Βλέπετε 151–165 από 319 αποτελέσματα

Ελληνική λογοτεχνία

Ελληνική λογοτεχνία

Λύκε, λύκε, είσαι εγώ;

Ηλέκτρα Λαζάρ

Οι ποιητές δεν επιλέγουν αναίτια τις λέξεις των έργων τους, μας λέει η Λύντια Στεφάνου. Τι γίνεται όμως με τη λέξη λύκος; Ο λύκος είναι ένα πλάσμα με μέγιστη συμβολική αξία, αλλά με αντιστρόφως ανάλογη βιοτική αξία στον κόσμο του ανθρώπου. Ο λόγος περί εαυτού γίνεται λόγος περί λύκου ή και το ανάποδο, σε σημείο που ο άνθρωπος έχει σπρώξει στην άκρη της ύπαρξης τον λύκο και τη ζωή του. Η αναπαράσταση του λύκου βρίσκει σύμφωνα σχεδόν όλα τα είδη του γραπτού λόγου και έχει επηρεάσει όλες τις εποχές, ούτως ώστε μέχρι και σήμερα οι ποιητικές εικόνες να συνομιλούν καλύτερα με το παρελθόν, παρά με το παρόν και το μέλλον. Είναι βαθιά η εντύπωση που αφήνει η παραμορφωμένη αφήγηση του ανθρώπου για τον λύκο στον άνθρωπο, παρά ο ίδιος ο λύκος ως παρουσία· υπάρχει προτού φανερωθεί και αντίστοιχα πρέπει να αφανιστεί προτού υπάρξει. Και σε αυτό έχει συμβάλλει τα μέγιστα η λογοτεχνία και ο ανθεκτικός βιότοπος των μεταφορών της.

9.90

Λίνα Σόρογκα

Ο Δρ. Χανς Ντίτριχ Μάγιερλαντ, ένας δαιμόνιος ελβετογερμανός βιολόγος γενετιστής, έχει αποστολή να αποσπάσει διά της βίας με επιθέσεις και τραυματισμούς τα εξαιρετικά γονίδια από το DNA νεαρών ταλαντούχων καλλιτεχνών, αν δεν συμφωνήσουν να γίνουν εθελοντές στα πειράματα του Ινστιτούτου για την “εξέλιξη του ανθρώπου”: πιανίστες του Royal School of Music του Λονδίνου στα σκοτεινά δρομάκια του Σόχο, κορσικανοί γλύπτες στα στενά της Βία Βένετο, ρουμάνες χορεύτριες από το μπαλέτο του Μπεζάρ στην λίμνη της Γενεύης, οκτάχρονους Ισπανούς χορωδούς στην εκκλησία της πλατείας Σάντα Μαρία της Βαρκελώνης και άτεκνες ελληνίδες που ήθελαν να αποκτήσουν παιδιά με ξένα ωάρια και σπέρμα.

Ο “σύγχρονος Φρανγκεστάιν” καθισμένος απερίσπαστα πίσω από την απαγορευμένη είσοδο στο υπόγειο του σκοτεινού εργαστηρίου του, έπρεπε να επιλέξει με ακρίβεια, μπροστά από το μικροσκόπιο τα έμβρυα με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά “μωρών επί παραγγελία” των πελατισσών του στο τελευταίο στάδιο.

Απίστευτα παράδοξο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, το θέμα του βιβλίου μάς θέτει αντιμέτωπους με την κρίσιμη επιλογή: θα εμπιστευθούμε το μέλλον της ζωής στις τεχνικές γενετικής για επεμβάσεις κατά βούληση στο ανθρώπινο DNA, μέχρι να εξαλειφθούν οι ασθένειες, με απώτερη επιδίωξη την ευζωία, και με επίκτητα χαρίσματα για εμάς και τα παιδιά μας; Πού τραβάμε τη διαχωριστική γραμμή;

Για το έργο της Λίνας Σόρογκα ο Τίτος Πατρίκιος έγραψε: “…Ο λόγος με τον οποίο αρθρώνεται η αφήγησή της είναι συναρπαστικός”.

15.00

Αλεξάνδρα Κ*

Γυναίκες που παρατηρούν άνδρες, γυναίκες που παρατηρούν γυναίκες, παιδιά που παρατηρούν άνδρες και γυναίκες να παίζουν ένα άνισο παιχνίδι. Είκοσι ιστορίες για καλές µαθήτριες, σκυµµένες πάντα πάνω από µια λάθος εξίσωση.

9.99

Ελληνική λογοτεχνία

120 γραμμάρια

Βίκυ Τσελεπίδου

Ένα συμβολαιογραφείο γίνεται το σκηνικό όπου διάφοροι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, αφήνοντας ο καθένας πίσω το βάρος της δικής του ιστορίας, της δικής του υπογραφής πάνω στο χαρτί. Βίοι παράλληλοι και διασταυρούμενοι, κρίκοι άρρηκτοι κι άλλοι σπασμένοι από καιρό. Μια νέα συμβολαιογράφος κινείται ανάμεσά τους επιχειρώντας να ισορροπήσει στα τεντωμένα σκοινιά όπου οι ίδιοι ισορροπούν και σε αυτά που κάποιοι επιτήδειοι της στήνουν.

Η οικογένεια στο μικροσκόπιο, η απληστία, η εξαπάτηση κι η αναμασημένη πίκρα από γενιά σε γενιά. H ασημαντότητα των σημαντικών κι η σημαντικότητα των ασήμαντων. Όσα μας δένουν στον ίδιο καμβά κι αυτά που μας χωρίζουν. Το κωμικοτραγικό πρόσωπο της ζωής κάτω απ’ το οποίο υπογράφουν όλοι.

«Ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Ούτε κτήματα, ούτε σπίτια, ποτέ κανείς δεν πήρε μαζί του τίποτα. Υγεία να έχουμε, χαρά. Ρεζίλι να μη γινόμαστε. Συμφωνείς;»

Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων και εγγράφων συνθέτει την εικόνα της καθημερινότητας μιας επαρχιακής πόλης, παραπέμποντας σε σπονδυλωτό μυθιστόρημα «μαθητείας», με τη βασική ηρωίδα να δέχεται σιωπηρά τον αντίκτυπο των όσων της διηγούνται οι πελάτες στο γραφείο της, μέχρι που βγαίνει από αυτό, για να δεχθεί τότε το μεγαλύτερο απ’ όλα τα χτυπήματα, εμπλέκοντας τη δική της πια ιστορία με τις ιστορίες των άλλων.

Σε αυτό το ημερολόγιο διηγήσεων ποικίλου ύφους, μυθοπλασία και πραγματικότητα, αδιαχώριστες η μία από την άλλη, αναδεικνύουν αμφότερες, άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με τραγικότητα, την εγγενή αγωνία του ανθρώπου να συγκρατήσει την ύπαρξή του από τη φθαρτότητά της, «αφήνοντας κάτι πίσω του».

13.30

Ελληνική λογοτεχνία

Η φωνή της

Συλλογικό

16.00

Ελληνική λογοτεχνία

Στου τιμονιού το αυλάκι

Ζήσιμος Λορεντζάτος

Πιάνοντας να καταγράψω εδώ μερικά τελευταία καλοκαίρια στα ελληνικά νερά και να βάλω σε κάποια τάξη ορισμένους στοχασμούς για τον τόπο, αναλογίστηκα πως αν το γράψιμο δεν το πάρεις σα μια τέχνη όπως οι παμπάλαιες – πριν από την γραφή – το ζωγράφισμα, τη ρόδα του κανατά, τη δουλειά του χρυσικού, που οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα με κάποια τελική χρησιμότητα στη ζωή μας, δεν απομένει άλλο τίποτα από ένα ψέμα ή μια προσπάθεια μάταιη να πεις όχι με τα δικά της λόγια τη ζωή αλλά με τα δικά σου, τη ζωή που δε μιλάει, και να τη ζήσεις άλλη μια φορά τάχατες (με το γράψιμο) έξω από τη μοναδική φορά που μπορείς να τη ζήσεις – τη ζωή εκείνη που δε γράφει γιατί σβήνει όλα τα άλλα όσα οι άλλοι γράφουν για αυτή, και αναντικατάστατα μοναχά ζει, ζει και πάλι ζει, δεν ξέρει άλλο τίποτα, πηγή ύδατος αλλομένου απροσπέλαστη…

15.00

Ελληνική λογοτεχνία

Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν

Μ.Καραγάτσης

Ένα από τα κείμενα της σύγχρονης λογοτεχνίας μας που έχουν γίνει πια κλασικά -το βιβλίο με το οποίο ο Καραγάτσης πρωτοπαρουσιάστηκε και επιβλήθηκε ως πρώτης γραμμής πεζογράφος. Η συναρπαστική ιστορία και το δράμα ενός Ρώσου εμιγκρέ, που βρίσκεται ξαφνικά, ξεριζωμένος από τον τόπο του, στον κάμπο της Θεσσαλίας και που, όσο και να το προσπαθεί, αδυνατεί να εγκλιματιστεί στα ελληνικά χώματα. Η οριστική μορφή (από την 5η έκδοση) του δυνατού αυτού αφηγήματος, όπου έχουν διορθωθεί όλες οι ατέλειες του αρχικού κειμένου, χωρίς να χαθεί ούτε στο ελάχιστο ο αυθορμητισμός της πρώτης έμπνευσης. Έτσι, ο πρώτος αυτός Καραγάτσης, χωρίς να υπολείπεται σε τίποτα από τη νεανική του χάρη, παρουσιάζεται με την πνευματική και τεχνική ωριμότητα του συγγραφέα του «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» και του «Κίτρινου Φακέλλου».

15.23

Τέο Ρόμβος

«…Ήσουν το πεθαμένο κουφάρι του Ρήγα που αντίκρισαν οι διαβάτες εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό να επιπλέει στο Δούναβη κι ήσουν οι πιτσιλιές από το αίμα του γιατρού Τσιρώνη στους τοίχους του σπιτιού του, τη στιγμή της εκτέλεσής του, ήσουν Αρματολός και Κλέφτης, υπερασπιστής των Θερμοπυλών, Μαραθωνομάχος και Αλβανομάχος… Ήσουν ο Χαϊδούκος που εκδικιόταν για τους καταπιεσμένους κι είσαι μια βόμβα προγραμματισμένη να σκάσει όταν η αντοχή εξαντλείται, είσαι το ξεχείλισμα και το απαύδισμα, είσαι η οργή και η τυφλή λύσσα, είσαι το διττό πρόσωπο της ομορφιάς και της ασχήμιας, είσαι η σκοτεινή κάννη
του περιστρόφου που αντικρίζει αυτός που πρόκειται να πυροβοληθεί λίγες στιγμές πριν το θάνατό του, είσαι οι κομπιαστές λέξεις αγανάκτησης που ξεστομίζει ο αδικημένος, είσαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζήσει
ελεύθερος κι είσαι γι’ αυτό έτοιμος να πεθάνεις…

Ήσουν μ’ αυτούς που είπαν ΟΧΙ στις γενοκτονίες, ΟΧΙ στα πειράματα με τους ανθρώπους, ΟΧΙ στον (εγκλεισμό στις φυλακές και τα ψυχιατρεία, ΟΧΙ στα βασανιστήρια, ΟΧΙ στα πειράματα με τα ζώα. Βρέθηκες ανάμεσα στους αντάρτες των πόλεων και στους επαναστάτες που ουρλιάξανε το ΟΧΙ…».

9.00

Ελληνική λογοτεχνία

Ακολουθήστε τες

Τέο Ρόμβος

Τα χιλιάδες ερημονήσια του Αιγαίου δίνουν την ευκαιρία στο σημερινό ανθρωποειδές των μεγαλουπόλεων να συρθεί έξω από τον πρωτογονισμό της μεγάλης σπηλιάς, όπου ζει, και ξεπερνώντας τον τρόμο του να βρεθεί μόνος μες στη φύση και να ξαναγοητευτεί απ’ αυτήν. Και τριγυρίζοντας κι αποθαυμάζοντας το τοπίο χίλιες δυο σκέψεις αρχίζουν να σπινθηρίζουν στο μυαλό, ενώ οι επιθυμίες και τα απραγματοποίητα όνειρα ζητούν την πραγμάτωσή τους…

Κατά κάποιο τρόπο, όλα φαίνονται να συγκλίνουν στο ότι ο παράδεισος με κατοίκους την Εύα και τον Αδάμ σ’ ένα τέτοιο ερημονήσι έλαβε χώρα. Γιατί εδώ ξεδιπλώνεται ο μη τόπος, η ουτοπία…Εάν, λοιπόν, αποφασίσουν να ταξιδέψουν εδώ εκείνες οι γυναίκες που είναι φτιαγμένες από την πάστα της προσφοράς και της δοτικότητας, θα τις ακολουθήσουν και οι άντρες. Γιατί αυτές οι ακατοίκητες βραχονησίδες ανήκουν σε όλα τα περαστικά πλάσματα που θέλουν να ξαποστάσουν, να περιεργαστούν και να ανακαλύψουν, να καταλάβουν, να κατανοήσουν πώς ξεκινάει η ζωή, μιας και όλα συνηγορούν στο ότι αυτές οι ακατοίκητες νησίδες ανήκουν στα φυτά, στα μεταναστευτικά πουλιά και σε όσους ελεύθερους κι απάτριδες θελήσουν να τις κατοικήσουν για λίγο ή για πάντα…

16.00

Ελληνική λογοτεχνία

Ανθολόγιο των κακών Αμερικάνων

Τέο Ρόμβος

“…αφορισμένοι περιθώριοι, εξοστρακισμένοι καν διαφορετικοί, αποκαμωμένοι από κτηνώδεις κι ανούσιες δουλειές, απ’ τα ξενύχτια, τις απόπειρες αυτοκτονίας… τα μούτρα τους σκαμμένα βαθιά από πρόωρα γεράματα, τα πρόσωπα κιτρινισμένα από χολή και οινοποσίες, στα μάτια τους μια ρέμβη που μοιάζει με άνοια γεροντική, ανίκανοι να συμμαζέψουν τα διαλυμένα απ’ τα χάπια και τ’ αλκοόλ μυαλά τους… αιωρούμενοι σε μιαν άβυσσο που την έχουνε έντεχνα επιλέξει… σιωπηλοί, χαμένοι, μοναχικοί άνθρωποι που σέρνουν τα βήματά τους αφήνοντας πίσω αιματοκηλίδες, τις υπερόριες γραφές από τις ανοιγμένες φλέβες τους, καταλήγουνε στα άσυλα και στα τρελάδικα… οι Ζωές, οι Έρωτες, ιστορίες που μοιάζουνε πιότερο με παραμιλητό παρά με ιστορίες συγγραφέων…”

11.00

Ελληνική λογοτεχνία

Τηλεφυματίωση

Τέο Ρόμβος

Τηλεφυματίωση, με κείμενα των μπητ συγγραφέων Κλωντ Πελιέ (Γαλλία), Καρλ Βάισνερ (Γερμανία) και Ουίλιαμ Μπάροουζ (Ηνωμένες Πολιτείες). Κυκλοφόρησε το 1967, υπό τον τίτλο So Who Owns Death TV?, από τις εκδόσεις Beach Books στο Σαν Φρανσίσκο. Τα κείμενα αυτά, μεταφρασμένα από τον Τέο Ρόμβο, εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1976, από τις ιστορικές εκδόσεις Πολιτεία. Στην έκδοση ο Τέος Ρόμβος προσθέτει και ένα δικό του κείμενο, με τον τίτλο Midillu. Τα κείμενα είναι γραμμένα με την τεχνική του cut-up και του fold-in, τεχνικές που ανέπτυξε και χρησιμοποίησε ο Ουίλιαμ Μπάροουζ και υιοθετήθηκαν από πολλούς μπητ συγγραφείς. […]

7.99

Ελληνική λογοτεχνία

Μεταποίηση

Παπαμάρκος Δημοσθένης

Ένας νεκρός που εξαναγκάζεται σε ανάσταση για να θεραπεύσει την απελπισία του αδελφού του, ένας μεταλλωρύχος που επιχειρεί να κρύψει τη μοναξιά του μέσα στο σκοτάδι των στοών, ένας ταριχευτής που μεταποιώντας σώματα νεκρών ζώων προσπαθεί να συνθέσει το χιμαιρικό σώμα της αγάπης, ο αρχηγός ενός θιάσου τεράτων που αναζητά την ευλογία ξεχασμένων θεών, ένας Μακεδόνας στρατιώτης που διαπιστώνει πως ο δρόμος του νόστου περνάει πάντοτε μέσα από τον Άδη.

Οι ήρωες της Μεταποίησης είναι οι ίδιοι αφηγητές της ιστορίας τους. Δεν εξομολογούνται, γιατί δεν ζητούν συγχώρεση. Ο λόγος τους άμεσος και αποκαλυπτικά ειλικρινής δεν απευθύνεται σε άλλον, παρά σε εκείνον τον οικείο ξένο, τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι ένας λόγος που σαν μαγική επωδός επιδιώκει να μεταποιήσει την πραγματικότητα, να ακυρώσει τις αποστάσεις του χρόνου, να συμφιλιώσει την αίσθηση της αμετάκλητης απώλειας με την ανάγκη για ζωή σε ένα ασφυκτικό παρόν. Ακόμα κι όταν αποτυγχάνει, η μετουσιωτική του δύναμη δεν φθίνει. Γιατί πίσω από τις διαφορετικές του τονικότητες, αναδύεται κάθε φορά η πραγματική του φύση: μια επίμονη επίκληση της αγάπης.

9.81

Ελληνική λογοτεχνία

Αντρέας Δημακούδης

Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης

Το πρώτο μυθιστόρημα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Όπως ο ίδιος το χαρακτήριζε, πρόκειται για μια «εικόνα της ερωτικής απαλλοτριώσεως του εγώ». Ο ήρωάς του είναι ένας εικοσάχρονος Έλληνας φοιτητής από τη Θεσσαλονίκη -γενέθλια πόλη του Πεντζίκη- ο οποίος περιδιαβάζει στο Στρασβούργο χωρίς να καταφέρει τίποτε με τις φιλίες ή τον έρωτα με τη Ρενέ Σεγκέρ. Βασανίζεται και στο τέλος πνίγεται «στο ρεύμα του μεγάλου ποταμού». Ο Δημακούδης διέπεται από ένα οντολογικό χάος το οποίο δεν μπορεί να βάλει σε τάξη. Το ίδιο χάος είχε και ο συγγραφέας του όταν έγραφε τη νουβέλα αυτή, αλλά αυτός είχε το χρόνο και το θάρρος να το διευθετήσει περνώντας σ’ αυτό που είχε ανάγκη, στην χριστιανική οντολογία.

13.50

Ελληνική λογοτεχνία

Η Πάπισσα Ιωάννα

Εμμανουήλ Ροΐδης

Αυτή η έκδοση της Πάπισσας Ιωάννας του Εμμανουήλ Ροΐδη δεν μοιάζει με καμιά άλλη που εκδόθηκε έως σήμερα ή είναι εν κυκλοφορία. Και αυτό γιατί:

  • Έχει ελεγχθεί και έχει αποκατασταθεί το κείμενο της πρώτης έκδοσης του 1866 σύμφωνα με τη βούληση του συγγραφέα.
  • Έχουν διορθωθεί τα τυπογραφικά λάθη και έχουν ενσωματω­θεί τα παροράματα, καθώς και οι ιδιόχειρες διορθώσεις του Ροΐδη.
  • Έχουν εξομαλυνθεί οι πολυτυπίες, οι ασυνέπειες και οι ανακρίβειες.
  • Συμπληρώθηκαν βιβλιογραφικά οι συντομογραφίες και συνδέθηκαν οι Σημειώσεις με το κείμενο του μυθιστορήματος.
  • Σχολιάζεται το κείμενο (με γλωσσικές και πραγματολογικές πληροφορίες) υποσελιδίως.
  • Έχουν προστεθεί δύο Παραρτήματα: το πρώτο περιέχει κορυφαία κείμενα του Ροΐδη στην αντιπαράθεσή του με την Εκκλησία και την Πολιτεία, ενώ στο δεύτερο ανακοινώνονται καινούρια σημαντικά ευρήματα για την καταδίωξη και τον αφορισμό του.
  • Η έκδοση συνοδεύεται από Χρονολόγιο και Βιβλιογραφία καθώς και από λεπτομερές Γλωσσάρι για να διευκολύνεται η ανάγνωση.
  • Μια τέτοια έκδοση συνοδεύεται επίσης από συστηματικά Προλεγόμενα που καλύπτουν τόσο το ιστορικό δίλημμα «υπήρξε όντως η Πάπισσα;» όσο και τις πιο σημαντικές πλευρές του μυθιστορήματος του Ροΐδη.

Υπ’ αυτή την έννοια η παρούσα έκδοση μπορεί τεκμηριωμένα να ισχυριστεί ότι είναι: νέα, πλήρης, αναθεωρημένη, σχολιασμένη, βελτιωμένη και φιλολογικά αποκατεστημένη.

32.00

Νικόλας Σεβαστάκης

Ο Άρης Χειµωνίτης, νεαρός φιλόλογος στην Αθήνα της δεκαετίας του ’90, γιος γνωστού αρχιτέκτονα και µιας αφοσιωµένης διορθώτριας λογοτεχνικών βιβλίων, έχει πρόσφατα εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία και φιλοδοξεί να γίνει συγγραφέας. Κάθε βεβαιότητά του, όµως, για τη ζωή θα διασαλευτεί όταν θα ανακαλύψει τη δράση της µητέρας του στη διάρκεια της δικτατορίας, γεγονός που θα συµβάλει στην πνευµατική του ενηλικίωση. Καταλυτικά επίσης θα τον επηρεάσουν δύο άντρες και οι αλλόκοτες ιστορίες τους στις οποίες κυριαρχούν η Ιταλία του ’60, ο Νίκος Γκάτσος και το καφέ Μπραζίλιαν, ένας µεγάλος και συγκινητικός έρωτας και µια επονείδιστη προδοσία.

Ένα µυθιστόρηµα για τις αποσιωπήσεις της Ιστορίας και το πώς τα τραύµατα περνούν από γενιά σε γενιά, για το δέος προς το παρελθόν που µπορεί να γίνει βρόγχος ή εφαλτήριο, για την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας µέσα από «τις ιστορίες των άλλων».

 

16.92