άσκησης γραφής, κατά το πρότυπο του δασκάλου του Ρολάν Μπαρτ – όπως ομολογούσε και ο ίδιος ο συγγραφέας – ο οποίος, καθημερινώς, ωσάν αθλητής σε προπόνηση ή μουσικός σε μελέτη και πρόβα, χρειαζόταν να γράφει, έστω και μικρά σημειώματα, ώστε να διατηρεί την συγγραφική του φόρμα. (Από την εισαγωγή του Νίκου Παπαχριστόπουλου)
Ελληνική λογοτεχνία
Οκτώ και μισή, βράδυ, μήνας Ιούνιος. Έβραζαν στο Παγκράτι πενθώντας πάφαπούφα το δικαίωμα εις το εργάζεσθαι και το φιλείν. Σαλονάκι ευάερο, μα αέρας ούτε για φου. Ένα κλιματιστικό της ύστερης αρχαιότητος ανάδευε τον καπνό, παραιτημένο οιασδήποτε άλλης φιλοδοξίας. Μια βρύση κάπου στο βάθος – δεν ακουγόταν μα σίγουρα έσταζε. Ολόκληρο το Παγκράτι ήταν μια έκθεση χαλασμένων υδραυλικών εκείνο τον μήνα, λες κι οι βαλβίδες της περιοχής είχαν εγκαταλείψει ομοθυμαδόν την προσπάθεια. Έσταζαν και πλημμύριζαν χωρίς καμιάν εγκράτεια, και δεν είχε μπει ακόμα Ιούλιος. Καύσων ο αθηναϊκός – αχνίζαν τα τσιμέντα μέσα έξω, μα τα νερά νερά. Ξεχείλιζαν στα μωσαϊκά τα λεκανάκια των Επειγόντων – κανείς δεν ασχολούνταν με τη βλάβη. Όλο έλεγαν «αύριο», «να ηρεμήσω πρώτα», κάποιοι «τον άλλο μήνα φεύγουμε», «κανείς να το φροντίσει;». Η Έρση: «Mόνο τη νύχτα ακούγεται, σιγά».
Καλοκαίρι αυτό που πέρασε κι αυτό που θα ’ρθει. Αθήνα? η πόλη που στενεύει μέρα τη μέρα. Πέντε άνθρωποι καθηλωμένοι στους δρόμους της, στις μνήμες τους, σε όσα έγιναν και σε όσα δε θα γίνουν? σώματα που πέφτουν σωρηδόν στην άσφαλτο και το ένα μέσα στ’ άλλο. Ανάμεσά τους, μια γερασμένη χελώνα παρακολουθεί βουβή την ατελείωτη παρέλαση των ανθρώπων που έχουν ήδη εξαντληθεί, μα συνεχίζουν να πορεύονται για χάρη των άλλων. Ή χάρη ακριβώς σ’ εκείνους.
Ελληνική λογοτεχνία
Έπρεπε να γράψω ένα λάθος μυθιστόρημα. Ο αφηγητής παρασέρνει τον ήρωα σ’ όλα τα αδιέξοδα, σ’ όλα τα λάθη, τα περιγράφει και λάθος από πάνω, εκτιμά λάθος την εποχή του, τις καταστάσεις όλες, και στο τέλος ο ήρωας πεθαίνει γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο. Και πεθαίνει κι ο αφηγητής. Όλοι. Πεθαίνουν όλοι με φριχτό τρόπο, το λάθος μυθιστόρημα ξεχνιέται, και μετά από χρόνια το βρίσκει σε καλάθι ένας άλλος αφηγητής. Κάνει πλέον μισό ευρώ, αλλά δεν το αγοράζει καν.
Ελληνική λογοτεχνία
Ζω σε μια χώρα
αντικατοπτρισμό
στη θέση άλλης·
μα ποιος κατοίκησε ποτέ
τη μεταφορά.
Ένα επτάχρονο κορίτσι ονειρεύεται μια πατρίδα που ξέρει πως υπάρχει κι ας μην τη βλέπει κανείς άλλος. Ένα χωριό κοντά στα σύνορα που είναι όλα τα χωριά όπου κάποτε είδαμε για πρώτη φορά τη θάλασσα κι ας μην είχε θάλασσα. Ένα σχολικό βιβλίο της ιστορίας γεμάτο ζωτικά ψεύδη. Μια χώρα που επιζητεί το δράμα και παρακαλά να αφανιστεί. Παιδιά θαύματα που καίγονται για να βρούνε τους χρησμούς τους οι κατοπινοί. Και το μάτι του ποιητή που υπερίπταται και καταγράφει τα πάντα από ψηλά. Τι έννοια μπορεί να έχει η πατρίδα σήμερα; Σε ποιο σημείο το προσωπικό βίωμα τέμνει το συλλογικό;
Η ποιητική ενότητα «Δόξα Έβρου», δομημένη σε τρεις γεωγραφικές όσο και αλληγορικές ενότητες (Δόξα Έβρου-Άπτερα-Ελεύθερνα) διασχίζει, σε μία κυκλική πορεία, τον χρόνο και την Ιστορία· με σημείο αφετηρίας και εφαλτήριο εκτίναξης τη φαντασία ακολουθεί μια ζωή και μια χώρα που έχουν παραδοθεί στον ζόφο και την οδύνη μέχρι να οδηγηθούν στην ελευθερία και την ανύψωση.
Η Ειρήνη Γιαννάκη στην παρούσα έκδοση χαρτογραφεί με στιβαρότητα, τόλμη αλλά και αψεγάδιαστη γεωμετρία μια πατρίδα που εκτείνεται στο άπειρο, περιπαίζει εθνικούς μύθους και ξεθυμασμένες δόξες του παρελθόντος, ανασυνθέτει προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες και αναψηλαφεί όψεις της νεοελληνικής ταυτότητας από την πλευρά των κοριτσιών που δεν γράφτηκε ποτέ η δική τους πλευρά της ιστορίας, για να αποφανθεί στο τέλος πως
Η ποίηση είναι η απέναντι στεριά
που βλέπεις μα ποτέ δεν φτάνεις
μόνο που είσαι ήδη εκεί
αλλιώς δεν θα ’χες αναρωτηθεί.
Η Ειρήνη Γιαννάκη έχει δημοσιεύσει κριτικές, άρθρα και δοκίμια σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο ποίησης («Η Αλφαβήτα των πραγμάτων», Μελάνι, 2017) και μία ανθολογία ποίησης του Τέλλου Άγρα («Τέλλος Άγρας», εισαγωγή- ανθολόγηση της ιδίας, Σειρά: «Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης», Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος, 2022). Η «Δόξα Έβρου» είναι το δεύτερο ποιητικό της βιβλίο.
Ελληνική λογοτεχνία
Ένα άλμπουμ με φωτογραφίες του Ανδρέα Μπέλια από τη σημερινή Ομόνοια, μαζί με ένα εκτενές κείμενο του Γιώργου Ιωάννου. Η κίνηση της θρυλικής πλατείας και τα βαθύτερα κίνητρά της. Η τολμηρή περιγραφή και ανατομία της κοινωνίας των προσώπων που συχνάζουν εκεί. Ντοκουμέντο εποχής και συνάμα ενθύμιο. Πιο ανθρώπινο κοίταγμα προσώπων, πράξεων και σχέσεων που πολύ εύκολα καταδικάζουμε. Μνήμες και γνώμες για πράγματα, πρόσωπα και ανθρώπινες καταστάσεις.
Ελληνική λογοτεχνία
Το πρώτο μέρος της Αργώς κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1933. Το έργο ολοκληρώθηκε τρία χρόνια αργότερα σε δύο τόμους. Στην εισαγωγή του πρώτου τόμου σημείωνε ο Γιώργος Θεοτοκάς: «Σαν άρχισα αυτό το βιβλίο, η μοναδική μου πρόθεση ήτανε να ζωντανέψω μερικά ανθρώπινα πλάσματα που τριγυρνούσανε στη φαντασία μου και βασάνιζαν τις ώρες της σχόλης μου. Κατόπι, σαν προχώρησε η δουλειά, μου ήρθε η όρεξη να δώσω, μ` αυτήν την ευκαιρία, μια γενική κάπως έκθεση της ελληνικής ζωής και των προβλημάτων της εποχής μας. Έτσι η Αργώ πήρε διαστάσεις που δεν τις περίμενα».
Το βιβλίο είναι μια τοιχογραφία της Ελλάδας του Μεσοπολέμου, έτσι όπως συνταρασσόταν από ποικίλες ιδεολογίες, απ` τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και από τα αλλεπάλληλα στρατιωτικά κινήματα. Το πλήθος των ηρώων κινείται γύρω από τον ίδιο πόλο: τις τάσεις μιας γενιάς αισιόδοξης και δημιουργικής, που οι συνεχείς εθνικές καταστροφές την οδήγησαν σε βαθιά απογοήτευση
Ελληνική λογοτεχνία
Μια έγκυος γυναίκα, με καριέρα μοντέλου, δολοφονείται άγρια στη μονοκατοικία της στο Καβούρι. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και η ομάδα του αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα που τους φέρνει αντιμέτωπους με προσδοκίες που διαψεύστηκαν, κυκλώματα ντόπινγκ στον αθλητισμό κι έναν κύκλο βίας που ξεκινάει από τη Σερβία του 1995 για να καταλήξει στην Αθήνα του 2014.
Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου δικάζεται με κατηγορίες που δοκιμάζουν τις αντοχές του, καθώς αναζητά τις δικές του ευθύνες στα λάθη του παρελθόντος.
Σε αυτή την υπόθεση όλοι είναι ύποπτοι και οι ανακρίσεις φέρνουν στο φως μια πόλη που μετατρέπεται σε κλειστό δωμάτιο. Το ερώτημα που τίθεται είναι μέχρι πού μπορείς να φτάσεις όταν δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις. Όταν διαπιστώνεις ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία.
Η ιστορία αποτελεί το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας και δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε η πόλη, το φως και το σκοτάδι της.
Ελληνική λογοτεχνία
Μια νεαρή κοπέλα από την Γκάνα βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε μια λίμνη αίματος στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και η ομάδα του θα κληθούν να εξιχνιάσουν μια υπόθεση που τυλίγεται σαν κουβάρι γύρω τους, ενώ ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Η δίνη στην οποία θα βρεθεί ο αστυνόμος, το παρελθόν του αλλά και η σχέση με τον προφυλακισμένο γιο του θα τον αναγκάσουν να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί προκειμένου να ρίξει φως στην υπόθεση και τελικά στον ίδιο τον εαυτό του.
Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τον αδύναμο κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί αθώος.
Οι Αλκυονίδες μέρες αποτελούν το δεύτερο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας, με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο.
Ελληνική λογοτεχνία
Ένας σκηνοθέτης βρίσκεται άγρια δολοφονημένος στο υπόγειο του Θεάτρου Πλάκας. Ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος και οι συνεργάτες του θα κληθούν να διαλευκάνουν μια υπόθεση που αναμένεται να απασχολήσει την κοινή γνώμη. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι θα χρειαστεί να αναζητήσουν τα αίτια της δολοφονίας στο σκοτεινό παρελθόν του σκηνοθέτη, ξετυλίγοντας ένα κουβάρι κοινών μυστικών, συγκάλυψης και βίας στην καρδιά της σημερινής Αθήνας.
Ταυτόχρονα, ο γιος του σαρανταπεντάρη Αστυνόμου συλλαμβάνεται με κατηγορίες που θα τον αναγκάσουν να βουτήξει στο δικό του οικογενειακό παρελθόν. Η πίεση του χρόνου και τα σφραγισμένα στόματα θα αποδείξουν ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απλά για όσους βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα.
Σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι ένοχοι, κάποιοι θα πληρώσουν το τίμημα, μεταξύ αυτών και ο Χάρης Κόκκινος. Οι ανακρίσεις θα συνθέσουν μια τοιχογραφία των κατοίκων της Αθήνας που πρωταγωνιστεί σε μια ιστορία που δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η πόλη και τίποτα δεν θα μείνει στο σκοτάδι κάτω από τον λαμπρό ήλιο της.