Επιστήμες
Έλεγαν πως αποτελούσε απόδειξη για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Μεταμόρφωσε σχεδόν κάθε επιστημονικό κλάδο με τον οποίο καταπιάστηκε: τα μαθηματικά, τη φυσική, τα οικονομικά, τη βιολογία, την επιστήμη των υπολογιστών. Ο Τζων φον Νόυμαν ήταν, για πολλούς, η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα του 20ού αιώνα.
Με τον MANIAC ―τον υπολογιστή που κατασκεύασε και ο οποίος αποτέλεσε το πρότυπο για όλους τους κατοπινούς υπολογιστές― ο φον Νόυμαν έθεσε δύο στόχους. Να φτιάξει ένα όπλο ικανό να καταστρέψει τη ζωή πάνω στη Γη. Και να εφεύρει ένα νέο είδος ζωής.
Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε. Χάρη στους υπολογισμούς του MANIAC, το 1952 διεξήχθη με επιτυχία η πρώτη δοκιμή της βόμβας υδρογόνου, ενός τέρατος 1.000 φορές ισχυρότερου από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα.
Η νέα ζωή που είχε οραματιστεί ο φον Νόυμαν θα ήταν τεχνητή και θα ήταν νοήμων. Θα μπορούσε να σκέφτεται, να μιλάει, να γράφει, θα μπορούσε να αναπαράγεται. Και να παίζει, σαν παιδί.
Για δεκαετίες οι ιδέες του φον Νόυμαν παρέμεναν θεωρητικές ασκήσεις στο χαρτί. Όχι πια.
Από τη διανοητική φρενίτιδα της Ευρώπης του Μεσοπολέμου μέχρι το Πρόγραμμα Μανχάτταν, και από το ψυχροπολεμικό δόγμα της Αμοιβαία Εξασφαλισμένης Καταστροφής έως την αναμέτρηση του Νοτιοκορεάτη γκραν μαιτρ Λη Σεντόλ με την τεχνητή νοημοσύνη του AlphaGo, το MANIAC μιλά για τους εφιάλτες που γεννήθηκαν μέσα από τα τρελά όνειρα της λογικής, διηγούμενο την ιστορία της νέας θεότητας που έπλασε ο άνθρωπος, και η οποία σήμερα απειλεί να τον αντικαταστήσει.
Κοινωνιολογία
Στο τελευταίο βιβλίο της Silvia Federici το σώμα γίνεται το διακύβευμα ανάμεσα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στην εκμετάλλευση και την μετατροπή της φύσης σε παραγωγική μονάδα, και σε ό,τι μπορεί ακόμα κι αντιστέκεται στον μετασχηματισμό του κόσμου και της ζωής σε επενδυτικές ροές. Συγκεκριμένα, η συγγραφέας πραγματεύεται την κρίση της μητρότητας στο πλαίσιο της αναπαραγωγής των σχέσεων εξουσίας του καπιταλισμού, την εκμετάλλευση και την βία που ασκούνται εντός αυτού του πλαισίου στα σώματα των γυναικών, όπως επίσης και τον ρόλο της επιστήμης στην πειθάρχηση αυτών.
Στο Πέρα από τα όρια του σώματος η αντίσταση πηγάζει από την εγγενή υλικότητα του ανθρώπινου σώματος που το καθιστά μέρος της ζωής στη Γη. Το πιο μύχιο, το πιο ατομικό, το σώμα της καθεμίας αποτελεί αναπόφευκτα το πιο υπερ-ατομικό, το νήμα μιας βιολογίας που έχει συνδιαμορφωθεί στο πέρασμα των χρόνων μαζί με τα πετρώματα, τα ποτάμια, τους αργούς σχηματισμούς της ανόργανης ύλης και τις πολύπλευρες μεταμορφώσεις της έμβιας ζωής.
Ποίηση
Ο Ρουμί και πάλι αναζητά τον Έρωτα. Μέσα από ένα χείμαρρο λέξεων, μεταφορών, εικόνων και παρομοιώσεων. Εξουδετερώνοντας τη λογική με το βίωμα, τα αισθήματα με την εμπειρία, το ζητούμενο -που είναι πάντα ο Έρωτας- θριαμβεύει με τη δύναμη της Αγάπης. Το σώμα σου είναι η ρόδα του μύλου και η αγάπη είναι το νερό. Έχεις δει ποτέ τη ρόδα του μύλου να γυρίζει χωρίς νερό;
Ξένη λογοτεχνία
Μια πρωταπριλιά, το ατµόπλοιο «Φιντέλ» ταξιδεύει στον Μισισιπή• είναι –σε αντίστιξη µε το όνοµά του που σηµαίνει «πιστός»– γεµάτο απατεώνες. Ή µήπως πρόκειται απλώς για έναν µεγάλο απατεώνα, που διαρκώς µεταµορφώνεται, έναν άντρα που, αλλάζοντας ταυτότητα, προσπαθεί να κερδίσει την εµπιστοσύνη των συνεπιβατών του για να τους εξαπατήσει; Εµφανίζεται άλλοτε σαν ζητιάνος, άλλοτε σαν επιτυχηµένος επιχειρηµατίας, άλλοτε σαν φιλάνθρωπος και άλλοτε σαν κοσµοπολίτης τζέντλεµαν. Κανείς δεν ξέρει ποιος στ’ αλήθεια είναι, ούτε γιατί ακριβώς το κάνει αυτό. Η παραπλάνηση των άλλων εκ µέρους του φαντάζει αυτοσκοπός. Ένα µυθιστόρηµα για τις περσόνες που υιοθετούν οι άνθρωποι, κατασκευάζοντας την ταυτότητα που επιλέγουν κατά περίσταση. Μια πολυεπίπεδη κατεδαφιστική κοινωνική σάτιρα από την αριστοτεχνική πένα του συγγραφέα του Μόµπυ Ντικ, γραµµένη τη δεκαετία πριν από το ξέσπασµα του Αµερικανικού Εµφυλίου.
Μια διασκεδαστική εγκυκλοπαίδεια της (µικρο)απάτης, µια αλληγορική πραγµατεία για την «τέχνη της εξαπάτησης». Ένα µυθιστόρηµα για όποιον θέλει πραγµατικά να καταλάβει την καρδιά του σκότους της αµερικανικής κοινωνίας, το οποίο συγκαταλέγεται στην τριάδα των καλύτερων έργων του Μέλβιλ. «Ο Μεγάλος απατεώνας [1857] του Χέρµαν Μέλβιλ, αυτό το ζοφερά απαισιόδοξο και τολµηρά επινοητικό µυθιστόρηµα –το τελευταίο του Μέλβιλ–, θα µπορούσε κάλλιστα να φέρει τον τίτλο “Η τέχνη της εξαπάτησης”». Φίλιπ Ροθ, The New Yorker Στη σειρά Sub Rosa κυκλοφορούν οι τίτλοι: – Μαρκ Τουέιν – Ο Αµερικανός κόµης – Οι Αρταµάνοφ – Θαµµένος ζωντανός.
Ξένη λογοτεχνία
Ο Μπίλλυ Μπαντ, ένας νεαρός ναύτης, στρατολογείται σε ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Εκεί μπλέκεται άθελά του στα δίχτυα ενός μοχθηρού οπλονόμου, που τον κατηγορεί ενώπιον του καπετάνιου για υποκίνηση ανταρσίας. Το τελευταίο έργο του Χέρμαν Μέλβιλ, η πνευματική του παρακαταθήκη, είναι μια ιστορία για τη μάχη του καλού με το κακό, για την αθωότητα και την αδικία, για την ομορφιά και τον πόθο· είναι συγχρόνως ένας βαθύς στοχασμός για την ελευθερία και την εξουσία, για την πολιτική και τη δικαιοσύνη, για την αποδοχή και την αντίσταση.
Δοκίμιο
Tο 2013 σε ένα άρθρο του Slate με τίτλο “Σχιζοφρενής είναι ο νέος Καθυστερημένος”, ο νευροεπιστήμονας Patrick House σημείωσε ότι “το χρηματιστήριο μπορεί να είναι σχιζοφρενικό όταν είναι ασταθές, ένας πολιτικός σχιζοφρενής όταν ξεφεύγει από τις γραμμές του κόμματος, ένας συνθέτης όταν είναι παράφωνος, ένα φορολογικό σύστημα όταν είναι αντικρουόμενο, ο καιρός όταν είναι κακός, ή ένας ράππερ όταν παίρνει τον τίτλο του ποιητή”. Με άλλα λόγια, η σχιζοφρένεια είναι περίπλοκη, ενοχλητική, παράλογη, απρόβλεπτη, ανεξήγητη και ολοφάνερα κακή. […] Φοβάμαι ότι η προσέγγιση της σχιζοφρένειας ως πύλης προς την καλλιτεχνική ευφυΐα ωραιοποιεί την ασθένεια με τρόπο που δεν είναι υγιής, οπότε εμποδίζει όσους υποφέρουν από σχιζοφρένεια να ζητήσουν βοήθεια.
Αν η δημιουργικότητα είναι πιο σημαντική από τη διατήρηση της αίσθησης της πραγματικότητας, τότε έχω ένα αληθοφανές επιχείρημα να παραμένω ψυχωτική, αλλά το κόστος είναι τέτοιο που ούτε εγώ ούτε οι αγαπημένοι μου άνθρωποι θα επιλέγαμε να πληρώσουμε.
Γραμμένο με την αμεσότητα κάποιου που παλεύει με τις επιπτώσεις της χρόνιας ψυχικής ασθένειας, το Όλες μου οι σχιζοφρένειες είναι ένα προσωπικό, συγκινητικό βιβλίο που φτάνει μέχρι τον πυρήνα του θέματος που πραγματεύεται. Η σχιζοφρένεια δεν είναι μία και μοναδική, ενιαία διάγνωση, και η Εσμέ Ουέιτζουν Ουάνγκ δεν γράφει μόνο για όσους συμπάσχουν μαζί της από “όλων των ειδών τις σχιζοφρένειες” αλλά και για όσους θέλουν να τις κατανοήσουν.
Εκκινώντας από το ταξίδι προς τη διάγνωση της δικής της σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής διπολικού τύπου, η Ουάνγκ εξετάζει τη διαφωνία μέσα στην ίδια την ιατρική κοινότητα σχετικά με τις κατηγοριοποιήσεις και τις μεθόδους διάγνωσης ατόμων με ψυχική ασθένεια και στη συνέχεια εκθέτει τις εκδηλώσεις της σχιζοφρένειας στη ζωή της. Σε δοκίμια που πραγματεύονται θέματα που αφορούν τον κόσμο της μόδας ως κόσμο υψηλής λειτουργικότητας, έως τη σε βάθος παρουσίαση μιας σπάνιας μορφής ψύχωσης, και από τις αποτυχίες του συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τους κινδύνους της ιδρυματοποίησης έως την πολυπλοκότητα των σύνθετων διαγνώσεων, όπως η διαταραχή μετατραυματικού στρες και η νόσος του Λάιμ, η αναλυτική προσέγγιση της Ουάνγκ, τελειοποιημένη από την εργασία της ως πρώην ερευνήτριας στο Στάνφορντ, της επιτρέπει να εξισορροπήσει την επιστημονική έρευνα με την προσωπική αφήγηση. Μια συλλογή δοκιμίων αδιαμφισβήτητης δύναμης, το Όλες μου οι σχιζοφρένειες διαλύει τις παρανοήσεις και φωτίζει μια κατάσταση εδώ και καιρό παρεξηγημένη
Ξένη λογοτεχνία
Η Μαρτίν είναι όμορφη, αξιαγάπητη, αλλά μεγαλώνει σε άθλιες οικογενειακές συνθήκες, σε μια φτωχή πόλη. Φεύγει για το λαμπερό Παρίσι, όπου βρίσκει μια δουλειά μανικιουρίστα. Ο Ντανιέλ, καλλιεργητής τριαντάφυλλων στην επαρχία τους, είναι μια ακόμα υπόσχεση ευτυχίας. Ερωτεύονται με πάθος, αλλά τα όνειρά τους ακολουθούν διαφορετικές τροχιές.
Η Έλσα Τριολέ (1896-1970), η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt (1944), μούσα και σύζυγος του Λουί Αραγκόν, φίλη των Μαγιακόφσκι, Γκόρκι, Παστερνάκ, Μπρετόν, Ελιάρ, ήταν ενεργό μέλος των προοδευτικών κινημάτων των αρχών του 20ού αιώνα στη Γαλλία και της Αντίστασης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το “Τριαντάφυλλα επί πιστώσει” δεν είναι απλώς η ιστορία ενός έρωτα, αλλά έντονη κριτική της καταστροφικής αλλοτρίωσης μέσα στον βιομηχανικό καπιταλισμό.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Εκπαιδεύοντας παιδιά στη μετεπαναστατική Αθήνα – Tα ημερολόγια του Τζων και της Φάννυ Χιλλ
Τι γύρευαν δυο Αμερικάνοι διαμαρτυρόμενοι ιεραπόστολοι στην Αθήνα του 1830; Πως είδαν μια τελείως άγνωστη σε εκείνους κοινωνία και τι σήμαινε η ίδρυση ενός ιδιωτικού σχολείου που από τη μια συγκέντρωνε άπορα παιδιά, από την άλλη αποτελούσε τον πλέον δημοφιλή προορισμό για τα κορίτσια των αστικών στρωμάτων;
Τα ημερολόγια του Τζων και της Φάννυ Χιλλ αποτελούν ένα μοναδικό παρατηρητήριο της διαδρομής τους αλλά και της ελληνικής κοινωνίας του 19ου αιώνα. Πλαισιωμένα από μια σειρά από άλλα κείμενα και φωτογραφίες σκιαγραφούν μια εποχή και αναδεικνύουν την ώσμωση ανάμεσα σε δυο κόσμους: αφενός το σύμπαν των δύο εκπαιδευτικών, που έφεραν εκτός από τις θρησκευτικές και παιδαγωγικές τους αντιλήψεις, νοοτροπίες και λογικές, στάσεις και συμπεριφορές συνδεδεμένες με την καταγωγή και το θρήσκευμά τους. Αφετέρου οι αντιλήψεις και οι νοοτροπίες του πληθυσμού ενός εθνικού κράτους που είχε γεννηθεί μέσα από μια επανάσταση και είχε έρθει η ώρα να διαχειριστεί τις συνέπειές της, καθώς και να ορίσει τις διαδρομές του στο μέλλον. Μέσα από τα κείμενα του βιβλίου αποτυπώνονται τα αποτελέσματα της περιπετειώδους αυτής συνάντησης, τα οποία δεν όρισαν μόνο τη ζωή του ζεύγους Χιλλ αλλά και επηρέασαν καταλυτικά τη νεοελληνική εκπαίδευση στα πρώτα της βήματα.
Πολιτική
Η αρχαιοπολιτική -έννοια που πατά στη βιοπολιτική όπως την περιέγραψε και μας την κληροδότησε ο Φουκό- ορίζεται ως ο δημόσιος λόγος περί του παρελθόντος- ένας λόγος που εργαλειοποιεί το διάχυτο στην κοινωνία ενδιαφέρον για τις υλικότητες του χτες, ώστε να επιβάλει νεότευκτες πολιτικές τεχνολογίες στο σήμερα. Σε νεωτερικές κοινωνίες όπως η Ελλάδα, οι οποίες διακρίνονται από ένα επίμονο αρχαιολατρικό ήθος, η αρχαιοπολιτική εμφανίζεται υποδυόμενη μια ευγενών προθέσεων αρχαιοφιλία, ως επίκληση ενός υψηλότερου τρόπου ζωής και σκέψης που, αν και ανοικτός σε όλους, είναι εφικτός μόνον για λίγους.
Μέσα από αδιάκοπες επιτελέσεις αυτής της φαινομενικά αθώας και πολιτικά ουδέτερης αρχαιοφιλίας, εκπαιδευόμαστε ως σώματα, ως κοινότητες, ως εθνικά υποκείμενα ή υπερεθνικές συσσωματώσεις, ή ακόμη ως κυβερνοπολίτες που κατοικούν ολοένα διογκούμενες ψηφιακές επικράτειες, να υποδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε τις ταυτοτικές πολιτικές του καιρού μας. Κινητοποιώντας, ως εκ τούτου, ένα αρχαιοφιλικό καθεστώς αλήθειας, το οποίο συνεπάγεται διαρκείς ιεραρχήσεις και αποκλεισμούς, η αρχαιοπολιτική αποσκοπεί στην οργάνωση, τη διαχείριση και τον έλεγχο, εντέλει, του βίου ομάδων και πληθυσμών στο παρόν.
Ποίηση
– Ποιος είναι ο τόπος καταγωγής σου, Όλια Λαζαρίδου;
– Η ακτή.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα ποίημα. Το κείμενο της Όλιας, περισσότερο με μια ταπεινή προσευχή μοιάζει, που κόβει όμως άμα δεν προσέξεις. Όπως τα σπασμένα κοχύλια. Βασισμένη στις αναμνήσεις της (κορίτσι, έρωτας, αποχωρισμός) δεν φλυαρεί. Στείβει το βίωμά της ώστε τελικά καταφέρνει να μην εξουθενωθεί στη νοσταλγία του παρελθόντος. Γιατί αυτό που επιθυμεί είναι να τα βάλει με τη μηδενιστική τροπή του παρόντος.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα γλυκό παραλήρημα εκ βαθέων, που η ροή του ακολουθεί πιστά τις διαδρομές του μυαλού μόνο όταν έχεις τα μάτια κλειστά. Κάτι σαν προσωπικό κόσμημα, από αυτά που μαζεύεις στο γιαλό. Τα βάζεις στο αυτί και διαρρέουν τα μυστικά των αέρηδων. Γιατί, πάνω απ’ όλα, αυτό που θέλει να μας υπενθυμίσει είναι πως το σπίτι της τέχνης δεν είναι ένα παλάτι, όπως πολλοί ξεγελάστηκαν. Ο τόπος του ποιήματος είναι ένα μικρό εξομολογητήριο.
– Σταμάτα λίγο να μιλάς και κοίτα με στα μάτια.
Ιστορία
Η Έρεγκαρντ Σραμ ήταν η πρώτη Γερμανίδα, η οποία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επισκέφθηκε τον Ιούνιο του 1952 τα Καλάβρυτα, για να μάθει τι είχε συμβεί εκεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αυτή η συγκλονιστική εμπειρία την ώθησε να ψάξει για δυνατότητες έμπρακτης βοήθειας στις χήρες των Καλαβρύτων. Με την υποστήριξη του Γερμανικού Συνδέσμου Γυναικών και της Carl Duisberg-Gesellschaft -της Εταιρείας για την Προώθηση της Νέας Γενιάς- κατόρθωσε να στείλει στη Γερμανία 70 παιδιά από τα Καλάβρυτα και τα γύρω χωριά, ώστε να λάβουν μέρος σε ένα πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης που τους έδινε δυνατότητα εργασίας στη Γερμανία. Έτσι, λίγα χρόνια αργότερα, αφού είχαν καταφέρει να εργαστούν με επιτυχία σε διάφορες γερμανικές εταιρείες, επέστρεψαν στην Ελλάδα όντας σε θέση πια να στηρίξουν τις χήρες-μητέρες τους.
Η Σραμ όμως δεν σταμάτησε εκεί. Συγκλονισμένη από όσα έβλεπε και σε άλλους μαρτυρικούς τόπους που επισκέφτηκε -στην Κρήτη, την Ήπειρο και τη Βόρεια Μακεδονία-, προσπάθησε να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κονδύλια από γερμανικές πηγές χρηματοδότησης, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν συστήματα ύδρευσης και άρδευσης, αγροτικές μονάδες παραγωγής, κτίρια, να αγοραστούν ασθενοφόρα, οικοδομικά υλικά, κ.λπ.
Καθώς όλα τα παραπάνω γίνονταν σε μια περίοδο κατά την οποία οι επίσημες γερμανικές αρχές δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει τη συζήτηση περί της συνολικής γερμανικής ευθύνης για τις σφαγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ενέργειές της αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Οι εκθέσεις της, η αλληλογραφία της και άλλα έγγραφα του προσωπικού της αρχείου μαρτυρούν όχι μόνο τις άοκνες προσπάθειές της για βοήθεια στα θύματα των γερμανικών σφαγών, αλλά και τον τρόπο θέασης της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης σε Γερμανία και Ελλάδα κατά τη δεκαετία του ’50.
Έπειτα από ενάμιση αιώνα ερευνών, δεν έχουν αποσαφηνιστεί ακόμη τα διαμορφωτικά στάδια του μυκηναϊκού πολιτισμού κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού στη νότια Ελλάδα. Σ’ αυτή την περίοδο των απαρχών, ανάμεσα στο 1600 και το 1400 π.Χ., επικεντρώνεται το βιβλίο του Τζακ Λ. Ντέιβις, συνδιευθυντή, μαζί με τη Σάρον Ρ. Στόκερ, των συνεχιζόμενων ανασκαφών στο Ανάκτορο του Νέστορα στη μυκηναϊκή Πύλο. Ό Τζ. Λ. Ντέιβις και η Σ. Στόκερ τεκμηριώνουν ότι η Πύλος υπήρξε ένας μείζονος σημασίας κόμβος ανταλλαγής ιδεών ανάμεσα στον ήδη εδραιωμένο μινωικό πολιτισμό της Κρήτης και στην ελληνική ενδοχώρα: η Μεσσηνία υπήρξε η περιοχή όπου ο πληθυσμός της ηπειρωτικής χώρας εγκεντρίστηκε για πρώτη φορά με ένα «κρητικό μόσχευμα» και υιοθέτησε τα ιδεολογικά/εννοιολογικά και τεχνολογικά εργαλεία ώστε να αναπτυχθεί η οργανωμένη πολιτειακή οντότητα της μυκηναϊκής Πύλου, γύρω από το ισχυρό πρόσωπο ενός άνακτος, που περιβάλλεται με στρατιωτική και θρησκευτική αίγλη. Ίσως ένας τέτοιος άναξ του 15ου αιώνα π.Χ. υπήρξε και ο περίφημος Γρύπας Πολεμιστής, ο τάφος του οποίου ήλθε στο φως το 2015 από τους ανασκαφείς της Πύλου, προσφέροντας πολύτιμα αρχαιολογικά και ιστορικά τεκμήρια.
Το βιβλίο όμως δεν είναι μόνο μια τυπική «μελέτη περίπτωσης». Ό συγγραφέας ανατρέχει σε όλη την ιστορία της αρχαιολογικής έρευνας στην Πύλο, αναζητά συσχετισμούς με νεότερες ιστορικές περιόδους, όπως η οθωμανική, για να βρει ερμηνευτικά εργαλεία, συνδέει την προσωπική του μαθητεία και πορεία στην αρχαιολογική έρευνα με την εξέλιξη της αρχαιολογικής επιστήμης τις τελευταίες δεκαετίες και, εντέλει, παρουσιάζει το πώς η αρχαιολογία παράγει γνώση, πώς ο τρόπος με τον οποίο κατανοούμε τα αρχαιολογικά ευρήματα αλλάζει με την πάροδο του χρόνου αλλά και πώς διαμορφώνεται από προσωπικές εμπειρίες στον ακαδημαϊκό χώρο και στο πεδίο.
Εικόνα εξωφύλλου: Λεπτομέρεια από τον Αχάτη της Μάχης της Πύλου που βρέθηκε το 2015 από τους Davis και Stocker στον τάφο του Γρύπα Πολεμιστή, σε έναν αγρόπου γειτνιάζει με το Ανάκτορο του Νέστορα· κρητικό έργο της νεοανακτορικής εποχής.