Άγρα

Η ιστορία “Ο καλεσμένος του Δράκουλα” δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1914, δύο μόλις χρόνια από το θάνατο του Στόουκερ, ως μέρος της ανθολογίας διηγημάτων “Ο καλεσμένος του Δράκουλα και άλλες παράξενες ιστορίες”, που την επιμελήθηκε η χήρα του Florence Balcombe. Φημισμένη καλλονή της εποχής και πρώην αγαπημένη του Oscar Wilde, η Μπάλκομπ ακολούθησε τον άγραφο νόμο που σχεδόν επιβάλλει στην τεθλιμμένη χήρα να αξιοποιήσει με κάποιο τρόπο ακόμα και τη στάχτη από τα τσιγάρα της εκλιπούσης μεγαλοφυΐας είτε για λόγους διάσωσης και διαφύλαξης του έργου είτε για λόγους βιοπορισμού ή οικονομικής διασφάλισης (συχνά πρόκειται για συνδυασμό προθέσεων διπλά επικερδή, ειδικά όταν έχει εκλείψει από τον ορίζοντα οποιαδήποτε υπόνοια που μπορεί να οδηγήσει σε ηθική απομείωση της χήρας).

Στην εισαγωγή του βιβλίου η Μπάλκομπ περιγράφει την ιστορία ως επεισόδιο από την πλοκή του “Δράκουλα”, που κόπηκε από την τελική μορφή του μυθιστορήματος λόγω έκτασης, αλλά ενδέχεται να παρουσιάζει ενδιαφέρον για τους αναγνώστες, τους λάτρεις και τους μελετητές του έργου του συζύγου της. Πολλοί απ’ αυτούς τους μελετητές θεωρούν πώς ο συγγραφέας σκόπευε αρχικά να δώσει στη συγκεκριμένη ιστορία τη θέση του πρώτου κεφαλαίου στο μυθιστόρημά του, μια και σχετικές αναλύσεις στο χειρόγραφο καταδεικνύουν πώς όντως υπήρχε ένα πρώτο κεφάλαιο, που αργότερα αφαιρέθηκε. Κάπως έτσι προκύπτει και η εικασία ότι ο ανώνυμος κεντρικός χαρακτήρας του “Καλεσμένου” είναι ο Τζόναθαν Χάρκερ (ή έστω μια πρώιμη εκδοχή του), ο νεαρός Άγγλος δικηγόρος που ταξιδεύει στην Τρανσυλβανία και εξελίσσεται σ’ έναν από τους βασικούς ήρωες του Δράκουλα – εξάλλου ο συγγραφέας τον έχει πλάσει από το ίδιο υλικό: Αυτό του ακραίου ρασιοναλισμού, που αρχικά λειτουργεί ως αντίβαρο στο γοτθικό «μελόδραμα», όπως σταδιακά εξελίσσεται και το αναδεικνύει καλύτερα όταν, εν τέλει, οι κανόνες του συγκεκριμένου είδους αναλαμβάνουν ολοκληρωτικά τα ηνία. […] (Απόσπασμα από την εισαγωγή της Ευαγγελίας Κουλιζάκη)

Τη Βαλπούργεια νύχτα, σύμφωνα με την πεποίθηση εκατομμυρίων ανθρώπων, ο διάβολος κυκλοφορούσε ελεύθερος – τότε άνοιγαν οι τάφοι και οι νεκροί έβγαιναν και περπατούσαν. Τότε όλα τα σατανικά όντα της γης και του νερού και του αέρα συνυπήρχαν σε μακάβριο ξεφάντωμα. Αυτό ακριβώς το μέρος ήθελε να αποφύγει ο οδηγός. Εδώ ήταν το προ αιώνων αποδεκατισμένο και ερημωμένο χωριό. Εδώ ήταν η κοιτίδα της αυτοκτονίας· κι εδώ ακριβώς βρισκόμουν μόνος – χωρίς ενισχύσεις, να τρέμω απ’ το κρύο μέσα σ’ ένα σάβανο από χιόνι, υπό την απειλή της επερχόμενης άγριας θύελλας. Χρειάστηκε να επιστρατεύσω όλα τα φιλοσοφικά και θεολογικά γνωστικά εργαλεία που είχα διδαχθεί και όλο μου το σθένος, για να μην καταρρεύσω σ’ έναν παροξυσμό τρόμου. Η Βαλπούργεια νύχτα είναι μοτίβο του γερμανικού Ρομαντισμού· το χρησιμοποίησαν ο Γκαίτε, ο Μέντελσον κ.ά. Ο Ιρλανδός Στόουκερ, ως προοίμιο στο διάσημο μυθιστόρημά του, κάνει άμεση αναφορά στον γερμανικό Ρομαντισμό. Ο ήρωάς του, που έχει τα χαρακτηριστικά του Τζόναθαν Χάρκερ, διασχίζει τη Γερμανία για να πάει να συναντήσει στην Τρανσυλβανία τον κόμη Δράκουλα και μυείται σε τούτο το «μακάβριο ξεφάντωμα» της γερμανικής λογοτεχνικής παράδοσης. […] (Απόσπασμα από την παρουσίαση της έκδοσης)