Ξένη λογοτεχνία
Το Κάτι έχω να σας πω παρακολουθεί την πορεία ενός επιτυχημένου ψυχαναλυτή που, στις αρχές του βιβλίου, συλλογίζεται τα χρόνια της ενηλικίωσής του στα προάστια του Λονδίνου, τη δεκαετία του 1970, τον πρώτο του έρωτα (σχέση που εξακολουθεί να τον στοιχειώνει) και μία βάναυση πράξη βίας από την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει. Το μυθιστόρημα καταγράφει με εξαιρετικό τρόπο την αίσθηση σεξουαλικής ελευθερίας και την ευφορία της κουλτούρας των ναρκωτικών εκείνης της δεκαετίας – όπως και τη βίαιη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κεφαλαίου. Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αποτελούν παραστατικό φόντο στα δραματικά γεγονότα που θα συμβούν τριάντα χρόνια αργότερα καθώς οι πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν τη φθορά της μέσης ηλικίας, με τα νεανικά τους τραύματα να μην έχουν επουλωθεί. Κάποιες στιγμές κωμικό, κάποιες άλλες επίπονα τρυφερό, το μυθιστόρημα ασχολείται με τις σχέσεις αντρών και γυναικών, γονέων και παιδιών. Με ακλόνητη επιδεξιότητα ο Κιουρέισι έχει δημιουργήσει μια αξιομνημόνευτη ομάδα αναγνωρίσιμων χαρακτήρων, που όλοι τους παλεύουν με τα όριά τους ως ανθρώπινα όντα, κυνηγημένοι από το παρελθόν, ώσπου βρίσκουν την εσωτερική δύναμη να συγχωρήσουν – τον εαυτό τους κυρίως.
Ο Ρόμπερτ Τζόνσον (1911–1938) άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή από όλους τους τραγουδιστές των μπλουζ. Επηρέασε τον Muddy Waters όσο κανείς άλλος, στάθηκε πηγή έμπνευσης για τον Έρικ Κλάπτον, τους Rolling Stones και για μια ολόκληρη γενιά του ροκ εν ρολ, ενώ τα τραγούδια του εντυπωσιάζουν με τη δύναμη και την πρωτοτυπία τους όσο και με την ευαισθησία τους. Παρ’ όλα αυτά μεγάλο μέρος της ζωής του παραμένει μέχρι σήμερα στο σκοτάδι, και ο Ρόμπερτ Τζόνσον αποτελεί μια από τις πιο αινιγματικές και μυστηριώδεις φυσιογνωμίες των μπλουζ. Οι διαστάσεις του μύθου του, που μερικές φορές υπερκάλυψαν τη μουσική του, στάθηκαν η αιτία για τις αμέτρητες ιστορίες, τις ανεκδοτολογικές αφηγήσεις, τα κινηματογραφικά σενάρια – η ταινία Crossroads (1986) – καθώς και πλήθος αφιερώματα. Το στοίχημά του με τον διάβολο θυμίζει τον Φάουστ και βρίσκεται στην καρδιά των μύθων των μπλουζ.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Μέσα από αναφορές τρίτων, στενών φίλων, θαυμαστών ή ανταγωνιστών, συγκροτείται μια ενιαία αφήγηση γεμάτη περιστατικά από τη ζωή και την καθημερινότητα του Άρθουρ Σοπεγχάουερ, αναδεικνύοντας στοιχεία διαφωτιστικά του χαρακτήρα του, καθώς, βεβαίως, και του πυρήνα της φιλοσοφίας του. Οι συναντήσεις του με θαυμαστές του, οι πολύτιμες συμβουλές του προς τους νέους, οι βόλτες με το σκυλάκι του και οι λογομαχίες στο περίφημο ξενοδοχείο Englischer Hof, του οποίου υπήρξε θαμώνας για πολλά χρόνια, συνθέτουν όλα την εικόνα ενός πρόσγειου και εμπνευστικού δασκάλου, που η σκέψη του εκτιμάται αλλά και πολεμάται. (Μοναδικές, άλλωστε, οι σελίδες όπου καταφέρεται εναντίον του Χέγκελ και των υπόλοιπων ιδεαλιστών!) Η εξουσία, ο γάμος, οι θρησκείες, τα φιλοσοφικά συστήματα, η τέχνη, η λογοτεχνία, η πρόσληψη άλλων συγγραφέων είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που τον απασχολούν.
Οι Συνομιλίες του Άρθουρ Σοπεγχάουερ διαβάζονται, επομένως, είτε ως ανεπίσημη βιογραφία είτε ως μικρή εισαγωγή στο έργο του φιλοσόφου.
Ξένη λογοτεχνία
Μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια που καταλήγει σ’ έναν κρυπτογραφικό γρίφο, ένα ταξίδι στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, μια τελετουργία διάβασης προς το ανόσιο: μεσ’ από φουρτουνιασμένες θάλασσες, ανταρσίες, ναυάγια, κανιβαλισμούς και ξωτικά νησιά με επικίνδυνους κατοίκους, ένας ιδιοφυής συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη του σε μια κάθοδο στο ασυνείδητο, σε μια πάλη του λευκού με το μαύρο, ή και σε μια λαζαρική ανάσταση, αφού ο νεκρός ήρωας, που είναι ζωντανός, διεκδικεί από τον συγγραφέα την πατρότητα του έργου.
Το πρώτο πεζογράφημα του Edgar Allan Poe, το “σημαντικότερο έργο του” κατά τον Borges, που επηρέασε πλήθος γνωστών συγγραφέων.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Η ζωή των αυτοχθόνων έρχεται, όπως είναι φυσικό, σε αντίθεση με τους πολιτισμούς που επικρατούν στις μέρες μας, και την αναμέτρηση του πλούσιου επιδρομέα με τους νόμους και τα δικαιώματα των φτωχών.
Προτού αποικηθεί από τους λευκούς, η Αυστραλία ήταν η τελευταία γωνιά της γης που οι κάτοικοί της δεν ήταν βοσκοί ή γεωργοί, αλλά περιπλανώμενοι κυνηγοί.
“Τα Μονοπάτια των Τραγουδιών”, το οποίο ο Bruce Chatwin αφιερώνει στους περιπλανώμενους ανθρώπους, ποτίζεται από τη βαθιά αισιοδοξία ότι ο άνθρωπος δεν είναι από τη φύση του ούτε πολεμοχαρής ούτε επιθετικός, αλλά ένα φιλειρηνικό και τραγουδοποιό είδος με αυξημένη ικανότητα προσαρμογής και πεπρωμένο του την αναζήτηση της αλήθειας.
Ποίηση
Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή.
Σε περιέχω όπως τ’ αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.
Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει
μες στα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.
Σ’ αγρικώ με την ίδια διάθεση που ο Ερυθρίδερμος
κολλάει το αυτί του χάμω, για ν’ ακούσει
τον καλπασμό του αλόγου.
Ελληνική λογοτεχνία
Δεν σου κρύβω ότι κατά βάθος όπως κάθε μάνα που μεγαλώνει αγόρι με… με το αυτό του… πώς να το πω… κατάλαβες, χάρηκα, χίλιες φορές να τον μαζεύω από τα γήπεδα παρά από τις μπιμπιμπό και τα πατίνια. Στάξε μου λίγο γάλα, μωρή. Μια σταγόνα. Φτάνω στα γηπεδάκια, ρωτάω, ξαναρωτάω, και εκεί που έχω ξελαρυγγιαστεί κι έχω λαχανιάσει, μπαμπάκι το στόμα μου, και δεν έχω πια ανάσα να φωνάξω κι έχει πιάσει και ψύχρα, σουρούπωνε. Φτάνει, μωρή, το γάλα. Εκεί είναι αλάνα, δεν είναι πλατεία να κόβει λίγο, τον εντοπίζω να βγαίνει σεινάμενος κουνάμενος από ένα περιβολάκι, ο Θεός να το κάνει. Ήθελα να ’ξερα, για ομορφιά το παράτησαν εκεί οι αχαΐρευτοι του δήμου; Κάτι πικροδάφνες σαν ανάποδο γαμώτο. Και τότε, τσουπ, ξοπίσω του βγαίνει και ο γιος της Αλβανίδας με κατεβασμένα παντελόνια, αυτός που δουλεύει στο σουβλατζίδικο του μπαρμπα-Μήτσου του Κρητικού, τον αναγνώρισα με την πρώτη».
Η Λόλα Καραμπόλα στέκεται μπροστά στον θαμπό καθρέφτη του μπάνιου, τυλιγμένη σε μια πετσέτα με τα αρχικά του Ε.Σ. Αρπάζει μια μπλούζα από τα άπλυτα και, καθώς τον καθαρίζει από την υγρασία, μέσα του βλέπει τα χρόνια του δημοτικού να περνάνε σαν σκηνές από ταινία. Πίσω από τις κλειστές πόρτες, στο δυομισάρι της προσφυγικής συνοικίας, αντιλαλούν τραγούδια και κατάρες. Έξω παραμονεύουν κραξίματα, αστυνομουνίες και καραμπόλες. Στον καθαρό καθρέφτη παρατηρεί ξανά το ξένο ρούχο, το σώμα της.
Ένα βιβλίο για την ιστορία της αστυνόμευσης στην Ελλάδα.
Το βιβλίο παρακολουθεί μια ομάδα βρετανών αξιωματικών που κλήθηκαν το 1918 να δημιουργήσουν την Αστυνομία Πόλεων στην Αθήνα, τον Πειραιά, την Πάτρα και την Κέρκυρα. Έτσι ερχόμαστε σε επαφή με τα βασικά υλικά απ’ τα οποία φτιάχτηκε η ελληνική αστυνομία: τις πρώτες πεζές περιπολίες, το Τμήμα Τροχαίας Κίνησης, τους κανόνες προστασίας των ζώων, τα δακτυλικά αποτυπώματα και τη στατιστική, τις μυστικές υπηρεσίες, τις παρακολουθήσεις, την αστυνομική σχολή της Κέρκυρας, την πρώτη αστυνομική απεργία το 1929, τις εργασίες του Τμήματος Ηθών και πολλά άλλα.
Μια κοινωνική και πολιτική ιστορία της αστυνομίας, μια ιστορία για τον τρόπο με τον οποίο αναδιοργανώθηκαν οι σχέσεις κράτους και κοινωνίας στον Μεσοπόλεμο
Ελληνική λογοτεχνία
Με αφορµή τη Διεθνή Συνάντηση Λογοτεχνών, η Αριάν, Ελληνίδα συγγραφέας που ζει στο Παρίσι, θα ταξιδέψει σε µια απόµακρη επαρχία της Κίνας. Σε µια πόλη που δεν θα µάθει να προφέρει τ’ όνοµά της, ψάχνοντας να αγοράσει τσάι, θα βρεθεί µόνη µε τον ποιητή Γε-Τιαν. Με την επιστροφή της στο Παρίσι, λίγο πριν ξεσπάσει η πανδηµία, θα ξεκινήσουν µια αλληλογραφία που θα διαρκέσει λίγο και θα διακοπεί απότοµα.
Αντιµέτωπη µε τη νέα πραγµατικότητα –έναν σύντροφο που δεν αντέχει να περάσει και δεύτερο λοκντάουν στο Παρίσι, τη δουλειά της σ’ ένα λύκειο που παραµένει ανοιχτό και τις εβδοµαδιαίες συναντήσεις µε τον µόνο γιατρό που δεν φοράει µάσκα–, η Αριάν θα ξανακάνει το ταξίδι της στην Κίνα µε πυξίδα ό,τι διέσωσε η µνήµη κι ό,τι θα βρει ψάχνοντας από µόνη της. Ποια είναι η άλλη Ηµέρα των Νεκρών; Ποια είναι η ιστορία των δυο εραστών που τα ονόµατά τους δεν αναφέρθηκαν στην Κίνα ποτέ; Ο ποιητής της είναι δυνατόν να µην τους ξέρει;
Σε µια αφήγηση που γίνεται κυκλωτική, Δύση και Κίνα αναδύονται µέσα από το προσηλωµένο βλέµµα ανθρώπων που αγωνίζονται να γεφυρώσουν το χάσµα ανάµεσα στον φόβο και στην αταραξία.
Ξένη λογοτεχνία
Για τις ανάγκες της διδακτορικής του διατριβής σχετικά με το τι σημαίνει να ζεις στην ύπαιθρο τον 21ο αιώνα, ο φοιτητής Εθνολογίας Νταβίντ Μαζόν εγκαταλείπει το Παρίσι και μετακομίζει σε ένα λιτό χωριό της γαλλικής επαρχίας. Εγκατεστημένος στο αγρόκτημα της Ματίλντ και του Γκαρύ, και γρήγορα εξοπλισμένος με ένα μηχανάκι, χρήσιμο για τη διεξαγωγή των ερευνών του, ο νεοφερμένος αρχίζει να κρατά ημερολόγιο, καταγράφοντας μικρά γεγονότα και τοπικά έθιμα, αποφασισμένος να ορίσει και να αποτυπώσει την πεμπτουσία της αγροτικής ζωής. Για να βυθιστεί καλύτερα στο πνεύμα του τόπου, ο Νταβίντ γίνεται συχνός επισκέπτης του Καφέ των Ψαράδων και του πληθωρικού δημάρχου Μαρσιάλ, ο οποίος ως ο ιδιοκτήτης του τοπικού γραφείου κηδειών είναι ο αμφιτρύωνας του ετήσιου Συμποσίου της Συντεχνίας των Νεκροθαφτών, μιας γιγαντιαίας τριήμερης γιορτής κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θάνατος δίνει μια ανάπαυλα ώστε οι νεκροθάφτες —και οι αναγνώστες— να διασκεδάσουν χωρίς ενδοιασμούς.
Σε μια μυθική αφθονία φαγητού, σπονδών και λέξεων, σε ένα αδιάκοπο μπρος πίσω μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, ακολουθώντας τις ιδιοτροπίες του Τροχού του Χρόνου στον οποίο ο Θάνατος ανασταίνει τις ψυχές που αιχμαλωτίζει, ο συγγραφέας της Πυξίδας (Βραβείο Goncourt 2015) αποκαλύπτει τον λαϊκό πολιτισμό σε όλο το βάθος του, επιστρατεύοντας τη μυθολογία, τη λογοτεχνία, την πολιτική και την επιστήμη για να ζωογονήσουν με τους χυμούς τους μια αφήγηση γεμάτη οίστρο, ιλαρότητα και χιούμορ.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Υπήρξε αναμφίβολα μια από τις εμβληματικές εικόνες του εικοστού αιώνα: δύο αγόρια, δύο νεαροί πρίγκιπες, να περπατούν πίσω από το φέρετρο της μητέρας τους, καθώς ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθούσε συγκλονισμένος, βυθισμένος στην απόλυτη θλίψη – και στην αβεβαιότητα. Όσο η Νταϊάνα, Πριγκίπισσα της Ουαλίας, οδηγούνταν στην τελευταία της κατοικία, δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνταν πώς ένιωθαν και τι σκέφτονταν αυτά τα δύο παιδιά. Όπως ασφαλώς και πώς θα εξελίσσονταν οι ζωές τους από εκείνη την ημέρα και έπειτα.
Και αυτή επιτέλους είναι η ιστορία του Χάρι.
Σφραγισμένη από την ορμητική, αφοπλιστική ειλικρίνεια του συγγραφέα, η ΡΕΖΕΡΒΑ αποτελεί ένα εκδοτικό ορόσημο, ένα βιβλίο αποκάλυψη, πλημμυρισμένο από βαθιά επίγνωση και σκληρά κερδισμένη σοφία για την αέναη δύναμη και νίκη της αγάπης που αφήνει πίσω της τον πόνο.
Ταυτόχρονη έκδοση σε 16 γλώσσες σε όλο τον κόσμο.
Ξένη λογοτεχνία
Το μυθιστόρημα περιγράφει τη ζωή και τη σταδιοδρομία του Στόουνερ, ενός βαηθού καθηγητή της Αγγλικής Φιλολογίας: τη διδασκαλία του, τις σχέσεις του στο Πανεπιστήμιο, τις φιλίες του, την αποτυχία του γάμου του αλλά και τον έρωτά του για μια νεαρή καθηγήτρια, σχέση που θα εμπλακεί αναπόφευκτα στις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς της πανεπιστημιακής ζωής.
“Το σημαντικότερο στοιχείο του μυθιστορήματος, γράφει ο συγγραφέας, είναι η συνείδηση του έργου, του επαγγέλματος που έχει ο Στόουνερ… Η αγάπη για κάτι είναι αυτό που μετράει”.