Μια κωμόπολη της Πορτογαλίας, υπό το φασιστικό καθεστώς του Σαλαζάρ, γύρω στο1940. Κοινωνική ανισότητα, φτώχια και εξαθλίωση. Μια παρέα από παιδιά του δρόμου που προσπαθούν να επιβιώσουν και να βρουν χαρά. Το καλοκαίρι βιώνουν την παιδική εργασία σε ένα παμπάλαιο κεραμοποιείο. Τις άλλες εποχές αλητεύουν, κλέβουν, ζητιανεύουν, κάνουν ό,τι μπορούν… Στο κατώφλι της εφηβείας γνωρίζουν τον κόσμο των μεγάλων. Τον φοβούνται αλλά τον λαχταρούν. Γνωρίζουν τον πόθο, τον έρωτα και τον νταλκά, τη φιλία, το πιοτό, τη σύγκρουση, τη βία, τον θάνατο, την αυθαιρεσία της εξουσίας, τα κατά συνθήκη ψεύδη, το χέρι του νόμου, την όμορφη αλλά και αδυσώπητη φύση, την αθλιότητα και το μεγαλείο του καθημερινού ανθρώπου. Πικρόγλυκο μυθιστόρημα ενηλικίωσης και κοινωνικής κριτικής, με χαρακτηριστικούς προεφηβικούς χαρακτήρες και έντονο συναίσθημα. Εμβληματικό και πολυφωνικό έργο του πορτογαλικού Νεορεαλισμού, με λυρικές περιγραφές, πλούσιο και απολαυστικό διάλογο, χιούμορ, γρήγορη κινηματογραφική πλοκή, χυμώδη γλώσσα. Σύγχρονο κλασικό έργο που εκτυλίσσεται στις τέσσερις εποχές ενός χρόνου, αγαπημένο ανάγνωσμα κάθε γενιάς Πορτογάλων. «Για τα παιδιά των ανθρώπων που δεν γνώρισαν ποτέ παιδική ηλικία, έγραψα ετούτο το βιβλίο», αναφέρει στην προμετωπίδα του έργου ο συγγραφέας. Ένα βιβλίο για να μας θυμίσει το αιώνιο μάθημα που μας διδάσκουν τα παιδιά: δεν πειράζει να πέφτεις, αρκεί να ξανασηκώνεσαι.
Αλεξάντερ Κλαπ
Πού πάνε τα σκουπίδια; Ποιες χώρες φορτώνονται τα απορρίμματα του δυτικού κόσμου; Ποιον δηλητηριάζουν οι πεταμένες ηλεκτρονικές συσκευές μας; Πώς χρησιμοποιούν οι πετρελαιοβιομηχανίες την ανακύκλωση ως δούρειο ίππο για να προωθήσουν την υπερπαραγωγή πλαστικού; Ο πόλεμος των σκουπιδιών μαίνεται σήμερα ανεξέλεγκτος.
Στο βιβλίο αυτό, καρπό επιτόπιας έρευνας σε πέντε ηπείρους —από την κεντρική Αμερική και την Αφρική στο Αιγαίο και την Ινδονησία—, ο Αλεξάντερ Κλαπ αναζητά τους τόπους και τους ανθρώπους που παραλαμβάνουν τελικά τα απορρίμματά μας: τοξικά απόβλητα, ηλεκτρονικά απόβλητα, παλιοσίδερα, πλαστικά. Συνομιλεί με εργάτες και πολιτικούς, με επιστήμονες και μεσίτες σκουπιδιών, με εφοπλιστές και ακτιβιστές, εξερευνώντας τον αφανή κόσμο της παγκόσμιας διακίνησης αποβλήτων και τα θηριώδη οικονομικά συμφέροντα που τον κυβερνούν.
Όσιαν Βουόνγκ
«Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ζήσεις μονάχα μια φορά». Ο Χάι, δεκαεννιάχρονος Αμερικανο-βιετναμέζος, κάτοικος της Ανατολικής Χαράς του Κονέκτικατ, ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει πέφτοντας από μια γέφυρα. Τον σταματά μια ηλικιωμένη από τη Λιθουανία με αρχικά συμπτώματα άνοιας. Οι δυο τους γίνονται αχώριστοι και η ζωή τους αλλάζει.
Ο πολυβραβευμένος συγγραφέας του Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι Όσιαν Βουόνγκ (γενν. Βιετνάμ, 1988) επιστρέφει μ᾽ ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για όσα μας στοιχειώνουν, για τη ζωή στο περιθώριο, για τους ανθρώπους που επιλέγουμε να γίνουν η οικογένειά μας και για το πώς πείθουμε τον εαυτό μας για μια δεύτερη ευκαιρία.
Γωγώ Ατζολετάκη
H Αλεξάνδρα, μέσα στην απομόνωση και τη μοναξιά που βιώνει, μετρά τα χρόνια της. Σίγουρα είναι πολλά. Βρίσκεται πια στη «γκρίζα ζώνη» της ζωής της… Όμως, δεν είναι τόσο μεγάλη ούτε τόσο άρρωστη, όσο πιστεύουν οι άλλοι.
Κι αυτοί ο «άλλοι» δεν είναι παρά τα παιδιά της –ο γιος της και η νύφη της, ιδιαιτέρως η νύφη της–, που πλέον δεν θέλουν τη γιαγιά μέσα στα πόδια τους, στο πολυτελές σπίτι τους, που η ίδια η Αλεξάνδρα τους βοήθησε ν’ αποκτήσουν.
Και πώς ν’ απαλλαγούν από τη «γριά»; Πού να τη στείλουν;
Το Γηροκομείο είναι πάντα μια καλή λύση!
Ανήμπορη να αντιδράσει η Αλεξάνδρα, υποτάσσεται στη μοίρα της. Αποφασισμένη ότι εκεί, στο Γηροκομείο, παραπεταμένη και ξεχασμένη, θα τελευτήσει τις μέρες της.
Όμως, η πάντα απρόβλεπτη ζωή, θα κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Ένα τυχαίο γεγονός θα γίνει το έναυσμα για μια καινούργια αρχή, για πρωτόγνωρους και ελπιδοφόρους ορίζοντες.
Ποτέ μη λες «ποτέ»!
Μια ωδή στην τρίτη ηλικία της ζωής μιας γυναίκας, που τελικά μπορεί να εξελιχθεί σε μια… τρίτη άνοιξη!