Επί κλίνης κρεμάμενος

8.55

Εκδόσεις:

Σελίδες: 112

Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290

Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr

Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.

Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.

Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.

Όσοι αγόρασαν αυτό το προϊόν, επέλεξαν επίσης

Γκυγιώμ Απολλιναίρ

Εξέχουσα φιγούρα της πρώιμης αβάν-γκαρντ και συστηματικός εκφραστής του πνεύματος αφαίρεσης και αμφισημίας που χαρακτήρισε τα κινήματα του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη, ο Γκιγιόμ Απολλιναίρ (1880-1918) αποτέλεσε βασικό εμπνευστή των επονομαζόμενων «ιστορικών πρωτοποριών» καθώς και ονοματοθέτη κάποιων εκ των πλέον επιδραστικών καλλιτεχνικών κινημάτων του 20ού αιώνα: του Σουρεαλισμού, του Κυβισμού, του Ορφισμού. Τα Καλλιγράμματα: Ποιήματα της Ειρήνης και του Πολέμου (1913-1916) –μια συλλογή 84 ποιημάτων οργανωμένων σε 6 ντοσιέ– εκδόθηκαν για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1918 από την Mercu­re de France, λίγους μήνες μετά τον πρόωρο θάνατο του ποιη­τή από την Ισπανική γρίπη και δύο χρόνια μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από σφαίρα στον κρόταφο. Πέρα από την αριστουργηματική μετατροπή του αυτοβιογραφικού βιώματος της διαλυτικής επίδρασης του πολέμου σε πανανθρώπινο, η μορφολογική ιδιαιτερότητα του συνδυασμού της ποιητικής γραφής με την ιδεογραμματική διάταξη εντάσσει τα Καλλιγράμματα σε μια μακρά διαπολιτισμική παράδοση οπτικής ποίησης, ενώ παράλληλα τα καθιστά αντικείμενα-γεννήτορες μιας ολόκληρης μοντέρνας κοσμοαντίληψης για το πώς σημαίνουν οι λέξεις, οι εικόνες και τα πράγματα. Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει έναν πιστό επανασχεδιασμό του πρωτότυπου τόμου στα Γαλλικά, μεταφρασμένου για πρώτη φορά στο σύνολό του στην Ελληνική γλώσσα.

22.00

Θανάσης Τριαρίδης

ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Όταν πεθάνω
οι φίλοι που θέλετε να με θυμάστε
να ξυπνάτε τις νύχτες
και να ψάχνετε στα κινητά σας αν βρέχει στην Αντίς Αμπέμπα,
αν κατεβάζει λάσπη ο χείμαρρος στο Ορφανοτροφείο της Τέσφα,
αν το κροτάλισμα της μπόρας στη λαμαρίνα
φοβίζει τον ύπνο των παιδιών.
Σε αυτήν την αναζήτηση
(και όχι σε βιβλία ή κείμενα ή λέξεις)
θα φωλιάζει η μνήμη μου.
Εκεί θα είμαι,
στο άγγιγμα του δαχτύλου σας στην οθόνη αφής σας,
και θα σας περιμένω να ξημερώσει
για να μου πείτε πως η λαμαρίνα άντεξε,
πως τα παιδιά ξυπνήσανε καλά.

10.00

Θανάσης Τριαρίδης

Όταν τη νύχτα

σκύβω στο κρεββάτι σου και σε σκεπάζω,

εύχομαι σχεδόν αντανακλαστικά

αυτό που εύχονται οι μπαμπάδες εδώ και χιλιάδες χρόνια,

να είσαι γερή, να μεγαλώσεις – αυτό μονάχα.

Και ορκίζομαι, πως ετούτη η ευχή μου αρκεί,

τίποτε άλλο δεν θα τολμούσα να ζητήσω.

 

7.00

Ποίηση

Σπέρματα

Νικόλας Β.Μυλωνόπουλος

Ανώμαλος αγέρας φέρων ηχηρότατο στεναγμό
Πένθος κατηφές τόσο πολύ για μοιρολατρία :
Ξέφρενος αγέρας, ότε νέφος σκυθρωπό
Κωδωνοκρούει πενθίμως την ολονυχτία :
Λυπητερή καταιγίδα, όπου τα δάκρυά της ματαιότητα,
Γυμνά δασύλλια, όπου τα κλαδιά των εντατικότητα,
Ευρέα σπήλαια και πρωτεύουσα η οδυνηρότητα, —
Θρηνώ, για την επίγεια κακία!

10.60

Μαρία Κούρση

Μια ποιητική ιστορία σαράντα ετών. Μια αφηγηματική σύνθεση με αδημοσίευτα, αλλά και δημοσιευμένα ποιήματα σε νέα γραφή, ενωμένα ή διαλυμένα, μέσα στη νέα μορφή. Οι τίτλοι έχουν την ιστορία τους, τα ποιήματα μιαν άλλη, οι ενότητες, η φωνή, η σιωπή, η σκηνή, οι πρόβες, η αυλαία που ανοίγει και κλείνει, ο χρόνος που τα διατρέχει, η ιστορία του, ο Λόγος? και εντέλει η ποίηση.

Στο δέκατο έβδομο βιβλίο της Μαρίας Κούρση, με τίτλο «Εξόδιος Αέρας».

«Οι ιστορίες μου δεν έχουν πια τέλος
Οι ιστορίες μου δεν έχουν πια ιστορία
Είναι ένας άνθρωπος αφηρημένος
Την ώρα μιας γιορτής
Οι ιστορίες μου»

Όπως έγραψε ο συγγραφέας και κριτικός Κώστας Βούλγαρης στο βιβλίο του «Η δικια? μας Ελε?νη – Ψηφι?δες και προ?σωπα της συ?γχρονης ποι?ησης» (Εκδοτικη? Αθηνω?ν, 2022): «Η εικονοποιία της Μαρίας Κούρση, σε αχνούς τόνους, προτιμά για φόντο το ορισμένο πλαίσιο του δωματίου, το φευγαλέο πέρασμα από την πόλη και τους δρόμους της, τα χαρακτηριστικά σημεία των εποχών, ενώ κάποτε οι λέξεις εισβάλλουν στο κάδρο, αφού κι αυτές στην ποίηση της Κούρση έχουν υπόσταση και μοίρα σωματική.
Εν συνόλω όμως κυριαρχεί η ανθρώπινη φιγούρα, μέτρο των πραγμάτων και έδρα του βλέμματος, και δι’ αυτής η εικόνα ενσωματώνει μια κίνηση αργή, που την εγγράφει τμηματικά, διευρύνοντας την έκταση του ποιήματος, τον χώρο που μέσα του κινείται.
Ο μοναδικός, συνθετικός μινιμαλισμός της Μαρίας Κούρση, κατοχυρώνει την ιδιαιτερότητα της φωνής της, μέσα στο σύγχρονο ποιητικό γίγνεσθαι».

 

10.00