Θησέας, μια δεύτερη ζωή

Στις 2 Ιουλίου του 2022, µια ένοπλη ληστεία στη Γενεύη προκάλεσε πάταγο και µονοπώλησε την επικαιρότητα. Το βιβλίο αυτό αφηγείται την ιστορία της.

Ένα τέλειο ζευγάρι, η Σοφί και ο Αρπάντ Μπράουν, ζει ειδυλλιακά σε µια πολυτελή έπαυλη από γυαλί, σ’ ένα από τα πλουσιότερα προάστια της πόλης, µέσα στα δάση. Εκείνη είναι δικηγόρος κι εκείνος εργάζεται για µεγάλη ιδιωτική τράπεζα. Πολύ σύντοµα, όµως, κι ενώ τα τεσσαρακοστά γενέθλια της Σοφί πλησιάζουν, τα πράγµατα θ’ αρχίσουν ν’ αλλάζουν. Η Καρίν και ο Γκρεγκ είναι γείτονες και φίλοι του ζεύγους Μπράουν. Η Καρίν δουλεύει σε µπουτίκ ρούχων και ο Γκρεγκ είναι αστυνοµικός µε πολύ καλή φήµη. Η Σοφί όµως του γίνεται έµµονη ιδέα κι αρχίζει να την παρακολουθεί ακόµη και στις πιο ιδιωτικές της στιγµές. Ταυτόχρονα, ένας µυστηριώδης τύπος περιτριγυρίζει το σπίτι των Μπράουν. Κάποιος που ετοιµάζεται να προσφέρει στη Σοφί ένα δώρο για τα γενέθλιά της που θα τη συγκλονίσει. Κάποιος που γνωρίζει από παλιά τους Μπράουν και τα µυστικά τους. Πώς όλα αυτά τα πρόσωπα συνδέονται µε µια ληστεία που θα γίνει σ’ ένα από τα µεγαλύτερα κοσµηµατοπωλεία της Γενεύης;

«Ένα θρίλερ µε διαβολική τεχνική!» La Τribune de Genève
«Θα µπορούσε να πει κανείς πως η έκφραση page turner εφευρέθηκε για τον Ζοέλ Ντικέρ!» Télérama

Οι αδερφές Μπλου ήταν πάντα δεμένες, παρότι εξαιρετικά διαφορετικές.

Η Έιβερι, η μεγαλύτερη, είναι μια καθωσπρέπει δικηγόρος που μένει στο Λονδίνο, κρύβει όμως ένα μυστικό που θα μπορούσε να καταστρέψει ολοκληρωτικά την τέλεια ζωή της.

Η Μπόνι, πρωταθλήτρια πυγμάχος, έπειτα από μια βαριά ήττα παράτησε το μποξ και πλέον δουλεύει ως πορτιέρισσα σε ένα μπαρ στο Λος ‘Αντζελες. Ώσπου ένα βράδυ μια απερίσκεπτη πράξη της την αναγκάζει να φύγει από την πόλη.

Η Λάκι, η αντιδραστική μικρότερη αδερφή, είναι μοντέλο στο Παρίσι, μα έχει έρθει πια η ώρα να υποστεί τις συνέπειες της άστατης ζωής της.

Τρίτη στη σειρά ήταν η Νίκι, της οποίας ο απροσδόκητος χαμός έναν χρόνο πριν κλόνισε τις υπόλοιπες και τάραξε την ισορροπία της τετράδας.

Όταν οι τρεις εναπομείνασες αδερφές συναντιούνται στη Νέα Υόρκη με σκοπό να αποτρέψουν την πώληση του σπιτιού όπου μεγάλωσαν, διαπιστώνουν ότι μόνο αν ξανάρθουν κοντά θα καταφέρουν να νικήσουν το πένθος, τον εθισμό και τη θλίψη και να ερωτευτούν ξανά τη ζωή.

Ο Φρόυντ ίδρυσε την ψυχανάλυση σε μια ιστορική φάση της ανθρωπότητας όπου οι ευρωπαικές κοινωνίες έχαιραν σχετικής γαλήνης και προόδου. Είναι ενδεικτικό ότι η προώθηση της ψυχανάλυσης εντάχθηκε σε μια περίοδο όπου το ψυχικό σύμπτωμα τέθηκε ως αντικείμενο θεραπείας διαμέσου της λειτουργίας της σκέψης και της ομιλίας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, έξω από το οικογενειακό περιβάλλον και τους θρησκευτικούς θεσμούς.

Η υστερία και οι υστερικές ασθενείς οδήγησαν τον Φρόυντ να δομήσει το εργαλείο της ψυχανάλυσης εντυπωσιασμένος από τη δύναμη της ασυνείδητης σεξουαλικότητας, η οποία δημιουργούσε συμπτώματα ως διέξοδο στη μη πραγμάτωση μιας ασυνείδητης απαγορευμένης επιθυμίας. Βρήκε στην τραγωδία του Οίδίποδα την πυρηνική ανθρώπινη φαντασίωση, που αφορά τον οικογενειακό πυρήνα.

Ο Φρόυντ πρωτοέγραψε για την υστερία γύρω στα 1893, μετά από τα χρόνια εκπαίδευσης που πέρασε στο Παρίσι, με καθηγητή τον φημισμένο Charcot. Είχε αντιληφθεί ότι το υστερικό σύμπτωμα, παρ’ όλη τη σωματικότητά του, συνδέεται με ψυχικό δημιουργήματα, και μάλιστα συμβολικής φύσης, με σεξουαλικό χαρακτήρα.

Εν αρχή είναι το σώμα με τις διεγέρσεις του, τα ερεθίσματα, τον αισθητηριακό κόσμο του, την κινητικότητά του, την ευχαρίστηση και τη δυσαρέσκεια. Έρχεται σε επαφή με τους άλλους και τα πράγματα που θα εγγράφουν προοδευτικό ως εσωτερικές αναπαραστάσεις κι αντικείμενα.

Ο Φρόυντ παρακολούθησε την Ντόρα το 1900, έγραψε για την περίπτωση το 1901, και τη δημοσίευσε αργότερα, το 1905, για λόγους εχεμύθειας, υπό τον τίτλο Απόσπασμα μιας ανάλυσης υστερίας.

Στη συζήτηση των ψυχοσωματιστών, αυτό που διαφαίνεται είναι οι δυσκολίες της Ντόρας να απαντήσει στις ψυχικές συγκρούσεις, ελλείψει μιας ευκαμψίας και ρέουσας επικοινωνίας ανάμεσα στις διάφορες πλευρές που συνιστούν τον ψυχικό της κόσμο. Το σώμα της γίνεται το πεδίο έκφρασης των συγκρούσεων, όχι μόνο της επίλυσής τους, αλλά κυρίως της μη δυνατότητάς τους ψυχικής απορρόφησης.

Μέσα από τη συζήτηση των ψυχοσωματιστών, η Ντόρα μοιάζει να χρησιμοποιεί τα συμπτώματά της ως ασπίδα απέναντι στη βαριά ατμόσφαιρα της παιδικής ηλικίας της και στα υπερδιεγερτικά γεγονότα της εφηβείας της.Υπ’ αυτή την έννοια, η υστερία της αποτελεί συχνά ένα είδος αλεξιδιεγέρσιου, που αποδεικνύεται με τον καιρό χρόνιο και εύθραυστο.Όταν, μάλιστα, δεν είναι ούτε κι αυτό ικανό να αμυνθεί και να προστατέψει, τότε η σωματική αρρώστια μπορεί να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα της ψυχικής καταστροφικότητας.