Επιστήμες
Έλεγαν πως αποτελούσε απόδειξη για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής. Μεταμόρφωσε σχεδόν κάθε επιστημονικό κλάδο με τον οποίο καταπιάστηκε: τα μαθηματικά, τη φυσική, τα οικονομικά, τη βιολογία, την επιστήμη των υπολογιστών. Ο Τζων φον Νόυμαν ήταν, για πολλούς, η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα του 20ού αιώνα.
Με τον MANIAC ―τον υπολογιστή που κατασκεύασε και ο οποίος αποτέλεσε το πρότυπο για όλους τους κατοπινούς υπολογιστές― ο φον Νόυμαν έθεσε δύο στόχους. Να φτιάξει ένα όπλο ικανό να καταστρέψει τη ζωή πάνω στη Γη. Και να εφεύρει ένα νέο είδος ζωής.
Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε. Χάρη στους υπολογισμούς του MANIAC, το 1952 διεξήχθη με επιτυχία η πρώτη δοκιμή της βόμβας υδρογόνου, ενός τέρατος 1.000 φορές ισχυρότερου από τη βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα.
Η νέα ζωή που είχε οραματιστεί ο φον Νόυμαν θα ήταν τεχνητή και θα ήταν νοήμων. Θα μπορούσε να σκέφτεται, να μιλάει, να γράφει, θα μπορούσε να αναπαράγεται. Και να παίζει, σαν παιδί.
Για δεκαετίες οι ιδέες του φον Νόυμαν παρέμεναν θεωρητικές ασκήσεις στο χαρτί. Όχι πια.
Από τη διανοητική φρενίτιδα της Ευρώπης του Μεσοπολέμου μέχρι το Πρόγραμμα Μανχάτταν, και από το ψυχροπολεμικό δόγμα της Αμοιβαία Εξασφαλισμένης Καταστροφής έως την αναμέτρηση του Νοτιοκορεάτη γκραν μαιτρ Λη Σεντόλ με την τεχνητή νοημοσύνη του AlphaGo, το MANIAC μιλά για τους εφιάλτες που γεννήθηκαν μέσα από τα τρελά όνειρα της λογικής, διηγούμενο την ιστορία της νέας θεότητας που έπλασε ο άνθρωπος, και η οποία σήμερα απειλεί να τον αντικαταστήσει.
Κοινωνιολογία
Στο τελευταίο βιβλίο της Silvia Federici το σώμα γίνεται το διακύβευμα ανάμεσα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στην εκμετάλλευση και την μετατροπή της φύσης σε παραγωγική μονάδα, και σε ό,τι μπορεί ακόμα κι αντιστέκεται στον μετασχηματισμό του κόσμου και της ζωής σε επενδυτικές ροές. Συγκεκριμένα, η συγγραφέας πραγματεύεται την κρίση της μητρότητας στο πλαίσιο της αναπαραγωγής των σχέσεων εξουσίας του καπιταλισμού, την εκμετάλλευση και την βία που ασκούνται εντός αυτού του πλαισίου στα σώματα των γυναικών, όπως επίσης και τον ρόλο της επιστήμης στην πειθάρχηση αυτών.
Στο Πέρα από τα όρια του σώματος η αντίσταση πηγάζει από την εγγενή υλικότητα του ανθρώπινου σώματος που το καθιστά μέρος της ζωής στη Γη. Το πιο μύχιο, το πιο ατομικό, το σώμα της καθεμίας αποτελεί αναπόφευκτα το πιο υπερ-ατομικό, το νήμα μιας βιολογίας που έχει συνδιαμορφωθεί στο πέρασμα των χρόνων μαζί με τα πετρώματα, τα ποτάμια, τους αργούς σχηματισμούς της ανόργανης ύλης και τις πολύπλευρες μεταμορφώσεις της έμβιας ζωής.
Δοκίμιο
Tο 2013 σε ένα άρθρο του Slate με τίτλο “Σχιζοφρενής είναι ο νέος Καθυστερημένος”, ο νευροεπιστήμονας Patrick House σημείωσε ότι “το χρηματιστήριο μπορεί να είναι σχιζοφρενικό όταν είναι ασταθές, ένας πολιτικός σχιζοφρενής όταν ξεφεύγει από τις γραμμές του κόμματος, ένας συνθέτης όταν είναι παράφωνος, ένα φορολογικό σύστημα όταν είναι αντικρουόμενο, ο καιρός όταν είναι κακός, ή ένας ράππερ όταν παίρνει τον τίτλο του ποιητή”. Με άλλα λόγια, η σχιζοφρένεια είναι περίπλοκη, ενοχλητική, παράλογη, απρόβλεπτη, ανεξήγητη και ολοφάνερα κακή. […] Φοβάμαι ότι η προσέγγιση της σχιζοφρένειας ως πύλης προς την καλλιτεχνική ευφυΐα ωραιοποιεί την ασθένεια με τρόπο που δεν είναι υγιής, οπότε εμποδίζει όσους υποφέρουν από σχιζοφρένεια να ζητήσουν βοήθεια.
Αν η δημιουργικότητα είναι πιο σημαντική από τη διατήρηση της αίσθησης της πραγματικότητας, τότε έχω ένα αληθοφανές επιχείρημα να παραμένω ψυχωτική, αλλά το κόστος είναι τέτοιο που ούτε εγώ ούτε οι αγαπημένοι μου άνθρωποι θα επιλέγαμε να πληρώσουμε.
Γραμμένο με την αμεσότητα κάποιου που παλεύει με τις επιπτώσεις της χρόνιας ψυχικής ασθένειας, το Όλες μου οι σχιζοφρένειες είναι ένα προσωπικό, συγκινητικό βιβλίο που φτάνει μέχρι τον πυρήνα του θέματος που πραγματεύεται. Η σχιζοφρένεια δεν είναι μία και μοναδική, ενιαία διάγνωση, και η Εσμέ Ουέιτζουν Ουάνγκ δεν γράφει μόνο για όσους συμπάσχουν μαζί της από “όλων των ειδών τις σχιζοφρένειες” αλλά και για όσους θέλουν να τις κατανοήσουν.
Εκκινώντας από το ταξίδι προς τη διάγνωση της δικής της σχιζοσυναισθηματικής διαταραχής διπολικού τύπου, η Ουάνγκ εξετάζει τη διαφωνία μέσα στην ίδια την ιατρική κοινότητα σχετικά με τις κατηγοριοποιήσεις και τις μεθόδους διάγνωσης ατόμων με ψυχική ασθένεια και στη συνέχεια εκθέτει τις εκδηλώσεις της σχιζοφρένειας στη ζωή της. Σε δοκίμια που πραγματεύονται θέματα που αφορούν τον κόσμο της μόδας ως κόσμο υψηλής λειτουργικότητας, έως τη σε βάθος παρουσίαση μιας σπάνιας μορφής ψύχωσης, και από τις αποτυχίες του συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τους κινδύνους της ιδρυματοποίησης έως την πολυπλοκότητα των σύνθετων διαγνώσεων, όπως η διαταραχή μετατραυματικού στρες και η νόσος του Λάιμ, η αναλυτική προσέγγιση της Ουάνγκ, τελειοποιημένη από την εργασία της ως πρώην ερευνήτριας στο Στάνφορντ, της επιτρέπει να εξισορροπήσει την επιστημονική έρευνα με την προσωπική αφήγηση. Μια συλλογή δοκιμίων αδιαμφισβήτητης δύναμης, το Όλες μου οι σχιζοφρένειες διαλύει τις παρανοήσεις και φωτίζει μια κατάσταση εδώ και καιρό παρεξηγημένη
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Εκπαιδεύοντας παιδιά στη μετεπαναστατική Αθήνα – Tα ημερολόγια του Τζων και της Φάννυ Χιλλ
Τι γύρευαν δυο Αμερικάνοι διαμαρτυρόμενοι ιεραπόστολοι στην Αθήνα του 1830; Πως είδαν μια τελείως άγνωστη σε εκείνους κοινωνία και τι σήμαινε η ίδρυση ενός ιδιωτικού σχολείου που από τη μια συγκέντρωνε άπορα παιδιά, από την άλλη αποτελούσε τον πλέον δημοφιλή προορισμό για τα κορίτσια των αστικών στρωμάτων;
Τα ημερολόγια του Τζων και της Φάννυ Χιλλ αποτελούν ένα μοναδικό παρατηρητήριο της διαδρομής τους αλλά και της ελληνικής κοινωνίας του 19ου αιώνα. Πλαισιωμένα από μια σειρά από άλλα κείμενα και φωτογραφίες σκιαγραφούν μια εποχή και αναδεικνύουν την ώσμωση ανάμεσα σε δυο κόσμους: αφενός το σύμπαν των δύο εκπαιδευτικών, που έφεραν εκτός από τις θρησκευτικές και παιδαγωγικές τους αντιλήψεις, νοοτροπίες και λογικές, στάσεις και συμπεριφορές συνδεδεμένες με την καταγωγή και το θρήσκευμά τους. Αφετέρου οι αντιλήψεις και οι νοοτροπίες του πληθυσμού ενός εθνικού κράτους που είχε γεννηθεί μέσα από μια επανάσταση και είχε έρθει η ώρα να διαχειριστεί τις συνέπειές της, καθώς και να ορίσει τις διαδρομές του στο μέλλον. Μέσα από τα κείμενα του βιβλίου αποτυπώνονται τα αποτελέσματα της περιπετειώδους αυτής συνάντησης, τα οποία δεν όρισαν μόνο τη ζωή του ζεύγους Χιλλ αλλά και επηρέασαν καταλυτικά τη νεοελληνική εκπαίδευση στα πρώτα της βήματα.
Πολιτική
Η αρχαιοπολιτική -έννοια που πατά στη βιοπολιτική όπως την περιέγραψε και μας την κληροδότησε ο Φουκό- ορίζεται ως ο δημόσιος λόγος περί του παρελθόντος- ένας λόγος που εργαλειοποιεί το διάχυτο στην κοινωνία ενδιαφέρον για τις υλικότητες του χτες, ώστε να επιβάλει νεότευκτες πολιτικές τεχνολογίες στο σήμερα. Σε νεωτερικές κοινωνίες όπως η Ελλάδα, οι οποίες διακρίνονται από ένα επίμονο αρχαιολατρικό ήθος, η αρχαιοπολιτική εμφανίζεται υποδυόμενη μια ευγενών προθέσεων αρχαιοφιλία, ως επίκληση ενός υψηλότερου τρόπου ζωής και σκέψης που, αν και ανοικτός σε όλους, είναι εφικτός μόνον για λίγους.
Μέσα από αδιάκοπες επιτελέσεις αυτής της φαινομενικά αθώας και πολιτικά ουδέτερης αρχαιοφιλίας, εκπαιδευόμαστε ως σώματα, ως κοινότητες, ως εθνικά υποκείμενα ή υπερεθνικές συσσωματώσεις, ή ακόμη ως κυβερνοπολίτες που κατοικούν ολοένα διογκούμενες ψηφιακές επικράτειες, να υποδεχόμαστε και να αποδεχόμαστε τις ταυτοτικές πολιτικές του καιρού μας. Κινητοποιώντας, ως εκ τούτου, ένα αρχαιοφιλικό καθεστώς αλήθειας, το οποίο συνεπάγεται διαρκείς ιεραρχήσεις και αποκλεισμούς, η αρχαιοπολιτική αποσκοπεί στην οργάνωση, τη διαχείριση και τον έλεγχο, εντέλει, του βίου ομάδων και πληθυσμών στο παρόν.
Ιστορία
Η Έρεγκαρντ Σραμ ήταν η πρώτη Γερμανίδα, η οποία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο επισκέφθηκε τον Ιούνιο του 1952 τα Καλάβρυτα, για να μάθει τι είχε συμβεί εκεί κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Αυτή η συγκλονιστική εμπειρία την ώθησε να ψάξει για δυνατότητες έμπρακτης βοήθειας στις χήρες των Καλαβρύτων. Με την υποστήριξη του Γερμανικού Συνδέσμου Γυναικών και της Carl Duisberg-Gesellschaft -της Εταιρείας για την Προώθηση της Νέας Γενιάς- κατόρθωσε να στείλει στη Γερμανία 70 παιδιά από τα Καλάβρυτα και τα γύρω χωριά, ώστε να λάβουν μέρος σε ένα πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης που τους έδινε δυνατότητα εργασίας στη Γερμανία. Έτσι, λίγα χρόνια αργότερα, αφού είχαν καταφέρει να εργαστούν με επιτυχία σε διάφορες γερμανικές εταιρείες, επέστρεψαν στην Ελλάδα όντας σε θέση πια να στηρίξουν τις χήρες-μητέρες τους.
Η Σραμ όμως δεν σταμάτησε εκεί. Συγκλονισμένη από όσα έβλεπε και σε άλλους μαρτυρικούς τόπους που επισκέφτηκε -στην Κρήτη, την Ήπειρο και τη Βόρεια Μακεδονία-, προσπάθησε να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κονδύλια από γερμανικές πηγές χρηματοδότησης, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν συστήματα ύδρευσης και άρδευσης, αγροτικές μονάδες παραγωγής, κτίρια, να αγοραστούν ασθενοφόρα, οικοδομικά υλικά, κ.λπ.
Καθώς όλα τα παραπάνω γίνονταν σε μια περίοδο κατά την οποία οι επίσημες γερμανικές αρχές δεν είχαν ακόμη ξεκινήσει τη συζήτηση περί της συνολικής γερμανικής ευθύνης για τις σφαγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ενέργειές της αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Οι εκθέσεις της, η αλληλογραφία της και άλλα έγγραφα του προσωπικού της αρχείου μαρτυρούν όχι μόνο τις άοκνες προσπάθειές της για βοήθεια στα θύματα των γερμανικών σφαγών, αλλά και τον τρόπο θέασης της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης σε Γερμανία και Ελλάδα κατά τη δεκαετία του ’50.
Έπειτα από ενάμιση αιώνα ερευνών, δεν έχουν αποσαφηνιστεί ακόμη τα διαμορφωτικά στάδια του μυκηναϊκού πολιτισμού κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού στη νότια Ελλάδα. Σ’ αυτή την περίοδο των απαρχών, ανάμεσα στο 1600 και το 1400 π.Χ., επικεντρώνεται το βιβλίο του Τζακ Λ. Ντέιβις, συνδιευθυντή, μαζί με τη Σάρον Ρ. Στόκερ, των συνεχιζόμενων ανασκαφών στο Ανάκτορο του Νέστορα στη μυκηναϊκή Πύλο. Ό Τζ. Λ. Ντέιβις και η Σ. Στόκερ τεκμηριώνουν ότι η Πύλος υπήρξε ένας μείζονος σημασίας κόμβος ανταλλαγής ιδεών ανάμεσα στον ήδη εδραιωμένο μινωικό πολιτισμό της Κρήτης και στην ελληνική ενδοχώρα: η Μεσσηνία υπήρξε η περιοχή όπου ο πληθυσμός της ηπειρωτικής χώρας εγκεντρίστηκε για πρώτη φορά με ένα «κρητικό μόσχευμα» και υιοθέτησε τα ιδεολογικά/εννοιολογικά και τεχνολογικά εργαλεία ώστε να αναπτυχθεί η οργανωμένη πολιτειακή οντότητα της μυκηναϊκής Πύλου, γύρω από το ισχυρό πρόσωπο ενός άνακτος, που περιβάλλεται με στρατιωτική και θρησκευτική αίγλη. Ίσως ένας τέτοιος άναξ του 15ου αιώνα π.Χ. υπήρξε και ο περίφημος Γρύπας Πολεμιστής, ο τάφος του οποίου ήλθε στο φως το 2015 από τους ανασκαφείς της Πύλου, προσφέροντας πολύτιμα αρχαιολογικά και ιστορικά τεκμήρια.
Το βιβλίο όμως δεν είναι μόνο μια τυπική «μελέτη περίπτωσης». Ό συγγραφέας ανατρέχει σε όλη την ιστορία της αρχαιολογικής έρευνας στην Πύλο, αναζητά συσχετισμούς με νεότερες ιστορικές περιόδους, όπως η οθωμανική, για να βρει ερμηνευτικά εργαλεία, συνδέει την προσωπική του μαθητεία και πορεία στην αρχαιολογική έρευνα με την εξέλιξη της αρχαιολογικής επιστήμης τις τελευταίες δεκαετίες και, εντέλει, παρουσιάζει το πώς η αρχαιολογία παράγει γνώση, πώς ο τρόπος με τον οποίο κατανοούμε τα αρχαιολογικά ευρήματα αλλάζει με την πάροδο του χρόνου αλλά και πώς διαμορφώνεται από προσωπικές εμπειρίες στον ακαδημαϊκό χώρο και στο πεδίο.
Εικόνα εξωφύλλου: Λεπτομέρεια από τον Αχάτη της Μάχης της Πύλου που βρέθηκε το 2015 από τους Davis και Stocker στον τάφο του Γρύπα Πολεμιστή, σε έναν αγρόπου γειτνιάζει με το Ανάκτορο του Νέστορα· κρητικό έργο της νεοανακτορικής εποχής.
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Νικόλαος Βρυζίδης, Πασχάλης Ανδρούδης, Marielle Martiniani-Reber
Ο συλλογικός τόμος Μετάξι και Πορφύρα προτείνει ένα ταξίδι στον κόσμο του βυζαντινού και μεταβυζαντινού υφάσματος, μέσω της εξερεύνησης των διαφορετικών παραδόσεων οι οποίες αναπτύχθηκαν στην ανατολική Μεσόγειο, από την ύστερη Αρχαιότητα ως την Πρώιμη Νεότερη Εποχή. Η ομάδα των επιμελητών και συγγραφέων του τόμου, αποτελούμενη από μελετητές με αλληλοσυμπληρωματικά ενδιαφέροντα και εξειδικεύσεις, δημιούργησε έναν πολυποίκιλο επιστημονικό καμβά. Αυτό το πνεύμα διεπιστημονικότητας διέπει τον παρόντα τόμο, ο οποίος φιλοδοξεί να καλύψει ένα καίριο κενό στην υπάρχουσα ελληνική βιβλιογραφία, προσφέροντας μία σύνοψη τόσο των σημαντικότερων τοπικών παραγωγών όσο και των υφαντών που έφταναν από Δύση και Ανατολή στις πολύβουες αγορές του Βυζαντίου και της οθωμανικής Ελλάδας. Στόχος είναι η ανάδειξη της συγκεκριμένης όψης του υλικού μας πολιτισμού, τόσο σημαντικής αλλά και ακόμη άγνωστης στο ευρύτερο κοινό. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα διάφορα κεφάλαια ξεδιπλώνουν πτυχές του οικονομικού, κοινωνικού, θρησκευτικού και καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, οι οποίες διαπλέκονται στη μελέτη του υφάσματος ακριβώς όπως το στημόνι και το υφάδι του αργαλειού για την ύφανση πολυσύνθετων σχεδίων.
Μπορούμε άραγε, σε έναν άδικο κόσμο, να απολαμβάνουμε χωρίς να γινόμαστε συνεργοί στην αδικία; Μήπως οι κάθε λογής ηδονές μας -ερωτικές, γευστικές, εορταστικές-, διαμορφωμένες σε μεγάλο βαθμό από τον σύγχρονο καπιταλισμό, έρχονται σε αντίθεση με τις νέες πολιτικές διεκδικήσεις -άρνηση της πατριαρχικής βίας, προστασία του έμβιου κόσμου, υγειονομική ασφάλεια- που προβάλλουν στον ορίζοντα;
Αντί να ενδίδει στον ασκητισμό, το παρόν βιβλίο μάς καλεί να ανακαλύψουμε εκ νέου την πολιτικά ανατρεπτική διάσταση της ηδονής. Η Αριστερά δεν έχει κανέναν λόγο να εγκαταλείψει τη χαρά της ζωής στην αντιδραστική σκέψη”, που έρχεται να αντιταχθεί στην “ηθικολογία των προοδευτικών”. Η ηδονή είναι ένα συναίσθημα που μας επιτρέπει να αποφύγουμε την καταστροφή, υπό τον όρο ότι τη μοιραζόμαστε.
Σε αυτό το δοκίμιο, ο Μικαέλ Φεσέλ προτείνει να επανασυνδεθούμε με τις παραδόσεις εκείνες που συναρθρώνουν ηδονή και χειραφέτηση. Δείχνει ότι οι ελπιδοφόρες πολιτικές εμπειρίες είναι αυτές από τις οποίες απουσιάζουν ο τρόμος και η ντροπή.
Ιστορία
Η ιστορία δύο ανθρώπων που συνέδεσαν τη ζωή τους με την επιστήμη τους και άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στην Αρχαιολογία.
H περιγραφή της επιστημονικής διαδρομής του Γιάννη και της Έφης Σακελλαράκη, που περιλαμβάνει ανασκαφές, συγγραφικό έργο και δημοσιεύσεις, ταξίδια για διεθνή συνέδρια, επιτυχίες και απογοητεύσεις, ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή, τα τεκταινόμενα στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η συγγραφέας, μέσα από μια μυθιστορηματική αφήγηση, περιγράφει την κοινή τους πορεία και το πώς αισθάνθηκαν, έδρασαν και αντέδρασαν, με συγκεκριμένη λογική, αισθητική και ήθος, μέσα και έξω από τον αρχαιολογικό κόσμο.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Η επίσημη βιογραφία του Elon Musk κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο και στα Ελληνικά από τις Εκδόσεις Κλειδάριθμος στις 12 Σεπτεμβρίου 2023.
Για δύο χρόνια, ο Walter Isaacson έγινε η σκιά του Elon Musk.
Το αποτέλεσμα;
Μια απροσδόκητα μύχια ιστορία για τον πλέον συναρπαστικό και αμφιλεγόμενο καινοτόμο της εποχής μας, που παραβιάζοντας κανόνες έχει οδηγήσει τον κόσμο στην εποχή των ηλεκτρικών οχημάτων, της εξερεύνησης του διαστήματος από ιδιώτες και της τεχνητής νοημοσύνης.
Α, στην πορεία εξαγόρασε και το Twitter.
Ο Walter Isaacson, συγγραφέας των βιογραφιών των Jennifer Doudna (Ο κώδικας της ζωής, εκδόσεις Κλειδάριθμος), Leonardo da Vinci, Steve Jobs,Albert Einstein, και άλλων σπουδαίων προσωπικοτήτων, επιστρέφει με μια αποκαλυπτική ιστορία γεμάτη εκπληκτικές αφηγήσεις για θριάμβους και θύελλες, που θέτει το ερώτημα: Άραγε οι δαίμονες, η κινητήριος δύναμη του Musk, είναι αυτό που οδηγεί στην καινοτομία και την πρόοδο;
Όταν ο Elon Musk ήταν ακόμα παιδί στη Νότια Αφρική, έτρωγε συχνά ξύλο από νταήδες. Μια μέρα άρχισαν να τον κλοτσούν ανελέητα στο κεφάλι. Έμεινε μία εβδομάδα στο νοσοκομείο. Οι σωματικές ουλές όμως ήταν ασήμαντες μπροστά στις συναισθηματικές που του είχε προκαλέσει ο πατέρας του, ένας μηχανικός, πανούργος, χαρισματικός οραματιστής. Όταν ο Elon επέστρεψε στο σπίτι, ο πατέρας του τον επέπληξε. «Στεκόμουν για μία ώρα, ενώ μου φώναζε και με αποκαλούσε ηλίθιο και άχρηστο», θυμάται οElon.
Ο πατέρας του θα επηρέαζε καθοριστικά την ψυχοσύνθεση του. Ο Elon εξελίχθηκε σε έναν σκληρό αλλά ευάλωτο άντρα-παιδί με εξαιρετικά υψηλή αντοχή στον κίνδυνο, δίψα για δράματα, την επική αίσθηση ότι είχε κάποια αποστολή και μια μανιώδη ένταση που ήταν ανάλγητη και μερικές φορές καταστροφική.
Στις αρχές του 2022–έναν χρόνο αφού η SpaceX εκτόξευσε τριάντα έναν πυραύλους, η Tesla πούλησε ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα και ο ίδιος έγινε ο πλουσιότερος άνθρωπος στη γη–ο Musk μίλησε θλιμμένος για τον καταναγκασμό του να προκαλεί δράματα. «Πρέπει να αλλάξω νοοτροπία, να μην είμαι συνεχώς σε λειτουργία αντιμετώπισης κρίσεων, κάτι που συμβαίνει εδώ και δεκατέσσερα χρόνια ή, μάλλον, σε όλη μου τη ζωή», είπε.
Ήταν ένα καυστικό σχόλιο, όχι ένας ειλικρινής στόχος. Ακόμη και όταν έδινε την υπόσχεση, αγόραζε κρυφά μετοχές του Twitter, της υπέρτατης παιδικής χαράς του κόσμου. Με τα χρόνια, όποτε ένιωθε απελπισμένος, θυμόταν την εποχή που ήταν θύμα εκφοβισμού στην παιδική χαρά. Τώρα είχε την ευκαιρία να αγοράσει την παιδική χαρά.
Για δύο χρόνια, ο Walter Isaacson είχε γίνει η σκιά του Musk,παρακολουθούσε τις συναντήσεις του, τον συνόδευε στα εργοστάσιά του και περνούσε ώρες παίρνοντας συνεντεύξεις από τον ίδιο, την οικογένειά του, τους φίλους, τους συναδέλφους και τους αντιπάλους του. Το αποτέλεσμα είναι μια αποκαλυπτική προσωπική ιστορία, ειπωμένη εκ των έσω, γεμάτη απίθανα περιστατικά για θριάμβους και θύελλες, που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα: Μήπως οι δαίμονες στο μυαλό του Musk οδηγούν στην καινοτομία και την πρόοδο;
Παγκόσμια κυκλοφορία στις 12 Σεπτεμβρίου.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Τα ταξίδια ως εμπειρία και ως καταναλωτικό προϊόν έχουν προκαλέσει τα τελευταία χρόνια έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις σχετικά με τη δυναμική της αύξησής τους, την ποικιλία, τη διεθνοποίηση, την εμπλοκή της τεχνολογίας σε αυτά, το κόστος, την ανθεκτικότητα, τη γεωγραφική επέκταση, την εξειδίκευση αλλά και την κοινωνική τους σημασία.
Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τότε τα ταξίδια μπορούν να εκπλήξουν, να συμβάλουν θετικά στη διάθεση και την ψυχολογία των ταξιδιωτών και να γίνουν μια ανεξίτηλα αποτυπωμένη εμπειρία μνήμης και νοσταλγίας.
Στις μέρες μας θεωρούνται αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα και είναι το πλέον διαδεδομένο και παγκοσμιοποιημένο πολιτισμικό αγαθό των σύγχρονων κοινωνιών.
Ένα βιβλίο λοιπόν για τα ταξίδια της ζωής μας είναι από μόνο του ένα «ταξίδι».
Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας στον πρόλογό του, «δεν πρόκειται για δοκίμιο, ούτε για βιβλίο ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, αλλά ούτε και για κάποιου είδους λεξικό. Είναι μια υβριδική μορφή συγγραφής ώστε να αποτυπωθεί ο κόσμος των ταξιδιών με μια σειρά από κείμενα-ψηφίδες και αφηγήσεις που σχηματίζουν αυτό το υπέροχο, πλούσιο και πολύχρωμο παζλ των ταξιδιωτικών μας εμπειριών».